Αν κάποιος αμφισβητεί ακόμα την αξία των κονσολών για το AAA gaming, αρκεί να παρατηρήσει την ποικιλία των τίτλων που κυκλοφορούν για αυτές. Όταν ένα σύστημα φτάσει σε μια «κρίσιμη μάζα» πιθανών παικτών, δικαιολογεί εμπορικά την κυκλοφορία ακόμη και των πιο ριψοκίνδυνων τίτλων, τουλάχιστον για την αγορά της Δύσης. Και, παρόλο που φέρει ένα πολύ βαρύ όνομα, το Final Fantasy Dissidia NT είναι ακριβώς αυτό. Ένας σχετικά ριψοκίνδυνος τίτλος που δεν απευθύνεται σε όλους.
Το Dissidia NT είναι η νέα εκδοχή των κλασικών και (σχετικά) αγαπημένων fighting games του PSP, μόνο που αυτή τη φορά η διαδρομή, αλλά και η φύση του είναι εντελώς διαφορετικές. Δεν μιλάμε πια για ένα καθαρό fighting game αρένας με μπόλικα στοιχεία RPG, όπως ήταν η απρόσμενα γοητευτική αρχική κυκλοφορία του 2008. Πλέον, έχουμε μια σαφώς πιο ανταγωνιστική πρόταση, δια χειρός Team Ninja, η οποία έκανε το ντεμπούτο της στα arcades της Ιαπωνίας… και μάλλον έπρεπε να παραμείνει εκεί, καθώς είναι μια εμπειρία ειδικά σχεδιασμένη για αυτό το περιβάλλον ανταγωνισμού.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: στο Dissidia Final Fantasy NT, δεν έχουμε πλέον τις αεράτες μονομαχίες των πρώτων τίτλων, αλλά δύο ομάδες τριών παικτών που καλούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους για να εξοντώσουν τον αντίπαλο. Οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν σχεδόν οποιονδήποτε αξιομνημόνευτο (και μη) χαρακτήρα από το πλούσιο καστ των Final Fantasy. Αυτός εξακολουθεί να είναι ίσως ο σημαντικότερος πόλος έλξης για τη σειρά Dissidia, καθώς είναι πραγματικά μαγευτικός ο τρόπος με τον οποίον ζωντανεύουν ορισμένοι χαρακτήρες, παλιοί και νέοι. Πραγματικά, ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι μαγευτικός, για άλλη μια φορά. Χαρακτήρες που κάποτε είχαμε γνωρίσει μόνο ως 8μπιτα sprite ή μοντέλα τύπου chibi μεταμορφώνονται σε γοητευτικούς, δυναμικούς χαρακτήρες που ξεχειλίζουν από προσωπικότητα.
Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο υλοποιούν τον στρατηγικό τους ρόλο είναι υποδειγματικός από κάθε άποψη. Οι ήρωες πρώτης γραμμής (όπως ο Garland ή ο Warrior of Light) είναι πραγματικά επιβλητικοί, δεσπόζουν με τις επιθέσεις τους και έχουν τη στιβαρή παρουσία που θα περίμενε κανείς. Οι εκτελεστές (Lightning, Noctis) είναι πολύ πιο ευάλωτοι, αλλά και πολύ πιο γρήγοροι και ευέλικτοι, ενώ μπορούν να κάνουν πελώρια ζημιά. Οι σκοπευτές (Kefka Palazzo, The Emperor) ελέγχουν χώρους στην αρένα και κάνουν ζημιά από μακριά, αλλά είναι πολύ ευάλωτοι από κοντά. Τέλος, οι ειδικοί (Onion Knight, ExDeath, για παράδειγμα) έχουν ιδιαίτερες συμπεριφορές στο παιχνίδι και συνήθως υποστηρίζουν τους υπόλοιπους χαρακτήρες με κάποιον τρόπο ή αποδυναμώνουν τον αντίπαλο.
Στην ουσία, το νέο Dissidia δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πλέον fighting game, καθώς έχει εξελιχθεί σε ένα είδος πιο γρήγορου και άμεσου MOBA. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία δυσκολία όσον αφορά την εκτέλεση των κινήσεων και των ικανοτήτων, το μόνο που πρέπει να γνωρίζει ο παίκτης για να χρησιμοποιήσει σωστά τον χαρακτήρα του είναι η εμβέλεια, ο συγχρονισμός και ο αντίκτυπος των κινήσεών του. Υπάρχουν στιγμές που το Dissidia NT θυμίζει περισσότερο SMITE, παρά Power Stone, περισσότερο παιχνίδι στρατηγικής, παρά μάχης.
Ακόμη πιο σημαντικό, δεν υπάρχουν πλέον τα στοιχεία RPG που έκαναν τα προηγούμενα Dissidia του PSP τόσο γοητευτικά. Ναι, οι χαρακτήρες συγκεντρώνουν εμπειρία, ξεκλειδώνουν νέες ικανότητες (οι οποίες εξοπλίζονται σαν αντικείμενα, αντικαθιστώντας τις προηγούμενες) και γενικώς ανοίγονται νέοι δρόμοι να αγωνιστείς και να επιβληθείς του αντιπάλου, αλλά όλα τελειώνουν κάπου εκεί. Εν ολίγοις, το παιχνίδι ακολουθεί τη δομή ενός καθαρά ομαδικού, ανταγωνιστικού τίτλου, όπως ας πούμε το Overwatch, αλλά δεν χτίζεται γύρω από τον σχεδιασμό, τους μηχανισμούς και την προσωπικότητά του, αλλά περισσότερο γύρω από την τακτική, το προσβάσιμο σύστημα μάχης του και το fan service. Η αλήθεια είναι ότι, όσο περισσότερο εξοικειώνεται κάποιος με τα συστήματά του, το Dissidia NT αρχίζει και προσφέρει περισσότερα. Το θέμα είναι ότι δεν προσφέρει κάποιο κίνητρο να φτάσει ο παίκτης σε αυτό το σημείο, πέρα από τη νίκη και την online κατάταξη. Ακόμη και η ιστορία, η οποία ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα στοιχεία των Dissidia, πλέον είναι άλλο ένα unlockable, μια σειρά από cutscenes που ο παίκτης πρέπει να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα αντικείμενα, τα λεγόμενα Memoria, για να ξεκλειδώσει. Αυτό σημαίνει ότι ο μοναχικός παίκτης έχει μόνο δύο επιλογές: είτε να αφοσιωθεί στο grinding είτε να παίξει online και να αγκαλιάσει τον πραγματικό σκοπό του τίτλου.
Όλα αυτά δεν είναι ιδιαίτερα αρνητικά για την ποιότητα του παιχνιδιού, αλλά το καθιστούν μια κάπως μονότονη εμπειρία για έναν παίκτη που δεν ενθουσιάζεται με το online multiplayer. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, το Dissidia Final Fantasy NT είναι ένα παιχνίδι σχεδιασμένο για να παίζεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο: ομάδες παικτών που κάθονται δίπλα-δίπλα, o καθένας στο δικό του cabinet και συνεννοούνται άμεσα. Ως εκ τούτου, η οικιακή έκδοση δεν νιώθει πραγματικά άνετα ούτε και στο online περιβάλλον για το οποίο προορίζεται. Έχει έναν ωραίο, μαχητικό και βαθύ πυρήνα, αλλά αυτός ο πυρήνας δεν υποστηρίζεται όσο πρέπει. Μόνο για τους φανατικούς του ανταγωνιστικού online και του Final Fantasy, λοιπόν.
