Ολόκληρη η ύπαρξη του Epic Mickey, οφείλεται εξαρχής σε μια μονοσήμαντη ιδέα. Δεν έχει να κάνει με τεχνικές προδιαγραφές, ή κάποιο πειραματισμό σε μηχανισμούς, αλλά το “όραμα” μιας κάπως πιο ώριμης, λιγότερο παιδικής, λίγο πιο σκοτεινής εκδοχής της θεμελιώδους μασκότ της Disney. Δεν θυμάμαι τώρα σε ποια κεφάλια κατέβηκε πρώτα η ιδέα για αυτόν εδώ τον “Σκοτεινό Mickey” – αν προέκυψε δηλαδή από τους παραγωγούς της Disney ή τον Γουόρεν Σπέκτορ, του φημισμένου δημιουργού του Deus Ex και του Thief, ο δεύτερος ωστόσο ήταν αυτός που πήρε στους ώμους του, με τις ευλογίες των πρώτων, να υλοποιήσει το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Με ανάμεικτα τότε αποτελέσματα, παρά το γεγονός πως – σε θεωρητικό επίπεδο – είχε όλα τα συστατικά για να γίνει μεγάλη επιτυχία.
Ας πιάσουμε ένα-ένα τα δεδομένα. Σε σεναριακό επίπεδο, στα εσωτερικά της Disney, φαίνεται πως συντηρούνταν για χρόνια η ιδέα, να επανέλθει με κάποιο τρόπο ο Oswald το Τυχερό Κουνέλι, ένας χαρακτήρας τόσο παλιός που προϋπήρχε του Μίκυ (!), που και πρωταγωνιστούσε σε κινούμενα σχέδια του Γουολτ Ντίσνεϊ, τις δεκαετίες μεταξύ 1920 και 1930. Ο Oswald είχε στο παρελθόν γλιστρήσει από τα χέρια της Disney, είχε περιέλθει στη Universal Studios, και πρακτικά αντικατασταθεί από τον Mickey (οι δύο χαρακτήρες έμοιαζαν κιόλας, οπότε μικρό το κακό, τότε). Η Disney είχε ανακτήσει τα δικαιώματα για τον χαρακτήρα κάποια στιγμή τη δεκαετία του 2000, οπότε και ξεκίνησε να ψάχνει τον τρόπο να τον αξιοποιήσει ξανά δημιουργικά. Ο Oswald λοιπόν αποτέλεσε την αφορμή, γύρω από την οποίο στήθηκε αφηγηματικά, το σκοτεινό σύμπαν του Epic Mickey. Η ιστορία είχε να κάνει με τους “παρατημένους”, αχρησιμοποίητους χαρακτήρες του Walt Disney, αυτούς δηλαδή που δεν ήταν πια δημοφιλείς και δεν χρησιμοποιούνταν στα κινούμενα σχέδιά του, που έχουν βρει καταφύγιο σε μια αλλιώτικη εκδοχή του σύμπαντός του, και ζουν ήσυχα τις ζωές τους, ξεχασμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί, όπου αντί για τον Mickey, διαφεντεύει ο Oswald. Το παιχνίδι ξεκινάει με τον Mickey να εισβάλει βίαια σε αυτό τον κόσμο, να τα κάνει μαντάρα με τις μαγικές νερομπογιές που χρησιμοποιήθηκαν για να τον συνθέσουν, και μετά να αναλαμβάνει, με τη βοήθεια του παίκτη, να επαναφέρει τα πράγματα σε τάξη.
Αν ο Oswald ήταν η βάση για την ιστορία, το… Wii ήταν η βάση για να στηθεί ο υπόλοιπος σχεδιασμός του Epic Mickey. H καθολική τότε επιτυχία του συστήματος της Nintendo έδωσε στη Disney τη δυνατότητα να επικεντρώσει τους πόρους παραγωγής σε ένα σύστημα με μεγάλη εγκατεστημένη βάση χρηστών, “δίψα” για αποκλειστικότητες και κοινό προσφιλές σε μασκότ και παιχνίδια πλατφόρμας. Με το Wii σαν δεδομένο, διαμορφώθηκαν πολλές από τις σχεδιαστικές αρχές του παιχνιδιού. Έμφαση στο platforming, με τις μάχες να είναι σποραδικές και δευτερεύουσες. Μεγάλες περιοχές με αρκετή “απλωσιά”, με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος και κατασκευές που καλείσαι να σκαρφαλώσεις, ή/και να εξερευνήσεις. Πολλά, πάρα πολλά αντικείμενα να συλλέξεις. Λίγο – πολύ δηλαδή, ένα παιχνίδι στα πρότυπα των πιο δημοφιλών παιχνιδιών πλατφόρμας της Nintendo (βλέπε Mario, Banjo Kazooie, κοκ). Μετά, έχουμε τo… καταραμένο χειριστήριο του Wii. η δημοφιλής ευρεσιτεχνία της Nintendo επέβαλε τότε στους σχεδιαστές μια κάποια αξιοποίηση των αισθητήρων του Wiimote.
Οπότε, έχουμε και λέμε πάλι: διάφορες κινήσεις με το χειριστήριο (αν θυμάμαι καλά, η τραγική τότε μέθοδος του “κούνα το χειριστήριο για να κάνει άλμα ο χαρακτήρας ήταν σίγουρα μια από αυτές), και ο κέρσορας στην οθόνη, για να στοχεύεις με το χέρι σου, που θα ρίξει τις μαγικές μπογιές του ο Mickey. Κάπου εκεί μπήκαν στη μέση και οι σχεδιαστικές φιλοδοξίες του Γουόρεν Σπέκτορ, ο οποίος φημιζόταν για την ελευθερία επιλογών που προσέδιδε στα παιχνίδια του. Έτσι λοιπόν, εδώ ο Mickey έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο μαγικές μπογιές: η μία ανασυνθέτει τον κόσμο του Oswald, και η άλλη τον αποσυνθέτει. Στα χαρτιά, ο παίκτης θα πρέπει σταδιακά, να διαμορφώσει την ιστορία του παιχνιδιού, και να ορίσει τη μοίρα του κόσμου του Epic Mickey, μέσα από τις επιλογές του. Στα χαρτιά, λέμε πάλι, αυτή η ελευθερία σε ένα αφηγηματικό παιχνίδι platforming, φαντάζει συναρπαστική. Στην πραγματικότητα, το σύστημα σπανίως δουλεύει, ή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν βρήκα ούτε τότε, ούτε τώρα, ενδιαφέρον να αποσυνθέτεις τον κόσμο, ενώ πολλές φορές μπορεί να χάσεις την πρόσβαση σε μια περιοχή, ή να μη μπορέσεις να παίξεις μια αποστολή, επειδή διάλεξες το να μη χρησιμοποιήσεις την “καλή” μαγική μπογιά.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Το Epic Mickey Rebrushed είναι ένα remaster του πρωτότυπου παιχνιδιού. Η δουλειά που έχει γίνει πάνω στον τίτλο είναι, πραγματικά, αξιοθαύμαστη, και εικάζω πως υπήρξε και αρκετά χρονοβόρα. Είναι εντυπωσιακό μάλιστα πως, τα credits του στούντιο που εργάστηκε πάνω στο remaster, διαρκούν σχεδόν περισσότερο από εκείνα του πρωτότυπου στούντιο που δημιούργησε το παιχνίδι. Πολλά από τα μοντέλα και τις υφές του παιχνιδιού έχουν επανασχεδιαστεί. Τα γραφικά είναι πανέμορφα, και η αισθητική του α-λα Τιμ Μπάρτον κόσμου του Mickey εντυπωσιάζει πολύ περισσότερο από την παλιά εκδοχή του τίτλου. Η κάμερα, που στο παλιό παιχνίδι είχε πάρα πολλά προβλήματα, έχει διορθωθεί. Υπάρχει στατικός κέρσορας στην οθόνη για να μη χρειάζεται να χρησιμοποιείς τους αισθητήρες κίνησης για να στοχεύσεις. Ο Mickey διαθέτει νέες κινήσεις, όπως τη δυνατότητα να τρέξεις και το “butt stomp”, που μπορείς να χρησιμοποιήσεις και στους εχθρούς. Μικρές και μεγάλες διορθωτικές παρεμβάσεις έχουν γίνει σχεδόν σε όλους τους τομείς, από το interface, μέχρι τις διαστάσεις των επιπέδων, εξομαλύνοντας έτσι την εμπειρία του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια, το remaster δεν είναι απλά το παλιό παιχνίδι με εκσυγχρονισμένο τεχνικό τομέα, αλλά μια αναδιαμορφωμένη έκδοσή του – για την ακρίβεια, η καλύτερη δυνατή έκδοση του Epic Mickey.
Οπότε, για να κάνουμε σούμα. Το Epic Mickey είναι ένα από τα πιο αξιοπερίεργα πρότζεκτ στη σύγχρονη ιστορία της Disney, και σίγουρα το πιο αξιοπερίεργο βιντεοπαιχνίδι που έχει παράξει η εταιρεία. Ένα ιδιαίτερο κράμα πολλών διαφορετικών επιρροών και ιδέων, από τα παραδοσιακά τρισδιάστατα παιχνίδια πλατφόρμας της Nintendo, στα RPG του Γουόρεν Σπέκτορ, στην… Τιμπαρτονική εκδοχή σκονισμένων, ξεχασμένων ηρώων της Disney. Είναι αρκετά ακριβό για αυτό που προσφέρει (πωλείται στην “τσουχτερή” τιμή των εξήντα ευρώ), αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει και όμοιό του. Δεν είναι το καλύτερο παιχνίδι πλατφόρμας εκεί έξω, και απέναντι σε πρόσφατες δημιουργίες τύπου Astrobot φαντάζει πολύ φτωχό, αλλά αν ψάχνετε λίγη παραπάνω νοσταλγία, ή κάτι πιο παλιομοδίτικο, ή κάτι με Mickey ή/και Disney, δώστε του χρήματα και χρόνο, δεν γίνεται να μη σας αποζημιώσει.
