Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα βήματα που έκανε ο λευκοφορεμένος ασασίνος Αλταΐρ στους δρόμους και τις σκεπές των σπιτιών της Δαμασκού, στο πλαίσιο του πρώτου Assassin’s Creed, η σειρά που γέννησε η Ubisoft από το Μονπελιέ, κατέφτασε στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, εκπληρώνοντας την επιθυμία των απανταχού φίλων της δημοφιλούς σειράς να καμαρώσουν τους αγαπημένους τους ασασίνους να σουλατσάρουν στα σοκάκια της μεσαιωνικής Ιαπωνίας, κάνοντας χαλάστρα στα σχέδια των Ναϊτών για παγκόσμια κυριαρχία και επιβάλλοντας την τάξη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Η σειρά, λοιπόν, μετακομίζει σε μια χώρα και μια ιστορική περίοδο που φαντάζει ιδανική για έναν ασασίνο: η Ιαπωνία είναι η χώρα των νίντζα, των σιωπηλών εκτελεστών που όντας άρτια εκπαιδευμένοι είναι ικανοί για να φέρουν σε πέρας ακόμα και την πιο απίθανη αποστολή. Με φόντο την περίοδο κατά την οποία ο Νομπουναγκα Οντα προσπαθούσε να ενοποιήσει την Ιαπωνία των πολέμαρχων και των πιστών τους ακολούθων, μία κουνοίτσι και ένας αλλοδαπός σαμουράι πάνε κόντρα στους Ναΐτες, οι οποίοι προσπαθούν να εδραιωθούν στα μακρινά αυτά μέρη, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική αναταραχή που ταλανίζει τη φεουδαρχική Ιαπωνία.
Το Assassin’s Creed Shadows καταφτάνει στη χώρα των μαυροφορεμένων εκτελεστών, των ιπτάμενων στιλέτων και των μυστικών λεπίδων, κουβαλώντας στα μπαγκάζια του όλες τις παθογένειες που ταλαιπωρούν τη σειρά Assassin’s Creed, από τα γεννοφάσκια της ακόμα.
Πρωταγωνιστές τούτη τη φορά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, η Ναοε και ο Γιασουκε. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς, η διαφοροποίηση των δύο κεντρικών χαρακτήρων δεν περιορίζεται στη φύλο τους, αλλά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να παίξει κανείς το παιχνίδι. Η Ναοε είναι το αρχέτυπο του ασασίνου, καθώς είναι μία νίντζα η οποία κάνει ό,τι και ένας ασασίνος. Ανάλαφρη και αέρινη στις κινήσεις της, η Ναοε είναι φτιαγμένη για να σπέρνει το θάνατο μέσα από τις σκιές, κινούμενη αθόρυβα κάτω από τη μύτη των αντιπάλων της. Το σύνολο των μηχανισμών που χρησιμοποιεί καθώς και ο τρόπος με τον οποίο παίζει, παραπέμπουν στα κλασικά παιχνίδια της σειράς. Είναι μία ικανή μαχήτρια που μπορεί και σκαρφαλώνει σε οποιαδήποτε επιφάνεια δίχως ιδιαίτερο κόπο, να εισχωρεί ανενόχλητη στα φρούρια και τα κάστρα των αντιπάλων της, να περνά απαρατήρητη και γενικά και να κάνει ό,τι και οι προκάτοχοί της, με την ίδια ευστοχία και επιτυχία.
Από την άλλη, ο Γιασουκε είναι ένας θηριώδης τύπος που εισάγει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, μοναδικό στα χρονικά της σειράς. Σε αντίθεση με τη Ναοε, η οποία είναι μία ικανότατη νίντζα, ο Γιασουκε είναι ένας πανύψηλος σαμουράι που κάνει ακριβώς τα αντίθετά από τη συνάδερφό του. Η σωματική του διάπλαση και η βαριά κι ασήκωτη αρματωσιά δεν τού επιτρέπουν ευελιξία κινήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι ο πρωταγωνιστής μας δεν μπορεί να κρυφτεί, δεν μπορεί να σκαρφαλώνει, ούτε να εκτελεί με ευκολία άλματα και λοιπές ακροβατικές φιγούρες. Όσο για το φημισμένο Άλμα της Πίστεως, ούτε συζήτηση, αφού είναι τόσο βαρύς κι ασήκωτος που έτσι και σκάσει κάτω από τόσο ψηλά, ενδέχεται να βρεθεί στη Βενετία των Ασασίνων και των Τεμπλαραίων. Ο μαύρος σαμουράι είναι φτιαγμένος για επίθεση κατά μέτωπο και μονομαχίες με κατάνα. Στα χέρια του, το Shadows μετατρέπεται σε παραδοσιακό hack ‘en slash, με τον Γιασουκε να σπέρνει τον όλεθρο χρησιμοποιώντας σπαθιά, κοντάρια, τόξα και τουφέκια. Είναι ένας ικανότατος μαχητής που όμοιός του δεν υπάρχει στο παιχνίδι. Και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που φέρνει στο παιχνίδι ο τρομερός αυτός σαμουράι.
Ο Γιασουκε είναι τόσο δυνατός που δεν είναι εύκολο να χάσει στη μάχη, ακόμα και όταν απέναντί του βρίσκεται ένας ικανός αριθμός από αντίπαλους σαμουράι. Είναι πραγματικά ασταμάτητος και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κάνει το παιχνίδι ευκολότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Ακόμα και σε δεινή θέση, ο Γιασουκε διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό και τις ειδικές κινήσεις, ώστε να αντεπιτεθεί με επιτυχία ώστε να κερδίσει μια φαινομενικά χαμένη αναμέτρηση.
Ωστόσο, για ένα από τα σοβαρότερα θέματα του παιχνιδιού, ευθύνεται η ίδια η δομή του Shadows. Βλέπετε, το Assassin’s Creed Shadows δε διαφέρει από τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς όσον αφορά το μηχανιστικό κομμάτι, καθώς στις δραστηριότητες εντός παιχνιδιού περιλαμβάνονται η αναρρίχηση, η κάλυψη και απόκρυψη και η χρήση τεχνικών στελθ, οι οποίες απαιτούν την ευελιξία και τις κινήσεις ενός ασασίνου και όχι ενός αργοκίνητου γίγαντα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τα παραπάνω. Επιπρόσθετα, η Ναοε διαπρέπει και στο πεδίο της μάχης, με την ίδια ακριβώς επιτυχία, με τη μόνη διαφορά ότι δε διαθέτει την υπεράνθρωπη αντοχή του Γιασουκε στα χτυπήματα.
Αν εξαιρέσουμε τις αποστολές στις οποίες το Shadows μάς επιβάλλει τη χρήση του Γιασουκε, το 90% της περιπέτειας μπορεί να παιχτεί αποκλειστικά με τη Ναοε, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Το αντίθετο, όμως, είναι αδύνατο να συμβεί. Παρά το διαφορετικό στιλ που παιχνιδιού που φέρνει ο Γιασουκε, η γαλλική εταιρεία δε φρόντισε να τροποποιήσει το μοντέλο των Assassin’s Creed ώστε να έχει νόημα η παρουσία ενός τόσο διαφορετικού πρωταγωνιστή. Έπειτα από μερικές ώρες παιχνιδιού, η χρήση του περιορίζεται στην αποψίλωση κάστρων από κακούς σαμουράι, τους οποίους ο παίκτης βαριέται να ξεπαστρέψει με τη Ναοε, και τίποτα περισσότερο. Παρά τις εντυπωσιακές κινήσεις με τις οποίες εκτελεί τους αντιπάλους του και παρά την αρχοντική του εμφάνιση, σε επίπεδο μηχανισμών δείχνει εντελώς ξένος, λες και ξεπήδησε από κάποιο άλλο παιχνίδι. Ξένος ανάμεσα στους σαμουράι και ξένος στο ίδιο του το παιχνίδι ο Γιασουκε.
Πιστή στην παράδοση της σειράς, η Α.Ι. των αντιπάλων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα το Shadows να είναι όσο στελθ το επιθυμεί ο παίκτης. Η συμπεριφορά των φρουρών και λοιπών στρατιωτών είναι πανομοιότυπη με αυτήν των φρουρών από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Και στην περίπτωση του Shadows, οι στρατιώτες προσπερνούν διακριτικά τα πτώματα συναδέρφων τους, συνεχίζουν να κοιτούν πεισματικα τους τοίχους του κάστρου έχοντας γυρισμένη την πλάτη τους στον εισβολέα, ενώ αξιοθαύμαστη είναι η επιμονή τους να μη βλέπουν τίποτα το ύποπτο σ’ ένα σωρό από άχυρα που τους σφυράει κλέφτικα. Η κάκιστη Α.Ι. καταστρατηγεί την όποια έννοια του στελθ, επιτρέποντας στον παίκτη να παίζει με τους αντίπαλους στρατιώτες και φρουρούς, σαν τη γάτα με τα ποντίκια. Οι αντίπαλοι δεν επηρεάζονται από την παρουσία και τις επιλογές του παίκτη, παρά μόνον περιμένουν καρτερικά να έρθει η ώρα τους να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, η Α.Ι. δεν κάνει τίποτα περισσότερο πέρα από το να είναι απούσα, γεγονός που φαίνεται και στο Shadows.
Ένα από τα διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η σειρά, είναι το γεγονός ότι το υλικό που έχει να προσφέρει στον παίκτη εξαντλείται πάρα πολύ γρήγορα, μέσα στο πρώτο οκτάωρο – άντε βαριά-βαριά στο πρώτο δεκάωρο. Και αυτό είναι μεγάλο ατόπημα για έναν τίτλο που φιλοδοξεί να κρατήσει απασχολημένο τον παίκτη για τριψήφιο αριθμό ωρών. Οι κύριες αποστολές έχουν απλοποιηθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν από τις δευτερεύουσες που περιλαμβάνουν τη δολοφονία ήσσονος σημασίας χαρακτήρων. Όλες ακολουθούν το ίδιο ακριβώς μοτίβο: αφού διαλέξουμε το στόχο μας, η Ναοε ταξιδεύει στα γειτονικά χωριά με σκοπό να συναντήσει τον άνθρωπο που ξέρει την ακριβή τοποθεσία όπου βρίσκεται ο υποψήφιος στόχος. Μόλις ολοκληρώσει κάποιο από τα θελήματα που θα τής έχει αναθέσει ο πληροφοριοδότης, ο δρόμος για το υποψήφιο θύμα έχει ανοίξει διάπλατα. Και το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι να αφανίσουμε και τον τελευταίο κακό της υπόθεσης. Οι δευτερεύουσες δραστηριότητες είναι ελάχιστες και περιορίζονται στην απόκτηση σπάνιων όπλων και εξοπλισμού από κάστρα-φρούρια, την εύρεση σεντουκιών που περιέχουν σπάνια αντικείμενα και την εξερεύνηση τάφων που κρύβουν θησαυρούς.
Για να λύσει το πρόβλημα αυτό, αλλά και για να δικαιολογήσει το μέγεθος του κόσμου του παιχνιδιού, η Ubisoft γεμίζει το χάρτη με άπειρα σημαιάκια που παραπέμπουν σε δραστηριότητες που επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται. Για κάθε κάστρο-φρούριο που αλώνει η Ναοε, το παιχνίδι σού παρουσιάζει άλλα είκοσι πανομοιότυπα κάστρα, στα οποία οι εχθροί συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το ίδιο ισχύει και για τους κακούς που πρέπει να σβήσουμε από τα κιτάπια της Ιστορίας, προκειμένου να φτάσουμε στον τερματισμό. Για κάθε πολέμαρχο που δολοφονούμε, ανοίγουν άλλοι πέντε κύκλοι με πολέμαρχους που πρέπει να εξολοθρεύσουμε. Το παιχνίδι δε σταματά να βομβαρδίζει τον παίκτη με πληροφορίες και νέες αποστολές που επαναλαμβάνονται αέναα. Όλα τα παραπάνω βλάπτουν ανεπανόρθωτα το ρυθμό του παιχνιδιού, αποσπώντας διαρκώς την προσοχή του παίκτη και απομακρύνοντάς τόν από το βασικό του στόχο. Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, το παιχνίδι συμπεριφέρεται σα να είναι MMO, δίνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες αποστολές με μοναδικό σκοπό να κρατήσει τον παίκτη απασχολημένο έτσι ώστε να μην γίνει αντιληπτή η σχεδιαστική ένδεια που χαρακτηρίζει το Shadows .
Ώρες-ώρες, το παιχνίδι σε κάνει να αναρωτιέσαι. Ποιος ο λόγος, στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα, μία νεαρή χωριατοπούλα να έχει γνώση για πρόσωπα και καταστάσεις που συμβαίνουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της; Γιατί θα πρέπει να σκοτώσει κόσμο που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της ή να έχει προηγούμενα με ανθρώπους που γνώρισε πριν από λίγο και δεν σχετίζονται με τα όσα δραματικά συνέβησαν στην οικογένειά της, στο χωριό Ιγκα; Τίποτα από αυτά δε βγάζουν νόημα, καθώς το μόνο που εξυπηρετούν είναι η τεχνητή αύξηση της διάρκειας του παιχνιδιού και τίποτα περισσότερο.
Και μέσα σ’ όλα έχουμε τους διαλόγους που είναι γραμμένοι τόσο απλοϊκά – και ενίοτε πρόχειρα, που δε επιτρέπουν στον παίκτη να βυθιστεί στον κόσμο του παιχνιδιού. Πρόκειται για μία χαμένη ευκαιρία, καθώς η ιστορία του Γιασουκε παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και από σκλάβος των Πορτογάλων έφτασε να γίνει το δεξί χέρι του Οντα, αφού πρώτα βίωσε το ρατσισμό και την απαξίωση από τους υποτακτικούς του Ιάπωνα πολέμαρχου. Τίποτα δεν αναλύεται σε βάθος, οι μικρές ιστορίες δεν προσφέρουν το παραμικρό, η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ οι κακοί της υπόθεσης ακολουθούν δύο συγκεκριμένα μοτίβα. Είτε είναι παρεξηγημένοι άνθρωποι που μετανιώνουν για τις πράξεις τους, είτε καρικατούρες που επιθυμούν παγκόσμια κυριαρχία και καταστροφή του σύμπαντος, γελώντας σατανικά σαν άλλοι δρ. Ίβωλ από τα Ώστιν Πάουερς. Όσο για τις ρομαντικές περιπέτειες των δύο πρωταγωνιστών, τις προσπερνώ διακριτικά, καθώς είναι τόσο κακογραμμένες που δεν επιδέχονται κριτικής. Τίποτα περισσότερο από σκηνές χωρίς συναίσθημα, χωρίς ένταση. Στο ίδιο μήκος κύματος με την κεντρική υπόθεση του παιχνιδιού.
Στα θετικά, o οπτικοακουστικός τομέας του Assassin’s Creed Shadows είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακός. Το φυσικό περιβάλλον πρωταγωνιστεί, με τους σχεδιαστές της Ubisoft να έχουν δημιουργήσει ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς. Το ίδιο εντυπωσιακά παρουσιάζονται οι καιρικές συνθήκες. Η βροχή, το χιόνι, ο άνεμος, μεταμορφώνουν το τοπίο. Ειδικά τα φθινόπωρα στο Shadows είναι ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ο άνεμος στροβιλίζεται στο έδαφος και σηκώνει όλα τα φύλλα που έπεσαν από τα δέντρα, και αυτα με τη σειρα τους να «χορεύουν» γύρω από τους πρωταγωνιστές μας. Οι ηλιαχτίδες παιχνιδίζουν με τις φυλλωσιές των δέντρων και ο χειμώνας σκεπάζει τα ορεινά χωριά με ένα πέπλο ομίχλης. Οι εικόνες είναι πραγματικά μαγευτικές και πανέμορφες. Το ίδιο καλά λόγια έχω να πω και το animation των χαρακτήρων, με την κίνησή τους να είναι ομαλότατη και πειστική. Η καλή δουλειά που έγινε στον τομέα αυτό, αντικατοπτρίζεται τόσο στο παρκούρ, που είναι πλέον ομαλότατο και πραγματοποιείται χωρίς διακοπές, όσο και στο χειρισμό των χαρακτήρων. Είτε τρέχουν, είτε ξιφομαχούν, είτε πηδούν από στέγη σε στέγη (βασικά, η Ναοε διότι ο Γιασουκε, δεν), η κίνηση είναι φοβερά γλυκιά και ρευστή. Σημαντική αναβάθμιση από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, το Assassin’s Creed Mirage.
Ο άνεμος της ιαπωνικής υπαίθρου δεν ήταν τελικά ο άνεμος αλλαγής που πρόσμεναν οι θιασώτες της δημοφιλούς σειράς της Ubisoft. Και η όποια αλλαγή σκηνικού δεν θα μπορούσε να ωφελήσει τη σειρά, από τη στιγμή που η Ubisoft αδυνατεί να δώσει λύσεις στα διαχρονικά προβλήματα που ταλανίζουν τα Assassin’s Creed από τη γέννησή τους και τα οποία γιγαντώνονται με την πάροδο των ετών. Η ιστορία είναι εντελώς φλατ, απουσιάζουν τα συναισθήματα και η ένταση – ακόμη και σε στιγμές πραγματικά δραματικές. Οι ήρωες αναλώνονται σε κοινότυπες διαπιστώσεις, οι κακοί είναι είτε χάρτινοι είτε καλοί κατά βάθος, ενώ όλα λύνονται με τον ίδιο τρόπο. Η ποικιλία των αποστολών και λοιπών δραστηριοτήτων είναι πραγματικά μικρή και αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους του χάρτη του παιχνιδιού. Η Α.Ι. των αντιπάλων μάς γυρίζει δεκαετίες πίσω, ενώ η μάχες είναι ευχάριστες αν και διαδικαστικές. Μάταιο τελικά το ταξίδι στην μεσαιωνική Ιαπωνία, καθώς η σειρά παραμένει εγκλωβισμένη στη σκιά της μετριότητας.
