Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση, ιδιαίτερα στις… αρκετά διαφορετικές γιορτές που περάσαμε φέτος. Έχουμε φάει του σκασμού, έχουμε καταβροχθίσει αλμυρά, γλυκά, τα πάντα, έχουμε αράξει στον καναπέ με μια σόδα στο χέρι και, μετά από λίγο, εμφανίζεται και πάλι ο οικοδεσπότης/οικοδέσποινα και λέει: «τελικά έμειναν μερικά κομμάτια τούρτα, θέλει κανείς κι άλλο;». E, το Miles Morales είναι αυτό ακριβώς το κομμάτι μιας πεντανόστιμης τούρτας, αφού έχουμε κάνει λίγο χώρο στο στομάχι μας μετά από τρελό φαγοπότι. Μόνο που αυτό το κομμάτι είναι μεγάλο, άνετα κάπου στο 50-60% της τούρτας. Και ακόμη πιο όμορφο στο μάτι. Και ενώ η τούρτα ήταν αμύγδαλο, αυτό έχει σοκολάτα (‘νταξ, κάπου εδώ το παράκανα με τις αλληγορίες περί διαφορετικότητας).
Σε περίπτωση που δεν πιάσατε το υπονοούμενο, το Miles Morales δεν είναι απλώς μια επέκταση του πολύ επιτυχημένου (εμπορικά και ποιοτικά) Marvel’s Spider-Man του 2018, αλλά και μια πολύ ελκυστική πρόταση από μόνο του. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι χωνέψατε το πρώτο και έχετε όρεξη για συμπλήρωμα. Η ιστορία εκτυλίσσεται μερικά χρόνια από το τέλος του Spider-Man 2018, με τον Miles να έχει εξοικειωθεί πλέον με τις νέες του δυνάμεις, αν και του λείπει, φυσικά, η εμπειρία του Peter Parker… ο οποίος φεύγει για χριστουγεννιάτικο ταξιδάκι και αφήνει τον Miles ως μοναδικό υπερασπιστή της τοπικής κοινότητας. Καθώς παλεύει να ανταποκριθεί στον ρόλο του ήρωα και να προσαρμοστεί στη νέα του γειτονιά, ο Miles πρέπει επίσης να βοηθήσει τη μητέρα του στην καμπάνια της ως υποψήφιας δημοτικής συμβούλου και να τα ισορροπήσει όλα αυτά με την καθημερινότητά του. Καθόλου καλή στιγμή για την εμφάνιση μιας νέας, πανίσχυρης εταιρείας που φιλοδοξεί να μονοπωλήσει την αγορά ενέργειας της Νέας Υόρκης με τις νέες της τεχνολογίες, αλλά και για την επιστροφή μιας καλής φίλης από το παρελθόν με ένα σκοτεινό μυστικό. Αλλά ακριβώς αυτό συμβαίνει, φυσικά.
Το Miles Morales αποδίδει την ιστορία του με τον ίδιο καλογραμμένο και καλοπαιγμένο τρόπο που είδαμε στο πρώτο Spider-Man, με πλοκή που θα μπορούσε άνετα να υπάρχει σε μια σειρά κόμιξ. Αλλά η ιστορία είναι ένα μέρος της όλης εμπειρίας και, μεταξύ μας τώρα, όποιος έχει διαβάσει έναν σεβαστό όγκο υπερηρωικών κόμιξ στη ζωή του, δεν θα δυσκολευτεί να μαντέψει την εξέλιξή της. Ωστόσο, στέκεται στο ύψος της (για να μην αναφέρουμε ότι το σενάριο είναι μάλλον καλύτερο από οποιοδήποτε κινηματογραφικό Spider-Man, κάτι που ίσχυε και για τον προηγούμενο τίτλο).
Αν και η ιστορία είναι ένας αρκετά σημαντικός παράγοντας για τους φίλους του ήρωα, η ψυχή του Spider-Man Miles Morales είναι το gameplay. Για την ακρίβεια, δεν είναι τόσο το gameplay, αλλά περισσότερο η ευκαιρία να νιώσεις ότι είσαι πραγματικά ο Spider-Man, επιτυγχάνοντας εκπληκτικά κατορθώματα με ελάχιστη προσπάθεια και μεγάλες δόσεις επιδεξιότητας… γιατί αυτό δεν υποτίθεται ότι κάνει ένας υπερήρωας; Ο πυρήνας του gameplay παραμένει ίδιος με αυτόν του Spider-Man 2018, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι προσφέρει ακριβώς την ίδια εμπειρία: η κινησιολογία του Miles Morales είναι κάπως πιο νεανική ή ακόμα και πιο … ρυθμική, αν θέλετε, ενώ οι ιδιαίτερες βιοηλεκτρικές δυνάμεις του επιτρέπουν στην Insomniac να ανεβάσει τη δυσκολία στη μάχη και να δώσει ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο στον παίκτη να εκφράσει την επιδεξιότητά του. Για όσους έχουν εξαντλήσει το πρώτο Spider-Man, αξίζει να σημειωθεί ότι η μάχη και το skill tree βασίζονται σε μια προσέγγιση που θυμίζει περισσότερο sequel, παρά expansion: όλες σχεδόν οι προηγμένες τεχνικές που έπρεπε να ξεκλειδώσει ο παίκτης στο προηγούμενο παιχνίδι βρίσκονται στο οπλοστάσιο του Miles Morales από την αρχή (κάτι που εξηγείται μέσα από την ιστορία, καθώς ο Peter Parker δεν είναι απλώς ο μέντορας του νέου Spider-Man, αλλά και υπεύθυνος για τα διάφορα challenges, αυτή τη φορά), ενώ οι νέες δυνάμεις του Morales δεν ανοίγουν απλώς νέους δρόμους, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν και τα δικά τους αποκλειστικά skill tree.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, στην έκδοση για PS5, αυτή η έμφαση στο δυναμικά χορογραφημένο, αλλά παράλληλα πολύ τεχνικό σύστημα μάχης είναι όχι μόνο περισσότερο εμφανής, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματική, καθώς οι δύο διαθέσιμες λειτουργίες υψηλής απόδοσης (μία με ray tracing και μία χωρίς, αλλά με περισσότερους NPC/κίνηση στους δρόμους, υψηλότερη ανάλυση και ίιιισως ελαφρώς πιο σταθερή απόδοση) τρέχουν ομαλότατα στα 60 καρέ το δευτερόλεπτο. Είναι μια αλλαγή που δεν επηρεάζει μόνο τον τρόπο με τον οποίο παίζει το παιχνίδι -σίγουρα δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω γιατί είναι πολύ πιο ευχάριστο ένα παιχνίδι δράσης, όταν ο χειρισμός είναι πιο άμεσος και όλα κινούνται πιο γρήγορα και ομαλά- αλλά και την εμφάνιση, καθώς ο διπλασιασμός του frame rate βοηθά το μάτι να εκτιμήσει όλη την εκπληκτική λεπτομέρεια στο animation, στο οποίο οφείλεται μεγάλο μέρος του ιδιαίτερου χαρακτήρα του παιχνιδιού. Αν και δεν μπορεί να πει κανείς ότι το gameplay του Spider-Man δεν ήταν ήδη εξαιρετικά ευχάριστο στο PS4, το υψηλότερο frame rate διευκολύνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, όχι μόνο τα αυτονόητα, δηλαδή την άμυνα και την αποφυγή, αλλά και την περιήγηση στο περιβάλλον, τόσο εντός όσο και εκτός μάχης, επιτρέποντας στον παίκτη να εκτιμήσει περισσότερο την ελευθερία που του προσφέρουν οι μηχανισμοί και ο αριστοτεχνικός χειρισμός, ιδιαίτερα σε υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας.
Όσο για το ray tracing, που είναι ένα από τα συνθήματα των ημερών, όντως έχει να προσφέρει όμορφες λεπτομέρειες σε ένα τόσο καθαρό και αυστηρά γεωμετρικό αστικό περιβάλλον, καθώς η παρουσίαση γίνεται σαφώς πιο πειστική όταν ΟΛΗ η δραστηριότητα της πόλης αντανακλάται στα παράθυρα και τις βιτρίνες. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να προτιμήσει κανείς το κλασικό performance mode, ιδιαίτερα αν θέλει την πιο ασυμβίβαστα «κομιξάδικη» και ομαλή εμπειρία. Φυσικά, αν ενδιαφέρεστε περισσότερο για τον τεχνικό τομέα, παρά για το gameplay, υπάρχει και η επιλογή 4Κ30 με πλήρες ray tracing υψηλότερης ανάλυσης, η οποία είναι άκρως εντυπωσιακή -αλλά προσωπικά θεωρώ τα 60 fps πολύ πιο ουσιαστική αναβάθμιση, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να πούμε για το Miles Morales, καθώς, αν δεν υπήρχε η μετάβαση στη νέα γενιά, δύσκολα θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον ως κυκλοφορία (με δεδομένη την υψηλή ποιότητα, βέβαια). Ωστόσο, στο PlayStation 5, είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα δείγματα των αλλαγών που μπορεί να φέρει το νέο hardware, το οποίο επιτέλους ελευθερώνεται από περιορισμούς δεκαετιών στον χώρο των κονσολών. Ακόμα και αν δεν δούμε στη διάρκεια της νέας γενιάς κάτι πραγματικά πρωτοφανές, όλα δείχνουν ότι τα νέα συστήματα είναι πιο ισορροπημένα από ποτέ. Και αυτές οι αλλαγές που αναμένεται να φέρουν σε βασικό επίπεδο (ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τα budget που υποστηρίζουν συνήθως τις μεγάλες αποκλειστικότητες επιπέδου ΑΑΑ), ίσως επηρεάσουν σε μεγαλύτερο βαθμό την αγνή απόλαυση ενός βιντεοπαιχνιδιού για την επόμενη τριετία, παρά οι βαρύγδουπες υποσχέσεις του πάντοτε αστραφτερού «νεξτζέν».
