MediEvil (@PS4)

Η έλευση του πρώτου Playstation έφερε μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές στην καθημερινότητα ενός gamer. Μέχρι την εμφάνιση της πρώτης κονσόλας της Sony στις προθήκες των καταστημάτων, ήταν αδιανόητο για τον μέσο gamer να υφίσταται κονσόλα δίχως τη δική της μασκότ, ένα παιχνίδι δηλαδή αντιπροσωπευτικό της φιλοσοφίας και των ιδεωδών του εκάστοτε platform holder, πάντα εσωτερικής παραγωγής διά εξωτερική κατανάλωση. Και ομως η Sony έδειξε σε όλον τον κόσμο ότι δεν είχε την ανάγκη κανενός Mario και κανενός Sonic για να πουλήσει την πραμάτεια της. Είχε μία κονσόλα με άφθονους τίτλους για όλα τα γούστα, που υπερκάλυπτε – και με το παραπάνω – την απουσία μίας μασκότ. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν παιχνιδοχαρακτήρες που διεκδίκησαν τον τίτλο της άτυπης μασκότ του Playstation. Ο παλαβός Crash Bandicoot, ο συνονόματος Spyro ο Δράκος και ο γενναίος Sir Daniel Fortesque. Παρά τις ευκαιρίες που είχαν, οι Crash και Spyro μετακόμισαν σε άλλη εταιρεία (μέγα σφάλμα για έναν χαρακτήρα που φιλοδοξεί να γίνει μασκότ), ενώ ο κοκαλιάρης Sir Daniel έμπλεξε με τα PSP και κάπου τον έχασε τον δρόμο προς την καταξίωση. Βέβαια, όπως μάθαμε και στο Game of Thrones, ό,τι είναι νεκρό δεν πεθαίνει ποτέ, έτσι και το πνευματικό παιδί του Chris Sorrel (κοινώς, αδερφάκι του ήρωα των 16-bit, James Pond), ως γνήσιος απέθαντος σηκώνεται από το μνήμα του και επιστρέφει για μία ακόμα φορά στον κόσμο των ζωντανών, με το MediEvil. Όχι εκείνο, το παλιό που κυκλοφόρησε το 1998 για το πρώτο Playstation, αλλά το ριμέικ αυτού.         

Το είχα γράψει και στην παρουσίαση του Shadow of the Colossus, ευκαιρία να το σημειώσω και εδώ. Τα ριμέικ παλιών τίτλων έχουν νόημα και αξία, όταν οι τίτλοι αυτοί κυκλοφόρησαν την περίοδο των PSOne, Saturn, N64 ή την περίοδο των Dreamcast, PS2, Gamecube, Xbox . Δεν θα είχε λόγω ύπαρξης, για παράδειγμα, ένα ριμέικ του Mass Effect για την τρέχουσα γενιά συστημάτων, το οποίο ούτως ή άλλως ήταν πανέμορφο στα συστήματα της προηγούμενης γενιάς, με στιβαρούς μηχανισμούς και εξαιρετικό χειρισμό. Αντιθέτως, όπως είδαμε, το Shadow of the Colossus μόνο όφελος είχε κατά τη μετάβασή του από το PS2 στο PS4, καθώς η προγραμματιστική ομάδα αξιοποίησε τις δυνατότητες και την ισχύ της τελευταίας κονσόλας της Sony για να μετατρέψει το αριστούργημα του Φουμίτο «Αλέρτ» Ουέντα, σ’ ένα μοντέρνο τίτλο δίχως τεχνικά προβλήματα. Στην περίπτωση του ριμέικ του MediEvil, δεν μπορώ να πω ότι η Other Ocean,  αξιοποίησε πλήρως τα τεχνολογικά εργαλεία που είχε στα χέρια της, προτιμώντας να κάνει μισές δουλειές.

Μισό καλό

Εκεί που τα πήγε περίφημα είναι στην οπτική αναβάθμιση και κατ’ επέκταση στην ανάδειξης της υπέροχης ατμόσφαιρας του αρχικού παιχνιδιού. Τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή, από τα τουβλάκια που καλύπτουν τους τοίχους στην κρύπτη του Sir Daniel, μέχρι τα ευμεγέθη αφεντικά που θέλουν να στείλουν τον νεκραναστημένο ιππότη στην τελευταία του κατοικία, μια για πάντα. Οι άνθρωποι της Other Ocean έδωσαν τη δέουσα προσοχή ώστε όλα να δένουν αρμονικά με την τρομακτικοχιουμοριστική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Ζόμπια καλοσχεδιαμένα που κινούνται σαν παρτσακλά, σπαστικά κοράκια που αφήνουν πίσω τους τα μαύρα τους πούπουλα, σκιάχτρα που ξερνάνε άχυρα όταν τα χτυπάς, δαίμονες που κάνουν αστείες γκριμάτσες και άλλες τέτοιες χαριτωμένες λεπτομέρειες. Η ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια έχει δοθεί και στα περιβάλλοντα όπου κόβουν βόλτες οι απέθαντοι μαζί τα τσιράκια του κακού μάγου Zarok. Μαγεμένα κάστρα, θεόρατοι στοιχειωμένοι πύργοι, απέραντα νεκροταφεία, καταπράσινες κοιλάδες, όλα τα περιβάλλοντα θα μπορούσαν να είναι κομμάτι ενός σκοτεινού παραμυθένιου κόσμου, όπως είναι ο κόσμος στην ταινία Χριστουγεννιάτικος Eφιάλτης του Τιμ Μπέρτον ή όπως ο κόσμος από το εμβληματικό Ghosts ‘n Goblins και τις σαδιστικές συνέχειές του. Αν μη τι άλλο, το ριμέικ του MediEvil είναι γεμάτο από πλούσιες εικόνες που χορταίνουν το μάτι.

Αναφορικά με τη δομή του, το νέο MediEvil ακολουθεί επακριβώς τη συνταγή του πρωτότυπου παιχνιδιού. Τεράστιος χάρτης, χωρισμένος σε περιοχές γεμάτες με παγίδες, έξυπνους περιβαλλοντικούς γρίφους και πολλά μυστικά. Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι η ομάδα της Other Ocean αποφάσισε να μην προβεί σε καμία παρέμβαση όσον αφορά τη δομή του παιχνιδιού. Το MediEvil προσφέρει μία απόλυτα ισορροπημένη εμπειρία, συνδυάζοντας με υπέροχο τρόπο τα επιμέρους στοιχεία του: Τις μάχες με τις ορδές των απέθαντων, τα αφεντικά παλαιάς κοπής – υπό την έννοια ότι πρέπει πρώτα να μάθεις ποιες κινήσεις χρησιμοποιούν προτού τα δαμάσεις, τα στοιχεία πλατφόρμας, την εξερεύνηση, τη συλλογή όπλων και αμυντικού εξοπλισμού, καθώς και την επίλυση γρίφων. Από τη στιγμή που ο συνδυασμός αυτός λειτουργούσε καλά και στο πρωτότυπο, δεν υπήρχε κανένας λόγος για αλλαγές προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση.

Μισό κακό

Το κακό με την Other Ocean είναι ότι μαζί με όλα τα παραπάνω, κράτησε ανέπαφα όλα τα κακώς κείμενα του αρχικού παιχνιδιού, αποφεύγοντας να μπει στη διαδικασία εκμοντερνισμού ξεπερασμένων σχεδιαστικών επιλογών που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στο σύγχρονο gaming. Για αρχή, ο Sir Daniel δεν ανταποκρίνεται στις εντολές μας ως πιστός στρατιώτης που θέλει να είναι. Όταν εφορμά, δίνει την εντύπωση ότι κινείται πάνω στον πάγο και όχι σε στεγνό έδαφος. Η άτσαλη κίνηση του Sir Daniel τον φέρνει σχεδόν πάντοτε σε επαφή με τον αντίπαλο που έχει απέναντί του, με συνέπεια να χάνει σημαντικό ποσοστό από τη μπάρα υγείας και ζωής του πρωταγωνιστή, χωρίς να φέρει ευθύνη ο παίκτης. Και άντε, στα μεγάλα αφεντικά η κατάσταση ελέγχεται από ένα σημείο και μετά, καθώς ο αντίπαλος είναι ένας, τον οποίο με λίγη παραπάνω προσοχή μπορείς να τον αποφύγεις. Στην περίπτωση των απλών κακών τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο. Λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής – και σε συνδυασμό με την άτσαλη κίνηση του Sir Daniel, οι πιθανότητες λάθους αυξάνονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και το μοιραίο δεν αργεί να επέλθει για τον κακόμοιρο τον Sir Daniel. Έχουμε το παράδοξο ενός παιχνιδιού που δεν επιτρέπει πολλά λάθη (αν χάσεις πρέπει να επαναλάβεις την πίστα από την αρχή), με ένα σύστημα χειρισμού πραγματική μηχανή παραγωγής λαθών και που εξελίσσεται σε μόνιμη πηγή κινδύνου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται Η ΚΑΜΕΡΑ, ένας ζωντανό απομεινάρι της γενιάς του Playstation, του Saturn και του N64 και πραγματικός εφιάλτης για κάθε gamer, σκληροπυρηνικό και μη. Λες και δεν πέρασε ούτε μέρα από την κυκλοφορία του αυθεντικού MediEvil για το PSOne, Η ΚΑΜΕΡΑ του παιχνιδιού δεν ξέρει που πρέπει να βρίσκεται: Κολλάει πίσω από τοίχους, μπροστά από κολώνες, δεν στρίβει εύκολα, δεν τραβάει στην ανηφόρα και χωρίς να βοηθάει τον παίκτη. Το μόνο που κάνει με επιτυχία είναι να εκνευρίζει τον παίκτη, να του προκαλεί αμηχανία, και γενικώς να δημιουργεί αναστάτωση την πιο ακατάλληλη στιγμή. Είναι πραγματικά στενάχωρο – ειδικά για ένα παιχνίδι που διαθέτει αρκετά σημεία με έντονο το στοιχείο του platform – να παλεύεις με τις ώρες με μία άκρως προβληματική κάμερα μπας και κάνεις ένα άλμα της προκοπής, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ασχολείσαι με τις μάχες και τους γρίφους.

Πενήντα – πενήντα, λοιπόν, για την αναβίωση του MediEvil από την Other Ocean. Από τη μία έχουμε ένα ατμοσφαιρικό και πανέμορφο παιχνίδι, πλήρως εξελληνισμένο με εξαιρετική μεταγλώττιση, με έξυπνο χιούμορ, που συνδυάζει την εξερεύνηση, τα στοιχεία πλατφόρμας, τις χορταστικές μάχες με τους μεγάλους κακούς και την επίλυση γρίφων, και από την άλλη έχουμε ένα παιχνίδι απαιτητικό με ελαφρώς προβληματικό χειρισμό και μία κάμερα που αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί με τον παίκτη. Οι φίλοι της σειράς θα χρειαστούν τον ελάχιστο δυνατό χρόνο για να προσαρμοστούν στις συνθήκες παιχνιδιού που δημιουργεί η επιστροφή του Sir Daniel. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να ρίξουν αρκετό νερό στο κρασί τους και να κάνουν αρκετές υποχωρήσεις, ώστε να απολαύσουν τη νέα/παλιά περιπέτεια του σκελετωμένου φίλου μας.