Το Diablo IV είναι ένα προϊόν που αναδίδει νοσηρότητα από κάθε του πόρο: Είναι ζοφερό, αιματηρό, απαισιόδοξο, σχεδιασμένο για να προκαλεί εθισμό και δεν διστάζει να σου πετάξει στη μούρη μια ψηφιακή τσιγγάνα που προσπαθεί να σου πουλήσει νέες εμφανίσεις για σένα και το άλογό σου, αν πατήσεις το λάθος κουμπί στο μενού… παρ’ όλο που έχεις πληρώσει ήδη ένα 80άρι-90άρι για να έχεις αυτό το προνόμιο. Από την άλλη πλευρά, είναι ίσως το καλύτερο dungeon crawler που κυκλοφόρησε ποτέ, οπότε χάνεις κάτι-κερδίζεις κάτι, ε; Μπορείς να πεις ότι είναι ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, η οποία συνήθως είναι ζοφερή, αιματηρή, απαισιόδοξη, σχεδιασμένη για να προκαλεί εθισμό, και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά όταν αρχίζεις να γράφεις βλακείες προτάσεις τύπου «ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ», μάλλον πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα και να δοκιμάσεις μια άλλη προσέγγιση.
Το πιο βασικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζει κάποιος για το Diablo IV είναι ότι δεν επανεφευρίσκει τον τροχό (του μαρτυρίου, αν θέλετε). Έχει τον ίδιο βασικό σκελετό και τον ίδιο πυρήνα που είχε πάντα: ένας ισομετρικός χάρτης, ένας ήρωας στο κέντρο και μιλιούνια εχθρών που επιτίθενται ταυτόχρονα για να γίνουν κομματάκια από τις εξωπραγματικά ισχυρές ικανότητες του εν λόγω ήρωα, απελευθερώνοντας στη συνέχεια λαχταριστά, πολύχρωμα, αστραφτερά, υπέροχα λάφυρα διαφόρων χρωμάτων και ειδών που το καθένα τους υπόσχεται να ανεβάσει λίγο παραπάνω τα στατιστικά του ήρωα, μετατοπίζοντας τους συντελεστές που πολλαπλασιάζουν αυτά τα στατιστικά και τα μετατρέπουν σε πυροτεχνικά εφέ, υπεράνθρωπη αντοχή και απολαυστική, ισοπεδωτική ζημιά. Αν δεν το ζήσεις, είναι πολύ εύκολο να υποθέσεις ότι πρόκειται για έναν «κουλοχέρη» με μεσαιωνική περιβολή, ένα μηχάνημα που σε ζαλίζει με την υπόσχεση των λαφύρων του για να σε κάνει να συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο πράγμα εσαεί.
Όμως δεν είναι (ακριβώς) έτσι. Με την πάροδο του χρόνου, τα Diablo (όπως και τα περισσότερα παιχνίδια που ανήκουν στο είδος που δημιούργησε) έχουν εξελιχθεί σε επίπεδο στρατηγικής και πρόκλησης, προσφέροντας αμέτρητες στρατηγικές δυνατότητες που επιτρέπουν στον παίκτη να αντιμετωπίσει τις ορδές των εχθρών με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους και να ολοκληρώσει ολοένα πιο δύσκολες προκλήσεις. Καθώς ανεβαίνουν τα επίπεδα δυσκολίας, ανεβαίνουν και οι απαιτήσεις, με συνδυασμούς εχθρών και συντελεστών που απαιτούν από τον παίκτη να αλλάζει την προσέγγισή του στη στιγμή και να βρίσκει τρόπους να εξουδετερώνει τις άμυνές τους αλλάζοντας θέση στα «τουβλάκια» των ικανοτήτων του, λες και παίζει κάποιο απαιτητικό puzzle game. Όσο ανεβαίνουν οι απαιτήσεις, αναβαθμίζονται και τα λάφυρα, τα οποία δεν περιορίζονται μόνο σε επιπλέον στατιστικά, αλλά δίνουν και θρυλικές νέες ιδιότητες, οι οποίες αλλάζουν τον τρόπο που λειτουργούν ορισμένες ικανότητες, ανοίγοντας νέες στρατηγικές οδούς.
Όντας η κορωνίδα μιας εξελικτικής πορείας δεκαετιών, το Diablo IV θα μπορούσε να αποθαρρύνει έναν αρχάριο παίκτη με τον εκτενέστατο (και ενιαίο πλέον) χάρτη του, τα ατελείωτα μενού αναβάθμισης και επιλογής ικανοτήτων, αλλά και τις τεράστιες απαιτήσεις του σε χρόνο. Και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να τα έχει όλα αυτά υπόψη του κάποιος που σκέφτεται να ασχοληθεί με το Diablo για πρώτη φορά. Όμως η όλη εμπειρία εξελίσσεται ομαλά και σταδιακά, ξεκινώντας από μια ενδιαφέρουσα ιστορία γεμάτη δαίμονες, μιζέρια και σκοτεινά κλισέ και συνεχίζοντας με μια σειρά από δευτερεύουσες αποστολές, παράπλευρες δραστηριότητες και σταδιακά αυξανόμενες προκλήσεις που ανακατεύουν λίγο την τράπουλα. Αν είχατε παίξει το Diablo ΙΙΙ από τότε που κυκλοφόρησε, θα χαρείτε να μάθετε ότι το IV είναι πολύ πιο πλήρες από την αρχή. Σε αντίθεση με το Diablo III, που προσπάθησε αρχικά να βασιστεί στην ιδέα του Auction House (και απέτυχε παταγωδώς), εδώ υπάρχει από την αρχή μια ικανοποιητική διαστρωμάτωση στα λάφυρα. Επιπλέον, μετά το τέλος της ιστορίας υπάρχει ένα έτοιμο ενσωματωμένο endgame με 2-3 διαφορετικές δραστηριότητες, ενώ στο προηγούμενο παιχνίδι δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή πέρα από την επανάληψη της ιστορίας σε υψηλότερες δυσκολίες.
Είναι σημαντικό να το επισημάνουμε αυτό από την αρχή, γιατί το Diablo IV έχει προβλήματα ως εμπειρία… αλλά δεν είναι αυτά που αναφέρουν πολλοί παίκτες και κριτικοί. Πρώτα από όλα, το λεγόμενο grind στο Diablo, δηλαδή η επανάληψη των ίδιων θεματικών, των ίδιων δραστηριοτήτων και των ίδιων αναμετρήσεων, δεν είναι κάποιου είδους λανθασμένη σχεδιαστική επιλογή, όπως μπορεί να είναι σε κάποιο παιχνίδι άλλου είδους. Είναι ο χαρακτήρας του και ο πυρήνας της όλης εμπειρίας. Όταν σου πέσει ένα καλό όπλο ή πανοπλία ή οτιδήποτε άλλο, ΠΡΕΠΕΙ να αισθάνεσαι ότι κέρδισες κάτι σημαντικό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αντικείμενα που δημιουργούν τόσο ισχυρές συνέργειες ώστε να αλλάζουν όλη τη στρατηγική σου. Αυτά τα αντικείμενα ΠΡΕΠΕΙ να είναι σπάνια, άρα ΠΡΕΠΕΙ να πολεμήσεις αμέτρητους εχθρούς για να τα αποκτήσεις, διαφορετικά δεν έχει νόημα. Όλοι θα χρησιμοποιούσαν τα ίδια αντικείμενα για να φτιάξουν το στιλ παιχνιδιού που θέλουν (ή πιο συχνά διαβάζουν online), αντί να πειραματιστούν με τα αντικείμενα που έχουν στα χέρια τους και να αλλάξουν τη στρατηγική ανάλογα με την περίσταση. Ναι, τα action RPG αυτής της συνομοταξίας επιτρέπουν στον παίκτη να σαρώσει ό,τι βρίσκει μπροστά του με πανίσχυρες δυνάμεις και συνέργειες, αλλά για να φτάσει εκεί και να καταλάβει τι ακριβώς κάνει, ΠΡΕΠΕΙ να έχει πειραματιστεί με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού. Αλλιώς επαναλαμβάνει απλώς αυτό που μπορεί να διαβάσει σε έναν οδηγό στρατηγικής, επιλέγοντας τον πιο δυνατό εξοπλισμό που ορίζει το εκάστοτε meta. ΑΥΤΟ όμως τελικά σκοτώνει τη διασκέδαση, και ΟΧΙ το grinding. Όταν συνειδητοποιείς πόσο πιο αποτελεσματικά αντιμετωπίζεις με μια νέα προσέγγιση ένα μπουντρούμι που σε δυσκόλεψε προηγουμένως, τότε καταλαβαίνεις πόσο καλύτερη έχει γίνει η στρατηγική σου. Η επανάληψη, λοιπόν, δεν είναι μειονέκτημα, ούτε εχθρός του παίκτη.
Βέβαια, για να υποστηριχθεί σωστά αυτός ο πυρήνας και να παραμείνει ενδιαφέρουσα αυτή η επανάληψη, πρέπει να υπάρχουν το αντίστοιχο gameplay, οι αντίστοιχοι μηχανισμοί και οι αντίστοιχες στιγμές. Εκεί η Blizzard εξακολουθεί να παραμένει στην κορυφή του είδους που δημιούργησε και ελάχιστα παιχνίδια έχουν καταφέρει να την ακολουθήσουν στα ίδια ύψη. Το σύστημα μάχης είναι η παλλόμενη καρδιά του Diablo IV και είναι πιο συναρπαστικό, πιο πειστικό και πιο «γειωμένο» από ποτέ, αν και ομολογώ ότι προτιμούσα την απεικόνιση του Diablo III, με την πιο απομακρυσμένη κάμερα, όπου ο ήρωας είχε μεγαλύτερο πεδίο κίνησης και ελιγμών, ιδιαίτερα στις εκδόσεις για κονσόλες. Όταν όμως έχεις μπροστά σου ένα παιχνίδι με τόσους εχθρούς, τόσα διαφορετικά animation, τόσες διαφορετικές επιθέσεις, τόσα πειστικά εφέ και τόσο καθαρό και ανόθευτο χάος, χωρίς να σου στερεί τη δυνατότητα να βλέπεις ακριβώς τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, δεν μπορείς παρά να δώσεις συγχαρητήρια σε όποιον πέτυχε αυτόν τον οπτικό και σχεδιαστικό άθλο.
Σε αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα συνεισφέρει όπως ήταν αναμενόμενο και ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας, καθώς το παιχνίδι κυριολεκτικά πλημμυρίζει την οθόνη με μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που σε βυθίζουν στον ζοφερό του κόσμο. Για την ακρίβεια, ίσως να το παράκαναν με τη μιζέρια και τη δυστυχία, καθώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος φωτός και χαράς αυτήν τη φορά στον κόσμο του Sanctuary. Όλα έχουν γίνει πιο σκοτεινά, πιο δύσθυμα, ενώ οι πολιτισμικές επιρροές έχουν στραφεί σε μεγάλο βαθμό προς τη βόρεια και ανατολική Ευρώπη, με πολλές αγιογραφίες και ψηφιδωτά, ενώ κάθε ίχνος μεγαλοπρέπειας που συναντά ο παίκτης παραπέμπει αυστηρά στην ιστορία και όχι στο παρόν του κόσμου. Αλλά είναι λογική και αναμενόμενη αυτή η στροφή, αν λάβουμε υπόψη την αντίδραση των fans (αχ αυτοί οι fans) στον κάπως πιο πολύχρωμο κόσμο του Diablo III. Αν και δεν συμβαίνει συχνά σε αυτό το είδος παιχνιδιού, ο ήχος του Diablo IV θα έλεγα ότι είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο εντυπωσιακός από τα γραφικά του. Πέρα από τα τρομερά -και εκκωφαντικά κατά περίσταση- ηχητικά εφέ του παιχνιδιού, το παιχνίδι διαθέτει εκπληκτικό διαχωρισμό surround, τουλάχιστον στο Xbox Series X όπου έγινε η δοκιμή, σε ενισχυτή με υποστήριξη για Dolby Atmos.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθούμε σε έναν παράγοντα που μπορεί να ανυψώσει ή να καταβαραθρώσει μακροπρόθεσμα τη συνολική εμπειρία του Diablo IV. Η αλήθεια είναι ότι, όσο πλήρες και αν είναι ένα loot ‘em up αυτού του τύπου κατά την κυκλοφορία του, η πραγματική του αξία θα κριθεί σε βάθος χρόνου, ανάλογα με την υποστήριξη που θα έχει. Όπως αναφέραμε παραπάνω, το Diablo IV ξεκινάει από μια καλή αφετηρία, έχοντας καλύψει κάθε σχετικό τομέα: έχει έναν ενιαίο κόσμο με υποδομές τύπου MMO, αρκετές δραστηριότητες και πάντοτε διαθέσιμο co-op, πολλά πράγματα να κυνηγήσεις μετά το τέλος της ιστορίας και νέες δυνάμεις και συνέργειες που μπορείς να ξεκλειδώσεις με το απολαυστικά βαθύ και πλούσιο Paragon system (το οποίο θυμίζει αρκετά Path of Exile, για να είμαι ειλικρινής) όταν πλέον φτάσεις στα υψηλότερα επίπεδα του παιχνιδιού. Επιπλέον, υποστηρίζει και PvP σε συγκεκριμένες περιοχές, με ένα αρκετά έξυπνο mode που επιτρέπει στους παίκτες να μάχονται μεταξύ τους χωρίς να φεύγουν από τον ενιαίο κόσμο και προσφέρει διακοσμητικό περιεχόμενο ως επιβράβευση.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Blizzard δείχνει αποφασισμένη να υποστηρίξει το παιχνίδι, καθώς έχει προσθέσει ήδη μια νέα σεζόν, το Season of the Malignant, ακολουθώντας το ίδιο σύστημα τακτικών ενημερώσεων που είχε εφαρμόσει και στο Diablo III… όταν όμως είχε περάσει κάποιος καιρός από την κυκλοφορία του. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι βιάστηκε να ξεκινήσει τις νέες σεζόν, καθώς οι περισσότεροι παίκτες που έχουν κάποιες υποχρεώσεις στη ζωή τους, δεν θα έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν πάνω από ένα character class στα ψηλά επίπεδα. Δεν χρειάζονται νέοι μηχανισμοί από τόσο νωρίς. Θεωρώ ότι έπρεπε να δώσει λίγο χρόνο στην κοινότητα να εξοικειωθεί με περισσότερους από έναν χαρακτήρες, δεδομένου ότι ήδη το παιχνίδι έχει περισσότερες δραστηριότητες στο endgame από τον προκάτοχό του. Βέβαια, πρέπει να βάλουμε στη ζυγαριά κι άλλους παράγοντες: τους νέους παίκτες που μπήκαν στον κόσμο του Diablo επειδή ήταν μια από τις hot κυκλοφορίες του Ιουλίου, οι οποίοι ίσως περιμένουν πιο γρήγορη πρόοδο στην εποχή του Fortnite, τον ανταγωνισμό, καθώς αναμένεται η επιστροφή του έτερου ογκόλιθου του είδους, του Path of Exile και, φυσικά, τα επιπλέον έσοδα, αφού κάθε νέα σεζόν συνοδεύεται από ένα νέο battle pass που ανταμείβει τον παίκτη με νέο διακοσμητικό περιεχόμενο για την πρόοδό του. Εδώ υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα, καθώς το νέο περιεχόμενο που ξεκλειδώνεται σταδιακά με το Battle Pass, δεν περιλαμβάνει σχεδόν τίποτα πραγματικά επιθυμητό στη δωρεάν βαθμίδα του, ενώ η βαθμίδα που προσφέρεται επί πληρωμή, όπως και το κατάστημα του παιχνιδιού, είναι γεμάτη με νέες, λαχταριστές εμφανίσεις. Και ας μην υποτιμούμε την αξία του διακοσμητικού περιεχομένου σε ένα παιχνίδι όπου ο ήρωάς μας είναι ορατός σε όλους τους παίκτες που παίζουν στον ίδιο server. Επιπλέον, οι «χρηματικές» ανταμοιβές που δίνει το Battle Pass δεν αρκούν για να ξεκλειδώσουν περιεχόμενο από το κατάστημα του παιχνιδιού, κάτι που συνήθως προσφέρουν ακόμα και τα free to play παιχνίδια, άρα θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για ένα παιχνίδι που κοστίζει ακριβά στον παίκτη. Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το σημείο της διάρκειας ζωής του παιχνιδιού, αλλά αυτή η απληστία καλό είναι να επισημανθεί και να στιγματιστεί από τώρα, γιατί μπορεί σε βάθος χρόνου να «ξινίσει» την όλη εμπειρία.
Αν εξαιρέσουμε αυτές τις ιδιαίτερα ανησυχητικές ενδείξεις για το μέλλον, το Diablo IV είναι ένα πληρέστατο, εντυπωσιακό, καλοσχεδιασμένο action RPG που σέβεται τον παίκτη, τόσο από πλευράς εμπειρίας όσο και περιεχομένου. Όπως έχουν τα πράγματα αυτήν τη στιγμή, είναι μια πλούσια και ολοκληρωμένη εμπειρία που μπορεί να προσφέρει εκατοντάδες ώρες διασκέδασης από την πρώτη στιγμή. Και, αν νιώσετε ότι έχετε εθιστεί και δεν μπορείτε να παίξετε τίποτε άλλο, μην ανησυχείτε. Είναι μέρος της εμπειρίας και θα περάσει κάποια στιγμή. Κάποια στιγμή.
