Α, ο καλός μας ο Δεκέμβριος. Ίσως ο πιο γλυκός μήνας του έτους. Είναι ο μήνας που γίνονται οι μεγαλύτερες ανακοινώσεις τίτλων, από αυτές που κάνουν ακόμα πιο γιορτινή την περίοδο αυτή. Είναι και ο μήνας των μεγάλων βραβείων και των λαμπερών σόου. Εκεί όπου επιβραβεύται ο κόπος χιλιάδων δημιουργών που βλέπουν με χαρά τα έργα τους, τα πνευματικά τους παιδιά, να αποθεώνονται από κοινό και κριτικούς. Εκδηλώσεις με υψηλούς προσκεκλημένους, “βαριά” ονόματα της βιομηχανίας, θρύλους του gaming και ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, που όλοι τους μαζί αγαπημένοι, συγκεντρώνονται μια φορά το χρόνο για να γιορτάσουν τα παιχνίδια που μάς συγκίνησαν και μάς έκαναν καλύτερους παίκτες και, γιατί όχι, καλύτερους ανθρώπους. Είναι τα βραβεία που περιμένει με αγωνία όλος ο κόσμος, τέτοια εποχή, κάθε χρόνο.
Κι ύστερα, υπάρχουν τα Βραβεία Byte, ένας θεσμός που στήθηκε με σχεδόν μηδενικό μπάτζετ, χωρίς εντυπωσιακά σκηνικά και λαμπερά κοστούμια. Που δεν υπάρχουν χρήματα για καλεσμένους, για τσελέμπριτι, για ποτά, ούτε καν για καναπεδάκια. Ούτε Fofico δεν έχουμε για να σάς τρατάρουμε. Και φυσικά δεν πρόκειται να δείτε ούτε μισό τρέιλερ από καινούργιο παιχνίδι. Δεν υπάρχει μία. Βάζουμε το χέρι στην τσέπη και πιάνουμε το παπούτσι.
Γι’ αυτό λοιπόν, χαμηλώστε τα φώτα, ρίξτε κι άλλο τις προσδοκίες και τις άμυνές σας, φορέστε τις πιτζαμούλες σας και απολαύστε τους ΠΡΑ-ΓΜΑ-ΤΙ-ΚΟΥΣ νικητές αυτής της χρονιάς.
// Με τις υγείες σας, και του χρόνου!!!
Βραβείο Καλύτερου Gaming Hardware: Nintendo Switch Oled
Ο Σιγκέρου Μιγιαμότο, έφτυσε την οδοντογλυφίδα από το στόμα. “Μπρινκ μι, ενατερ Σαντορι γκλασο” ψέλλισε, μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα της αγαπημένης του Αμερικανίδας σερβιτόρας. “Μίστερ Μιγιαμότο, δις ις δε φο….” “ΜΠΡΙΝΚ ΜΙ, ΕΝΑΤΕΡΣΑΝΤΟΡΙΓΚΛΑΣΟ, ΓΟΥΑ ΧΟΥ”, ούρλιαξε μέσα από τα αλαβάστρινα δόντια του, ο θρυλικός συνταξιούχος βιντεοπαιχνιδοποιός. Η αλήθεια είναι πως, σπάνια έβλεπες πλέον τον Μιγιαμότο σε τέτοια κατάσταση. Οι εκρήξεις θυμού που τον είχαν καταστήσει φόβο και τρόμο στα άδυτα της Nintendo – κανείς δεν θα ξεχάσει το περιστατικό με την καρέκλα που διέλυσε στην πλάτη του Έιτζι Αονούμα, στο πρώτο ντέμο του Legend of Zelda για το Gamecube – ήταν πλέον ένα τσούρμο ιστορίες από το παρελθόν. Και ο ίδιος είχε μάθει πλέον, να κοντρολάρει το θυμό του με αποτελεσματικότητα.
Μόλις την περασμένη Παρασκευή, όταν οι υπεύθυνοι των Universal Studios του συνέστησαν αυστηρά, να μην αφήσει τα χέρια από τις μπάρες στο – υπό κατασκευή – νέο τρενάκι Mario Kart, είχε καταφέρει να συγκρατήσει την οργή του (“ουάν Πίκμιν-ο, του Πίκμιν-ο, τρι Πίκμιν-ο”) και να ανταποδώσει με εκείνο το περιβόητο χαμόγελο (“γουα χουχαχα!”) για το οποίο τον λάτρευαν, οι αφελείς οπαδοί του. Λίγη ώρα μετά, και αφού το τρενάκι είχε πλέον αρχίσει να ανυψώνεται προς την κορυφή του Μανιταρόκοσμου, είχε φροντίσει να σηκώσει επιδεικτικά τα χέρια ψηλά, με παρατεταμένα τα μεσαία δάχτυλα των δύο χεριών, φωνάζοντας προσχαρής “Μιγιαμότο μπίτσις, γουα χου!” στους αποσβολωμένους μηχανικούς της Universal.
Τώρα ωστόσο, οι σκοτεινοί κυκλώνες του παρελθόντος είχαν εμφανιστεί ξανά, αυτή τη φορά πάνω από τους ουρανούς του ξενοδοχείου Σιάτλ Μάριοτ. Εκεί όπου πάντα κατέφευγε όταν έπρεπε να επισκεφθεί τα αρχηγεία της Nintendo στο Ρέντμοντ, ειδικότερα όταν ο λόγος της επίσκεψης, ήταν η ανάληψη μιας σημαντικής απόφασης. Εκείνο το απόγευμα, όλα είχαν ξεκινήσει ιδανικά. Η μανιταρόσουπα με το γλάσο ντομάτας (“Φονεμένος Τόουντ”, έτσι την είχαν ονομάσει τη συνταγή) είχε σερβιριστεί, ακριβώς στους 26 βαθμούς. Το διάσημο “Τσιζκέηκ του Θείου Τέτσου” είχε έρθει απευθείας από τη Νέα Υόρκη, ειδικά για την ιεροτελεστία. Και το ουίσκι Σαντόρι είχε σερβιριστεί στο αγαπημένο του κρύσταλλο, με την ανάγλυφη κορφή του βουνού Φούτζι, φτιαγμένο από την Τατζίμα στο Τόκιο. Όταν ωστόσο ο αγγελιαφόρος παρέδωσε το τέλεξ, το επίσημο μέσο επικοινωνίας της Nintendo, το χρώμα του Σιγκέρου Μιγιαμότο άλλαξε, από ροδωπό, σε κίτρινο, και τέλος λευκό.
Εκείνο το τέλεξ, θα έπρεπε κανονικά να περιέχει τις τελικές προδιαγραφές του νέου μοντέλου του Nintendo Switch, με βάση τις επιθυμίες και τις προτροπές του Μιγιαμότο, στην ομάδα ανάπτυξης. “Μπρινκ μι, μπετερ σκρινο. Μπετερ σκρινο, φορ μαη αης, γουατασι νο με!”, τους είχε πει χαρακτηριστικά. “Φιξ δε ντοκου, ντοκου σο ανοηγκ, γιου πουτ ιτ νταουν, ιτ γκος ΩΠ, ντοροπουνταουν. Γιοη ντοκου, νο νττοροπουνταουν, γουα χου!”. Αντί για τα παραπάνω, ο Σιγκέρου Μιγιαμότο είχε στα χέρια του μια λίστα με δεκάδες άλλα, ασυνάρτητα και ασήμαντα νέα χαρακτηριστικά. Η συνειδητοποίηση προκαλούσε φρίκη: το νέο Nintendo Switch αυτού του τέλεξ, ήταν ένα μηχάνημα φτιαγμένο από τεχνοκράτες, φαντασμένους developer και παρασυρμένους τεχνολογιστές. Ήταν με λίγα λόγια, ένα μηχάνημα απομακρυσμένο από τη παντογνωστική σοφία της Nintendo.
Στο παρελθόν, όταν οι ομάδες της Nintendo έφταναν σε κάποιο δημιουργικό η τεχνολογικό αδιέξοδο, ο Μιγιαμότο συνήθιζε να εφαρμόζει μια πρακτική που είχε ονομάσει “αναποδογυρίζω το τραπέζι”, παγώνοντας τα πάντα και ξεκινώντας από την αρχή. Για τη λύση σε αυτό εδώ το πρόβλημα ωστόσο, δεν χρειαζόταν κανένα τραπέζι, παρά μόνο ένα στιλό. Έσκυψε λοιπόν στο τσαλακωμένο τέλεξ, και άρχισε να σημειώνει πάνω στη λίστα
- Τεγκρα 3: Κορε ο φακου, μπακα
- Νιου χαπτικς: Κορε ο φακου, μπακα
- Νταμπλ Μεμορι: Κορε ο φακου, μπακα
Μετά από δεκάδες πανομοιότυπες σημειώσεις και στιγμές ανείπωτης οργής, κοντοστάθηκε σε μία συγκεκριμένη παρατήρηση. “Ολεντ γκαμεν, κορε γουαη, αριγκατο! ^_^”, έγραψε, και έβαλε την πολύτιμη υπογραφή του.
Το σούρουπο είχε πλέον κοντοζυγώσει πάνω από τον ουρανό του Ρέντμοντ. Ο κυκλώνας, είχε εξαφανιστεί. Το νέο, καλύτερο, καλύτερο όλων, Nintendo Switch, είχε οριστικοποιηθεί. Ο Σιγκέρου Μιγιαμότο χαμογελούσε ξανά. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, πλησίασε τη σερβιτόρα, και αφού την ευχαρίστησε για τη συμπαράσταση, αναφώνησε: “Νιτεντο νο χιμιτσου ο σιριταιντεσου κα;”. Τα βουρκωμένα μάτια της σερβιτόρας, του έγνεψαν με πειθήνια συγκατάβαση. Την πλησίασε κι άλλο, έσκυψε στο αυτί της και ψιθύρισε. Την τελευταία κουβέντα εκείνης της βραδιάς, δεν τη μάθαμε ποτέ.
Αρνητής της Χρονιάς: Αρνητής Xbox Game Pass
Βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο 13.5 τετραγωνικών, το οποίο περιέχει ένα μεγάλο ορθογώνιο γραφείο, τέσσερις καρέκλες, έναν καναπέ – κρεβάτι, και έναν υπολογιστή. Ο υπολογιστής είναι συνδεδεμένος στο διαδίκτυο, και, μέσω bluetooth, με ένα μεγάλο τετράγωνο κουτάκι, που περιέχει μια πράσινη λυχνία. Μέσα στο δωμάτιο βρίσκεται ένας μόνο άνθρωπος, αλλά στα 13.5 παγωμένα τετραγωνικά του, έχει ταυτόχρονα φωλιάσει και η συλλογιστική ενός κονσόρτιουμ διακεκριμένων κοινωνιολόγων, χρηματοδοτούμενων από τη λέσχη “Άνταμ Βάισχαουπτ”. Η υπόθεση είναι απλή: αν απομονώσεις μια μονάδα που έχει εξοκείλει, σε ιδεολογικό επίπεδο, από το κοινωνικό σύνολο, και την εκθέσεις επανειλημμένα σε αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία, τότε μπορείς να επαναφέρεις την ορθολογική σκέψη και την κοινή λογική του ατόμου, σε επίπεδα με τα οποία θα μπορεί να συμπλεύσει και πάλι, με το κοινό καλό. Μόλις πριν μια εβδομάδα, αυτή η υπόθεση είχε επικυρωθεί με πανηγυρικό τρόπο. Ένας σκληροπυρηνικός αρνητής του Εμβολίου κατά του Κορονοϊού, είδε την πράσινη λυχνία να ανάβει χιλιάδες φορές, σε διάστημα λίγων ημερών. Κάθε πράσινο φως, αντιστοιχούσε και σε έναν νέο θάνατο, από τον φονικό ιό. Κάθε φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν, εμφανιζόταν ταυτόχρονα στον υπολογιστή, το ονοματεπώνυμο, η χώρα προέλευσης, και η κατάσταση εμβολιασμού, του θανόντος. Την τρίτη ημέρα του πειράματος, ο αρνητής ζήτησε να καταθέσει ενώπιον της επιτροπής των κοινωνιολόγων, στενοχωρημένος, μετανοημένος, και έτοιμος να αναλάβει, την εκτέλεση του κοινωνικού του χρέους.
Το μόνο που είχε απομείνει για τη Λέσχη Βάισχαουπτ, ήταν η επιστημονική επαλήθευση του πειράματος. Μόνο που τώρα, τα πράγματα είχαν δυσχεράνει επικίνδυνα. Στο δωμάτιο βρισκόταν πλέον ένας Αρνητής του Xbox Gamepass, της συνδρομητικής υπηρεσίας βιντεοπαιχνιδιών της Microsoft. Πλέον, το πράσινο φως σηματοδοτούσε μια νέα προσθήκη στον κατάλογο της υπηρεσίας, ενώ στην οθόνη του υπολογιστή εμφανιζόταν κάθε φορά η αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας, η βαθμολογία του Metacritic, και μία φωτογραφία από το εκάστοτε παιχνίδι. Η επιτροπή, ξεκίνησε το πείραμα από την αρχή. Η αγωνία για την επαλήθευση, έκδηλη στα πρόσωπα των μελών της. Τι θα συνέβαινε από εδώ και πέρα;
Υπάρχει μια παλιά Ινδιάνικη παροιμία, που πάει περίπου ως εξής: “Ένας ανοίγει την τέντα της καλύβας του, και μπαίνει ο ήλιος. Άλλος ανοίγει την τέντα της καλύβας του, και μπαίνει η θύελλα”. Όταν οι υπεύθυνοι της επιτροπής πήγαν να ελέγξουν τον εθελοντή – οπαδό – αρνητή, μερικές ώρες μετά την έναρξη του πειράματος, τον βρήκαν κατάκοιτο, ιδρωμένο, παραδομένο μέσα σε μια λίμνη από τα σωματικά του υγρά, ένα γκροτέσκο θέαμα μπολιασμένο ταυτόχρονα, σχεδόν με έναν μυστηριακό τρόπο, με την αυτολύπηση και την αυταπάρνηση. Η έκφραση του προσώπου του ήταν ήρεμη, οι κουβέντες του ωστόσο, ήταν ακατάληπτες. “Μέτρια, πολύ μέτρια. Σχεδόν αδιάφορα. Σίγουρα όχι ένα ευρώ, αλλά τα ογδόντα, είναι περισσότερα, είναι καλύτερα, και το χάπτικ και το τρισδιάστατο όντιο, μεταμορφώνουν την εμπειρία. Το διάβασα στη λεζάντα. Ποιος είναι ο δικός σου όρος μετακρίτικ; Κινηματογραφική εμπειρία; Τρεις φορές το χρόνο, δεν έχω άλλο χρόνο για το ανύπαρκτο μπάκλογκ. Θέλω ένα, ογδοντάρι, παιχνίδι της χρονιάς, δέκα ώρες, ριμάστερ, πόσα ριμάστερ; Γενιές πόσες; Πόσες σκανδάλες μπλοκάρουν; Μπλοκάρεις εσύ; Διαφοράς τη γενιά σου; Πιστεύεις στις γενιές σου; Είσαι γενιάς;”. Λίγες ημέρες μετά, ο επικεφαλής της επιτροπής, πήρε στα χέρια του το φάκελο του τελικού πορίσματος: “Ελλιπή στοιχεία. Τελικός υποψήφιος, αμετανόητος σκοταδιστής. Έκβαση, συγκάλειψη πειράματος”. Αφού σφράγισε ξανά το φάκελο με φρέσκο, καυτό βουλοκέρι, και το έχωσε σε ένα συρτάρι με άλλες αποτυχημένες απόπειρες αφύπνισης της ανθρωπότητας, ο επικεφαλής βρέθηκε να σουλατσάρει σε έναν από τους μακρόστενους, ημιφωτισμένους διαδρόμους της Στοάς. “Πφφφ…”, μονολόγησε. “…δεν γ****αι, μεθαύριο βγαίνει το Halo, στο Gamepass”.
Βραβείο Σατανικού Σχεδίου: SUPER GAME της SEGA
-Μπαμπά, μπαμπά;
-Ναι, παιδί μου.
-Μπαμπά, μπαμπά, θυμάσαι εκείνη την ταινία που ο Βουτσάς έπαιρνε τη Σούπερ Μαντολίνη για να γίνει σούπερ δυνατός;
-Φυσικά, παιδί μου.
-Μπαμπά, σκαρφίστηκα ένα πανούργο σχέδιο που άμα το εφαρμόσουμε θα κολυμπήσουμε στο γιεν.
-Σε ακούω παιδί μου.
-Μπαμπά, αντί να φτιάχνουμε απλά παιχνίδια, λέω να φτιάξουμε ένα ΣΟΥΠΕΡ ΓΚΕΪΜ.
-Είσαι σίγουρα ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της SEGA, παιδί μου;
-Ναι, μπαμπά!
-Θα σάς ειδοποιήσουμε.
Εντάξει, μπροστά δεν ήμασταν για να σάς πούμε με βεβαιότητα για να ξέρουμε τί ακριβώς ειπώθηκε ανάμεσα στους δύο ισχυρούς άνδρες της SEGA, τον Πατριάρχη Χάτζιμε Σατόμι και τον Ηγέτη Χαρούκι Σατόμι (υιός Πατριάρχη Σατόμι), ωστόσο η ιδέα ενός υπερ-παινχιδιού φαίνεται να κέντρισε το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη της SegaSammy, την οποία με τόση θέρμη υποστήριξε το καμάρι του. Άλλωστε, αν εταιρείες όπως οι Rockstar, Nintendo και Epic βγάζουν τα μαλλιά της κεφαλής τους με απλά παιχνίδια όπως τα Grand Theft Auto V, Mario Kart 8 και Fortnite, αντίστοιχα, φανταστείτε τί χρήμα έχει να φέρει ένα ΣΟΥΠΕΡ ΓΚΕΪΜ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού στα οικονομικά για να εκτιμήσει το περιθώριο κέρδους που μπορεί ν’ αφήσει – όχι ένα γκέιμ ό,τι κι ό,τι, αλλά ένα κανονικό ΣΟΥΠΕΡ ΓΚΕΪΜ. Ως άλλο πλήρωμα του Έντερπράιζ, η SEGA ετοιμάζεται να ταξιδέψει εκεί που δεν έχει τολμήσει καμία άλλη εταιρεία: ταξίδι στο αστερισμό της επιτυχίας, στον κόσμο του ΣΟΥΠΕΡ ΓΚΕΪΜ που γεννά τα ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ. Και ας ευχηθούμε ότι δεν θα χάσουν και τα πασχάλια, στην προσπάθεια να φέρουν σε πέρας το μυστηριώδες αυτό πρότζεκτ, για το οποίο προβλέπεται να δαπανήσουν κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια, σε βάθος πενταετίας. Και μόνο στη σκέψη, μάς έρχεται να αναφωνήσουμε… ΜΠΑΜΠΑΑΑ!
Βραβείο Κλασικής Περίπτωσης Βλάβης: VG24 Podcast
Έχεις μία από τις δημοφιλέστερες εκπομπές στο ιντερνετικό σύμπαν, μία εκπομπή λόγου και πολιτισμού που ξεχωρίζει για το κύρος και το ήθος των παρουσιαστών και των καλεσμένων, καθώς και για την υψηλή ποιότητα των συζητήσεων που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκειά της. Ο μοναδικός τρόπος για να εκτροχιαστεί μία άρτια οργανωμένη εκπομπή όπως το VG24 Podcast των καλών κυρίων Παύλου Κρούστη και Βαγγέλη Λερού, είναι να εμφανιστούν τρεις από τους τέσσερις αρχισυντάκτες του byteme.gr, ταυτόχρονα. Τρεις Σκαθαροζούμηδες στο ίδιο πάνελ.
Το αποτέλεσμα της παρουσίας των αρχισυντακτών στο πάνελ, ομοιάζει με το πέρασμα του μαστρο-Τρύφωνα και του βοηθού του από τα σπίτια των άτυχων πελατών τους – όπως θαυμάσαμε στις αγαπημένες βιντεοταινίες Μεγάλη Απόφραξη και Κλασική Περίπτωση Βλάβης. Απρόβλεπτα και άλυτα τεχνικής φύσεως προβλήματα, οπτικοακουστικός παροξυσμός, άγχος και υψηλή χοληστερίνη. Μάταιες οι προσπάθειες των δύο παρουσιαστών να συντονίσουν έναν Μουστάκη που ανά δέκα λεπτά άλλαζε τοποθεσία (ίσως και πάροχο), έναν Ασημάκη που προσπαθούσε να εξηγήσει τη διαφορά βάρους ανάμεσα στα Switch και Steam Deck, με τη βοήθεια της νοηματικής γλώσσας (ως άλλος Βασίλης Πουλάκης, δηλαδή), και έναν Χαροκόπο να έχει την ένταση του μικροφώνου του στο τέρμα, προσπαθώντας να καλύψει τα μικρά αυτά τεχνικά θεματάκιΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Άξιοι για το βραβείο (η ομάδα του VG24.gr, όχι εμείς), και λυπούμεθα για εσάς, καθώς δεν υπάρχει τρόπος να απολαύσετε ένα από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς που (δεν) γυρίστηκε ποτέ.
Βραβείο Windows Millennium: NSO
Δεν υπάρχουν πολλά λογισμικά ή υπηρεσίες, που πληρούν τις προϋποθέσεις για να μπουν στη λίστα των υποψηφίων για το Βραβείο Windows Me. Πρέπει η εταιρεία που το δημιουργεί, να έχει τη δυνατότητα να επιδεικνύει εριστική απάθεια απέναντι στις απαιτήσεις του κοινού της. Πρέπει το ίδιο το software, να μπορεί να λειτουργεί παρεμποδιστικά για τους χρήστες του. Και πρέπει τέλος, να τα κάνει όλα αυτά, όντας ανέλπιστα, εκνευριστικά πετυχημένο, και κερδοφόρο. Το NSO (Nintendo Switch Online) πετυχαίνει τα παραπάνω, μπολιασμένο με την αβρότητα μιας πολυεθνικής που γνωρίζει πως θα λογοδοτήσει, μόνο σε ουράνιες δυνάμεις.
Εμποδίζει τους χρήστες του, από το να παίξουν μαζί, διαδικτυακά, μπλοκάροντας την επικοινωνία, και αναγκάζοντας τους να χρησιμοποιούν εξωτερικά μέσα για να συνεννοηθούν. Τεμαχίζει τις υπηρεσίες του σε πολλές διαφορετικές εφαρμογές, που δεν μπορείς να λειτουργήσεις παράλληλα. Παραδίδει emulators τίτλων της προηγούμενης εικοσαετίας, με τεχνικές απώλειες και προβλήματα στα γραφικά και το frame rate. Και αφού τα κάνει όλα αυτά, διπλασιάζει το κόστος του, “ανταμείβοντάς” σε με διάσπαρτες, φτωχές προσθήκες παιχνιδιών ρετρό, σε emulator που τρέχουν χειρότερα από τότε που δοκίμασες τελευταία φορά το Project64 στον Pentium ΙΙ σου, το 2001. Σαν ένα pop up “καταστραφικού σφάλματος” που αφαιρεί χρήματα από την πιστωτική σου κάρτα, κάθε φορά που εμφανίζεται, το NSO συνεχίζει την παράδοση των διαβολικών προγραμμάτων, που αγαπάς να μισείς, και μισείς να πληρώνεις (αλλά θα συνεχίσεις να το κάνεις).
Βραβείο Ζουν Ανάμεσά μας «Γιού Σουζούκι»: Grand Theft Auto Trilogy – The Definitive Edition
Στην κινηματογραφική ταινία του Τζον Κάρπεντερ, «Ζουν Ανάμεσά μας», ο πρωταγωνιστής ανακάλυψε, με τη βοήθεια ενός τεχνολογικά προηγμένου ζευγαριού γυαλιών ηλίου, την ύπαρξη εξωγήινων όντων που ζουν για χρόνια ανάμεσά μας. Φορώντας τα ειδικά αυτά γυαλιά, μπορούσε να δει το πραγματικό – και απαίσιο – παρουσιαστικό των εξωγήινων που μάς είχαν κυριεύσει. Δίχως αυτά, ήταν αδύνατο να τους ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς η μεταμφίεση των ποταπών εξωγήινων, ήταν τέλεια.
Στη συλλογή Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition, ο παίκτης δεν έχει ανάγκη από ειδικά γυαλιά για να δει την πραγματική μορφή των κατοίκων που κυκλοφορούν στα GTAIII, GTA Vice City και GTA San Andreas. Χαρακτήρες που δεν ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους, ήρωες που μιλούν χωρίς να κουνούν τα χείλη τους, πρωταγωνιστές με δυσανάλογα χαρακτηριστικά, με αλλόκοτα σώματα και δαχτυλάκια που μοιάζουν με καλοψημένα λουκανικάκια. Τα μπαρμπαδέλια αυτά προκαλούν τρόμο με το παρουσιαστικό τους και είναι τόσο παράταιρα που κάλλιστα θα μπορούσαν να ανήκουν στο σύμπαν του Mass Effect. Αλλά, ακόμη κι εκεί, θα τραβούσαν και πάλι τα βλέμματα – ακόμη και αυτά των πραγματικών εξωγήινων. Προς το παρόν, μέχρι να βρουν τρόπο για να ταξιδέψουν σε άλλους γαλαξίες, θα συνεχίσουν να ζουν ανάμεσά μας.
Βραβείο Μποτιλιαρίσματος στην Κηφισίας 2021: Cyberpunk 2077
Αναμφίβολα, το Cyberpunk 2077 διαθέτει έναν από τους πλέον ζωντανούς κόσμους που μπορεί να συναντήσει κανείς σ’ ένα βιντεοπαιχνίδι. Εκατοντάδες κάτοικοι της Night City κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης, πίνουν, μεθούν, καπνίζουν και επισκέπτονται καταστήματα βιονικής αναβάθμισης, συμμορίες στήνουν καρτέρι σε αντίπαλες συμμορίες, αστυνομικοί περιπολούν με τα όπλα ανά χείρας, εξωτικές χορεύτριες τα δίνουν όλα στα νάιτκλαμπ της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται. Τί κρίμα που η ζωντάνια αυτή δεν συνοδεύεται από μία στοιχειώδη τεχνητή – ή έστω σκέτη – νοημοσύνη. Ο ευκολότερος τρόπος για να παραλύσει κανείς αυτήν την προηγμένη τεχνολογικά πόλη, είναι να παρατήσει το αυτοκίνητο του Βι στα φανάρια οποιασδήποτε διασταύρωσης. Έτσι απλά.
Η ενέργεια αυτή μπλοκάρει τις εγκεφαλικές λειτουργίες των κατοίκων της Night City, οι οποίοι δείχνουν ανίκανοι να διαχειριστούν μία τόσο «περίπλοκη» κατάσταση. Γιατί από όποια πλευρά κι αν το δούμε, δεν είναι εύκολη υπόθεση να βγουν από τη ρουτίνα τους (την ποια;) και ν’ αρχίσουν να κορνάρουν, να βρίζουν και εν τέλει να προσπερνούν αγανακτισμένοι τον ανόητο που έχει μπαστακωθεί στα φανάρια και δεν λέει να το κουνήσει ρούπι. Όχι, τέτοια πράγματα να τα περιμένετε από άλλα παιχνίδια. Στο Cyberpunk 2077, η Night City γίνεται μία απέραντη Κηφισίας που βάζει τον ανυποψίαστο οδηγό σε μία χωροχρονική λούπα, στο διηνεκές. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, η απαθής και χωρίς ενσυναίσθηση τεχνητή νοημοσύνη του παιχνιδιού, μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από μία αλληγορία, θέλωντας, με αυτόν τον τρόπο, οι σχεδιαστές του παιχνιδιού να καταδείξουν την απάθεια στην οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια ο σύγχρονος άνθρωπος.
Βραβείο Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Κινηματογραφικής Ενσυναίσθησης: Death Stranding
Το Death Stranding είναι ένας τίτλος με επαναλαμβανόμενο, μονότονο gameplay. Διαθέτει ένα σύστημα λειτουργιών φιλοτεχνημένο με αδιάλειπτη κομψότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια, και ταυτόχρονα υπερφορτωμένο με άπειρες, αχρείαστες επιλογές, που υπάρχουν κυρίως, για να ικανοποιήσουν τα φετίχ του δημιουργού του. Ο δε τεχνικός τομέας του, ακροβατεί ανάμεσα στις εντυπωσιακές τεχνολογικές προδιαγραφές της νέας γενιάς, και τους ασφυκτικούς περιορισμούς του απαρχαιωμένου hardware του Playstation 4.
Δεν γίνεσαι ωστόσο οπαδός του Χίντεο Κοτζίμα, για το gameplay των παιχνιδιών του. Δεν γίνεσαι για τα εκατοντάδες υποσυστήματα που υπερχειλίζουν τους τίτλους του. Δεν γίνεσαι καν, για τα γραφικά των παιχνιδιών του. Γίνεσαι για τους κόσμους που εφευρίσκει ο μεγάλος οραματιστής. Γίνεσαι για τους καλογραμμένους χαρακτήρες, το νήμα των οποίων κλώθει στη ρόκα του μυαλού του. Γίνεσαι για τις συγκλονιστικές ιστορίες, και τα συναρπαστικά σενάριά του. Το Death Stranding, είναι ένας τίτλος για την πανδημία. Είναι ωστόσο και ένα δημιούργημα που εφάπτεται στην πολιτισμική εμμονή του Ιάπωνα Auteur: στην Αμερική. Για μια ακόμη φορά, ο Κοτζίμα περνάει μέσα, πάνω, και έξω από την Ήπειρο της Ελευθερίας. Σαν άλλος Ζαν Μποντριγιάρ, σαν ένα ψηφιακό απείκασμα μέσα στην “Έρημο του Πραγματικού”, ο Κοτζίμα πίνει ύδωρ από το κυβερνο-συντριβάνι της νέας υπερπραγματικότητας που εκπροσωπεί η Αμερική, και βγαίνει αμόλυντος, σοφότερος, και ακόμη πιο αντισυμβατικός, γνωρίζοντας πλέον περισσότερα για αυτή την Έρημο, ακόμη και από τους ίδιους της τους κατοίκους, ένας νέος “τρανσφινί”, πέρα από το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού.
Όλα τα παραπάνω, τα συναντάς σε πλεόνασμα, στο σενάριο του Death Stranding. Γιατί η ιστορία του παιχνιδιού πραγματ…
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣΙΟΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
ΣΚΗΝΗ 14
Νεκράνθρωπος: Σαμ, ήρθαν οι εξετάσεις αίματός σου, που πήρα με κάποιο μαγικό τρόπο στην τελευταία σου αποστολή.
Σαμ: Μχμ
Νεκράνθρωπος: Λοιπόν, πρέπει να σου πω πως τα κυβιστίδια ανάπλασης πισσοδιαστήματος του μπιμπιού σου, αυξήθηκαν.
Σαμ: Μχμ
Νεκράνθρωπος: Όταν το Παραλιόπλασμα πλησίασε το Ομφαλιονεογνό σου, τα ανακλαστικά σκοτίδια του χειρομορφικού δικτύου, φάνηκαν να αποδυναμώνονται, ενώ εσύ φάνηκε να θες ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
Σαμ: Μχμ
Νεκράνθρωπος: Φυσικά, θα χρειαστώ περισσότερα δείγματα, για να επεκτείνω τις παραπάνω θεωρίες. Και αίμα, και σ…ούρα.
Σαμ: …ΜΧΜ
ΣΚΗΝΗ 47
Δυσκολοπεθαμενάνθρωπος: Σαμ, η επόμενη αποστολή έχει να κάνει με την Πρόεδρο της Αμερικής.
Σαμ: Δεν υπάρχει η Αμερική.
Δυσκολοπεθαμενάνθρωπος: Σαμ, η Πρόεδρος περιμένει.
Σαμ:..
Δυσκολοπεθαμενάνθρωπος: Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ, Η ΜΠΡΙΤΖΕΤ (γέφυρα, χελόου)
Σαμ:…
Μάνα Σαμ: Σαμ, γιε μου, τι κάνεις;
Σαμ:…
Μάνα Σαμ: Τεσπά. Η αδερφή σου, η Αμελί, εκείνη η ξανθιά μοντέλα με το κόκκινο φόρεμα..
Σαμ: Τιιιιιιιιιιι
Μάνα Σαμ: Πήγαινε και βρες την… Πρέπει να πας.
Σαμ: Σκατά πρέπει να πάω
Μάνα Σαμ: ΣΑΜ, ΠΡΕΠΕΙ, ΝΑ ΠΑΣ (δραματική μουσική)
Σαμ: …μχμ
Μάνα Σαμ: ΣΑΑΑΑΑΑΑΜ (πέφτει κάτω – δραματική μουσική)
Σαμ:…
Μάνα Σαμ: Σαμ, πρέπει… (σέρνεται στο πάτωμα – κρεσέντο δραματικής μουσικής)
Σαμ:…
Μάνα Σαμ: Το βραχιολάκι σου… λέει… πως θες να πας.. Σαμ, σε αγαπώ… (τελευταία λόγια, ύστατο κρεσέντο δραματικής μουσικής)
Σαμ:… ΜΧΜ
Βραβείο Καλύτερων Βραβείων: Βραβεία Byte 2020
Όλα, μα όλα τα βραβεία που απονέμονται σε δημιουργούς και εταιρείες, απονέμονται με σκοπό να τιμήσουν τους ανθρώπους της βιομηχανίας – και τον κόπο τους, για όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα αριστουργήματα που μάς συντρόφευσαν σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Με τα βραβεία, όμως; Τί γίνεται με τα βραβεία; Ως πότε θα πρέπει να στρουθοκαμηλίζουμε, στερώντας από τα βραβεία, όλα τα βραβεία, την ευκαιρία να διακριθούν και να κερδίσουν κι αυτά την αναγνώριση και την αγάπη που τους αξίζει; Επειδή αυτά τα πράγματα είναι ανεπίτρεπτα, λάβαμε την απόφαση να βραβεύσουμε τα βραβεία που πέρσι κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, που δεν έγιναν εργαλείο δημοσίων σχέσεων, που τίμησαν αυτούς που πραγματικά προσέφεραν στη βιομηχανία.
Με χαρά και υπερηφάνεια, η αρχισυντακτική ομάδα του byteme.gr απονέμει το βραβείο για τα καλύτερα βραβεία για το 2020 στα περσινά Βραβεία Byte (Κήλη, πονάς;). Και δεν θέλουμε να σταθείτε στο γεγονός ότι η ομάδα που απονέμει τα βραβεία των βραβείων, τυγχάνει να είναι ίδια με την ομάδα που είναι υπεύθυνη για τα βραβεία Byte. Αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν θα πρέπει να σάς (και μάς) απασχολούν. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μείνουμε στην ουσία και όχι στους τύπους. Τα Βραβεία Byte ήταν πιο δίκαια από τον Αριστείδη τον Δίκαιο, πιο αντικειμενικά και από την αντικειμενικότητα και δεν χάιδεψαν κανενός τις αυτάρες (πέρα από αυτές των μελών της κριτικής επιτροπής, που τυγχάνουν και συντάκτες αυτού του κειμένου). Ε, ναι λοιπόν, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας! Το άξιζαν και με το παραπάνω! Ας το βροντοφωνάξουμε, δίχως φόβο και πάθος, και ας βάλουμε μία τελεία στην εσωστρέφεια που μαστίζει αυτό το κομμάτι της βιομηχανίας. Μπράβο στα Βραβεία Byte! Και του χρόνου, ακόμη πιο ψηλά! Ή πιο χαμηλά.
Αναλόγως πώς το βλέπει κανείς…
