Μόλις ο επικεφαλής της ομάδας ανάπτυξης των παιχνιδιών της ιστορικής σειράς Tales of, ανακοίνωσε στα μέλη της ότι το καινούργιο επεισόδιο θα πρέπει να κυκλοφορήσει και στις επιτραπέζιες κονσόλες που θα μάς απασχολήσουν για τα επόμενα επτά με δέκα χρόνια (βλέπε PS5 και Xbox Series), οι άνθρωποι του εσωτερικού στούντιο της Bandai Namco θα πρέπει να πέταξαν τη σκούφια τους. Χάρη στα άφθονα teraflop και τους ταχύτατους SSD που διαθέτουν οι νέες παιχνιδομηχανές των Sony και Microsoft – εντάξει, εντάξει και των σύγχρονων κομπιούτερ, η ομάς των Tales of ήταν έτοιμη να πραγματοποιήσει το όνειρό της: να δημιουργήσει ένα πανέμορφο παιχνίδι ρόλων, τέρμα anime όσον αφορά την αισθητική και την καλλιτεχνική διεύθυνση, και με τους δείκτες ποζεριάς γυρισμένους στο max, όπως θα άρμοζε σε μία αυθεντική ιαπωνική παραγωγή. Κι αυτό διότι οι προηγούμενες προσπάθειες της ομάδας των Tales of δεν ήταν ακριβώς τα τεχνολογικά θαύματα που ήλπιζαν. Θα έλεγα ότι τα επεισόδια που κυκλοφόρησαν για τα συστήματα της προηγούμενης γενιάς, εμφανισιακά τουλάχιστον, ήταν στο επίπεδο μίας τυπικής, μετριοκαλής παραγωγής, όπως τα Ys και Trails of Cold Steel. Έχοντας τις καλύτερες των προθέσεων και έναν αξιοπρεπέστατο προϋπολογισμό, η ομάδα των Tales of ξεκίνησε το ταξίδι στο μαγικό κόσμο του Tales of Arise.
Στο σημείο αυτό, να τονίσω ότι τα παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία υπόθεση εργασίας, καθώς – ΣΟΚ – δεν έχω κάποιον πληροφοριοδότη εντός της Bandai Namco. Ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η οπτική διαφορά ανάμεσα στο Arise και τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, μάς οδηγεί σχεδόν αυτόματα στη εξαγωγή τέτοιων συμπερασμάτων. Αφήνοντας τις υποθέσεις εργασίας, το Tales of Arise μάς συστήνει άλλον έναν ήρωα που πάσχει από αμνησία, μια ασθένεια που απαντά σχεδόν σε όοολα τα παιχνίδια ρόλων, ιαπωνικά και δυτικά. Ο αινιγματικός Άντρας με το Σιδηρούν Προσωπείο, είναι ο ήρωας που γεννήθηκε για να απελευθερώσει τους Dahnan από τους μοχθηρούς Renan, οι οποίοι εισέβαλαν στο φιλήσυχο πλανήτη των πρώτων για να υφαρπάξουν τους φυσικούς του πόρους. Συμπαραστάτες στον ευγενή σκοπό του άνδρα πίσω από τη σιδερένια μάσκα, μία αποστάτρια των Renan, μία μικρή μάγισσα, ένας θερμοκέφαλος μαχητής, μία ιππότης που κουβαλά την πιο μεγάλη ασπίδα του κόσμου και ένας γαλαζοαίματος πολεμιστής. Χωρίς να ξεφεύγει από τα όρια ενός anime, η γραφή είναι αξιοπρεπής και οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, με την ομάδα ανάπτυξης να μάς δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές, να τους μάθουμε από την καλή και την ανάποδη, να τους αγαπήσουμε και να δεθούμε μαζί τους, μέχρι το τέλος της ιστορίας. Κάτι που το Tales of Arise το καταφέρνει πολύ εύκολα, χάρη στη γλυκιά και χαριτωμένη αφέλεια που διακρίνει την παρέα του επαναστάτη που έχασε τη μνήμη του. Μπορεί η ανάπτυξη των χαρακτήρων και η ποιότητα γραφής να μη φτάνει τα κορυφαία Persona 5 και Yakuza: Like a Dragon, αλλά σίγουρα αφήνει χιλιόμετρα πίσω τα Final Fantasy XV και Final Fantasy VII Remake, στον τομέα αυτόν (βρε Νομούρα).
Για να επιστρέψουμε στο θέμα της ποζεριάς, τα υπέροχα γραφικά και το πληθωρικό σύστημα μάχης είναι τα δύο συστατικά που χαρίζουν στο Tales of Arise τους πολυπόθητους πόντους ποζεριάς που έψαχνε απεγνωσμένα η σειρά. Οι εχθροί κυκλοφορούν ελεύθεροι στο χάρτη και κάθε επαφή με αυτούς οδηγεί την παρέα του άντρα με το σιδερένια μάσκα, σ’ ένα κυκλικό πεδίο μάχης, όπως συμβαίνει και σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς Tales of. Οι επιλογές που προσφέρει το Arise στον παίκτη, πάμπολλες. Οι επιθέσεις, απλές, μαγικές, ειδικές, αμυντικές, σούπερ, σπέσιαλ, συνδυαστικές και πάει λέγοντας, εκτελούνται σε πραγματικό χρόνο και σύμφωνα με τη βούληση του παίκτη.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων και δράσης, με τις μάχες να διεξάγονται μέσα σε ελεγχόμενο περιβάλλον υπό τη μορφή κυκλικών αρένων. Εκεί μέσα, ο παίκτης είναι ελεύθερος να υποτάξει τον αντίπαλό του, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ο χαρακτήρας που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του παίκτη μπορεί να χοροπηδά, να αποφεύγει τις αντίπαλες επιθέσεις ντοτζάροντας ασταμάτητα, να γυροφέρνει τον αντίπαλό ώστε να βρεθεί στην πλάτη του, αποκτώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το πάνω χέρι. Και επειδή οι επιπλέον κινήσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες, οι ήρωες έχουν στη διάθεσή τους ειδικές κινήσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν ανά τακτά χρονιά διαστήματα και αφού πρώτα γεμίσουν οι αντίστοιχες μπάρες. Και μόλις γεμίσουν, μαχητές αποκτούν πρόσβαση σε πανίσχυρες επιθέσεις, οι οποίες μπορούν να ακινητοποιήσουν και να πλήξουν ανεπανόρθωτα το δύσμοιρο τον αντίπαλο.
Παρά το πλήθος των διαθέσιμων κινήσεων, το σύστημα μάχης χαρακτηρίζεται για την απλότητα και την αποδοτικότητά του και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να σάς αποθαρρύνει το πλήθος των πιθανών ενεργειών που μπορεί να εκτελέσει κανείς, εν ώρα μάχης. Τα πάντα λειτουργούν ρολόι, χωρίς να μπερδεύουν τον παίκτη στις κρίσιμες στιγμές, όπως είναι, για παράδειγμα, οι αναμετρήσεις με τα ζόρικα αφεντικά του παιχνιδιού. Χάρη στην ποικιλία των κινήσεων, ο ρυθμός της μάχης διατηρείται σχεδόν μόνιμα σε υψηλά επίπεδα και οι πιθανοί συνδυασμοί αυτών των επιθέσεων δημιουργούν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Ειλικρινά, χαίρεσαι να κάνεις grind σ’ αυτό το παιχνίδι, καθώς δεν είναι και πολλά τα παιχνίδια ρόλων ιαπωνικής προέλευσης που μετατρέπουν αυτή τη βαρετή και επαναλαμβανόμενη διαδικασία – σκέτη αγγαρεία εδώ που τα λέμε – σε αγνή διασκέδαση. Συνεπώς, θα σάς πρότεινα να αγνοήσετε τα επί πληρωμή αντικείμενα που επιταχύνουν τη διαδικασία πόντων εμπειρίας (για τα οποία φροντίζει να μάς ενημερώσει το παιχνίδι μέσα από το ψηφιακό του κατάστημα στο κύριο μενού) και να απολαύστε τη διαδικασία ως έχει.
Σε αντίθεση με τις μάχες, τα ατελείωτα πηγαινέλα και τα πισωγυρίσματα σε προηγούμενες περιοχές, σχεδόν με πέθαναν από την κούραση. Οι περιοχές και τα μπουντρούμια καταλαμβάνουν αρκετά ψηφιακά στρέμματα και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν σποραδικά σημεία που επιτρέπουν το fast travel από περιοχή σε περιοχή, το Tales of Arise μάς υποχρεώνει να πηγαινοερχόμαστε διαρκώς από το ένα σημείο στο άλλο για πολλούς αλλά ασήμαντους λόγους. Τις περισσότερες φορές είναι για να ακούσουμε έναν καινούργιο διάλογο, η ακρόαση του οποίου θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με ασφάλεια και τίποτα περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι της ιαπωνικής εταιρείας θα μπορούσαν να είχαν διαλέξει έναν πιο ευφάνταστο τρόπο για να επιμηκύνουν τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όσο για τις δευτερεύουσες αποστολές, με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι οι σχεδιαστές δεν το προσπάθησαν καν, καθώς οι περισσότερες από αυτές είναι fetch quest, στην πιο απλή τους μορφή. Είναι τόσο αδιάφορες και απλοϊκές, που αρκετές από αυτές τις ολοκλήρωσα δίχως να το αντιληφθώ άμεσα – και όλοι γνωρίζουμε πόσο συγκεντρωμένος είμαι όταν παίζω ένα JRPG, ναι;. Χμ, καλά πήγε κι αυτό σκεφτόμουν κάθε φορά που ολοκληρωνόταν μία υπο-αποστολή εν αγνοία μου.
Αλλά, ας μην γκρινιάζω άλλο. Για τα κυβικά του, το Tales of Arise είναι ένα προσεγμένο παιχνίδι ρόλων και άξιο μέλος της οικογένειας των Tales of. Διαθέτει ένα άκρως ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο σύστημα μάχης, ενώ οι αξιαγάπητοι ήρωες δεν αργούν να κερδίσουν τη συμπάθεια του παίκτη, με τα παθήματά τους. Το Arise προσέχει πολύ την εικόνα του – κυριολεκτικά, όμως – καθώς προσέχει ώστε το οπτικό αποτέλεσμα να είναι πάντα ευχάριστο και ελκυστικό για τα ματάκια του παίκτη. Μπορεί τους χαρακτήρες να τους τρώνε τα δρομολόγια (εντάξει δεν είναι και Death Stranding), μπορεί το σενάριο να είναι γεμάτο από κλισέ, όμως, από τη στιγμή που θα μπούμε στην αρένα για να παλέψουμε με τα με τα θηρία που σουλατσάρουν στον κόσμο του Arise, ξεχνάμε προβλήματα και κακοτεχνίες και απολαμβάνουμε ένα από πιο γοητευτικά ΑΑ παιχνίδια της χρονιάς.
