Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το FoxyLand 2 μοιάζει περισσότερο με ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα παιχνίδια που παίζει κανείς τακτικά, παρά με ένα παιχνίδι που είναι ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον του παίκτη, που θέλει να διεκδικήσει με αξιώσεις ένα σημαντικό κομμάτι από τον ελεύθερο χρόνο του παίκτη. Απλοϊκά σχεδιασμένο, το FoxyLand 2 δεν προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις με κάποιο ευφάνταστο gimmick, όπως τα έκαναν τα ευρηματικά Ecotone, OVIVO και NX. Θα έλεγα ότι ανήκει στα χαμηλά στρώματα της τροφικής αλυσίδας των βιντεοπαιχνιδιών, όσον αφορά την ικανότητα του FL2 να ροκανίζει τον ελεύθερό μας χρόνο.
Κύριο γνώρισμα του FoxyLand 2 είναι ο απλοϊκός σχεδιασμός των επιπέδων. Πρόκειται για μία σειρά από πίστες που είναι τόσο μικρές σε μέγεθος και έκταση, που μπορεί κανείς να τις ολοκληρώσει μέχρι να πει Ε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΙΟ. Βέβαια, το μέγεθος και η διάρκεια παραμονής μέσα σε μία πίστα, δεν σημαίνουν από μόνα τους και πολλά πράγματα, ούτε αποτελούν μονάδα μέτρησης της ποιότητας ενός πλατφορμακίου. Από την άλλη, όμως, απουσιάζει η παρουσία ενός ευφάνταστου μηχανισμού, ικανού να αντισταθμίσει την περιορισμένη έκταση που καταλαμβάνει η κάθε πίστα του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια, το Foxyland 2 δεν διαθέτει εκείνο το πρωτότυπο στοιχείο που θα αναδείξει το σχεδιασμό των επιπέδων. Είναι ένα απλό πλατφορμάκι που δεν θέλει να προκαλέσει τις ικανότητες του παίκτη, ούτε να τον ζορίσει ιδιαίτερα. Υπάρχουν μερικά μυστικά δωμάτια εδώ και εκεί, κρυμμένα νομίσματα και σημαιάκια, αλλά πέρα από αυτά, η περιπέτεια του μικρού αλεπουδάκου μοιάζει με ευθεία γραμμή. Η έλλειψη πρωτοτυπίας και η απουσία δημιουργικότητας – σε επίπεδο σχεδιασμού, σε συνδυασμό με το σχετικά χαμηλό βαθμό δυσκολίας, συνθέτουν μία εμπειρία κάπως ανιαρή.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, έχουμε τον αλεπουδάκο του τίτλου που δίνει την εντύπωση ότι τρώει πέτρες για πρωινό. Όχι, το αλεπουδάκι του FoxyLand 2 δεν διαθέτει κάποια σούπερ δύναμη που τού επιτρέπει να τρώει κοτρώνες, αλλά έχει ορισμένα θεματάκια όσον αφορά τον τρόπο που κινείται και αντιδρά. Παρά το μικρό του μέγεθος, ο χαριτωμένος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι υπερβολικά βαρύς για το μέγεθός του. Λίγο μετά το άλμα, ο αλεπουδάκος πέφτει απότομα στο έδαφος, γεγονός που τον εμποδίζει να καλύψει μεγάλες αποστάσεις. Ο τρόπος που λειτουργεί ο Νόμος της βαρύτητας στο συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν επιτρέπει τη σωστή εκτίμηση των αποστάσεων και κατά συνέπεια, την ορθή εκτέλεση του άλματος. Είναι σαν να έχουμε υπό τον έλεγχό μας ένα βαριά αρματωμένο ήρωα και όχι ένα αεράτο και φινετσάτο ζωάκι όπως η αλεπού.
Το FoxyLand 2 δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα κακό παιχνίδι, παρά το γεγονός ότι δεν διαπρέπει σε κανέναν τομέα. Απλά, η δημιουργική ατολμία των σχεδιαστών δεν δίνει στο παιχνίδι αυτό το κάτι που θέλω, αυτό που θα με κάνει σαν τρελός να το θέλω (- ευχαριστώ Καίτη). Το FoxyLand 2 κινείται σε ρηχά νερά, προσφέροντας μία επίπεδη και άνευρη εμπειρία, δίχως σκαμπανεβάσματα και έντονες συγκινήσεις. Ιδανικό ως παρέα όταν κινείστε με το λεωφορείο, το μετρό, το τραμ και το τρόλεϊ παίζοντας σε κάποιο φορητό σύστημα, όχι όμως και ικανό να σας κρατήσει για ώρες μπροστά από την τηλεόραση ή την οθόνη του υπολογιστή σας.
