Το Catch The Head, είναι ιδιόρυθμο μείγμα διάφορων gaming genres: action/adventure, platforming λίγο puzzle, λίγο brawler, πινελιές από strategy. Και μάλιστα, έχει φτιαχτεί από Ελληνική εταιρεία, την Horos Interactive.
Τι ακριβώς συμβαίνει όμως στο Catch The Head;
Η ιστορία του παιχνιδιού είναι απλή. Βρισκόμαστε στην Κόλαση και ο παίκτης χειρίζεται μία ομάδα τριών αμαρτωλών, οι οποίοι συμμετέχουν στο μεγαλύτερο τηλεπαιχνίδι του Κάτω Κόσμου. Σαν να λέμε Ανίερα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα.
Στο show αυτό λοιπόν, οι κανόνες έχουν ως εξής: Κάθε επεισόδιο, έχει 3 πίστες. Μέσα σε κάθε πίστα, υπάρχουν 8 sigils, τα οποία οι συμμετέχοντες πρέπει να ενεργοποιήσουν. Μόλις το κάνουν, θα εμφανιστεί το κεφάλι του αρχιτέκτονα του επιπέδου, και πρέπει να το αιχμαλωτίσουν και να ολοκληρώσουν το level.
Εκτός από τα 8 sigils, υπάρχουν και 8 νομίσματα στην κάθε πίστα, τα οποία μπορείτε να μαζέψετε, μιας και σας δίνουν έξτρα λεφτά, που χρησιμεύουν για να ξεκλειδώσουν χαρακτήρες, skins, concept art, κομμάτια του soundtrack κ,α, καθώς και ένα κρυμμένο Sin Coin, το οποίο χρησιμεύει για να έχετε πρόσβαση σε κρυφές πίστες.
Απλό έτσι; Όχι, για πολλούς και διάφoρους λόγους. Αλλά κάθε πράγμα στην ώρα του.
Το κάθε επίπεδο είναι γεμάτο εχθρούς, παγίδες, καρφιά, λάβα, πριόνια και ένα σωρό άλλα εμπόδια, αναλόγως την πίστα. Ο παίκτης πρέπει να διαλέξει 3 διαγωνιζόμενους, από τους συνολικά 22 (17 διαθέσιμοι από την αρχή, 5 μπορούν να ξεκλειδωθούν).
Οι αμαρτωλοί αυτοί λοιπόν, χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: Brawlers – Αυτοί που αναλαμβάνουν το melee combat και έχουν τα περισσότερα HP, Rangers – Αυτοί μπορούν να χτυπάνε από μακριά τους αντιπάλους και τέλος οι Supporters – Έχουν τα λιγότερα HP, αλλά κινούνται πιο γρήγορα και μπορούν να γίνουν αόρατοι για περιορισμένο χρόνο. Οπότε, ο κάθε χαρακτήρας έχει την χρησιμότητα του σε διαφορετικές περιστάσεις.
Πριν και μετά από κάθε επεισόδιο, περνάτε την ώρα σας σε ένα Jazz/Lounge Bar, όπου συγκεντρώνονται οι διαγωνιζόμενοι και χαλαρώνουν. Εκεί είναι ουσιαστικά το κεντρικό Hub του παιχνιδιού και μπορείτε να έχετε πρόσβαση στα διάφορα επεισόδια, στο Control Room, όπου μπορείτε να τσεκάρετε τα προαναφερθέντα unlockables, να ξαναδείτε τα cut scenes που έχετε ανοίξει ή να ξαναπαίξετε το tutorial, μεταξύ άλλων.
Στο κεντρικό lounge, μπορείτε να πάτε στα μυστικά επίπεδα, να δείτε τις συνομιλίες μεταξύ των διάφορων χαρακτήρων, να δείτε τα stats των διαγωνιζόμενων με τους οποίους παίζετε, ή απλά να αράξετε και να ακούσετε την όμορφη μουσική.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά νωρίτερα έγραψα πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά “για πολλούς και διάφoρους λόγους”. Πάμε να δούμε ποιοί είναι.
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από το gameplay. Σε παιχνίδι που έχει μπόλικο platforming, το πιο βασικό χαρακτηριστικό που πρέπει να υπάρχει, είναι ο καλός έλεγχος. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει εδώ.
Ακόμα και οι χαρακτήρες που υποτίθεται πως είναι ευκίνητοι και γρήγοροι, κινούνται αργά, έχουν τέτοιο άλμα που θα πρέπει να υπολογίζετε και το τελευταίο pixel πριν πηδήξετε κάποιο κενό που συνήθως οδηγεί σε instakill. Και ακόμα κι αν κάνετε τα πάντα σωστά, το παιχνίδι παίζει απλά να λούσει και να καταλήξετε στο χαντάκι πάλι. Επίσης πολλές φορές έπεσα σε bugs. Πιο συγκεκριμένα, προσπαθούσα να πηδήξω πάνω σε κάτι στήλες για να φτάσω ένα sigil, και σε μία από αυτές, ο χαρακτήρας μου απλά σταμάτησε να κινείται. Έπρεπε να αλλάξω σε κάποιον από τους άλλους 2 για να μπορώ να κινηθώ. Και να ήταν μόνο αυτό…
Σημειώστε πως πολλές φορές θα τύχει να κάνετε άλμα σε ένα σημείο και να προσγειώνετε κανονικά, περνάτε απέναντι, και όταν γυρίζετε πίσω και ξανάπροσγειώνεστε στο ίδιο ακριβώς σημείο, πέφτετε στο κενό/λάβα/καρφιά/ό,τι κακό σας περιμένει από κάτω. Και συν τοις άλλοις, οι χαρακτήρες τρώνε και falling damage αν πέσουν από ψηλά!
Πολλές φορές το να γραπωθείς από την άκρη ενός βράχου είναι 50/50, που σημαίνει μπόλικους θανάτους. Και πιστέψτε με, αν πεθάνει ένας από τους 3 χαρακτήρες, καλύτερα να κάνετε restart το επίπεδο, καθώς χρειάζονται και οι 3. Επίσης, το παιχνίδι μου κράσαρε αρκετές φορές (και όχι, δεν το τρέχω σε potato pc).
Επίσης, το σύστημα στόχευσης των Rangers είναι απλά κακό. Πρέπει να κρατάτε το κουμπί πατημένο, ώστε να ελέγξετε το σημείο που θα πέσει η βολή σας. Και παρόλο που υπάρχει autolock, δεν βοηθά ιδιαίτερα. Ειδικά όταν οι αντίπαλοι Rangers εκτοξεύουν βολές προς εσάς και πρέπει να κινηθείτε για να τις αποφύγετε. Αλλά μαντέψτε: Όταν ο Ranger μας πυροβολάει, δεν μπορει να κινηθεί!
Όσο για τους brawlers και το melee combat, θα το θέσω ως εξής: Θυμάστε όταν ήσασταν πιτσιρίκια, πέρνατε βέργες και κάνατε τους “ξιφομάχους” με τελείως άγαρμπα αποτελέσματα; Ε, την ίδια αίσθηση μου έβγαλε, απλά στο χειρότερο, σε σημείο που καταλήγει κωμικό-τραγικό θέαμα. Όπως και οι αντίπαλοι brawlers, μπορείτε να επιτεθείτε και να μπλοκάρετε. Αν μπορέσετε και κάνετε block με σωστό timing, ο αντίπαλος ζαλίζεται και έχετε το ελεύθερο να τον κοπανήσετε ανελέητα.
Το πρόβλημα είναι πως ο εχθρικός brawler μπορεί να το κάνει κι εκείνος και πολλές φορές καταλήγει να το σπαμάρει σε κάθε επίθεση που κάνετε. Φανταστείτε τώρα όλον αυτόν τον “χορό” να γίνεται σε κουραστικά αργούς ρυθμούς.
Γενικά ο έλεγχος είναι βαρύς και δυσκίνητος, σε εκνευριστικό βαθμό, ειδικά όταν πρέπει να κάνετε κινήσεις ακριβείας. Δοκίμασα το παιχνίδι και με controller και με mouse/keyboard. Δεν είδα ιδιαίτερη διαφορά.
Α, και σας είπα πως σε κάθε επίπεδο από τα 3 που υπάρχουν σε κάθε επεισόδιο, έχετε διαφορετική κάμερα; Έχουμε την συνηθισμένη τρίτου προσώπου, έχουμε την top down camera και έχουμε και την side-scrolling κάμερα, που θυμίζει 2D games. Ευτυχώς, μπορείτε να ρυθμίσετε και στις 3, την απόσταση που έχει η κάμερα, αλλά δεν βοηθά πάντα.
Το design των επιπέδων είναι αρκετά άνισο. Κάποια είναι επαρκή για τον σκοπό τους και κάποια άλλα δίνουν την αίσθηση πως είναι λίγο τυχαία σχεδιασμένοι λαβύρινθοι.
Υπάρχει λόγος, που λέμε ότι πολλά από τα αγαπημένα μας από τότε παιχνίδια, έχουν γεράσει άσχημα.
Τα γραφικά του Catch The Head, ειδικά στους χαρακτήρες, παραπέμπουν σε εποχές 2005-2010, από τα textures, μέχρι και τα πρόσωπα που έχουν μία μόνιμη έκφραση και κακό lip syncing, τις πίστες και τον όλο σχεδιασμό του παιχνιδού. Είδικά οι χαρακτήρες, που είναι πολλοί (και αυτό είναι υπέρ του τίτλου), είναι σχεδιασμένοι εντελώς στερεοτυπικά και μοιάζουν σαν να βγήκαν από την φαντασία ενός μεταλά φοιτητή (κοίτα να δεις που χρησιμοποιήσω στερεότυπο για να μιλήσω… για στερεότυπα!): Ο Black Metal τυπάς , κομπλέ με corpse paint, κόκκινοι διάβολοι με κέρατα και μούσια, πιο τερατόμορφοι δαίμονες, gothic style ιέρειες και succubi κτλ. Μέχρι και δικηγόρος υπάρχει (well played), που όμως μοιάζει με -στερεοτυπικό και πάλι – Εβραίο (not so well played).
Στον ακουστικό τομέα, το soundtrack είναι ευχάριστο, αν και όχι κάτι αξιομνημόνευτο. Κάποιες φορές, ενώ τα κομμάτια είναι ωραία, ακούγονται αταίριαστα με τις πίστες τους. Τα ηχητικά εφέ, μάλλον τείνουν προς το αδιάφορο.
Από την άλλη, έχουμε το voice acting, το οποίο είναι περισσότερο ανάγνωση κειμένου χωρίς ψυχή, παρά ερμηνεία. Όχι πάντα βέβαια, και κάποιοι προσπαθούν περισσότερο από άλλους, αλλά το γενικό αποτέλεσμα είναι στην καλύτερη, μέτριο. Α και μην ξεχάσουμε τις διάφορες προσπάθειες για προφορές. Απλά όχι, και μάλιστα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται π.χ., η προφορά της λέξης “Έρεβος” να εναλλάσσεται με το “Ερεβός”, μερικές φορές στον ίδιο διάλογο, από τον ίδιο χαρακτήρα. Αν τώρα λάβουμε υπόψιν μας και τις διάφορες συζητήσεις και τους σχολιασμους που είναι εκτελεσμένοι ξύλινα, καταλαβαίνετε πως ακούγεται το τελικό αποτέλεσμα.
Και το «γαμώτο» της φάσης, είναι πως βλέπω πως υπάρχουν μερικές καλές ιδέες, υπάρχει μία προσπάθεια να γράψουν μερικά καλά αστεία. Απλά το έχασαν στην πραγματοποιήση των ιδεών τους.
Όλα αυτά μου θυμίζουν παιχνίδια παλιότερης εποχής. Κάτι που ενδεχομένως, να ήταν και το ζητούμενο της Horos. Αλλά, όπως είδαμε και στο Yooka-Laylee για παράδειγμα, το να αναπαράγεις παλιό gameplay/design, χωρίς κανέναν εκμοντερνισμό, χωρίς να υπολογίζεται το σύγχρονο gaming τοπίο, δεν καταλήγει καλά στην πλειοψηφία τέτοιων προσπαθειών.
Και αυτό είναι το συνολικό feeling που μου άφησε το Catch The Head. Πιθανότατα, μία αιτία να είναι το περιορισμένο budget, όπως επίσης υποθέτω κι η έλλειψη εμπειρίας. Κάτι που, κακά τα ψέμματα, είναι σκληρές πραγματικότητες στην χώρα μας. Και αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνω και το έχω στον νου μου, γράφοντας αυτό το review.
Όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα παραβλέψουμε τα πάντα. Ειδικά όταν βλέπω πως υπάρχει κάτι εδώ, που μπορεί να αναπτυχθεί και να παράγει καλά, Ελληνικά games.
Οπως είπα και πριν, στο παιχνίδι υπάρχουν καλά concepts, ιδέες που θα μπορούσαν να δουλευτούν και να δουλέψουν καλύτερα, και γενικά βλέπω την προσπάθεια ανθρώπων που ήθελαν να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές παιχνίδι και αυτό είναι υπέρ τους. Σπάνια κάποιος καταφέρνει καλά με την πρώτη φορά. Και ενώ μπορεί να μην πήγε τόσο καλά η πρώτη προσπάθεια, η αλήθεια είναι πως θέλω να δω τις επόμενες τους. Αρκεί να μην επαναλάβουν τα λάθη που βλέπουμε εδώ.
Οπότε cheers για το πρώτο αυτό παιχνίδι, και πάμε εις ανώτερα και καλύτερα!
