Το Days Gone είναι ένα παιχνίδι που έχετε ξαναπαίξει. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μπορεί να το έχετε παίξει σε οπτική πρώτου προσώπου, σε οπτική τρίτου προσώπου, να το έχετε δει να διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα, στο απώτερο μέλλον, στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, στις αρχές του 19ου αιώνα. Πάντως το έχετε ξαναπαίξει. Όχι ακριβώς με αυτήν τη μορφή, όχι ακριβώς με αυτό το gameplay, όχι ακριβώς με παρόμοια αφήγηση και σκηνοθεσία. Πάντως το έχετε ξαναπαίξει. Ίσως το παίξατε πρόσφατα, ίσως πριν από λίγους μήνες έως και λίγα χρόνια. Πάντως το έχετε ξαναπαίξει.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Days Gone. Αν κάποιος ξόδεψε πρόσφατα διψήφιο αριθμό ωρών για να χαθεί στην Άγρια Δύση του Red Dead Redemption 2, αν κάποιος πειραματίστηκε πρόσφατα με τον χαβαλέ του Far Cry 5 και του New Dawn, αν κάποιος χάθηκε με τους μήνες στην αρχαιοελληνική όπερα του Assassin’s Creed Odyssey, ξέρει ακριβώς πώς θα εξελιχθεί το Days Gone. Ξέρει ακριβώς το μείγμα εξερεύνησης, δράσης και αφήγησης που τον περιμένει. Ξέρει ακριβώς ποιες είναι (οι μεγάλες) απαιτήσεις του σε χρόνο. Ξέρει, φυσικά, ότι δεν πρόκειται να ζήσει μια νέα εμπειρία, παρόλο που προφανώς η δημιουργία ενός τέτοιου παιχνιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση, αν κρίνουμε από τον χρόνο που χρειάστηκε για να φτάσει στα καταστήματα, χρόνο που ίσως σήμαινε την ακύρωσή του, αν δεν ήταν παραγωγή από στούντιο 1st party.
Βέβαια, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Πέρα από βαρίδι, η οικειότητα που χαρακτηρίζει το Days Gone είναι και πλεονέκτημα. Ίσως και ατού, σε ορισμένες περιπτώσεις. Πρώτα από όλα, πατώντας σε ένα καθιερωμένο πρότυπο, έχει λυμένα πολλά από τα βασικά μηχανιστικά προβλήματα ενός νέου παιχνιδιού. Δεν χρειάζεται να πείσει για τον λόγο ύπαρξής του. Είναι ένα κλασικό ΑΑΑ, συνεχιστής μιας παράδοσης που βελτιστοποιήθηκε στην τρέχουσα γενιά, όπου η φιλοδοξία των παιχνιδιών ανοικτού κόσμου κατάφερε επιτέλους να συμβαδίσει με τη διαρκή επιθυμία για όμορφα γραφικά. Δεύτερον, οι δημιουργοί του παιχνιδιού (στη συγκεκριμένη περίπτωση το Bend Studio της Sony) μπορούν να επικεντρωθούν ελεύθερα στα στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα παρόμοια παιχνίδια που κυκλοφορούν στην αγορά.
Στην περίπτωση του Days Gone, αυτά τα στοιχεία δεν είναι πολλά, αλλά είναι σημαντικά. Από αυτήν την άποψη, το νέο παιχνίδι της Bend έρχεται να τοποθετηθεί πιο κοντά στο Red Dead Redemption, παρά στη συνταγή της UbiSoft ή του Horizon, αν θέλετε. Ναι μεν έχουμε κι εδώ μια σειρά από εικονίδια/waypoints που καλούν σε εξερεύνηση ή στη συνέχιση της ιστορίας, αλλά όπως η ατμόσφαιρα, η ιστορία, η τεχνική μαεστρία και οι μικρές λεπτομέρειες του gameplay ήταν αρκετές για να αλλάξουν την όλη εμπειρία στο Red Dead Redemption 2, κάπως έτσι συμβαίνει και εδώ, με τη ζοφερή ατμόσφαιρα ενός καταδικασμένου κόσμου και την ιδιαίτερη, τραχιά αισθητική της κουλτούρας των μηχανόβιων και της αμερικανικής ενδοχώρας εν γένει να χρωματίζουν την εμπειρία, μετατρέποντάς την σε ένα αρκετά διαφορετικό σύνολο.
Στο Days Gone παρακολουθούμε, λοιπόν, τις περιπέτειες του κυρίου Deacon St. John, ενός σκληροτράχηλου, πλην τίμιου λαϊκού παιδιού με όνομα βγαλμένο απευθείας από κάποιο Άρλεκιν, ο οποίος καταφέρνει να επιβιώσει από μια φονική πανδημία που σαρώνει τον πληθυσμό και την πανίδα της Αμερικής και μετατρέπει ανθρώπους και ζώα σε Freaker, δηλαδή μεταλλαγμένα όντα που βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης οργής και επιτίθενται σε κάθε τι ζωντανό. Δεν έχουμε να κάνουμε με νεκροζώντανους, λοιπόν, αλλά το όλο στήσιμο δεν απέχει από αυτό μιας αποκάλυψης των ζόμπι. Προσωπικά, μου θύμισε πολύ μια αμερικανοκεντρική εκδοχή του 28 Days Later, της κλασικής πλέον ταινίας τρόμου του Ντάνι Μπόιλ.
Όπως και αν έχει, οι επιζήσαντες αυτού του καταδικασμένου κόσμου έχουν δημιουργήσει διάφορες κοινότητες, οικισμούς και καταυλισμούς, ώστε να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, αλλά και τη συνέχιση του ανθρώπινου είδους. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι έχουν πάψει να τρώγονται μεταξύ τους. Κάθε κοινότητα έχει τη δική της νοοτροπία και τις δικές της προτεραιότητες, ενώ δεν λείπουν και οι συμμορίες που αλωνίζουν την ύπαιθρο, αλλά και οι ψυχοπαθείς που θεωρούν ότι το τέλος του κόσμου δικαιώνει τη δική τους κοσμοθεωρία.Όμως από αυτόν τον ζοφερό καμβά δεν λείπουν και οι «ανένταχτοι», οι οποίοι επιλέγουν μια σαφώς πιο επικίνδυνη ζωή, χωρίς συμβιβασμούς στην προσωπική τους ελευθερία -και φυσικά ένας από αυτούς είναι και ο Deacon, ο οποίος, μετά τον χαμό της γυναίκας του όταν ξέσπασε η επιδημία, περιπλανιέται στους αγριότοπους μαζί με τον φίλο του τον Boozer, ανταλλάζοντας εφόδια και αναλαμβάνοντας αποστολές επί πληρωμή για τους γύρω καταυλισμούς.
Όμως αυτό είναι μόνο το αρχικό στήσιμο. Η ιστορία εξελίσσεται σε μεγάλο βαθμό και φέρνει στο παιχνίδι νέους παράγοντες, όπως κυβερνητικές συνωμοσίες, εμφυλιοπολεμικές συρράξεις και σκηνές τρόμου, ενώ επηρεάζεται σε κάποιον βαθμό και από τις πράξεις του πρωταγωνιστή. Ομολογουμένως, δεν έχει διάλογο που κερδίζει, ούτε ιδιαίτερα καλή γραφή, αλλά δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει όποιον παίξει μέχρι το τέλος. Πέρα από την ιστορία, ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά μεγάλος και πλούσιος, με αυτόν τον χαρακτηριστικό βαθμό λεπτομέρειας που συναντά κανείς σε μεγάλες παραγωγές, ιδιαίτερα της Sony.
Επειδή όμως έχουμε πλατειάσει αρκετά, ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να ανακεφαλαιώσουμε και να ολοκληρώσουμε τη συνολική εικόνα: το Days Gone είναι ένα κλασικό, «ανοικτόκοσμο» μπλοκμπάστερ, το οποίο προσπαθεί -και εν πολλοίς καταφέρνει- να προσθέσει λίγο «αλατοπίπερο» σε μια κλασική συνταγή δράσης και περιπλάνησης. Αυτό το αλατοπίπερο μεταφράζεται σε στοιχεία τρόμου, μαζικές μάχες με ορδές εχθρών και μηχανισμούς επιβίωσης, δημιουργίας αντικειμένων και διαχείρισης πόρων (βασικά crafting και χρήση/συντήρηση της μηχανής του πρωταγωνιστή).
Από όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το Days Gone ως προϊόν, είναι αρκετά αυτά που κάνει καλά έως πολύ καλά: μιλήσαμε ήδη για την ενδιαφέρουσα ιστορία και την ιδιαίτερη προσέγγιση στα «ζόμπι» του, ενώ το σύστημα μάχης είναι αρκετά απαιτητικό, αλλά και ικανοποιητικό ταυτόχρονα, δημιουργώντας μια στιβαρή βάση για το gameplay. Πέρα από τη μάχη, η οδήγηση και η περιπλάνηση συγκαταλέγονται στα θετικά του τίτλου, καθώς ο κόσμος ανοίγει την «αγκαλιά» του με τρόπο φυσικό όσο ο παίκτης εξοικειώνεται μαζί του, ενώ παράλληλα η αρκετά απαιτητική -σε καύσιμα και χειρισμό, τουλάχιστον στην αρχή-οδήγηση της μηχανής προσδίδει ένα ιδιαίτερο «βάρος» στους κατά τα άλλα οικείους μηχανισμούς. Επιπλέον, πετυχαίνει μια πολύ όμορφη ισορροπία μεταξύ αναλώσιμων και μη αναλώσιμων όπλων, καθώς τα μη αναλώσιμα πυροβόλα όπλα δεν είναι δύσκολο να μείνουν χωρίς πυρομαχικά για σημαντικά χρονικά διαστήματα, ενώ τα αναλώσιμα όπλα για μάχη από κοντά (ρόπαλα, τσεκούρια κλπ.) είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά, αλλά σπάνε εύκολα.
Με αυτήν την αρκετά ντελικάτη ισορροπία, το Days Gone αναγκάζει τον παίκτη να παίρνει αποφάσεις για την τακτική που θα ακολουθήσει ανά πάσα στιγμή, χωρίς όμως να τον εκνευρίζει επιβάλλοντάς του να πετάει συνέχεια τα όπλα του. Μάλιστα, αυτή η έμφαση στο survival αξιοποιήθηκε ακόμη καλύτερα πρόσφατα με την προσθήκη ενός νέου αποκλειστικού survival mode. Τέλος, η Bend αξίζει τα εύσημα για το πόσο διαφορετικές είναι οι μάχες με κάθε τύπο εχθρού. Διαφορετικές προκλήσεις και τακτικές έχει η μάχη με ανθρώπους, άλλη προσέγγιση απαιτούν οι μάχες με τα Freaker, ενώ οι αναμετρήσεις με τα ζώα και τις τεράστιες ορδές των Freaker απαιτούν πιο γρήγορη σκέψη, αλλά και αρκετή προετοιμασία στη δεύτερη περίπτωση.
Όμως, δεν είναι λίγα και αυτά που το Days Gone δεν κάνει και τόσο καλά. Πρώτα από όλα, οι αποστολές, κεντρικές ή δευτερεύουσες, έχουν τεράστιες μεταπτώσεις ποιότητας. Υπάρχουν αποστολές που σου μένουν, αλλά και αποστολές που σε βάζουν απλώς να πας σε ένα μέρος και να μιλήσεις με κάποιον, χάνοντας απλώς χρόνο. Ένα δεύτερο σημαντικό πρόβλημα είναι η υψηλή επαναληψιμότητα. Όσο στιβαρό και αν είναι το gameplay, είναι υπερβολικά πολλές οι αποστολές που σε βάζουν να πας σε ένα σημείο και να σκοτώσεις κόσμο. Σίγουρα, δεν είναι υποχρεωτικές όλες αυτές οι αποστολές, αλλά αν ήταν πιο ευρηματικές κατά μέσο όρο, θεωρώ ότι θα αναβαθμιζόταν ολόκληρη η εμπειρία. Υπάρχουν κάποια κίνητρα που αντισταθμίζουν κάπως την επαναληψιμότητα, όπως ένας ενσωματωμένος οδηγός που επιτρέπει στον παίκτη να παρακολουθεί την πρόοδό του στις διάφορες επιμέρους ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα με την κεντρική και ένα σύστημα αναβάθμισης του χαρακτήρα και του εξοπλισμού του σε στυλ RPG, αλλά δεν επαρκούν.
Τα υπόλοιπα στραβοπατήματα του τίτλου έχουν να κάνουν περισσότερο με στιλιστικά ατοπήματα, παρά με κάτι ουσιώδες, αλλά επηρεάζουν ωστόσο τη συνολική εικόνα. Πρώτα από όλα, αν και έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στους χαρακτήρες και στους εχθρούς, η συνολική αισθητική του τίτλου δεν έχει τον δικό της χαρακτήρα, παραμένοντας εμμονικά κάπου ανάμεσα σε Last of Us και Red Dead Redemption. Κάτι άλλο που προσωπικά μου άφησε μια άσχημη γεύση, αλλά μπορεί να μην ενοχλήσει ιδιαίτερα τους περισσότερους, είναι η κάπως μονόχνωτη «αντρίλα» με την οποία παρουσιάζεται η ιστορία. Δεν είναι ότι λείπουν οι θηλυκοί χαρακτήρες ή ότι δεν έχουν αρκετό δυναμισμό, αλλά βρίσκω ενοχλητικά τα κλισέ που επικρατούν σε όλη την αφήγηση: η «ιερή» εκδίκηση, οι κακοί που κάνουν απίστευτες κτηνωδίες επειδή είναι απλά «παρανοϊκοί», οι γυναίκες που «λιώνουν» από έρωτα, οι άντρες που δυσκολεύονται να δείξουν τα συναισθήματά τους (αλλά είναι ευαίσθητοι κατά βάθος), η «ιδιαιτερότητα» των αντρικών σχέσεων φιλίας. Είναι θέματα χιλιοειπωμένα που δυστυχώς δεν προσεγγίζονται με κάποιον διαφορετικό ή έστω πιο ενδιαφέροντα τρόπο. Μικρό το κακό, ίσως, αλλά όσο νά ‘ναι μεγεθύνεται όταν μιλάμε για έναν τίτλο δεκάδων ωρών.
Σε τελική ανάλυση, όμως, το Days Gone πετυχαίνει τον στόχο του. Είναι ένα αξιοπρόσεκτο, καλοφτιαγμένο παιχνίδι με αξίες παραγωγής ΑΑΑ, το οποίο προσθέτει τις δικές του πινελιές σε έναν ήδη στιβαρό και δοκιμασμένο σκελετό gameplay, αλλά δεν προσπαθεί να ξεφύγει από τα πιο τετριμμένα στοιχεία του είδους. Είναι πανέμορφο και εντυπωσιακό, αλλά υπερβολικά οικείο καλλιτεχνικά. Έχει κάποια τεχνικά προβλήματα, όπως αισθητά bugs και πτώσεις στην απόδοση, τα οποία όμως με την πάροδο του χρόνου διορθώνονται, ενώ παράλληλα η βάση του βελτιώνεται με νέες προσθήκες που το κάνουν πιο ενδιαφέρον, όπως το survival mode που αναφέραμε προηγουμένως. Προσφέρει πλούσιο περιεχόμενο, έστω και αν μέρος αυτού του περιεχομένου επαναλαμβάνεται πολύ. Είναι ένα παιχνίδι αντιθέσεων, αλλά καταφέρνει να τις εξισορροπήσει και να παρουσιάσει ένα θετικό πρόσημο στον παίκτη. Αν δεν είχαμε μάθει να περιμένουμε έναν υψηλότερο δείκτη ποιότητας από τα αποκλειστικά της Sony σε αυτήν τη γενιά, σίγουρα θα μας ενθουσίαζε περισσότερο. Όπως και αν έχει, όμως, όσον αφορά την αγορά του αυτό που έχει σημασία είναι κατά πόσο έχετε «καεί» από τα παιχνίδια ανοικτού κόσμου. Αν σας αρέσει το είδος και ψάχνετε για ένα χορταστικό ΑΑΑ που θα σας κρατήσει για αρκετές ώρες, δεν θα το μετανιώσετε αν το προσθέσετε στη συλλογή σας, αυτό είναι σίγουρο.
