Καθώς έσπαγα το κεφάλι μου για να βρω μια καλή ιδέα για ένα αρθράκι με αφορμή τα γενέθλια του Σόνικ του Σκαντζόχοιρου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν θα είχε νόημα να διαβάσετε άλλο ένα κείμενο για τη δημιουργία του πρώτου Sonic the Hedgehog, τους ανθρώπους που τον έφεραν για πρώτη φορά στις οθόνες μας, καθώς και στις συνθήκες που οδήγησαν στην πρόωρη συνταξιοδότηση της παλιάς μασκότ της SEGA (βλέπε Alex Kidd). Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα κι έχουν γίνει άλλες τόσες αναλύσεις για το συγκεκριμένο θέμα, που είμαι σίγουρός ότι οι περισσότεροι από εσάς τα γνωρίζετε πλέον καλύτερα και από τους τρεις μπαμπάδες του Σόνικ, τους κυρίους Ναότο Όσιμα, Χιροκάζου Γιασουχάρα και Γιούτζι Νάκα. Γι’ αυτό λοιπόν, αφού πρώτα έστυψα καλά το μυαλό μου, αποφάσισα ν’ αποφύγω άλλο ένα άρθρο ενημρωτικού χαρακτήρα. Αντιθέτως, είπα να την κάνω την τσαχπινιά και να σάς μιλήσω για τη γνωριμία μου με τη μασκότ της SEGA, πριν από είκοσι εννέα χρόνια.
Αρχές του 1990, κι ενώ ξεφύλλιζα το περιοδικό Computer Games (το παλιό, με το εφημεριδέ μέγεθος και το σαγρέ εξώφυλλο), το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα μικρό αφιέρωμα για τις υποβρύχιες περιπέτειες διάφορων πιξελωτών ηρώων. Ανάμεσα στα παιχνίδια των οποίων η δράση λάμβανε χώρα κάτω από το νερό, ήταν ένας τίτλος για το Mega Drive της SEGA, με πρωταγωνιστή ένας μικρός μπλε σκαντζόχοιρος ή κάτι τέτοιο. Την περιεκτική περιγραφή του νέου παιχνιδιού της SEGA για την καινούργια της κονσόλα, συνόδευε μία σχετικά θολή φωτογραφία με τον πρωταγωνιστή να κινείται σε μία υποβρύχια πίστα. Παρά τα όμορφα γραφικά, δεν θυμάμαι να εντυπωσιάστηκα με αυτό που έβλεπα τυπωμένο στο χαρτί του περιοδικού. Αφού συμπέρανα ότι για να κινείται αυτό το ζωάκι με τέτοια άνεση κάτω από το νερό, θα έπρεπε να είχε πολύ δυνατά πνευμόνια, γύρισα σελίδα και συνέχισα να ψάχνω να βρω άρθρα σχετικά με τα αγαπημένα μου Χελωνονιντζάκια.
Επόμενη επαφή και επίσημη γνωριμία, τον Απρίλιο του 1992, όταν οι γονείς μού έφεραν σπίτι το μαύρο άτι της SEGA, τον κολοσσό των δεκαέξι μπιτ, το μηχάνημα που έφερνε τη μαγεία των ουφάδικων στο σαλόνι παιδικό δωμάτιο. Και μάλιστα, δίχως τα προβλήματα που εγκυμονούσαν τότε οι επισκέψεις στις αίθουσες ψυχαγωγίας. Μακριά από την κάπνα των τσιγάρων και χωρίς τις φωνές του αγανακτισμένου μαγαζάτορα που έπρεπε σώνει και καλά να σε πετάξει όξω από το μαγαζί του, επειδή ήσουν κάτω των 18 ετών. Το Mega Drive ήταν για μένα η πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου: να παίζω Golden Axe και Altered Beast, από την άνεση του σπιτιού, χωρίς να με ενοχλεί κανένας. Είπα Altered Beast, ε; Μάλιστα. Αφού στήσαμε το μηχάνημα και τερματίσαμε με την αδερφή μου το Golden Axe με όλους τους χαρακτήρες, από καμιά διακοσαριά φορές, είπαμε να δοκιμάσουμε το Altered Beast που βρισκόταν μέσα στο κουτί της κονσόλας της SEGA. Αμ, δε! Από την ανυπομονησία να παίξουμε Golden Axe, δεν προσέξαμε ότι το παιχνίδι που συνόδευε το MD δεν ήταν το Altered Beast, αλλά εκείνο με πρωταγωνιστή εκείνον τον μπλε σκαντζόχοιρο που περπατούσε μέσα στη θάλασσα. Δεν σάς κρύβω ότι η απογοήτευσή μας ήταν τεράστια, καθώς συνειδητοποιήσαμε ότι χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το δημοφιλές arcade της SEGA. Από τη στεναχώρια μας, βάλαμε το ανεπιθύμητο παιχνίδι ξανά μέσα στο κουτί της κονσόλας, και συνεχίσαμε να παίζουμε Golden Axe για τις επόμενες τέσσερις ημέρες.
Αφού τερματίσαμε το Golden Axe με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς (Αμαζόνα και Νάνος, Βάρβαρος και Αμαζόνα, Νάνος και Βάρβαρος), είπαμε, με βαριά καρδιά, να δοκιμάσουμε τελικά αυτό το… πράμα που έκλεψε τη θέση του Altered Beast μέσα από το πακέτο του Mega Drive. Και τότε συνέβη η μεγάλη ανατροπή. Ο χαριτωμένος σκαντζόχοιρος μάς υποδέχτηκε σ’ έναν κόσμο γεμάτο από χρώματα, πανέμορφα γραφικά, έναν υπέροχο καταγάλανο ουρανό και άπειρα στρέμματα από καταπράσινα λιβάδια. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι αυτό που αντικρύζουμε, δεν έχει σχέση με αυτά που παίζαμε μέχρι τότε στα ουφάδικα. Το πρώτο Σόνικ, ήταν μία μικρή αποκάλυψη για τον μικρό Σχοινόβη. Αυτό που με κέρδισε δεν ήταν τόσο τα γραφικά, η ιλιγγιώδης ταχύτητα ή ακόμα και οι φανταστικές μελωδίες που συνόδευαν το μικρό σκαντζόχοιρο στην πρώτη του περιπέτεια. Ο πραγματικός σταρ ήταν ο σχεδιασμός των επιπέδων. Ο μάγος Χιροκάζου Γιασουχάρα δημιούργησε μερικά από τα πιο ευφάνταστα επίπεδα στην ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα βλέποντας τον υπερηχητικό σκαντζόχοιρο να κινείται δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω και πλαγίως, να ανεβαίνει πλαγιές, να κατεβαίνει δρόμους, να επιστρέφει σε προηγούμενα σημεία, να ανακαλύπτει εναλλακτικές διαδρομές και κρυφά σημεία. Μία περιπέτεια υψηλών ταχυτήτων και έντονης δράσης, με πίστες γεμάτες από πανέξυπνες παγίδες και ευχάριστες εκπλήξεις. Με την πρώτη, η άτιμη η Sonic Team κατάφερε να με ταξιδέψει σε ψηφιακά μέρη που μέχρι τότε δεν είχα ξαναδεί, καθώς κάθε επίπεδο ήταν μια εμπειρία από μόνο του. Η σχεδιαστική δεινότητα του μεγάλου Ιάπωνα δημιουργού, ήταν διάχυτη σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της περιπέτειας του Σόνικ, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξέχασα το Altered Beast, το οποίο, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και τόσο καλό. Αυτό το μικρό και χαριτωμένο σκαντζοχοιράκι ήταν το εισιτήριο για έναν κόσμο συναρπαστικό, γεμάτο από πρωτόγνωρες και έντονες συγκινήσεις. Και με μεγάλη του ευχαρίστηση το μοιράστηκε μαζί μου, μαζί σας, και συνεχίζει να το κάνει εδώ και τρεις δεκαετίες. Με την πάροδο των ετών, εκτίμησα κάτι ακόμα στο Sonic the Hedgehog. Δεν ήταν ένα προϊόν που γεννήθηκε σε μια στιγμή ιδιοφυούς έμπνευσης ενός ατόμου. Ήταν ένα προϊόν που προέκυψε έπειτα από σκληρή και ομαδική δουλειά, με τη συμμετοχή πλήθους επαγγελματιών από διάφορους κλάδους. Από τους προγραμματιστές και τους σκιτσογράφους, μέχρι τους μουσικούς και το προσωπικό του τμήματος μάρκετινγκ του ιαπωνικού κολοσσού, όλοι συμμετείχαν στη δημιουργία ενός προϊόντος που είχε μία και μοναδική αποστολή: να επιτύχει στην αγορά και να βάλει τη SEGA στον εμπορικό χάρτη, όσον αφορά τις οικιακές παιχνιδομηχανές. Η μετριότητα, η πιθανότητα αποτυχίας και ο συμβιβασμός, ήταν έννοιες αντίθετες με το όραμα της ομάδας που έφερε στις δύο διαστάσεις τον πιο γρήγορο σκαντζόχοιρο του κόσμου. Ή προχωράς και επιβιώνεις ή σταματάς και χάνεσαι για πάντα.
Γι’ αυτό και έπειτα από τριάντα ολόκληρα χρόνια – και παρά τα όποια στραβοπατήματα – ο Σόνικ ο Σκαντζόχοιρος συνεχίζει να τρέχει αγέρωχος, κάνοντας χαρούμενους τις φίλες και τους φίλους του και τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών ακόμα πιο όμορφο και συναρπαστικό.
// Χρόνια πολλά μικρέ Σκαντζόχοιρε!
