Θυμάστε τα Mii, τα ανθρωπάκια που φτιάχναμε για να παίξουμε Wii Sports και διάφορα άλλα παιχνίδια της Nintendo, με ήρωες τους εαυτούς μας, πριν από μερικά χρόνια; Αυτές οι ψηφιακές καρικατούρες ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως η Ιαπωνική εταιρεία είναι διαχρονικά ικανή να πάρει μια απλή ιδέα που μπορεί να έχουμε δει ξανά, σε κάποια μορφή, στο παρελθόν, να την υλοποιήσει από την αρχή, να την προωθήσει σωστά, και τελικά να… την εκτοξεύσει στη στρατόσφαιρα. Αν καιτα Mii μεσουράνησαν στη γενιά των Wii και DS, όταν ολόκληρος ο πλανήτης διένυε τη δική του περίοδο μέλιτος με τα φανταχτερά κόλπα του Wii, συμμετέχοντας μαζικά σε τουρνουά μπόουλιγκ και τένις, η πλήρης υλοποίησησυνέβη ουσιαστικά, μια γενιά μετά. Οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης των Wii Uκαι 3DS (Miiverse και Streetpass) μπορεί να έχουν ήδη ξεχαστεί από το σύνολο των gamer, παραμένουν ωστόσο ακόμη και τώρα,πρωτοποριακές. Σε αυτές τις υπηρεσίες, όπου ήταν απαραίτητη η προσωποποιημένη επικοινωνία μεταξύ των χρηστών των συστημάτων, τα Mii είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Miitopia ήταν ένα προϊόν που γεννήθηκε εκείνη την εποχή, όταν το Wii Sports και οι εφάμιλλοί του τίτλοι είχαν πάψει να είναι πλέον αρκετά δημοφιλείς, και η Nintendo έψαχνε τρόπους να αξιοποιήσει εμπορικά την ύπαρξη των Mii στα συστήματά της. Σαν προϊόν, το πρωτότυπο Miitopia (του οποίου το HD remaster έχουμε εδώ) διέθετε ξεκάθαρο χαρακτήρα, και προσανατολισμό. Πολλές φορές στην παραγωγή έργων έχουμε το λεγόμενο «elevator pitch», το οποίο αναλύεται ως η περιγραφή μιας ιδέας πολύ περιεκτικά και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (δηλαδή, όσο θα διαρκούσε μια διαδρομή σε ένα… ασανσέρ). Το Miitopia έχει από τα πιο προφανή elevator pitch που μπορείς να σκεφτείς σε βιντεοπαιχνίδι: πρόκειται για ένα χιουμοριστικό RPG για παιδιά, όπου όλοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, είναι όλα τα Mii που έχεις φτιάξει στην κονσόλα σου.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε κάτι πολύ σημαντικό, πριν προχωρήσουμε με την ανάλυση του παιχνιδιού. Η ιδανική συνθήκη για το Miitopia, είναι να έχεις ένα σύστημα γεμάτο από δικά σου Mii, έτσι ώστε χαρακτήρες που είτε γνωρίζεις (φίλοι, συγγενείς, κοκ) είτε έχεις δημιουργήσει ή φορτώσει από κάποια διαδικτυακή πηγή, να «κατοικήσουν» τον κόσμο του παιχνιδιού σου. Τα παραπάνω μπορεί να ίσχυαν ίσως στα προηγούμενα συστήματα της Nintendo (και ιδιαίτερα στο Wii, όταν και το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήταν της μόδας), όχι όμως και στο Switch, όπου τα Mii έχουν δευτερεύοντα (στην καλύτερη περίπτωση) ρόλο. Αυτό σημαίνει πως πιθανότατα θα κληθείτε να δημιουργήσετε Mii από την αρχή, ή να επιλέξετε έτοιμα, που θα σας προτείνει το παιχνίδι, κάτι που συνεπάγεται πως ξεχνάμε το ιδανικό που περιγράψαμε παραπάνω. Εικάζω, χωρίς να έχω δεδομένα, πως πολύ μικρό ποσοστό χρηστών έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα Mii στο Switch του, αλλά αν ισχύει, αυτή η συνθήκη αυτόματα αποδυναμώνει την εμπειρία του παιχνιδιού. Αυτό, γιατί μια περιπέτεια στο Miitopia όπου ο κύριος κακός είναι η γάτα σου, ένας από τους συντρόφους σου η αδερφή σου, και στις πόλεις που περνάς συναντάς τον Μάικλ Τζάκσον και τον… Κώστα Μήτρογλου, είναι τελείως διαφορετική από μία αντίστοιχη όπου όλοι οι χαρακτήρες έχουν πρόσωπα από Mii, που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το χιούμορ – και κατά η συνέπεια και η διασκέδαση – του παιχνιδιού, βασίζεται στην οικειότητα που θα έχεις με τους χαρακτήρες της περιπέτειάς σου.
Το Miitopia είναι λοιπόν ένα RPG με Mii αντί για παραδοσιακούς χαρακτήρες, φτιαγμένο για μικρά παιδιά. Ο τίτλος δεν είναι «παιδικός» όπως μπορεί να θεωρούμε, ας πούμε, ένα παιχνίδι Kirby ή Mario παιδικό, το θέμα δεν αφορά μόνο την αισθητική. Είναι «παιδικός» ως προς και στο πως αντιμετωπίζει τον ίδιο τον παίκτη. Θέλετε μερικά παραδείγματα; Ως ήρωας καλείσαι να δημιουργήσεις μια ομάδα από χαρακτήρες, για να προσπαθήσεις να αντιταχθείς στον «Άρχοντα του Σκότους», μια φιγούρα (της οποίας φυσικά το πρόσωπο, έχεις επιλέξει εσύ) που με τα μάγια της, απαγάγει τα πρόσωπα από τους κατοίκους της Miitopia και παγιδεύει τις ψυχές τους. Σχηματίζεις λοιπόν σταδιακά την ομάδα σου, και επιλέγεις τι χαρακτήρες θες να σε συνοδεύουν. Ωστόσο, δεν ελέγχεις ποτέ αυτούς τους χαρακτήρες. Και όταν λέω δεν ελέγχεις, εννοώ δεν έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις χαρακτήρα στην περιήγησή σου στον κόσμο, όπως και δεν μπορείς να επιλέξεις τις κινήσεις τους στις μάχες, καθώς αποφασίζει για εσένα, η τεχνητή νοημοσύνη του παιχνιδιού. Μπορείς βέβαια να καθορίσεις ποιον από τους διαφορετικούς τύπους χαρακτήρων θες να έχει κάθε μέλος στο ρόστερ σου. Μπορείς δηλαδή να διαλέξεις ανάμεσα σε – κατά την παράδοση των RPG – διαφορετικά επαγγέλματα, που αλλάζουν τα στατιστικά και τις κινήσεις τους. Καλείσαι επίσης να επιλέξεις και την προσωπικότητά τους, κάτι που επηρεάζει ως ένα βαθμό το πως συμπεριφέρονται στις μάχες, αλλά προσδιορίζει και κάποιες ειδικές δυνατότητες τους. Για παράδειγμα, ένα Mii με «ξεροκέφαλο» χαρακτήρα μπορεί (από τα νεύρα του;) να επιτεθεί δύο απανωτές φορές σε έναν εχθρό, ενώ τα «καλοσυνάτα» Mii επιλέγουν πολλές φορές να λυπηθούν εχθρούς, και δίνουν αντικείμενα αναπλήρωσης ενέργειας στους άλλους χαρακτήρες της ομάδας.
Θέλετε και άλλα; Toπαιχνίδι έχει έναν χάρτη με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος (εχθρούς να αντιμετωπίσεις, θησαυρούς να μαζέψεις, ξενοδοχεία να αγοράσεις αντικείμενα, να ξεκουράσεις τα Mii σου και να απολαύσεις διαδραστικές σκηνές μεταξύ τους, πόλεις για να προχωρήσεις την υπόθεση του παιχνιδιού, κοκ). Αν εξαιρέσεις όμως τις πόλεις, όλη η υπόλοιπη περιήγηση γίνεται αυτόματα, από το ίδιο το παιχνίδι. Μάλιστα, επειδή η διαδικασία του να παρακολουθείς τους χαρακτήρες σου να τρέχουν σε λιβάδια, βουνά και θάλασσες και άλλα τοπία, μέχρι να σου ζητηθεί να κάνεις κάτι, καταντά γρήγορα κουραστική,υπάρχει η δυνατότητα να βάλεις το παιχνίδι στο… γρήγορο! Δεν πρόκειται για παραδοχή του παιχνιδιού πως η δράση του είναι βαρετή: οι σχεδιαστές έχουν αφαιρέσει λειτουργίες και έχουν επιταχύνει τη δράση, πιθανότατα για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή, μικρότερων σε ηλικία παικτών. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως όλοι αυτοί οι περιορισμοί, και η έλλειψη βάθους, υποβαθμίζουν τελικά την αξία του τίτλου. Υπάρχουν μεν κάποια περιφερειακά συστήματα που προσδίδουν επιπλέον ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, μπορείς να επιδράσεις πάνω στις σχέσεις μεταξύ των Mii σου, στις διάφορες στάσεις από τις μάχες (π.χ.μπορείς να βάλεις δύο Mii σε μια κοινή δραστηριότητα ή στο ίδιο δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο). Όσο πιο πολύ… αγαπιούνται δύο Mii, τόσο καλύτερα τα πάνε και στις μάχες, ενώ το παιχνίδι φροντίζει να σε ανταμείψει με διάφορες σκηνές με χιουμοριστικούς διαλόγους, ανάμεσα στα πιο δεμένα Mii της ομάδας σου. Επίσης, οι επιλογές παραμετροποίησης των χαρακτήρων ξεπερνούν κατά πολύ τις επιλογές που είχαν άλλοι τίτλοι με Mii, ή ακόμη και η «επίσημη» λειτουργία του Switch.
Αν τα αφαιρέσεις αυτά όμως, έχεις στον πυρήνα του, ένα ελαφρώς περιορισμένο RPG, με ελάχιστη δράση και αρκετά «λειψό» σχεδιασμό. Μπορώ να φανταστώ ένα σενάριο όπου μια οικογένεια έχει ξοδέψει αρκετό χρόνο προκειμένου να μεταφέρει ολόκληρο το σόι μέσα στο Miitopia, και μετά απολαμβάνει τις ξεκαρδιστικές περιπέτειες του μπαμπά, της μαμάς, της γιαγιάς, του Κωστάκη του ξάδερφου, κοκ, μέσα στο παιχνίδι. Εκεί, το παιχνίδια χτυπάει διάνα, αλλά θα πρέπει να βρεθείτε, ή να προετοιμάσετε εσείς ένα τέτοιο σενάριο, προκειμένου να πάρετε, όσα έχει πραγματικά να δώσει το παιχνίδι.
Το Miitopia είναι ένα απλό, ευκολοχώνευτο παιχνίδι ρόλων που δεν διεκδικεί δάφνες σε κανένα τομέα του, προσφέρει ωστόσο μια λύση που μπορεί να εισάγει τις μικρότερες ηλικίες σε ένα είδος παιχνιδιού, που συνήθως κουράζει με την περιπλοκότητά του. Απλά προετοιμαστείτε να βρείτε ενδεχομένως περισσότερο «ψωμί» στη λειτουργία δημιουργίας και παραμετροποίησης των Mii σας, παρά στο κανονικό παιχνίδι.
