Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά είχα την εντύπωση ότι το Sackboy θα ήταν αυτό που λέμε «filler» για το launch line-up του PlayStation 5. Πέρα από το γεγονός ότι το brand του LittleBigPlanet έχει δύσει πλέον, καθώς η δημιουργική πλευρά του εγχειρήματος έχει μεταφερθεί στο εντυπωσιακό Dreams, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νέα κονσόλα της Sony προσφέρει ήδη το μικρό, αλλά και πολύ καλό Astro’s Playroom με κάθε αγορά, οπότε ο τομέας του platforming δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη ενίσχυση για τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας της. Σε συνδυασμό με την επιλογή της Sumo Digital, ενός ικανότατου, έμπειρου, ραγδαία αναπτυσσόμενου, αλλά εν πολλοίς «μισθοφορικού» στούντιο που γεννήθηκε από τα σωθικά της πάλαι ποτέ Infogrames και έχει «ξελασπώσει» αρκετά ports και δευτερεύουσες κυκλοφορίες, χωρίς ωστόσο αξιοσημείωτες πρωτότυπες κυκλοφορίες στο ενεργητικό του, τίποτα δεν έδειχνε ότι το Sackboy θα ήταν ένας τίτλος αξιώσεων.
Και τώρα έρχεται το «κι όμως» που όλοι περιμένατε: Κι όμως, το Sackboy έδειχνε από την αρχή αποφασισμένο να με βγάλει ψεύτη. Από την εκπληκτική, real-time εισαγωγή, μέχρι το animation, την τεράστια ποικιλία, τις μελετημένες αλληλεπιδράσεις των στοιχείων και των χαρακτήρων κάθε πίστας και την εκθαμβωτική, σχεδόν… χειροπιαστή λεπτομέρεια σε κάθε σκηνή, το Sackboy μπορεί να μην είναι το παιχνίδι που θα απειλήσει τις καλύτερες κυκλοφορίες όλων των εποχών στο συγκεκριμένο είδος, αλλά έχει αυτοπεποίθηση, ιδιαιτερότητα, καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα και μπόλικη φαντασία, συστατικά που κάθε άλλο παρά δεδομένα μπορούν να θεωρηθούν. Κοινώς, όχι μόνο δεν είναι filler, αλλά θα τολμούσα να πω, δεδομένων των προσδοκιών που υπήρχαν για τον τίτλο, ότι είναι η ευχάριστη έκπληξη του launch.
Πρώτα από όλα, επειδή κάποιοι μπορεί να μπερδευτούν, το Sackboy: A Big Adventure δεν έχει πλέον καμία σχέση με το Little Big Planet. Δηλαδή έχει, αφού διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με τους ίδιους (και πάρα πολλούς νέους) ήρωες, αλλά δεν βασίζεται πλέον στη δημιουργικότητα των παικτών… ούτε τους επιτρέπει να την εκφράζουν, πέρα από την αλλαγή στολών. Είναι ένα αυτόνομο, ολοκληρωμένο, ισομετρικό platformer, σχεδιασμένο για έναν έως τέσσερις παίκτες. Για την ακρίβεια, έχει πάρα πολλά κοινά με το Super Mario 3D World ως προϊόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντιγράφει τον (σχετικά) επιτυχημένο τίτλο της Nintendo για το Wii U. Πρώτα από όλα, το Sackboy δεν έχει τον ίδιο ανάλαφρο, άμεσα οικείο χειρισμό τύπου Nintendo που κάνει τον παίκτη να αισθάνεται ότι όλα είναι «όπως πρέπει να είναι». Είναι κάπως πιο «βαρύ» (όχι όμως τόσο βαρύ όσο τα παλιά LBP), εστιάζει περισσότερο στους γρίφους και στη Φυσική, παρά στην επιδεξιότητα, και θα έλεγα ότι αξιοποιεί περισσότερο τον οπτικοακουστικό του τομέα, παρά την όποια μηχανιστική ιδιοφυΐα… η οποία όμως είναι παρούσα κι εδώ.
Υπάρχει μια ιστορία, με έναν (εξαιρετικά χαρισματικό) κακό που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο και μπλα, μπλα, μπλα, αλλά είναι αυτονόητο ότι, σε ένα παιχνίδι αυτού του είδους. η εμπειρία δεν βασίζεται καθόλου στο αφηγηματικό κομμάτι. Από την άλλη πλευρά, εξαιρετικά ευπρόσδεκτες είναι οι όποιες προσπάθειες στην απεικόνιση του ευρύτερου κόσμου όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι, καθώς το Imagisphere πείθει όντως ότι είναι ένα σύμπαν με ιστορία, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα όνειρα και τα αποκυήματα της φαντασίας του καθενός. Υπάρχουν επίπεδα που όντως έχουν έναν εγγενή σουρεαλισμό, μια ονειρική ιδιότητα, αν και, ως λάτρης των δύο πρώτων LBP και του Dreams, οφείλω να ομολογήσω ότι η προσπάθεια της Sumo περισσότερο μιμείται το στυλ της Media Molecule, παρά το εκφράζει.
Ωστόσο, από πλευράς gameplay, η Sumo είναι σαφώς πιο προσηλωμένη στον στόχο της δημιουργίας μιας διασκεδαστικής εμπειρίας. Το Sackboy είναι με διαφορά η πιο «σφιχτή» εμπειρία στο franchise του Little Big Planet και καταφέρνει να ισορροπήσει αριστοτεχνικά μεταξύ πρόκλησης και προσβασιμότητας, κάτι απαραίτητο για έναν τίτλο που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο multiplayer (μόνο τοπικά προς το παρόν) και, κατ’ επέκταση στην οικογενειακή διασκέδαση. Αν υπάρχει ένα παράπονο, είναι ότι αργεί αρκετά να ξεδιπλώσει τους μηχανισμούς του, με αποτέλεσμα να φαίνεται λίγο αργό και συνηθισμένο στην αρχή. Προφανώς αυτό γίνεται για να τονιστεί ο «οικογενειακός» χαρακτήρας του προϊόντος, ώστε καμιά ηλικία να μην αισθάνεται ότι δεν μπορεί να παίξει, αλλά και πάλι, θα μπορούμε να βελτιωθεί ο ρυθμός με τον οποίο ξεκλειδώνονται νέοι μηχανισμοί και αναβαθμίζεται η δυσκολία.
Μόλις ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος, όμως, το Sackboy μετατρέπεται σε ένα πλήρες, πλούσιο και γοητευτικό platformer που έχει τη δυνατότητα να σε ξαφνιάσει με τον πρωτότυπο τρόπο που προσεγγίζει ορισμένους παραδοσιακούς μηχανισμούς. Οι πίστες είναι πλούσιες, γεμάτες έξυπνες ιδέες και (παραδόξως) σχετικά στιβαρούς κανόνες φυσικής που δίνουν χαρακτήρα στο platforming και δημιουργούν κωμικές καταστάσεις, η πρόκληση κλιμακώνεται ομαλά, οι κόσμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον δημιουργώντας προσμονή, ενώ τα μυστικά είναι έξυπνα κρυμμένα. Σε αυτό το ήδη αρκετά επιτυχημένο μείγμα έρχονται να προστεθούν και τα περιστασιακά επίπεδα που κάνουν κάτι διαφορετικό και εκμεταλλεύονται τον εκτενή κατάλογο της Sony στο σύγχρονο pop culture, από ολόκληρες πίστες που κουνιούνται στον ρυθμό του Uptown Funk και άλλων κομματιών (δεν θέλω να σας χαλάσω την έκπληξη) μέχρι αναφορές σε άλλα videogames και ταινίες, ενώ ακόμα και η αγορά και δοκιμή νέων -διακοσμητικών- στολών είναι σαν μίνι παιχνίδι από μόνη της, ιδιαίτερα για μικρά παιδιά (κάτι ξέρω που το λέω).
Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες τονικές και σχεδιαστικές ασυνέπειες, καθώς σε ορισμένα επίπεδα οι κάπως αργοί μηχανισμοί και οι γρίφοι φαντάζουν λίγο κουραστικοί για ανάλαφρο platformer, ενώ δεν μπορώ να πω ότι ο σχεδιασμός παραμένει εξίσου διασκεδαστικός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, χωρίς σκαμπανεβάσματα ποιότητας και επαναληψιμότητας. Επίσης, μετά την εντυπωσιακή εμπειρία του Astro’s Playroom, προσωπικά περίμενα περισσότερα πράγματα από την αξιοποίηση του DualSense στο PS5, αλλά εδώ υπερίσχυσε ο cross-gen χαρακτήρας του όλου εγχειρήματος. Για την ακρίβεια, είναι εντυπωσιακό πόσο κοντά είναι η όλη η εμπειρία και σε PS4 Pro, όπου επίσης δοκίμασα τον τίτλο. Ωστόσο, όλα αυτά τα παραστρατήματα και οι άκομψες στιγμές καλύπτονται με την εξαιρετική παρουσίαση, τη γοητευτική λεπτομέρεια που σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να αγγίξεις τις υφές και τα αντικείμενα που βλέπεις μπροστά σου και με τη συνολική προσήλωση του τίτλου στην οικογενειακή διασκέδαση, χωρίς να θυσιαστεί το ενδιαφέρον για έναν (μεγαλύτερο) παίκτη.
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι το Sackboy: A Big Adventure είναι ένα παιχνίδι που τιμά τον τίτλο του, παρά την εμφανή πρόθεση να γεμίσει σχετικά ανέξοδα ένα κενό στο launch line-up του PS5 (αλλά και να εμπλουτίσει την ήδη ξεχειλισμένη βιβλιοθήκη του PS4 με κάτι διασκεδαστικό και κατάλληλο για όλες τις ηλικιακές ομάδες, ενόψει των εορτών). Έχει περιεχόμενο και χαρακτήρα, προσφέρει μπόλικη διασκέδαση και, αν και το παίζει λίγο εκ του ασφαλούς, το κάνει για όλους τους σωστούς λόγους, οπότε δεν μπορείς να του κρατήσεις κακία.
