Αν προέβλεπε κανείς πριν από καιρό πως θα φτάσουμε να δούμε Χριστούγεννα όπου η Nintendo θα έχει μόνο ένα τίτλο της Koei Tecmo για να πουλήσει κονσόλες μέσα στις γιορτέςμπορεί να τον λέγαμε και τρελό, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, η παραπάνω διαπίστωση είναι στον πάτο του βαρελιού μιας χρονιάς που έχει ξεχειλίσει με παράγοντα συμβάντα. Το γεγονός παραμένει πάντως: στη χρονιά του Covid-19, όπου το Nintendo Switch βρέθηκε να σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ πωλήσεων και όπου το gaming βρήκε τον εκπρόσωπό του για την περίοδο της πανδημίας στο Animal Crossing, η Nintendo… ξέμεινε για την περίοδο των γιορτών με μια κυκλοφορία του Ιαπωνικού στούντιο για να προωθήσει την υβριδική της κονσόλα. Δεν ξέρω που έχουν «πάει» τα υπόλοιπα παιχνίδια – λίγο οι καθυστερήσεις που επέφερε η τηλεργασία στο lockdown, ένα δεδομένο στο οποίο η Ιαπωνία φάνηκε να βρίσκεται καθολικά απροετοίμαστη, λίγο η επικείμενη αναβάθμιση του Switch που πιθανότατα ετοιμάζεται για το 2021 και θα πρέπει να στηριχθεί με ένα ικανοποιητικό αριθμό παιχνιδιών, αλλά είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο να μην υπάρχει μια πρωτοκλασάτη κυκλοφορία μέσα στον Νοέμβριο, από την Nintendo. Γιατί το Age of Calamity μπορεί να είναι μεν ένας ποιοτικός τίτλος musou, μπορεί να καταφέρνει να ενσωματώσει το σύμπαν της διάσημης σειράς της Nintendo με τρόπο που δεν έχει συμβεί σε άλλη συνέργεια του είδους με «ξένο» franchise, αλλά, πως να το κάνουμε… δεν είναι και Breath of the Wild!
Το Age of Calamity διηγείται τις τελευταίες στιγμές του βασιλείου της Hyrule, λίγο πριν συμβεί το αποκαλυπτικό γεγονός του ξυπνήματος του Calamity Ganon. Η ιστορία ξεκινάει με την – ας πούμε – γνωριμία της Zelda με το Link – στο πεδίο της μάχης, αφηγείται το πως η παρουσία των ορδών του Ganon στη Hyrule επέβαλλε την επιστράτευση των τεσσάρων «Πρωταθλητών», των εκλεκτών εκπροσώπων των τεσσάρων διαφορετικών φυλών του παιχνιδιού, και καταλήγει στην τελική αναμέτρηση με τον Ganon, που οδήγησε και στην καταστροφή του κόσμου και στα γεγονότα του Breath of the Wild… ή μήπως όχι; Θέλω να είμαι όσο λακωνικός γίνεται σε ό,τι αφορά την ιστορία του Age of Calamity, καθώς υποθέτω πως ένα μεγάλο ποσοστό των οπαδών της σειράς περιμένει πως και πως να βιώσει όλα αυτά τα επικά, όσο και τραγικά γεγονότα, από τα οποία μόνο ψήγματα είδαμε στο Breath of the Wild. Θα σταθώ ωστόσο σε τρία βασικά σημεία. Πρώτον, οι κινηματογραφικές σκηνές του Age of Calamity είναι, σε οπτικό επίπεδο, εκπληκτικές. Υπάρχουν στιγμές που ο τίτλος μοιάζει με Ιαπωνικό animation Zelda περισσότερο από ποτέ, με υπέροχα μοντέλα χαρακτήρων και μια φαντασμαγορική σκηνοθεσία που δεν έχουμε δει ξανά σε τίτλο της σειράς. Ταυτόχρονα ωστόσο, οι διάλογοι και η εξέλιξη των σκηνών πέφτουν στην παγίδα των υπερβολών και των κλισέ, με χαρακτήρες – καρικατούρες και μπόλικες αφέλειες και (με το συμπάθιο) ανοησίες που συνοδεύουν συχνά το συγκεκριμένο είδος κινούμενου σχεδίου. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν τέτοιες στιγμές και σε άλλα παιχνίδια Zelda, αλλά η σειρά της Nintendo φροντίζει να κρατά μια δική της, αυθεντική ταυτότητα ακόμη και στις… χαζομάρες. Το τρίτο στοιχείο που πρέπει να αναφερθεί σε ότι αφορά την ιστορία και την αφήγησή της, είναι πως από πολύ νωρίς μπλέκεται στο παιχνίδι το κόνσεπτ του ταξιδιού στο χρόνο και των διαφορετικών χωροχρονικών συνεχών. Και πάλι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στη σειρά – το αντίθετο μάλιστα, το σύμπαν του The Legend of Zelda είναι γεμάτο με εναλλακτικές θεωρίες και διαφορετικές εκδοχές του παιχνιδιού ανάλογα με το πως εξελίχθηκαν συγκεκριμένα γεγονότα. Το Age of Calamity ωστόσο χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο «εργαλείο» για να αλλάξει κυριολεκτικά την ιστορία του Breath of the Wild, μεταβάλλοντας ορισμένα από τα πιο σημαντικά, πιο κομβικά σημεία της. Οι αλλαγές μπορεί να σας ενθουσιάσουν ή να σας απογοητεύσουν, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σας και τις προσδοκίες σας από τον τίτλο. Με αυτές τις παρεμβάσεις ωστόσο, η Nintendo και η Koei Tecmo δημιουργούν ένα παιχνίδι που δεν είναι ακριβώς το prequel του Breath of the Wild αλλά μια εναλλακτική εκδοχή ενός prequel, και αυτή η παραδοχή είναι κάπως απογοητευτική.
Στα του gameplay, το Age of Calamity είναι ένα ακόμη παιχνίδι musou, μια πραγματική κατηγορία junk food για το gaming, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά χαρακτηριστικά που συνοδεύουν το είδος. Η Omega Force και η Koei Tecmo αναπαράγουν την ίδια φόρμουλα εδώ και είκοσι χρόνια, βάζοντας παίκτες να πατούν μανιασμένα κουμπιά ενώ οι χαρακτήρες τους εκτελούν φαντασμαγορικές, χορευτικές επιθέσεις ενάντια σε ορδές άμυαλων αντιπάλων. Το Age of Calamity προσφέρει ακριβώς το ίδιο, με το πλεονέκτημα πως αξιοποιεί, όχι μόνο τους χαρακτήρες, τα τοπία και την ιστορία του Breath of the Wild, αλλά και τους μηχανισμούς εκείνου του παιχνιδιού, για να προσφέρει μια αξιοθαύμαστη συνέργεια μεταξύ των δύο σειρών. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν μια τετράδα διαφορετικών κινήσεων, βασισμένων στις ικανότητες του Sheikah Slate, και έχει πολύ ενδιαφέρον το να εξερευνήσεις το πως κάθε χαρακτήρας προσφέρει μια διαφορετική εκδοχή των cryosis, magnesis, stasis και της βόμβας από το Breath of the Wild. Η σχεδιαστική ομάδα βρήκε τρόπο για να ενσωματώσει κάπως και σχεδόν όλα τα περιφερειακά χαρακτηριστικά του Breath of the Wild, από τα στοιχεία της φύσης, τα πολλά διαφορετικά όπλα, μέχρι τους στάβλους, τα διαφορετικά μαγαζιά και τις συνταγές μαγειρικής. Ό,τι συγκεντρωθεί στο πεδίο της μάχης (όπλα, αντικείμενα, πρώτες ύλες φαγητού κοκ) αξιοποιείται έπειτα σε διάφορες αποστολές που εμφανίζονται στο χάρτη του παιχνιδιού, οι οποίες κατόπιν ανταμείβουν τον παίκτη με αναβαθμίσεις. Ίσως το πιο αξιοθαύμαστο στοιχείο του Age of Calamity είναι το πόσο οργανική μοιάζει η ενσωμάτωση αυτών των στοιχείων. Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι μοιάζει τόσο πολύ με το Breath of the Wild, διαθέτει τόση από την προσωπικότητα, την αισθητική και τις λειτουργείες εκείνου του παιχνιδιού, που είναι σχεδόν σαν να δοκίμασε η Nintendo να φτιάξει ένα παιχνίδι Zelda musou για την Koei Tecmo, και όχι το αντίστροφο.
Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως σε τεχνικό επίπεδο το παιχνίδι είναι μεν πάρα πολύ όμορφο, υπάρχουν δε και κάποια τεχνικά προβλήματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Οι μεταπτώσεις στην ταχύτητα καρέ σε τίτλο musou είναι κάτι το αναμενόμενο και φυσικά στις πιο θεαματικές, εκρηκτικές του στιγμές, το Age of Calamity δεν… ντρέπεται καθόλου να ρίξει τα καρέ του σημαντικά κάτω από τα τριάντα. Το πραγματικό πρόβλημα ωστόσο συναντάται στις φορητές επιδόσεις, όπου η πτώση στην ανάλυση και την ποιότητα της εικόνας γίνεται κατευθείαν αντιληπτή, ενώ στα περισσότερα επίπεδα και με τη δράση να εξελίσσεται, το παιχνίδι δυσκολεύεται σε μόνιμη βάση να κρατηθεί κοντά στα 30 καρέ το δευτερόλεπτο. Η τελευταία φορά που είδαμε από τίτλο της Nintendo τέτοιο χάσμα ήταν στο Xenoblade Chronicles. Τότε όμως δεν υπήρχε το (αποκλειστικά) φορητό Nintendo Switch στην αγορά, οπότε για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος πως αξίζει, σε αυτή την κατάσταση, να επενδύσει κάποιος κάτοχος του Switch Lite στον τίτλο, εκτός και αν υπάρχει κάποιο patch στον ορίζοντα που θα βελτιώσει την ποιότητα της εικόνας ή/και την ταχύτητα των καρέ. Αυτό είναι το πρώτο από τα δύο πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να γνωρίζει ο υποψήφιος αγοραστής του Age of Calamity: το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί για μεγάλες οθόνες, τόσο από άποψη επίδοσης, όσο και από τη λογική πως είναι φτιαγμένο για να προσφέρει θέαμα. Το δεύτερο στοιχείο είναι πως παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του, παρά τις επικές στιγμές που προσφέρει, ο τίτλος παραμένει ένα παρακλάδι των Dynasty Warriors, και όχι ένα νέο Zelda. Μπορεί και να είναι το καλύτερο Dynasty Warriors που έχουμε δει ποτέ, αλλά εξακολουθεί να έχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι, το οποίο δεν είναι απαραίτητα πολύ ψηλό. Αν σας καλύπτουν τα παραπάνω, θα χαρείτε και με το παραπάνω μερικές από τις πιο θεαματικές σκηνές δράσης στην ιστορία της Hyrule, και ένα χαριτωμένο «βάλσαμο» για τους οπαδούς του franchise, εν αναμονή του sequel.
