Ο Ζαγρέας δεν αντέχει άλλο στο βασίλειο του Άδη. Έχει βαρεθεί τον εριστικό, είρωνα, μονόχνοτο και μακάβριο πατέρα του, τον αφέντη αυτού του καταθλιπτικού υπόκοσμου, και το μόνο που θέλει είναι να τους αφήσει όλους πίσω και να ανέβει στην επιφάνεια. Ως γιος του ωστόσο, είναι αδύνατο – θεωρητικά – να ξεφύγει από το ριζικό του, που τον θέλει να βρίσκεται εκεί, μαζί του, σε όλη την αιωνιότητα. Όντας ένας από τους χθόνιους θεούς επίσης, είναι και αδύνατο να πεθάνει – αφού ούτως ή άλλως γεννήθηκε στον Κάτω Κόσμο. Οι υπόλοιπες θεότητες είναι με το μέρος του. Η Νυξ υπόσχεται να είναι εκεί για εκείνον, κάθε φορά που θα επιστρέφει στον Κάτω Κόσμο. Οι θεότητες του Ολύμπου δεσμεύονται να τον ενισχύουν στη διάρκεια του ταξιδιού του, και του υπόσχονται πως τον περιμένουν στο σπίτι τους για να του προσφέρουν την καλύτερη φιλοξενία. Ένδοξοι νεκροί, όπως ο Αχιλλέας, τον παροτρύνουν και του δίνουν πολεμικές συμβουλές. Και έτσι ο Ζαγρέας ξεκινάει τη δική του εκστρατεία, για να κατακτήσει τον Άδη. Όσο κοντά και να φτάσει ωστόσο στα Ηλύσια Πεδία, η ανυπακοή στις προσταγές του βασιλιά του Κάτω Κόσμου δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Πανίσχυροι εχθροί τον γονατίζουν, αργά ή γρήγορα, στο πεδίο της μάχης. Η εκστρατεία αποτυγχάνει και ο Ζαγρέας επιστρέφει, μέσα από τα αιμάτινα λουτρά του ποταμού Στύγα, στα διαμερίσματα των χθόνιων θεών. Ο πατέρας του του υπενθυμίζει με καυστικό τρόπο, πως δεν υπάρχει άλλο μονοπάτι για εκείνον και πως οι απόπειρές του είναι μάταιες και ενοχλητικές. Δεν πειράζει, απαντάει ο Ζαγρέας, έχουμε όλη την αιωνιότητα για να σε ενοχλώ, ξανά και ξανά.
Όπως καταλαβαίνετε, το Hades είναι ένα παιχνίδι χτισμένο, εμμονικά, πάνω στον θάνατο. Καταπιάνεται με το θάνατο κυριολεκτικά, μεταφορικά, πρακτικά, εικαστικά, σχεδιαστικά, σεναριακά, μηχανιστικά – ΟΛΑ του τα κομμάτια ασχολούνται με το «τέλος». Μπορεί και να είναι και το υπέρτατο παιχνίδι θανάτου, ακόμη περισσότερο και από όλα τα Dark Souls (και όλα τα… παρακλάδια του), καθώς όπως το franchise της From Software, ενσωματώνει το θάνατο του παίκτη στο gameplay με τον πιο ιδανικό, διασκεδαστικό τρόπο, αλλά συνδυάζει ταυτόχρονα αυτή την ενσωμάτωση και με ένα σενάριο αφιερωμένο στην Ελληνική μυθολογία του Κάτω Κόσμου. Η πιο ενδιαφέρουσα σύμπτυξη που πραγματοποιεί το παιχνίδι ωστόσο, είναι αυτή των δημιουργικών αρχών της Supergiant Games, με το είδος των rogue. Οι Καλιφορνέζοι developer παραδίδουν με αξιομνημόνευτη συνέπεια, εδώ και μια δεκαετία, δισδιάστατους τίτλους δράσης με φανταστικά σενάρια, πανέξυπνους διαλόγους και εξαιρετικά καλοφτιαγμένα συστήματα μάχης. Αυτό που δεν είχαν κάνει μέχρι σήμερα ήταν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο είδος των roguelike.
Στη βάση του, το Hades δεν διαφέρει και πολύ από άλλα roguelike. Ο χρήστης ξεκινάει την προσπάθειά του, «καθαρίζοντας» δωμάτια με τυχαίες διαρρυθμίσεις και εχθρούς, ολοένα αυξανόμενης δυσκολίας, μέχρι να φτάσει το «ταβάνι» του ή να φτάσει στο τέλος του επιπέδου και να αντιμετωπίσει έναν από τους αρχηγούς του παιχνιδιού. Ο Ζαγρέας έχει στο οπλοστάσιό του ορισμένα είδη επιθέσεων (βασική, ειδική, μια βαλλιστική και ένα ξόρκι) και μια κίνηση αποφυγής, ενώ μπορεί να επιλέξει από μια σειρά από όπλα που ξεκλειδώνονται βαθμιαία, όσο προοδεύει στο παιχνίδι. Οι αντίπαλοι έχουν διάφορες διακυμάνσεις, από μεγάλους, δυνατούς εχθρούς που στοχεύουν σε μάχες σώμα με σώμα και κινούνται αργά αλλά κάνουν μεγάλη ζημιά, σε μικρότερους που εκτοξεύουν βλήματα προς την κατεύθυνση του παίκτη και αποφεύγουν να πλησιάσουν, και απλώνονται σε όλα τα ενδιάμεσα στάδιά τους. Οι θεοί του Ολύμπου εμφανίζονται σποραδικά για να προσφέρουν προσωρινές βοήθειες στον παίκτη (π.χ. μεγαλύτερη ταχύτητα, καλύτερη απόδοση κάποιας επίθεσης, κοκ), ενώ ο παίκτης μπορεί στο τέλος κάθε γύρου να προβεί σε αναβαθμίσεις στα όπλα του ή τις ικανότητές του, αξιοποιώντας το… «Σκοτάδι» που συγκέντρωσε στις μάχες του, ή αντίστοιχα τα νομίσματα που περισύλλεξε στη διαδρομή του στα επίπεδα. Στο τέλος κάθε δωματίου συνήθως υπάρχει η επιλογή ανάμεσα σε διαφορετικά «μονοπάτια», που πρακτικά ορίζουν το είδος της επιβράβευσης που κρύβει το επόμενο δωμάτιο. Ταυτόχρονα, το παιχνίδι παρουσιάζει και διάφορα συμβάντα για να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη, όπως για παράδειγμα περιστατικά όπου ο Άδης εξαπολύει δεκάδες εχθρούς για μερικά δευτερόλεπτα και εσύ καλείσαι να επιβιώσεις την επερχόμενη λαίλαπα, ή σπάνιους θησαυρούς που μπορείς να διεκδικήσεις, μόνο αν σκοτώσεις ένα συγκεκριμένο αριθμό εχθρών σε περιορισμένο χρονικό διάστημα. Ένα γαϊτανάκι από αυτά τα γεγονότα, από την περισυλλογή των θησαυρών και τις αναβαθμίσεις των όπλων και των δυνάμεων του Ζαγρέα στήνεται γύρω από τον παίκτη σε κάθε πέρασμά του στο παιχνίδι, που μπορεί συνήθως να διαρκέσει από μερικά λεπτά μέχρι και πάνω από μια ώρα, ανάλογα με την ικανότητα και την τύχη του.
Το Hades παραδίδει τα παραπάνω με την ποιότητα που έχει καταστήσει την Supergiant Games ένα από τα πιο αξιόπιστα ανεξάρτητα στούντιο στην Αμερική. Ο Άδης και τα επίπεδά του απεικονίζονται με μια πανέμορφη, καλαίσθητη καρτουνίστικη αισθητική, οι χαρακτήρες διαθέτουν εξαιρετικό animation, και η δράση του παιχνιδιού είναι πάντα σπιρτόζικη και χορταστική. Αυτό που κάνει τον τίτλο να διαφέρει από άλλα roguelike ωστόσο, είναι η διάθεση που επιδεικνύει η Supergiant να μην αμεληθεί καθόλου το σενάριο του παιχνιδιού εξαιτίας του περιορισμού που θέτει η τυχαιότητα του σχεδιασμού των επιπέδων. Για να το πετύχουν αυτό, οι δημιουργοί του σκαρφίζονται μια ιδιοφυή τεχνική για φέρουν τη σχεδιαστική λογική των roguelike και το σενάριο του Hades, πιο κοντά. Έτσι, ο Ζαγρέας αναδύεται μετά από κάθε «θάνατο» μέσα από την αιματηρή Στύγα, και εκεί τον περιμένει ο Άδης και ο περίγυρός του. Άλλοι τον χλευάζουν, άλλοι τον παρηγορούν, άλλοι σχολιάζουν την προηγούμενη προσπάθειά του και τι πήγε στραβά. Κάθε πέρασμα και μια διαφορετική συζήτηση, και μία ενδεχόμενη νέα τροπή στην ιστορία. Νέοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους και αποκαλύπτουν στοιχεία της υπόθεσης του παιχνιδιού. Οι υπόλοιποι περιτριγυρίζουν τα διαμερίσματα των χθόνιων θεών, εξαφανίζονται για λίγο και εμφανίζονται ξανά για να προσφέρουν τις νουθεσίες τους. Δεν έχω ιδέα πόσες χιλιάδες γραμμές διαλόγου έγραψε ο σεναριογράφος του Hades, Γκρεγκ Κασάβιν (οι πιο παλιοί μπορεί να τον θυμούνται από την αρχισυνταξία του στο Gamespot) και η ομάδα του για να μην αρχίσουν οι παίκτες να πέφτουν πάνω στους ίδιους διαλόγους, η τεχνική ωστόσο δουλεύει αξιοθαύμαστα. Έτσι, ο θάνατος του παίκτη πρακτικά μεταμορφώνεται στο μηχανισμό που ενεργοποιεί την εξέλιξη της ιστορίας.
Προσθέστε στην εξίσωση την εκπληκτική μουσική επένδυση (το soundtrack είναι άνετα, στα καλύτερα της χρονιάς και περιέχει και μερικά φανταστικά ροκ τραγούδια), το εξαιρετικό καστ ηθοποιών που ζωντανεύει τους χαρακτήρες, τους πολλούς διαφορετικούς τερματισμούς που ενεργοποιούνται σταδιακά με διαδοχικά περάσματα και τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι προτρέπει διαρκώς τον παίκτη να πειραματιστεί με νέες δυνάμεις και όπλα, και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα, ποιοτικά παιχνίδια αυτής της χρονιάς. To μόνο πραγματικό «ταβάνι» του Hades, βρίσκεται μάλλον στο είδος που εκπροσωπεί. Ωραίο το απρόβλεπτο και η ποικιλία που προσφέρουν οι τυχαίες εναλλαγές δωματίων και εχθρών, ωστόσο πιστεύω πως αν ο τίτλος ήταν ένα «κανονικό» παιχνίδι δράσης, η ομάδα της Supergiant θα είχε ετοιμάσει μια ακόμη πιο συναρπαστική και θεαματική παράσταση για τον Ζαγρέα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Ως έχει, το Hades είναι ένα roguelike που έχει την ικανότητα να μαγέψει το κοινό που δεν ασχολείται με το είδος, ένας φανταστικός τίτλος δράσης, και μάλλον το καλύτερο παιχνίδι που έχει δημιουργήσει το αμερικάνικο στούντιο. Στην υγειά του Ζαγρέα, και του θαυμαστού Κάτω Κόσμου του.
