Mega Drive Mini (@Mega Drive Mini)

Απαραίτητο ντισκλέιμερ πριν την έναρξη της πραγματικής παρουσίασης για να ‘μαστε ξηγημένοι. Τα μόνα πράγματα που δεν μπορώ να σας υποσχεθώ σχετικά με το κείμενο που ακολουθεί, είναι η αντικειμενικότητα και η ψύχραιμη ματιά, την απουσία των οποίων θα αντιλαμβάνεστε σε κάθε λέξη, σε κάθε γραμμή και σε κάθε σημείο στίξης. Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι μού είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψω την αγάπη που τρέφω για τη μεγαλύτερη εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο, την αληθινή και μοναδική βιντεοπαιχνιδομάνα™ Nintendo. Να σας πω ότι μεγάλωσα μ’ ένα Game Boy στην κωλότσεπη, ώστε να μπορώ να παίζω παντού και πάντα τα λατρεμένα μου Super Mario Land και Teenage Mutant Ninja Turtles; Ή ότι ξεροστάλιαζα με τις ώρες στο Fantom στην Αριστοτέλους περιμένοντας τη σειρά μου για να παίξω το απίστευτο Street Fighter II στο πανίσχυρο SNES; Αχ, ευτυχώς που τα θυμάμαι και έτσι ξέρω ότι έζησα υπέροχα παιδικά χρόνια. Τέλοσπάντων, σας τα λέω όλα αυτά γιατί υποχρεώθηκα να γράψω την παρουσίαση για το SEGA Mega Drive Mini, άλλη μια προσπάθεια της SEGA (μα, καλά, αυτή δεν έκλεισε το 2001😉 να αντιγράψει – για πολλοστή φορά, τα δικά μας προϊόντα και εν προκειμένω τα NES Mini και SNES Mini. Ήμαρτον, δηλαδή.  

Δυστυχώς, για εμάς τους φανατικούς φίλους της Nintendo, η ΣΕΓΚΑ (πιφ) επιστρέφει στο hardware και γίνεται το κακό σπυρί που ήταν και πριν από τριάντα χρόνια. Ως την εμφάνιση του Mega Drive, η Nintendo μας ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, καθώς ήταν αυτή που καθόριζε τις τύχες ολόκληρης της βιομηχανίας. Αφήστε, δε, που μέχρι τον ερχομό του Mega Drive είχαμε «χτίσει» μία σειρά από επιχειρήματα για μειώνουμε την αξία των παιχνιδιών από τις υπόλοιπες εταιρείες αλλά και για να κρατάμε ψηλά το φρόνημα των οπαδών μας. Μέχρι τα τέλη του ’80 ήδη είχε κάνει την εμφάνισή του το αμίμητο «ε, δεν είναι και Legend of Zelda”, το ανεπανάληπτο «ε, δεν είναι και Metroid», ακόμα και το all-time classic «ε, δεν είναι και Super Mario Bros». Με τον αέρα και το τουπέ του νικητή, βγάλαμε μία σχεδόν δεκαετία με αυτά τα επιχειρήματα. Μέχρι που ήρθε η ΣΕΓΚΑ (πιφ) και ο δεκαεξάμπιτος διάδοχος του Master System και μάς χάλασε τα σχέδια.

Στην περίπτωση του MD, η πικρή και μαύρη αλήθεια είναι ότι η ΣΕΓΚΑ (πιφ) μας έπιασε στον ύπνο. Εκεί που την είχαμε του κλώτσου και του μπάτσου, η κυρία του 10% με το ζόρι άρχισε να βγάζει παιχνίδια με τη σέσουλα και μάλιστα σε κάθε πιθανή κατηγορία. Επειδή δεν είχε την πολυτέλεια των τριτοπαρταίων που απολαμβάναμε εμείς μέχρι τότε, η ΣΕΓΚΑ (πιφ) έπρεπε να τα βγάζει ΟΛΑ μόνη της. Castle of Illusion για τους φίλους των πλατφορμακίων, Phantasy Star για τους φίλους των ποιοτικών RPG, Golden Axe για τους φίλους των beat ‘em up, World Cup Italia ’90 για τους φίλους του ποδοσφαίρου, Revenge of Shinobi για τους μεγάλους που μπορούσαν να μπαίνουν στα ουφάδικα ενώ εμείς μετά βίας βγαίναμε από το δωμάτιό μας. Η πληθώρα επιλογών, το καταραμένο Blast Processing και η υποστήριξη από κάτι περίεργους τριτοπαρταίους (βλέπε Electronic Arts), έφερε εμάς τους οπαδούς της Nintendo σε πολύ δύσκολη θέση (ε, πόσο να δουλέψουν τα επιχειρήματά μας απέναντι σ’ ένα Sonic the Hedgehog;), ενώ η αχαλίνωτη δημιουργικότητα της ΣΕΓΚΑ (πιφ) προκάλεσε το δημιουργικό μπλοκ που χαρακτηρίζει – ΔΥΣΤΥΧΩΣ – τη Nintendo μέχρι και σήμερα. Από Mario σε Zelda και από Smash Bros σε Donkey Kong μας πηγαίνει η ηγέτιδα της βιομηχανίας.

«Τι τα θες και τα θυμάσαι όλα αυτά βρε Σχοινόβιε;», θα μου πείτε. Κι όμως, η κυκλοφορία του Mega Drive Mini εδώ και μερικές εβδομάδες, μού ξύπνησε όλες εκείνες τις δυσάρεστες αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, για το σύνολο των οποίων ευθυνόταν η δεκαεξάμπιτη παιχνιδομηχανή της ΣΕΓΚΑ (πιφ). Εξαιτίας της κορυφαίας ποιότητας και της πρωτοποριακής εμφάνισης των παιχνιδιών της ιαπωνικής εταιρείας, μάς κόλλησαν την ταμπέλα ότι τα παιχνίδια της Nintendo μας ήταν μόνο για παιδιά, ενώ δεν θα ξεχάσω το ανελέητο μπούλινγκ που δεχόμασταν μέσα από τις στήλες αλληλογραφίας που διατηρούσαν τα USER, Pixel και Αλμανάκο, και άλλα τόσα που δεν θέλω να θυμάμαι. Κι ας έζησα υπέροχα παιδικά χρόνια.

Όσον αφορά την εμφάνιση, το MD Mini αποτελεί πιστό αντίγραφο του μεγάλου του αδερφού. Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με ένα καλοφτιαγμένο προϊόν, υψηλών προδιαγραφών. Καμία σχέση με διάφορες πλαστικουριές που κυκλοφορούσαν κατά καιρούς από τρίτες εταιρείες, με την άδεια της ΣΕΓΚΑ (πιφ). Μπορείς να ανοιγοκλείσεις το διακόπτη τροφοδοσίας, να πατήσεις το κουμπί της επανεκκίνησης, να παίξεις με το διακοσμητικού χαρακτήρα κουμπί για την ένταση του ήχου (ναι, το αυθεντικό MD είχε κουμπί και για την ένταση του ήχου, σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να χρησιμοποιήσει τα ακουστικά του). Μέχρι και το πορτάκι που δεχόταν τις κασέτες λειτουργεί κανονικά, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία χρησιμότητα στο MD Mini. Δυστυχώς, ούτε για τα δύο χειριστήρια που συνοδεύουν το κονσολάκι της ΣΕΓΚΑ (πιφ) μπορώ να πω πολλά άσχημα λόγια. Πρόκειται για τέλεια αντίγραφα του αυθεντικού τρίκουμπου χειριστηρίου που είχε σχήμα κρουασάν. Ο σταυρός κατεύθυνσης είναι ελαφρώς πιο χαλαρός από τον αντίστοιχο του ορίτζιναλ χειριστηρίου, χωρίς όμως να χάνει σε απόκριση. Το χειριστήριο του MD Mini δεν ξεχωρίζει από το παλιό μοντέλο, κάθεται αναπαυτικά στα χέρια και προσφέρει την ακρίβεια που θα περίμενε κανείς από ένα ευθέως ανταγωνιστικό προϊόν μίας ταραγμένης περιόδου για εμάς τους οπαδούς της Nintendo που θα πληρώναμε όσο όσο για να ξεχάσουμε. Το MD Mini είναι τόσο προσεγμένο και φροντισμένο εξωτερικά που πραγματικά δίνει την εντύπωση ότι κάποιος κατάφερε να συρρικνώσει την πραγματική κονσόλα της ΣΕΓΚΑ (πιφ), παρά ότι αυτό που κρατά στα χέρια του είναι ένα τέλειο αντίγραφο του Mega Drive.    

Ωστόσο, η πραγματική ψυχρολουσία ήρθε όταν ενεργοποίησα το MD Mini και αντίκρισα τον αριθμό των διαθέσιμων τίτλων. Σαράντα δύο να είναι η ώρες σου ΣΕΓΚΑ παιχνίδια κοσμούν την ψηφιακή βιβλιοθήκη του MD Mini, ένας πραγματικά μεγάλος αριθμός που καλύπτει σχεδόν όλες τις φάσεις που πέρασε ο δεκαεξάμπιτος μπελάς της Nintendo. Απορώ πως δεν το σκεφτήκαμε πρώτοι εμείς αυτό με τα σαραντατόσα παιχνίδια στην περίπτωση του SNES που, για να είμαστε αντικειμενικοί, διαθέτει περισσότερα και ΚΑΛΥΤΕΡΑ παιχνίδια από την παιχνιδομηχανή-υποπροϊόν των διαφημιστικών εταιρειών. Genesis Does o ένας, Genesis Does ο άλλος, μας είχαν πρήξει τα ευαίσθητα παιδικά συκώτια μας με την προπαγάνδα. Για να μη βγαίνουμε εκτός θέματος, όπως έγραψα και πιο πάνω η γκάμα των προ-εγκατεστημένων παιχνιδιών καλύπτει το άγουρο ξεκίνημα του Mega Drive (Strider, Alex Kidd), τη φάση των πειραματισμών (ToeJam & Earl, Alicia Dragoon, Kid Chameleon), την φάση της δημιουργικής έκρηξης (Streets of Rage II, Sonic the Hedgehog, Ecco the Dolphin) και τη φάση της ωρίμανσης (Vector Man,Comix Zone, Gunstar Heroes) πριν η δεκαεξάμπιτη κονσόλα παραδώσει τη σκυτάλη στο τραγικό Saturn με τα απαίσια πολυγωνικά (ή μήπως τριγωνικά;) γραφικά και τα ελάχιστα καλά παιχνίδια. Αν και εξαφανισμένη από το χάρτη, η ΣΕΓΚΑ συνεχίζει να προκαλεί το λαό της Nintendo, καθώς στη λίστα των προ-εγκατεστημένων παιχνιδιών περιλαμβάνονται τίτλοι από τρίτες εταιρείες που ΚΑΠΟΤΕ έφτιαχναν παιχνίδια μόνο για εμάς και για κανέναν άλλο. Στη συλλογή θα βρείτε τα Street Fighter II’ Special Champion Edition και Mega Man: The Willy Wars της προδότριας Capcom (ευχαριστούμε Capcpcom που δεν εκτίμησες τα 29 χιλιάρικα που δώσαμε για αγοράσουμε το απλό SFII κι εσύ έδινες το ενισχυμένο στη ΣΕΓΚΑ [πιφ]), όπως και τα Probotector και Castlevania: the New Generation της αχάριστης Konami. Μωρέ καλά έκανε και σε παράτησε ο Κοτζίμα που τώρα βγάζει παιχνίδια με ξένες μηχανές.

Για να μη φουντώσω ακόμα περισσότερο, τη εξομοίωση των δεκαεξάμπιτων παιχνιδιών έχουν αναλάβει η Μ2, η ομάδα που και καλά έχει κάνει τέχνη τη μεταφορά παλιών τίτλων στα σύγχρονα συστήματα. Τα παιχνίδια στο MD Mini παίζουν άριστα, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα – ή έτσι νομίζω, δηλαδή, καθώς τα αρκετά από αυτά δεν τα είχα παίξει στον καιρό τους, οπότε δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά. Όλα τα παιχνίδια τρέχουν με 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο και τα πίξελ – όσο και αν με θλίβει το γεγονός, αποτυπώνουν τη ζωηράδα που είχε η ΣΕΓΚΑ (πιφ) εκείνης της περιόδου. Για να μη με παρεξηγήσετε, πρόκειται για μεγάλο ατόπημα, καθώς οι τύποι της Μ2 δεν κατάφεραν να περιορίσουν τη δράση στα 50Hz, όπως όφειλαν, καθώς εκείνα τα χρόνια ο αριθμός 60 ήταν άγνωστος για εμάς τους σκληροπυρηνικούς gamers που έπαιζαν στο δωμάτιό τους, ντυμένοι με τις πιτζαμούλες μας, μέχρι να πάει 20:00 για να πάμε για ύπνο, επειδή την επομένη είχαμε σχολείο. Χα χα χα, τι θα πει full screen και 60Hz; Δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα εκείνα τα χρόνια, χαζούληδες! Τελικά, ούτε ένα εμιουλέισον της προκοπής δεν ξέρει να κάνει αυτή η υπερτιμημένη Μ2.        

Εν κατακλείδι, η κυκλοφορία του Mega Drive Mini, δεν έχει κανένα νόημα για όλους εμάς τους αληθινούς gamers. Πληρώνεις ένα κάρο λεφτά για να αγοράσεις μία μίνι δεκαεξάμπιτη κονσόλα και όταν έρχεται η ώρα να την ανοίξεις διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχουν πουθενά τα κλασικά αριστουργήματα της περιόδου εκείνης, όπως τα The Legend of Zelda: A Link to the Past, Super Metroid, Super Mario Kart, Super Mario World και Donkey Kong Country. Το μόνο που καταφέρνει είναι να μας ξυπνήσει δυσάρεστες αναμνήσεις και τίποτα περισσότερο. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν θα μπορούσα με τίποτα να το προτείνω σε φίλους και γνωστούς, από τη στιγμή που κανένα παιχνίδι δεν υποστηρίζει τα ωμά 50Hz, χωρίς τα υπέροχα μαύρα κενά στο πάνω και κάτω μέρος της οθόνης. Αφήστε, δε, που είναι δύσκολο να παίξεις παιχνίδια με ένα χειριστήριο που δεν διαθέτει φτεράκια, όπως το πρωτοποριακό χειριστήριο του SNES. Εντάξει, έχει μερικά καλά παιχνίδια (όλα από τις τρίτες εταιρίες και κανένα από τη ΣΕΓΚΑ [πιφ]), αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την ύπαρξη ενός τέτοιου προϊόντος. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους Ε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Α LINK’S TO THE PAST! Μακριά κι αγαπημένοι για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.