To Daemon X Machina ανήκει στην κατηγορία των παιχνιδιών δράσης με mecha (γιγάντια ρομπότ που ελέγχονται από ανθρώπους), και απευθύνονται κυρίως σε μια αγορά με περιορισμένο (αυτό που λέμε niche) κοινό, προερχόμενο από την Ιαπωνία. Σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν πολύ δύσκολο για το δυτικό κοινό να ασχοληθεί με έναν τέτοιο τίτλο (το μοναδικό franchise που έχει καταφέρεινα δημιουργήσει οπαδούς είναι η σειρά Armored Core της FromSoftware, η οποία υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 και έχει τον Χιντεάκα Μιγιαζάκι, τον δημιουργό των Dark Souls, στη δημιουργική της ομάδα), ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με τη Nintendo, που συνηθίζει να διαλέγει τους στρατηγικούς συνεργάτες της προσεκτικά και φροντίζει τα συνεργατικά της project ώστε να εξυπηρετούν και τα δικά της ποιοτικά πρότυπα. Στην προκειμένη περίπτωση, ο τίτλος διαθέτει και αξιόλογους συντελεστές (μεταξύ άλλων έναν από τους βασικούς παραγωγούς του Armored Core, τον σχεδιαστή χαρακτήρων του Fire Emblem Awakening και ένας από τους συνθέτες της Bandai Namco με προϋπηρεσία σε Tekken, Ace Combat και SoulCalibur) και αρκετή προβολή από την Ιαπωνική εταιρεία, μεταξύ αυτών και δύο διαφορετικά demo στο eshop του Switch. Παρ’ όλα αυτά, το Daemon X Machina ξεχωρίζει μεν σε πολλά επίπεδα, αλλά δύσκολα θα κατακτήσει ακόμη και τους οπαδούς των συγκεκριμένων παιχνιδιών. Τα γιατί, παρακάτω.
Όπως και στα περισσότερα anime του είδους του (βλέπε Gundam, Neon Genesis Evangelion κτλ), και εδώ ένα κατακλυσμικό γεγονός έχει αλλάξει τα δεδομένα, και η απάντηση στην κρίση είναι – τι άλλο – τεράστια ρομπότ με εξελιγμένα οπλικά συστήματα που θα αναλάβουν να διορθώσουν τα πράγματα. Πιο συγκεκριμένα τώρα, το φεγγάρι συγκρούστηκε με τη Γη και εξαφάνισε κάθε ίχνος ζωής με κάποιον τρόπο η ενέργεια που εκλύθηκε από αυτή τη σύγκρουση, «μόλυνε» συστήματα τεχνητής νοημοσύνης που ξεκίνησαν πόλεμο εναντίον της ανθρωπότητας (όσης απέμεινε στη Γη). Κάποιοι από τους επιζήσαντες επηρεάστηκαν επίσης από αυτή την ενέργεια και απέκτησαν δυνάμεις που τους επιτρέπουν να συγχρονίζονται και να πιλοτάρουν τα mecha. Αυτοί οι πιλότοι νέας γενιάς συνεργάζονται με κυβερνητικές και ιδιωτικές οργανώσεις, με απώτερο σκοπό να σταματήσουν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης και να πάρουν πίσω τον έλεγχο της Γης. Είναι αναμενόμενο να περιμένεις μπόλικο παραδοσιακό Ιαπωνικό (μελο) δράμα από αυτή τη βασική περιγραφή της υπόθεσης (όσοι έχουν ασχοληθεί με τις προαναφερόμενες σειρές ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν), αλλά το Daemon X Machina αποτυγχάνει να δώσει κάτι ουσιαστικό, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει πως να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μισθοφορικές ομάδες που μπορεί και πάνω από δύο ντουζίνες χαρακτήρες που συνθέτουν αυτές τις ομάδες και εμφανίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς στα πρώτα κεφάλαια του παιχνιδιού. Συστήνονται σε ένα κεφάλαιο και εξαφανίζονται για τα επόμενα για να επανέλθουν ξαφνικά κάποια άσχετη στιγμή, και οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις είναι ένας πονοκέφαλος που σε απωθεί από το να παρακολουθήσεις με οποιοδήποτε ενδιαφέρον το τι γίνεται μέσα στο παιχνίδι. Υπάρχουν κεφάλαια που παρακολουθείς διαλόγους (κυριολεκτικά, γραμμές από διαλόγους) μεταξύ τεσσάρων και πέντε χαρακτήρων, κάποιων από τους οποίους δεν γνωρίζεις καν, να παραθέτουν στοιχεία για τις ομάδες τους, την ιστορία του παιχνιδιού και το δικό σου χαρακτήρα. Τέτοιοι διάλογοι, κακογραμμένοι και παραδομένοι άγαρμπα στον παίκτη, κάνουν αδύνατη την παρακολούθηση της ιστορίας.
Υπάρχουν φυσικά πολλά παιχνίδια mecha χωρίς ενδιαφέρουσα ιστορία, τα καλύτερα του είδους ωστόσο πετυχαίνουν πάντα κάτι πιο σημαντικό, το να προσφέρουν στους οπαδούς μια λούπα που ξεκινά από τη δημιουργία, συνεχίζει στην καταστροφή και επιστρέφει πάλι πίσω. Όπου δημιουργία εννοούμε τη δημιουργία ενός mecha, κατασκευασμένου και παραμετροποιημένου από τον παίκτη. Σε αυτό τον τομέα το Daemon X Machina τα πάει περίφημα, προσφέροντας τη δυνατότητα να αλλάξεις άπειρα πράγματα πάνω στον χαρακτήρα σου και το ρομπότ του, με ένα τεράστιο ρόστερ οπλικών συστημάτων και διακοσμητικών στοιχείων. Ακόμη πιο σημαντικά, οι αναβαθμίσεις και οι αλλαγές στον χαρακτήρα και το ρομπότ έχουν εμφανή αποτελέσματα στις μάχες – όχι μόνο αισθητικά αλλά και στον τρόπο που συμπεριφέρεται το mecha, στην απόδοση και τη χρηστικότητα των όπλων. Η λούπα που προανέφερα επιτυγχάνεται όταν με το δημιούργημά σου περνάς στο πεδίο της μάχης, με τις αποστολές να προσφέρουν υλικά και απολαβές, που θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ή αγορά των επόμενων αναβαθμίσεων.
Αν και αυτή η λούπα λειτουργεί (με την υπόθεση να χωλαίνει, το κύριο κίνητρο για να ολοκληρώσεις τις αποστολές είναι για να πας μετά στο γκαράζ και να αναβαθμίσεις περαιτέρω το mecha σου και όσο περισσότερες αποστολές, τόσο περισσότερες αναβαθμίσεις), το σημείο της καταστροφής που προανέφερα, της δράσης δηλαδή, έχει πρόβλημα. Η δράση του Daemon X Machinaείναι στημένη σαν μια πυραμίδα. Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται οι μάχες με τους αρχηγούς του παιχνιδιού, συνήθως γιγάντια ρομπότ δεκάδες φορές μεγαλύτερα από το mecha που ελέγχεις. Αυτά τα «τέρατα» διαθέτουν εξαιρετικό σχεδιασμό και animation, είναι επιβλητικά και η αναμέτρηση μαζί τους είναι τόσο άνιση που απαιτείται κάποιου είδους στρατηγική για να τα καταφέρεις (αν και αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν και ένας – δύο αρχηγοί που είναι υπερβολικά εύκολοι). Αυτές οι μάχες είναι και οι κορυφαίες στιγμές του Daemon X Machina, αλλά όπως προανέφερα, είναι μόνο η κορυφή της πυραμίδας. Στα μεσαία στρώματα βρίσκονται οι εναέριες αναμετρήσεις με άλλα mecha. Αυτές οι μάχες είχαν την προοπτική να είναι συναρπαστικές, αλλά καταλήγουν να είναι μια μονότονη διαδικασία όπου προσπαθείς συνέχεια να εστιάσεις πάνω σε στόχους που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, έως ότου τους πετύχεις αρκετές φορές για να τους εξολοθρεύσεις. Ελάχιστη στρατηγική καλείσαι να εφαρμόσεις, πέρα από το γεγονός πως πρέπει πάντα να βρίσκεσαι αρκετά ψηλά για να εποπτεύεις το πεδίο της μάχης, και πρέπει επίσης να απομακρύνεσαι από σημεία όπου σε στοχεύουν επίμονα κάποιοι από τους αντιπάλους.
Και καταλήγουμε στα κατώτερα στρώματα της πυραμίδας, όπου καταλαμβάνουν και το μεγαλύτερο κομμάτι της, και εκεί η δράση αναλώνεται σε μικρότερους εχθρούς, που συνήθως κατακλύζουν μία πίστα σε μεγάλες ποσότητες. Εκεί η δράση γίνεται ακόμη πιο μονότονη και βαρετή (απλά πυροβολείς αρμάδες από αργούς, αδύναμους στόχους) και κάπου εκεί το Daemon X Machina φαίνεται και να χάνει το στοίχημα. Όση ποικιλία και να έχουν οι αποστολές, το βασικό gameplay του παιχνιδιού τελικά δεν έχει αρκετό ενδιαφέρον, δεν σου χαρίζει στιγμές που να θυμάσαι (με εξαίρεση τους αρχηγούς, αλλά είπαμε, κορυφή της πυραμίδας). Είναι κρίμα, γιατί στα χαρτιά, έχουμε έναν τίτλο με ιδανικές προδιαγραφές. Η βασική ιδέα του σεναρίου με τις φατρίες των μισθοφόρων που περνούν το δράμα τους και πρέπει τη μία να είναι σύμμαχοι και την άλλη εχθροί, ακούγεται ενδιαφέρουσα. Η αισθητική του παιχνιδιού είναι επίσης υπέροχη, με τις έντονες χρωματικές παλέτες να κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει και το animation των ρομπότ να είναι εξαιρετικά προσεγμένο. Αυτά τα στοιχεία, «δεμένα» με μια καλή ιστορία και συναρπαστικό gameplay, θα έκαναν τον τίτλονα ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί η συνεργασία Marvelous και Nintendo. Η απουσία τους όμως, δεν αφήνει το Daemon X Machina να κινηθεί μακριά από τη μετριότητα.