Borderlands 3 (@Xbox One, PS4, PC)

Με κίνδυνο να γίνω λίγο προβλέψιμος… το Borderlands 3 είναι ένα παιχνίδι που έχετε ξαναπαίξει. Ναι, το ξέρω ότι έχω χρησιμοποιήσει αυτήν την εισαγωγή πάρα πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό, αλλά αυτή τη φορά μιλάω κυριολεκτικά, δεν θέλω απλώς να περάσω ένα μήνυμα. Για να μην παρεξηγηθώ, το Borderlands 3 είναι ένα φοβερό sequel που τα κάνει όλα σωστά. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι κυκλοφορεί σε λάθος χρόνο. Είναι λες και η Gearbox αγνοεί επίτηδες όλες τις εξελίξεις που έχουν γίνει στον χώρο των shooter RPG, παρόλο που ουσιαστικά ήταν η ίδια που θεμελίωσε αυτήν την κατηγορία. Το νέο Borderlands προσφέρει σε υπερθετικό βαθμό όλα όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε από την πιο επιτυχημένη της σειρά, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Παρόλα αυτά, το Borderlands 3 καταφέρνει να ξαφνιάσει σε έναν τομέα που ελάχιστοι θα περίμεναν: στην αφήγηση. Πίσω από μια χαρακτηριστική (αλλά και ουσιαστικά ανώδυνη πολιτικά) ιστορία εφηβικού χιούμορ, με αναφορές στα social media και στο streaming culture που σε κάνουν να δακρύζεις αρχικά, κρύβεται ένας κόσμος με πλούσιο αφηγηματικό, αλλά και μυθολογικό, υπόβαθρο και το νέο Borderlands χτίζει πάνω σε αυτό το υπόβαθρο με ικανοποιητικό τρόπο. Χαρακτήρες και γεγονότα από διάφορα σημεία του σύμπαντος του Borderlands (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των παιχνιδιών της Telltale Games) συνδυάζονται μεταξύ τους με ευχάριστα αυτοαναφορικό τρόπο, με αποτέλεσμα ο παίκτης που έχει ασχοληθεί με την ιστορία της σειράς να αισθάνεται ότι επιβραβεύεται, χωρίς να αποξενώνονται οι νέοι παίκτες.

Όπως και στα προηγούμενα Borderlands, στο επίκεντρο της εμπειρίας βρίσκονται τέσσερις νέοι Vault Hunters, οι οποίοι λειτουργούν παράλληλα ως πρωταγωνιστές, αλλά και ως character classes. Έχουμε μια πιτσιρίκα που μπαίνει σε ένα τεράστιο mech, ιδανική επιλογή για όσους προτιμούν να ρίχνονται στην πρώτη γραμμή της μάχης και να αντέχουν μπόλικη ζημιά, την υποχρεωτική Siren, έναν από τους αφηγηματικούς πυλώνες της σειράς, η οποία σε αυτήν την εκδοχή της καλύπτει και το κενό του χαρακτήρα που κάνει μεγάλη ζημιά από κοντά, τον Operative, έναν τύπο λίγο-κατάσκοπο-λίγο-πρώην-black-ops που χρησιμοποιεί διάφορες συσκευές και κόλπα τακτικής, ενώ καλύπτει και τον ρόλο του support και, τέλος, τον Beastmaster, ένα ρομπότ που μιλάει με τα ζώα και τα βάζει να πολεμάνε για λογαριασμό του.

Αν και ουσιαστικά πρόκειται για remix παλιότερων χαρακτήρων, η Gearbox το κρύβει με πολύ ωραίο τρόπο, καθώς κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του προσωπικότητα, αλλά και τρία πολύ ενδιαφέροντα skill trees που προσαρμόζουν κάθε ήρωα στο στυλ παιχνιδιού του παίκτη. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, κάθε tree έχει το δικό του ενεργό skill, το οποίο πλαισιώνεται από μια σειρά από παθητικές επιλογές που ενισχύουν συγκεκριμένες ενέργειες ή δίνουν κάποια μπόνους υπό συνθήκες. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο Operative, o οποίος μπορεί να επιλέξει δύο ενεργά skill, αλλά πρέπει να θυσιάσει τις χειροβομβίδες, αν θέλει να χρησιμοποιεί και τα δύο στη μάχη. Είναι λίγο νωρίς να μιλήσουμε για θέματα ισορροπίας μεταξύ των χαρακτήρων, καθώς οι παίκτες μόλις τώρα έρχονται σε επαφή με το endgame του Borderlands 3 και στέλνουν το απαραίτητο feedback στην Gearbox. Ήδη έχουμε δει τις πρώτες μεγάλες αλλαγές (αποδυνάμωση του Beastmaster και ενίσχυση του Operative) και λογικά θα συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο για λίγο καιρό. Άλλωστε, το παιχνίδι υποστηρίζει μόνο co-op προς το παρόν, άρα η εξισορρόπηση επηρεάζει περισσότερο τον βαθμό πρόκλησης του παιχνιδιού και την ικανοποίηση του παίκτη, παρά οτιδήποτε άλλο.

Όπως θα καταλάβετε με τα περί εξισορρόπησης, το Borderlands 3 εξακολουθεί να θέλει να προσφέρει τα πάντα, χωρίς όμως να επιλέγει ένα σημείο εστίασης. Έτσι, ισορροπεί ανάμεσα στο live service και το single player, διστάζοντας να συνδυάσει αυτές τις δύο πτυχές απόλυτα μεταξύ τους. Βλέποντας τι έχει συμβεί με άλλους τίτλους που θέλησαν να εξελίξουν (και να εκμεταλλευτούν) τον βασικό και εθιστικότατο κύκλο δράσης-loot-αναβάθμισης, είναι πολύ λογική αυτή η διστακτικότητα εκ μέρους της Gearbox. Από την άλλη πλευρά, δεν βλέπουμε και καμία απολύτως πρωτοβουλία από τη σειρά που εδραίωσε το είδος και αυτό είναι λίγο απογοητευτικό.

Όσο για το ίδιο το gameplay, ο πυρήνας μένει απαράλλαχτος, χωρίς να επηρεάζεται καθόλου από τις νεότερες τάσεις. Η αίσθηση στις μάχες είναι λίγο-πολύ η ίδια, με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς, τεράστια ποικιλία σεναρίων και εχθρών, κάποια ενισχυμένη στιβαρότητα στην αίσθηση και μεγαλύτερη ποικιλία στη συμπεριφορά των όπλων, αλλά αν την εξετάσει κανείς καθαρά μηχανιστικά είναι λίγο στάσιμη. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να δω λίγο πιο «βαρύ» shooting, όπως στο Destiny, για παράδειγμα, αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ πραγματικά όταν τα bosses είναι τόσο πολλά και ευρηματικά. Η εξερεύνηση είναι αρκετά βελτιωμένη, με τον νέο μηχανισμό σκαρφαλώματος να ανοίγει νέους δρόμους (κυριολεκτικά και μεταφορικά), ενώ τα οχήματα δεν είναι πια εκείνα τα βαρετά κατασκευάσματα που απλά σε πήγαιναν από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά έχουν ποικιλία και (κάπως) πιο δυναμικό χειρισμό.

Όσο για το περιεχόμενο; Κι αυτό κλασικό Borderlands, δηλαδή πλούσιο σε σημείο… βαρυστομαχιάς. Ένα αρκετά μεγάλο campaign δεκάδων ωρών, άπειρα side missions (με ανάμικτη ποιότητα, αρκετά υπάρχουν για να υπάρχουν, ενώ άλλα είναι πολύ διασκεδαστικά), άπειρο loot και μια σειρά από ενδιαφέροντα επίπεδα δυσκολίας για να δοκιμάσετε πραγματικά τα build σας, αν και όπως είπαμε είναι λίγο νωρίς ακόμα για να κρίνει κανείς το endgame, αφού ακόμα δεν έχει κατασταλάξει η ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων. Άλλωστε, το endgame δεν είναι αυτοσκοπός σε ένα παιχνίδι που προσφέρει τόσο περιεχόμενο για έναν παίκτη ή ακόμα και μια παρέα φίλων. Παρόλα αυτά, θα ήθελα προσωπικά να υπήρχε ένα adventure mode σε στυλ Diablo, για να μην χρειάζεται να παίζει κανείς από την αρχή την ίδια ιστορία όταν θέλει να ασχοληθεί με άλλον χαρακτήρα.

Και κάπου εδώ, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω να πω κάτι άλλο για το Borderlands 3. Άλλωστε δεν δίνει μεγάλο πάτημα για ανάλυση. Είναι ένας φιλότιμος, ειλικρινής, πλούσιος, οικείος, άτολμος τίτλος που προσεγγίζει τα πάντα εκ του ασφαλούς και ανεβάζει την ένταση σε ό,τι ξέρει να κάνει καλά. Υπάρχουν κάποια μικρά bugs και κάποια θεματάκια με την απόδοση στις κονσόλες, καθώς ακόμα και στα ενισχυμένα μοντέλα δυσκολεύεται να κρατήσει σταθερό το frame rate του, ιδιαίτερα στο performance mode (το οποίο ούτως ή άλλως υπάρχει μόνο στις ενισχυμένες κονσόλες), αλλά σε γενικές γραμμές αισθάνεσαι ότι παίρνεις πολύ και καλό παιχνίδι για τα χρήματά σου. Ας ελπίσουμε ότι θα έχει εξίσου μεγάλη διάρκεια στον χρόνο και εξίσου ποιοτικό DLC στο μέλλον με τον προκάτοχό του. Αλλά, μεταξύ μας, κάποια στιγμή θα ήθελα να δω πώς θα ήταν η μαξιμαλιστική προσέγγιση της Gearbox σε έναν πιο… μοντέρνο τίτλο.