Το Resident Evil 2 είναι το sequel που ονειρεύεται κάθε εταιρεία για το πρώτο της παιχνίδι. Το δημιούργημα των Σίντζι Μικάμι και Χιντέκι Καμίγια ήταν για το αρχικό Resident Evil ό,τι το Sonic 2 για το πρώτο Sonic, το Uncharted 2 για το πρώτο Uncharted, το Half-Life 2 για το Half-Life. Τα επιτεύγματα της ομάδας που μας έδωσε το RE2 ήταν αξιοθαύμαστα και αξιέπαινα, καθώς πήρε όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το πρώτο RE τόσο ξεχωριστό και αγαπητό, τα πολλαπλασίασε, τα μεγέθυνε, διόρθωσε τα «κακώς κείμενα» και παρέδωσε ένα παιχνίδι που υπερτερούσε του αρχικού τίτλου σε κάθε τομέα. Το Resident Evil 2 ήταν τρομακτικότερο, είχε περισσότερη δράση, πλούσιο περιεχόμενο, νέους εχθρούς – πιο ευφάνταστους και πιο επικίνδυνους, θεαματικά γραφικά και ένα αξέχαστο soundtrack, χαραγμένο στη μνήμη όσων αγόρασαν το διαμάντι της Capcom το μακρινό 1998. Η δουλειά της Capcom απέδωσε καρπούς και το Resident Evil 2 έγινε το απόλυτο system seller, από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στις προθήκες των καταστημάτων. Σ’ αυτό το σημείο, θα μου επιτρέψετε να πω ότι για χάρη του εντυπωσιακού RE2 αγόρασα κονσόλα που δεν έφερε το λογότυπο της SEGA, για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Μετά το remake του πρώτου Resident Evil (μεγάλη επιτυχία για το Gamecube), η Capcom διασκευάζει και πάλι την Capcom, πιάνοντας αυτή τη φορά έναν από τους «ογκόλιθους» του Playstation: το Resident Evil 2. Προς ικανοποίηση των φίλων της σειράς, η ιαπωνική εταιρεία εγκαταλείπει τη συνταγή των σύγχρονων Resident Evil (βλέπε RE5, RE6, Revelations 1 & 2) και τη λογική του «λίγο απ’ όλα» (λίγο shooter, λίγο οδήγηση, λίγο τρόμος, λίγη παραπάνω δράση και ελάχιστο – ως καθόλου – παραδοσιακό Resident Evil), και έχοντας ως φάρο φωτεινό το παράδειγμα των RΕmake και Resident Evil VII: biohazard, πραγματοποιεί ένα εντυπωσιακό άλμα στο χρόνο, μεταφέροντας το Resident Evil 2 των χοντροκομμένων πολυγώνων, στη σύγχρονη εποχή με τις χίλιες δυο τεχνολογικές ανέσεις.
Ξεκινώντας από τα προφανή, η Capcom εστίασε στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας διότι, χωρίς αυτή, δεν νοείται κανένα σοβαρό παιχνίδι τρόμου και επιβίωσης. Στην περίπτωση του Resident Evil 2, θα έλεγα ότι η άριστη καλλιτεχνική διεύθυνση συναντά την τέλεια εφαρμογή και εκτέλεση. Το καλλιτεχνικό τμήμα της Capcom σχεδίασε ένα μικρόκοσμο από εφιάλτες, ποντάροντας πολύ στη δημιουργία εικόνων που κάνουν τον παίκτη να αισθάνεται ανασφάλεια και αγωνία. Για να επιτύχουν τον σκοπό τους, όλα τα περιβάλλοντα που σχεδίασαν οι άνθρωποι της ιαπωνικής εταιρείας συνδυάζουν εικόνες που είναι αντίθετες μεταξύ τους. Εικόνες που προκαλούν φρίκη, με εικόνες που παραπέμπουν σε ευχάριστες στιγμές. Για παράδειγμα, τα γραφεία του αστυνομικού τμήματος της Raccoon City είναι στολισμένα με γιρλάντες για το πάρτι καλωσορίσματος του νέοπα Leon Kennedy, ενώ, ακριβώς από πίσω, οι τοίχοι είναι λερωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί. Όλα τα περιβάλλοντα ακολουθούν ευλαβικά την ίδια σχεδιαστική λογική: στην πλειοψηφία τους θυμίζουν απομεινάρια χώρων που κάποτε έσφυζαν από ζωή και που τώρα βασιλεύει παρά μόνο ο θάνατος. Και η πιο μικρή λεπτομέρεια, όπως μία σπασμένη κούπα του καφέ, είναι σχεδιασμένη για να περνάει ακριβώς το ίδιο μήνυμα στο υποσυνείδητο του παίκτη: το μέρος που κάποτε ήταν ασφαλές, τώρα πλέον δεν είναι. Πρόκειται για ένα σύνολο δυνατών εικόνων που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τρομακτικής και, πάνω απ’ όλα, πειστικής ατμόσφαιρας του παιχνιδιού.
Προχωρώντας στο τεχνικό κομμάτι του remake, η Capcom διατήρησε τη δομή του αρχικού παιχνιδιού, ενώ οι αλλαγές και οι παρεμβάσεις που πραγματοποίησε, έγιναν προς όφελος του ρυθμού και της ροής του νέου Resident Evil 2. Πρώτ’ απ’ όλα, αυξήθηκε το μέγεθος των χώρων στους οποίους κινούνται τα ζόμπι και οι δύο πρωταγωνιστές. Οι μεγάλοι χώροι μπορούν να φιλοξενούν μεγάλο αριθμό εχθρών, πράγμα που σημαίνει ότι μεγαλώνει αυτομάτως και το ρίσκο που παίρνουμε κάθε φορά που χρειάζεται να περάσουμε μέσα από ένα πολυσύχναστο μέρος, καθώς τα ζόμπι είναι πολλά και τα πυρομαχικά ελάχιστα. Από την άλλη, όμως, αυξάνονται οι επιλογές σχετικά με τις εναλλακτικές διαδρομές που μπορούμε να ακολουθήσουμε, ενώ μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη νέα διαρρύθμιση των εσωτερικών χώρων κ.λπ. Χάρη στην προσθήκη καινούργιων δωματίων, η μετάβαση από περιοχή σε περιοχή γίνεται ομαλά, καθώς οι περιοχές στο νέο RE2 συνδέονται με πολύ πιο λογικό τρόπο. Οι θιασώτες της σειράς Resident Evil γνωρίζουν πόσο σημαντικός είναι ο τρόπος που συνδέονται οι περιοχές, καθώς η μεταξύ τους σύνδεση επηρεάζει τη βέλτιστη διαδρομή, δηλαδή τη διαδρομή εκείνη που θα μας εξοικονομήσει χρόνο, πυρομαχικά και φαρμακευτικά προϊόντα. Όπως συμβαίνει και στη σειρά Dark Souls, έτσι και στα Resident Evil, η εύρεση της καλύτερης διαδρομής είναι ζωτικής σημασίας, καθώς μπορεί να διευκολύνει αφάνταστα, γλιτώνοντάς μας από περιττές μετακινήσεις, όπως και από ανεπιθύμητες συναντήσεις, που είναι και το πιο σημαντικό. Και σ’ αυτό το κομμάτι, το Resident Evil 2 διαπρέπει.
Στο ίδιο πνεύμα και οι αλλαγές που έγιναν στους γρίφους του παιχνιδιού. Οι παράλογοι γρίφοι (χαρακτηριστικό γνώρισμα των παλιών Resident Evil) έχουν περιοριστεί σε σημαντικό βαθμό, ενώ οι περισσότεροι λύνονται με λίγη σκέψη και αρκετή παρατηρητικότητα. Πάντως, έχουν επιβιώσει μερικοί από τους γρίφους που έκαναν την εμφάνισή τους στο πρωτότυπο παιχνίδι (κάτι σκήπτρα, κάτι αγάλματα, κάτι μετάλλια), προσαρμοσμένοι, ωστόσο, στο νέο και πιο ρεαλιστικό ύφος του RE2. Έχουν προστεθεί αρκετές νέες σπαζοκεφαλιές, ενώ πολλά από τα αντικείμενα που είναι απαραίτητα για την επίλυση αυτών, έχουν αλλάξει θέση. Η αλλαγή αυτή έγινε με σκοπό να ανανεώσει το ενδιαφέρον των φίλων που έγραψαν αμέτρητες ώρες παίζοντας το παλιό Resident Evil 2, οι οποίοι θυμούνται μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Αν μου επιτρέπετε, ωστόσο, η πιο σημαντική αλλαγή που παρουσιάζει το νέο RE2 σε σχέση με το παλιό, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των εχθρών που συναντούν οι Claire και Leon. Τα ζόμπι αποτελούν πραγματική απειλή, όχι μόνο γιατί χρειάζονται πολλές σφαίρες για να πέσουν, αλλά γιατί παρουσιάζουν πολύ πιο επιθετική συμπεριφορά σε σχέση με τα ζόμπι των παλιότερων παιχνιδιών της σειράς. Ειδικά όταν βρίσκονται σε κοντινή απόσταση μπορούν να δημιουργήσουν πολλούς μπελάδες, ενώ όταν σχηματίζουν μικρές ομάδες, δυσκολεύουν κατά πολύ τους δύο πρωταγωνιστές του RE2. Συν τοις άλλοις, ο τρόπος που κινούνται οι απέθαντοι φίλοι μας, δημιουργεί αρκετά προβλήματα. Η ακανόνιστη – αν και αργή – κίνηση των ζωντανών νεκρών, δυσκολεύει αισθητά την στόχευση και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οδηγεί σε άσκοπη χρήση πυρομαχικών – τα οποία, παρεμπιπτόντως, δεν βρίσκονται εν αφθονία στην καινούργια εκδοχή του αγαπημένου παιχνιδιού. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τα ζόμπι να παριστάνουν τους ψόφιους κοριούς. Εξαιτίας του γεγονότος ότι έχει ανέβει ο αριθμός των βολών που μπορούν να δεχτούν μέχρι να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν έχουν τεθεί νοκ άουτ ή απλά προσποιούνται περιμένοντας να σηκωθούν όλα μαζί την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Όσο για τους υπόλοιπους εχθρούς, τα σιχαμερά lickers κινούνται αθόρυβα πάνω σε κάθε επιφάνεια, γεγονός που δυσχεράνει τον εντοπισμό τους, ενώ ο απρόσκλητος επισκέπτης, ο πρόδρομος του Nemesis από το Resident Evil 3, ο αμίλητος και αγέλαστος κύριος «Χ», απέκτησε μεγαλύτερο και πιο ενεργό ρόλο – με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται για τον άμοιρο τον παίκτη που θα κοψοχολιάζεται κάθε φορά που θα ακούει τα βήματα του μεγαλόσωμου κακού να πλησιάζουν. Ωστόσο, εκεί που βγάζω το καπέλο στους προγραμματιστές της Capcom είναι ένα πανέξυπνο τέχνασμα που μετατρέπει τον παίκτη στην πηγή όλων των προβλημάτων, χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας το περιγράψω – καθώς είναι από τα στοιχεία που χρίζουν ανάλυσης, ωστόσο δεν έχω διάθεση να σας χαλάσω τις όμορφες στιγμές που προσφέρει το ανανεωμένο RE2.
Ο περιορισμένος αριθμός πυρομαχικών επιβάλλει να προσεγγίζουμε τις καταστάσεις που μπλέκουν οι Claire και Leon, με διαφορετικό τρόπο, πέρα από τη χρήση των όπλων. Το RE2 δεν είναι όπως τα παλιά RE, όπου ο παίκτης είχε τη δυνατότητα να «καθαρίσει» όλα τα δωμάτια από κάθε απειλή. Πλέον, χρειάζεται ένας άλφα προγραμματισμός, γρήγορη λήψη αποφάσεων – διότι τα ζόμπι δεν είναι ιδιαίτερα υπομονετικά, προσαρμογή στις δύσκολες καταστάσεις και παρατηρητικότητα. Διότι ο κύριος «Χ» μπορεί να εμφανιστεί από εκεί που δεν τον περιμένουμε. Βέβαια, όταν έρθει η ώρα των όπλων, το παιχνίδι γίνεται διαφήμιση του εξαιρετικού χειρισμού που διαθέτει. Οι μάχες είναι απολαυστικές, ενώ η δυνατότητα να στερήσουμε από τα καημένα τα ζόμπι, τα άκρα τους (χεράκια, ποδαράκια), αλλάζει τον τρόπο που προσεγγίζαμε τις μάχες με τους συμπαθείς απέθαντους. Στα παλιότερα παιχνίδια της σειράς, υπήρχαν οι εξής δύο επιλογές, όσον αφορά τα ζόμπι: ή σκότωνες ή τα άφηνες να περιφέρονται στην ησυχία τους. Πλέον, στο RE2 μπορούμε να τα τραυματίζουμε, με σκοπό να περιορίσουμε τη ζημιά που κάνουν και ταυτόχρονα να εξοικονομήσουμε μερικές σφαίρες παραπάνω, καθώς το να τα θέσουμε οριστικά εκτός μάχης, κοστίζει και μάλιστα ακριβά.
Σε αντίθεση με τα ζόμπι, τα ντόπερμαν, τον κύριο «Χ», τα lickers και τους υπόλοιπους απλούς κακούς, ομολογώ ότι τις αναμετρήσεις με τα μεγάλα αφεντικά του παιχνιδιού, δεν τις απόλαυσα στον ίδιο βαθμό. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι οι απλοί εχθροί παρουσιάζονται βελτιωμένοι και ετοιμοπόλεμοι σε σχέση με αυτά που θυμάμαι από τα παλιά RE. Όπως και να ‘χει, οι μάχες με τα αφεντικά μου έδωσαν την εντύπωση ότι είναι περισσότερο τυπικού χαρακτήρα, παρά ουσίας. Στην πλειοψηφία τους είναι σύντομες, σχετικά εύκολες και σε σημεία επαναλαμβανόμενες. Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι αυτό είναι και το μοναδικό παράπονο που έχω από τον τίτλο της Capcom.
Δύο στα δύο, λοιπόν, για την Capcom, όσον αφορά τα remake των δύο πρώτων Resident Evil. Με σεβασμό προς το πρωτότυπο υλικό, η ιαπωνική εταιρεία μπόρεσε και εκσυγχρόνισε έναν εμβληματικό τίτλο, χωρίς να μετριάσει τη μαγεία και τη σκοτεινή γοητεία του αρχικού Resident Evil 2. Και το πιο σημαντικό; Είτε παρακολουθούμε τη δράση μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή (βλέπε Resident Evil VII), είτε πίσω από την πλάτη του (βλέπε Resident Evil 2 Remake), είτε μέσα από προκαθορισμένα πλάνα (βλέπε Resident Evil Remake), η Capcom, πλέον, ξέρει πως να διαχειριστεί τη ναυαρχίδα των παιχνιδιών τρόμου και επιβίωσης. Και αυτή τη σιγουριά μπορεί να τη νοιώσει κανείς σε κάθε γωνιά του νέου Resident Evil 2.
