Θα μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω το πρώτο Kingdom Hearts ως ένα μικρό θαύμα της βιομηχανίας των βιντεοπαιχνιδιών. Το δημιούργημα της Squaresoft αποτελούνταν από ετερόκλητα στοιχεία, χωρίς την παραμικρή ένδειξη ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να ταιριάξουν και να λειτουργήσουν σωστά, μέσα στο πλαίσιο ενός βιντεοπαιχνιδιού. Από τη μία μεριά, είχαμε τους ήρωες από το μαγικό κόσμο του Ντίσνεϋ, μία πλειάδα από αξιαγάπητους και διαχρονικούς χαρακτήρες, με προφίλ άκρως οικογενειακό, με τους οποίους γαλουχήθηκαν ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Από την άλλη μεριά, οι ήρωες από το σύμπαν των παιχνιδιών της Square, χαρακτήρες μοντέρνοι, πιο «άγριοι» και σαφώς πιο «επιθετικοί» από τους αυτούς της Ντίσνεϋ. Με πείσμα, υπομονή και μπόλικο ταλέντο, ο κολοσσός των ιαπωνικών RPG κατάφερε όχι απλά να τιθασεύσει τα δύο αντίθετα ρεύματα, αλλά να δημιουργήσει ένα σημείο συνάντησης των δύο κόσμων: το Kingdom Hearts. Εκεί, η παιδικότητα και η ανεμελιά μπορούν να συνυπάρχουν με τα μυτερά τσουλούφια και τα μεγάλα σπαθιά. Και στο κέντρο αυτού του κράματος, ένας μικρός ήρωας που θέλει να σώσει τους φίλους του και τον κόσμο όλο, από το αιώνιο Σκοτάδι και τη μοναξιά.
Χάρη στο επιτυχημένο πρώτο παιχνίδι, το Kingdom Hearts μετατράπηκε σε σούπερ σειρά και έγινε ένα από τα δυνατά χαρτιά της Square Enix. Θέλοντας να διευρύνουν τη μυθολογία του Kingdom Hearts, οι άνθρωποι της SE φούσκωσαν την κεντρική υπόθεση με πολλές παράλληλες και δευτερεύουσες ιστορίες και την άπλωσαν σε έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό από περιφερειακούς τίτλους, οι οποίοι λειτουργούσαν συμπληρωματικά των δύο βασικών παιχνιδιών της σειράς (Kingdom Hearts και Kingdom Hearts II). Η σειρά συνέχισε να πορεύεται με prequel, ψευτο-sequel και λοιπά ανθυπο-sequel, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα το τρίτο επεισόδιο, στα πρότυπα των δύο μεγάλων και κανονικών Kingdom Hearts. Έξι χρόνια μετά την ανακοίνωσή του κατά τη διάρκεια της Ε3 2013, και έπειτα από έναν θυελλώδη κύκλο ανάπτυξης (με πάμπολλες καθυστερήσεις και αλλαγή της μηχανής γραφικών την τελευταία στιγμή) το πολυπόθητο Kingdom Hearts III έρχεται για να κάνει τη διαφορά σε μία σειρά που, κατά κύριο λόγο, αποτελείται από περισσότερα spin-off παρά από βασικούς τίτλους.
Πιστό στη συνταγή των δύο πρώτων επεισοδίων της σειράς, το Kingdom Hearts III είναι ένα RPG δράσης, για όλη την οικογένεια. Το οικογενειακών του όλου θέματος έχει να κάνει με το φιλικό – προς παίκτες κάθε κατηγορίας – σύστημα μάχης του παιχνιδιού. Η Square Enix δημιούργησε ένα απλό και κατανοητό σύστημα μάχης με απλές επιθετικές κινήσεις – μαγικές και μη. Δεν υπάρχει κίνηση που να δυσκολεύει τον παίκτη στην εκτέλεσή της και όλα γίνονται με απόλυτη φυσικότητα, άσχετα από βαθμό εξοικείωσης του παίκτη με τα σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια. Και το πιο σημαντικό ότι, μέσα στην απλότητά του, το σύστημα μάχης λειτουργεί άψογα, χωρίς να έχει την ανάγκη από μακροσκελή combo και περίπλοκες τεχνικές. Ο Σόρα χτυπάει τους αντιπάλους του με το Κλειδόσπαθό του, ως άλλος ήρωας των παλιών παιχνιδιών hack ‘n slash, με απόλυτη χάρη και φινέτσα. Μπορεί να μην απαιτεί τη στρατηγική προσέγγιση και τη μεθοδικότητα ενός Bloodborne, ούτε να διαθέτει το πλούσιο ρεπερτόριο κινήσεων ενός Devil May Cry, ωστόσο, το σύστημα μάχης διασκεδάζει δίχως να κουράζει. Η διασκέδαση προέρχεται όχι μόνο από τις πράξεις του παίκτη, αλλά και από τα αποτελέσματα αυτών, όσο ο Σόρα, ο Ντόναλντ και ο Γκούφυ πολεμούν τις ορδές των Άκαρδων.
Χάρη στα Κλειδόσπαθα που βρίσκει κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, ο Σόρα αποκτά νέες ικανότητες και μαγικές κινήσεις, η χρήση των οποίων δημιουργούν εντυπωσιακές εικόνες, εν ώρα μάχης. Συμπληρώνοντας συγκεκριμένο αριθμό επιτυχημένων χτυπημάτων, ο Σόρα ξεκλειδώνει μία σειρά από μαγικές δυνάμεις που σχετίζονται από τον τύπο του Κλειδόσπαθου που κραδαίνει. Σηκώνοντας στον αέρα το μαγικό του σπαθί (και χωρίς να αναφωνήσει “By the Power of Grayskull “:P), η οθόνη γεμίζει με αστραπές και κεραυνούς που πλήττουν τους άτυχους Σκοτεινούς Εχθρούς. Άλλα Κλειδόσπαθα μετατρέπονται σε πανίσχυρα όπλα, ενώ άλλα μεταμορφώνουν τον Σόρα σε σκιερό μαχητή, ο οποίος κινείται με τέτοια ταχύτητα που οι εχθροί του δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν. Το ίδιο χορταστικό είναι και το θέαμα δημιουργούν οι συνδυαστικές κινήσεις μεταξύ του Σόρα και των φίλων του. Όταν ενώνει τις δυνάμεις του με το μάγο Ντόναλντ ακολουθεί καταιγισμός πυροτεχνημάτων, ενώ μαζί με τον Γούντι και τον Μπαζ από το Toy Story καβαλούν έναν τεράστιο πύραυλο-παιχνίδι, ο οποίος σπέρνει τον πανικό στις τάξεις των Άκαρδων. Στην περίπτωση του Kingdom Hearts III, η Square Enix πέτυχε αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στο Final Fantasy XV: δημιούργησε ένα απλoϊκό σύστημα μάχης, χωρίς ιδιαίτερο βάθος, που, όμως, προσφέρει πολλές επιλογές και παράγει εντυπωσιακές εικόνες.
Ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού είναι και αυτός εναρμονισμένος με το οικογενειακό κλίμα του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι ο έμπειρος παίκτης δεν θα συναντήσει καμία σοβαρή δυσκολία στο ταξίδι των Σόρα, Ντόναλντ και Γκούφυ στον μαγικό κόσμο της Ντίσνεϋ. Μάλιστα, βρήκα το Kingdom Hearts III το πιο εύκολο της σειράς, συγκριτικά με το πρώτο και δεύτερο επεισόδιο. Πέρα από δυο-τρία αφεντικά και εκείνους τους κακούς που εκτοξεύουν ακτίνες που ακινητοποιούν τον Σόρα για μερικά δευτερόλεπτα, το παιχνίδι βγαίνει με το ελάχιστο δυνατό grinding. Το Kingdom Hearts III είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε οι μάχες που έχει προκαθορίσει το παιχνίδι, να αρκούν για να συγκεντρώσουμε τους πόντους εμπειρίας που χρειαζόμαστε για να δυναμώσουμε τους χαρακτήρες μας. Συνεπώς, αν ψάχνετε ένα ευχάριστο και άνετο ταξίδι στον κόσμο της Ντίσνεϋ, το Kingdom Hearts III είναι το δικό σας παιχνίδι. Όσοι αρέσκεστε στο ατελείωτο grinding (γιατί είστε κατά βάθος μαζόχες), το Kingdom Hearts III, όσον αφορά το επίπεδο δυσκολίας στο normal, τότε δεν πρόκειται να σας καλύψει. Βέβαια, και γι’ αυτό υπάρχει λύση, καθώς μία από τις ικανότητες που αποκτά ο Σόρα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι να μην κερδίζει πόντους εμπειρίας και, κατά συνέπεια, να μη δυναμώνει. Μ’ αυτό το τέχνασμα ανεβαίνει αυτομάτως και ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού.
Από τεχνικής άποψης το Kingdom Hearts III παρουσιάζεται βελτιωμένο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Όμως, πέρα από το χορταστικό θέαμα που προσφέρουν οι μάχες με τους Άκαρδους και τους ακόμα πιο άκαρδους αρχηγούς, αισθητή είναι η βελτίωση της τεχνητής νοημοσύνης των χαρακτήρων που συντροφεύουν τον Σόρα. Έχω την αίσθηση – γιατί πέρασαν και αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξα κάποιο Kingdom Hearts – ότι τόσο ο Ντόναλντ, όσο και ο Γκούφυ συμμετέχουν πιο ενεργά στη μάχη, φροντίζοντας να βοηθούν και να επεμβαίνουν έγκαιρα στις δύσκολες στιγμές. Για παράδειγμα, στο Kingdom Hearts III, ο μάγος Ντόναλντ με «ξελάσπωσε» αρκετές φορές, προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες, την ώρα που έπρεπε, όταν δηλαδή ξέμενα από ενέργεια. Το ίδιο ισχύει και για τους μη μόνιμους βοηθούς – πλέον, πέρα από τους μόνιμους Ντόναλντ και Γκούφυ, μπορούμε να έχουμε άλλους δύο ήρωες της Ντίσνεϋ μαζί μας. Βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, η παρουσία τεσσάρων ικανών βοηθών σε συνδυασμό με τις αυξημένες μαχητικές δυνατότητες του Σόρα, κάνουν ακόμα πιο εύκολο το έργο μας, περιορίζοντας την όποια ανάγκη για grinding. Και η κάμερα εμφανίζεται βελτιωμένη, αν και υπάρχουν ακόμα στιγμές που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τη δράση, ειδικά στην περίπτωση των τεράστιων αφεντικών. Υποθέτω ότι οι άνθρωποι της Square Enix ήθελαν να την κρατήσουν ως ενθύμιο από τα Kingdom Hearts της προ-προηγούμενης γενιάς συστημάτων.
Η «Αχίλλειος πτέρνα» του Kingdom Hearts III είναι η συχνότητα με την οποία προβάλλονται οι κινηματογραφικές σκηνές πριν και μετά από κάθε μάχη. Πρόκειται για ένα «βομβαρδισμό» από διάφορες σκηνές οι οποίες προβάλλονται κάθε πέντε λεπτά – άντε δέκα, στην καλύτερη. Η συχνότητα προβολής επηρεάζει αρνητικά τον ρυθμό και τη ροή του παιχνιδιού, σε σημείο που να καταντά κουραστική μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού. Και να πεις ότι παρακολουθείς κάτι που έχει σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας ή κάτι που είναι πολύ σημαντικό, πάει και έρχεται. Τις περισσότερες φορές, το παιχνίδι μας διακόπτει για να δούμε μία σκηνή κατά την οποία ο ένας ήρωας ρωτάει τον άλλο για το αν πρέπει να διαλέξουν το δεξί μονοπάτι ή το αριστερό. Πρόκειται για πληροφορίες άνευ ουσίας, χωρίς λόγο ύπαρξης. Οι μισές και βάλε κινηματογραφικές σκηνές θα μπορούσαν να λείπουν ή απλά να υπήρχαν με τη μορφή διαλόγων, όσο εξερευνούμε μια περιοχή. Η αφήγηση θυμίζει παιχνίδι εικοσαετίας.
Η παρακολούθηση αυτών των σκηνών γίνεται ακόμα δυσκολότερη, όταν φεύγουν οι ήρωες της Ντίσνεϋ από το κάδρο και μένουν οι χαρακτήρες που επινόησαν οι σεναριογράφοι της Square Enix. Οι ήρωες αυτοί, πέρα από το γεγονός υστερούν στο σχεδιαστικό κομμάτι έναντι των συναδέρφων τους από τις ταινίες των Disney και Pixar, εμφανίζονται για να εξηγήσουν μία ιστορία που δεν έχει κανένα νόημα. Προτού πάμε παρακάτω, μία γρήγορη παύση για να σας εξηγήσω τι εννοώ. Μετά το πρώτο Kingdom Hearts, οι σεναριογράφοι της ιαπωνικής εταιρείας αποφάσισαν να μεγαλώσουν το σύμπαν του παιχνιδιού, ώστε να το κάνουν πιο ελκυστικό. Έτσι, η υπόθεση ξέφυγε από τα στενά όριο του παιδικού παραμυθιού (κάτι που ήταν το πρώτο Kingdom Hearts) και μετατράπηκε σε ένα ακαταλαβίστικο πράγμα, δίχως αρχή και τέλος. Από το παιδικό παραμύθι περάσαμε στις παράλληλες διαστάσεις, χαρακτήρες που έχουν δυο και τρεις διαφορετικές μορφές και ηλικίες, ήρωες που υπάρχουν μέσα σε άλλους ήρωες, κακούς που δεν ξέρουν ότι είναι καλοί, καλούς που είναι κακοί αλλά θέλουν να γίνουν πραγματικοί καλοί και γενικώς ένα μπερδεμένο πράγμα, χωρίς νόημα, χαμένο μέσα σε ανόητες πλοκές και υπο-πλοκές. Αν θέλετε να εμβαθύνετε περισσότερο στην υπόθεση της σειράς Kingdom Hearts, μπορείτε να παρακολουθήσετε αυτό το βίντεο, όπως επίσης και τούτο εδώ, ακόμη και αυτό. Το μόνο θετικό της υπόθεσης είναι ότι δεν πρόκειται να σας κάνουν σπόιλερ διότι α) κανένας δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει και β) και ακόμη και αν σας κάνουν, δεν έχει καμία σημασία αφού το σενάριο δεν βγάζει νόημα. Τουλάχιστον, οι άνθρωποι της ιαπωνικής εταιρείας μάλλον έχουν αντιληφθεί το πόσο αστεία είναι η όλη κατάσταση, γι’ αυτό και περιόρισαν τη διάρκεια των σκηνών στις οποίες αλληλεπιδρούν οι ήρωες της Square Enix. Το λες και πρόοδο αυτό.
Κλείνοντας, το Kingdom Hearts III είναι ένα πανέμορφο, οικογενειακό RPG δράσης, το οποίο δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν έντονες, δύσκολες μάχες και μπόλικη αδρεναλίνη. Η απεικόνισή των ηρώων της Ντίσνεϋ εντυπωσιάζει, καθώς τόσο το animation όσο και η εμφάνισή τους αγγίζουν τα επίπεδα των μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών. Το απλό σύστημα μάχης με τα όσα εντυπωσιακά συμβαίνουν επί της οθόνης, ανεβάζουν το δείκτη διασκέδασης. Πέρα από τις βελτιώσεις στον οπτικοακουστικό τομέα, το Kingdom Hearts III κινείται στο ίδιο μονοπάτι με τα δύο προηγούμενα μεγάλα παιχνίδια της σειράς, χωρίς να αλλάζει κάτι από τη βασική συνταγή. Αν η ιστορία ήταν πιο μαζεμένη και δεν είχαμε τόσες πολλές αχρείαστες κινηματογραφικές σκηνές, θα άγγιζε τα επίπεδα του πρώτου Kingdom Hearts. A, και κάτι τελευταίο. Με αυτά είδα στο KHIII, το επόμενο παιχνίδι της σειράς θα μπορούσε άνετα να γίνει το πρώτο RPG δράσης/μιούζικαλ του κόσμου.
Έτσι δεν είναι αγαπητή Square Enix;
And now for the million dollar question:
Να παίξω τα Κingdom Ηearts 1-2 ή να πάω κατ’ ευθείαν στο 3ο;
Κάνε όπως αγαπάς και ξεκίνα με αυτό που σου γυάλισε πρώτα. Κανονικά πας 1-2-3. Αλλά αν δεν σε νοιάζει η ιστορία (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ), δεν έχεις θέμα.
Αρχικώς να πω ότι το σαιτ μου κάνει νερά και στο λογκιν και γενικώς δε μου αρέσει ο νέος τρόπος…Ελπίζω να είναι η αλλαγή συνήθειας και να περάσει.
Στο θέμα, όσον αφορά τα ΚΗ, είναι εξαιρετικά παιχνίδια και όντως όπως λέει ο πολύ σοβαρός κ.κ. Ασημάκης, είναι ένα μικρό θαύμα της βιομηχανίας και αξίζουν συγχατητήρια τόσο στην αρχική ιδέα (όποιοι την είχαν) όσο και στην απίστευτη υλοποίηση.
Γυροφέρνω πολύ καιρό το πακέτο με τα πολλά ΚΗ μέσα αλλά νομίζω θα βγει κι ένα με ΟΛΑ μέσα, αν δεν έχει βγει ήδη, οπότε θα το τσιμπήσω χωρίς δεύτερη σκέψη, ας μην το παίξω ποτέ. Αν θυμάμαι καλά έχω παίξει μόνο τα 1+2.
Ωραίο ριβιου πάντως, με τις απαραίτητες πληροφορίες που θέλει ο υποψήφιος αγοραστής. Ειδικά για τη σύζυγό μου (που ευτυχώς κατανοεί και ενίοτε παίζει και κάτι πλέον) όλο το ριβιού ήταν η φράση “..το οποίο δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν έντονες, δύσκολες μάχες και μπόλικη αδρεναλίνη”.
Πάντως η επιμονή σας να μην δείχνετε βαθμούς, παρ΄ ότι βάζετε -αν θυμάμαι καλά- για λόγους ταξινόμησης, είναι απρόσφορη και δεν εξυπηρετεί τίποτα. Ειδικά εδώ, που στο σαιτ μπαίνουμε συγκεκριμένοι σταθεροί εγκάρδιοι υποστηρικτές, δεν καταλαβαίνω τη “ζημιά” μπορεί να κάνει ο βαθμός. Μην το εκλάβετε ως γκρίνια, δεν είναι πλέον (στις αρχές ήταν!@%%#@!). Αλλά ξανασκεφτείτε το, νέα αρχή νέες σκέψεις 🙂
Μπορεί να θέλει συνήθεια, ωστόσο είναι πάρα πολύ χρήσιμες οι παρατηρήσεις που κάμνετε, ώστε να τις περάσουμε στον ντιβέλοπερ για να τα σιάξει λίγο τα τεχνικά μας τα θέματα.
Στα δικά μας,
Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια, αγαπητέ!
Ναι, νομίζω ότι υπάρχει πακέτο με όλα τα KH τα βασικά και αυτά με τα περίεργα ονόματα που τα σκαρφίζονταν οι τύποι της SE, είτε για να σπάσουν πλάκα με το καταναλωτικό κοινό, είτε πιωμένοι.
Όλα τα KH είναι φτιαγμένα για κόσμο που θέλει να απολαύσει ένα παιχνίδι στο έπακρο, χωρίς άγχος και ιδιαίτερες δυσκολίες. Όχι ότι τα δύο πρώτα είναι τα πιο εύκολα παιχνίδια του κόσμου, αλλά και πάλι είναι πολύ φιλικά και διασκεδαστικά.
Πλέον, στο νέο σάιτ, δεν χρειάζεται να βάζουμε βαθμούς για λόγους ταξινόμησης. Δεν υπάρχουν βαθμοί. Η έλλειψη βαθμών βοηθάει 1) τον αναγνώστη, γιατί πλέον διαβάζει και κρίνει με την ησυχία του και 2) εμάς, ώστε να γράφουμε πιο λοκληρωμένες κριτικές. Επίσης, δεν έχουν σημασία οι βαθμοί. Μην ξεχνάς ότι όλοι μας, βάλαμε το χεράκι μας ώστε να μειώσουμε την αξία τους. Είχαμε φτάσει στο σημείο που το “7” να θεωρείται η βάση, ότι είναι για τα μέτρια παιχνίδια. Δεν είναι κρίμα να αποτρέπουμε τον κόσμο από τα αγοράσει ένα παιχνίδι, εξαιτίας ενός αριθμού;
Σπύρο είδα το video του Mega64 και πέθανα από τα γέλια!
Blackpax στο PS Store υπάρχει πακέτο με τα άπαντα (Kingdom Hearts All-In-One package λέγεται).
Για τις βαθμολογίες, αφήστε τες να πάνε στην ευχή της Παναγίας. Στο κάτω-κάτω, αν ένα παιχνίδι έχει 79 metascore είναι μέτριο, και αν πάρει 80 metascore τρέχουμε να το πάρουμε 🙂
Ατελειώτο κλάμα με το βίντεο από M64.
Όσο αντιμετωπίζουμε παιχνίδια του 6-7 ως κακά, του 8 ως μέτρια, του 9 ως καλά και του 10 ως τα πολύ καλά, δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με τους βαθμούς. Έχουν χάσει προ πολλού την αξία τους. Και γι’ αυτό φταίμε όλοι.
εντάξει, βαθμοί έχετε γεια…
Πάντως για να με πείσετε με τα συμπαθή επιχειρήματά σας, pirederas και σοβαρότατε κ.κ. Α, θα πρέπει να ορκιστείτε ότι δεν τσεκάρετε ΠΟΤΕ βαθμούς στο metacritic ! Αν το κάνετε έστω για το χαβαλέ, σημαίνει ότι κατά βάθος δεν διαφωνείτε μαζί μου ότι ο βαθμός συμπληρώνει ένα ριβιου. Επίσης μπορείτε να κάνετε ένα πείραμα ως quality control του βαθμού, αλλά δεν το αναλύω γιατί ήδη σας άφησε παγερά αδιάφορους η ιδέα.
Αγνοήστε το παραπάνω κείμενο, ήταν ο φόρος τιμής από μένα για τους βαθμούς.
Εγώ κοιτάω το metacritic, αλλά μόνο τα κείμενα στα user reviews. Τα νούμερα ούτε που τα κοιτάω πλέον. Κοιτάω να δω τί γράφει ο άλλος. Φυσικά αγνοώ τα user reviews του πρώτου μήνα κυκλοφορίας που είναι κατά κανόνα troll posts (δεκάρια σε απατεωνιές και μηδενικά σε καλά παιχνίδια από butthurt fanboys).
Πείραμα; Έλεγχος ποιότητας του βαθμού; BP, με ιντριγκάρεις. Τι εννοάς, ακριβώς;
Εμένα με κούρασαν οι βαθμοί. Μια στο Δημοτικό, μια στο Γυμνάσιο, μια στο Λύκειο, μια στο Πανεπιστήμιο. Νισάφι πχια 😛
Είδες τελικά που ο βαθμός έχει την ίντριγκά του;;;;; Αφού με τσιγκλάς θα μιλήσω ακόμα λίγο για βαθμούς, αν και είχα αποφασίσει να κλείσω με τον παραπάνω φόρο τιμής.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για ποιοτικό έλεγχο στο βαθμό, τόσο πριν τον βάλεις όσο και μετά. Θα αναφερθώ στον πιο απλό (εν είδει πειράματος), έτσι για το χαβαλέ.
Υποτίθεται ότι ένα καλό ριβιού πρέπει να σου αφήνει μια σαφή εικόνα του παιχνιδιού, που πάσχει, που είναι καλό, πόσο αξίζει η αγορά ανάλογα με τα ενδιαφέροντα κτλ κτλ, έτσι δεν είναι; Όλοι μέσα μας όταν αμφιταλαντευόμαστε για μια αγορά ή όταν είμαστε σίγουροι για την αγορά ή μη αγορά, ουσιαστικά βαθμονομούμε την αξία/πιθανότητα μιας πράξης. Ακόμα και αν δεν λέμε “5” ή “6” ή “10”, οι περιγραφές μας έχουν διαβάθμιση και αν θεωρητικά μας ανέλυε κάποιος θα μπορούσε να αποδώσει βαθμό στις προθέσεις αγοράς ενός παιχνιδιού.
Ένας απλός λοιπόν τρόπος είναι να βάλεις έναν βαθμό που δεν θα αποκαλύψεις, και να αφήσεις 5-6 συναδέλφους σου ριβγιούερς (ωραίες λέξεις) να βγάλουν έναν βαθμό με βάση το κείμενό σου. Το επόμενο βήμα είναι να βάλουν βαθμό οι αναγνώστες. Αν οι βαθμοί έχουν πολύ μεγάλη απόκλιση, τότε προφανώς έχετε δίκιο και ο καθένας αποδίδει βαθμό προσαρμοσμένο στα δικά του κριτήρια (που είναι και το λογικό). Αν όλοι πέφτουν κοντά, τότε ο βαθμός έχει την αξία του.
Το ξέρω ότι ο καθένας μπορεί να βρει πολλούς αντιλόγους και επιχειρήματα. Αλλά όταν μιλάμε για “πείραμα”, μόνο τα αποτελέσματα έχει νόημα να παρατηρεί κανείς και όχι τόσο τη θεωρία πριν από αυτό. Για να είμαστε και εντός διεθνών πλαισίων, ξεκινήστε με μια πιλοτική μελέτη μεταξύ σας με τους βαθμούς, χαχα.
Το ξαναλέω, αγνοήστε ολόκληρο το παραπάνω κείμενο, ήταν η επιτομή του φόρου τιμής στους βαθμούς.