Ας αρχίσουμε με την πατροπαράδοτη ιστορική αναδρομή. Εν αρχή ην το Colin McRae Rally του 1998 και μετά βγήκαν εφτά εκατομμύρια άλλα με ονόματα τόσο μπερδεμένα που θα τα ζήλευε και το Street Fighter. Καλά, ίσως όχι και το Street Fighter, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Σε γενικές γραμμές, η σειρά ραλακίων της Codemasters εστιάζει στις πιο arcade και fun πλευρές του δημοφιλούς αυτού μηχανοκίνητου αθλήματος, απωθώντας ως αναμενόταν έτσι τους χαρντκοράδες, οι οποίοι βρήκαν τον αγωνιστικό παράδεισό τους σε παιχνίδια όπως τα Richard Burns Rally και Rally Championship. Εγώ πάλι που μεγάλωσα με το Enduro του Atari 2600 δεν έχω πολύ υψηλά στάνταρντ, οπότε απλά απολάμβανα τη σειρά χωρίς πολλή σκέψη. Ειδικά στο McRae 2 έχω γράψει άπειρες παιχνιδοώρες και αποτελεί ακόμη και σήμερα μία από τις πιο ευχάριστες gaming αναμνήσεις μου.
Έχουν ξεφύγει τελείως πια τα mods του Skyrim.
Το τελευταίο ραλάκι που σας παρουσιάσαμε στο Byteme ήταν το Dirt Rally. Αφού παρακάμψαμε το DiRT 4 που βγήκε το 2017, πάμε να δούμε τον απευθείας απόγονο του DiRT Rally που ακούει στον ευφάνταστο τίτλο DiRT Rally 2.0.
Η σειρά DiRT Rally είναι η απόπειρα της Codemasters να μπει με το ένα πόδι στα χωράφια της εξομοίωσης, συνεχίζοντας παράλληλα να πατάει με το άλλο στην arcade λογική του σκέτου DiRT. Τώρα το αν το κατάφερε αυτό, καλύτερα ρωτήστε κάναν ραλίστα να σας πει. Το πλησιέστερο που έχω ζήσει εγώ σε ράλι ήταν όταν είχα πάει με τη γιαγιά μου να ποτίσουμε το αμπέλι και την τσίμπησε σκορπιός, οπότε έπρεπε να την πάω γρήγορα στο κέντρο υγείας με το FIAT 128 μου.
Έσφιξα τις αναρτήσεις κατά 2,5 N/mm κι είδα τεράστια διαφορά… ΝΟΤ.
Συνοδηγό δεν χρειαζόμαστε μόνο για αυτούς καθαυτούς τους αγώνες, αλλά και για το κεντρικό μενού όπου γίνεται το σώσε. Οι επιλογές είναι πολλές και μπορεί να μπερδέψουν τον αμύητο. Εγώ θα ακολουθήσω την πάγια τακτική μου να μη σας ζαλίζω με λίστες και απαριθμήσεις. Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν, τα βασικά modes του παιχνιδιού είναι τα Career Rally και Career Rallycross. Τώρα κάτι Daily Challenges και κάτι Rallycross Championships είναι φιλεράκια κατά τη γνώμη μου, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πιστεύω ότι θα γυρίσει ποτέ να πει κάποιος ότι δεν βρήκε αυτό που ήθελε στο παιχνίδι (από πλευράς modes πάντα). Μέχρι και custom πρωτάθλημα μπορούμε να φτιάξουμε.
Αφού ξεκινήσουμε την καριέρα μας, το παιχνίδι μάς δίνει δύο σακαράκες τις οποίες καλούμαστε να οδηγήσουμε στον τερματισμό όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πριν από κάθε αγώνα μάς δίνονται διάφορες επιλογές, όπως το τι λάστιχα θα φορέσουμε. Φυσικά μπορούμε κυριολεκτικά να κουνήσουμε ό,τι δεν είναι καρφωμένο στο αμάξι μας, αλλά όπως σας είπα δεν έχω ιδέα από αυτά και δεν τα πειράζω ποτέ.
Μεταξύ μας θεωρώ πως λίγοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν αυτά και πώς ακριβώς επηρεάζουν την οδηγική συμπεριφορά ενός αυτοκινήτου, αλλά άντε πες το τώρα αυτό στους ραλίστες του καναπέ που νομίζουν ότι επειδή διαβάζουν το 4ΤΡΟΧΟΙ και παίζουν Assetto Corsa ξέρουν τι πάει να πει μηχανικός αυτοκινήτων και οδηγός αγώνων.
Σιξ λεφτ ντοντ κατ λιοτρίβι.
Κάθε δύο αγώνες επιστρέφουμε στο γκαράζ για να διορθώσουμε ό,τι δεν καταφέραμε να μη σπάσουμε. Ως συνήθως, έχουμε περιορισμένο χρόνο για να το πετύχουμε αυτό. Το αν θα προλάβουμε να τα διορθώσουμε όλα εξαρτάται προφανώς από το κατά πόσο σακατέψαμε το αμάξι, αλλά και από την ικανότητα των μηχανικών μας.
Αυτή η ικανότητα είναι μία από τις τρεις κατηγορίες πραγμάτων που μπορούμε να αναβαθμίσουμε στο παιχνίδι, με τις άλλες δύο να είναι τα εξαρτήματα και οι ρυθμίσεις των αυτοκινήτων που διαθέτουμε, και – φυσικά – ο ίδιος ο «στόλος» μας (ή ο στάβλος μας;) μέσω της αγοράς μεταχειρισμένων ή καινούργιων αυτοκινήτων. Σε γενικές γραμμές, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, ο τομέας των αναβαθμίσεων είναι αρκετά ευκολονόητος και ισορροπεί αρκετά καλά ανάμεσα στην ποσότητα και στην ποιότητα, συνεισφέροντας έτσι στην εθιστικότητα του παιχνιδιού.
Ελπίζω να μη βαρεθήκατε να τα διαβάζετε όλα αυτά όσο βαρέθηκα εγώ να τα γράφω και να μείνατε μαζί μας, γιατί τώρα περνάμε στην ουσία της υπόθεσης που δεν είναι άλλη από το gameplay.
Πριν αρχίσω να σας περιγράφω την εμπειρία μου με το παιχνίδι, θα ήθελα να κάνω μια προσωπική εξομολόγηση. Πρόκειται για μια ιδιαιτερότητα που υποψιάζομαι ότι αφορά σε όλους τους reviewers. Και εξηγούμαι: Υπάρχουν πολλά παιχνίδια που μας ενθουσιάζουν. Κάποια άλλα μας εκνευρίζουν, ενώ κάποια άλλα τα βαριόμαστε. Υπάρχει όμως και μία κατηγορία παιχνιδιών για τα οποία δεν νιώθουμε ούτε κρύο, ούτε ζέστη.
Η πίστα των ΗΠΑ στο φθινοπωρινό δάσος είναι μακράν η πιο εντυπωσιακή του παιχνιδιού, αλλά εμείς είμαστε χαρντκόρ και προτιμάμε την εσωτερική κάμερα από το να χαζεύουμε τη χλωρίδα.
Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, ο ρόλος του reviewer μπορεί να αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά. Καθώς αναγκαζόμαστε να παίζουμε το παιχνίδι ξανά και ξανά ούτως ώστε να αποκτήσουμε μια όσο πιο πλήρη εικόνα του, η πλάστιγγα αρχίζει να γέρνει υπέρ του (τουλάχιστον στην περίπτωσή μου). Η αίσθηση αυτή, όμως, μπορεί να είναι παραπλανητική, και αμέσως αφού «βγάλουμε την υποχρέωση», βγάζουμε και το παιχνίδι από την κονσόλα/τον υπολογιστή και δεν ασχολούμαστε ποτέ ξανά μαζί του.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το πρώτο DiRT Rally ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία για μένα. Άπαξ και παρέδωσα το review, το δισκάκι βγήκε από το Playstation και δεν ξαναμπήκε ποτέ. Ευτυχώς, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως δεν νομίζω να έχει την ίδια τύχη ο διάδοχός του. Βέβαια αυτό θα ήταν ούτως ή άλλως αδύνατο αφού για το DiRT Rally 2.0 μου έδωσαν κωδικό κι όχι δισκάκι, αλλά πέρα από την πλάκα, δυστυχώς δεν μπορώ να σας εξηγήσω γιατί κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Απλά, παίζοντας το DiRT Rally 2.0 ένιωσα κάτι που έχω να νιώσω εδώ και πολύ καιρό με ραλάκι. Έσφιγγα ασυναίσθητα τα δάχτυλα των ποδιών μου, ενώ με κάθε λαθάκι που μου στερούσε πολύτιμα δευτερόλεπτα το καντήλι έπεφτε σύννεφο. Στις δε φάσεις που συγχρονιζόμουν με το αμάξι και τον δρόμο (I was in the zone που λένε και οι Αμερικάνοι), το gameplay γινόταν από εγκεφαλικό, ενστικτώδες.
Την αίσθηση αυτή της αγωνιστικής ευφορίας συμπληρώνει ο άρτιος τεχνικός τομέας του παιχνιδιού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θα πάθετε πλάκα με τα γραφικά του, αλλά δεδομένων των περιορισμών του Playstation 4 στο οποίο και το παίζω, πιστεύω ότι οι σχεδιαστές του βρήκαν τη χρυσή τομή ούτως ώστε να φαίνονται αρκετά όμορφες και ρεαλιστικά ποικιλόμορφες οι διάφορες πίστες, χωρίς να θυσιάζεται στον βωμό της εικόνας το frame rate, πράγμα που θα ήταν κόλαφος για ένα racing game. Εικάζω ότι σε ένα δυνατό PC θα είναι ακόμη καλύτερα τα πράγματα.
Γενικά μην περιμένετε να δείτε τεράστια διαφορά στα γραφικά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι της σειράς, κι ας έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε. Αυτά που σίγουρα έχουν βελτιωθεί είναι οι εσωτερικές κάμερες (ειδικά η κίνησή τους), το animation των χεριών του οδηγού που υποδυόμαστε, και τελευταίο και κυριότερο κατ’ εμέ, οι οδηγίες του συνοδηγού.
Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια πόσο σημαντικό είναι αυτό το τελευταίο. Πέρα όμως από πιο έγκαιρες και έγκυρες, οι οδηγίες του Phil Mills είναι και πιο «εύηχες», αφού ο βετεράνος συνοδηγός έχει δώσει ρέστα με την ερμηνεία του. Και μιας και μιλάμε για ήχο, δεν θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά και στο μούγκρισμα του κινητήρα, το οποίο έχω την εντύπωση ότι έχει επίσης βελτιωθεί σε σχέση με το πρώτο DiRT Rally.
Σιγά μη δώσω 644 χιλιάρικα για μεταχειρισμένο Peugeot. FIAT και πάλι FIAT.
Η δυσκολία του παιχνιδιού είναι κατά τι ρυθμιζόμενη. Συγκεκριμένα μπορείτε να ρυθμίσετε το IQ της τεχνητής νοημοσύνης, καθώς και αν θέλετε hardcore ζημιές, πέρα από τις πατροπαράδοτες υποβοηθήσεις. Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι ένα μοιραίο λάθος μπορεί να αποβεί ακριβώς αυτό: μοιραίο. Α, και αυτή τη φορά ξεχάστε το rewind, δεν υπάρχει καν ως επιλογή. Μπορείτε μόνο να ξεκινήσετε κάθε πίστα από την αρχή για περιορισμένο αριθμό φορών.
To DiRT Rally 2.0 είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «φυσική εξέλιξη» μίας σειράς παιχνιδιών. Χωρίς να είναι τρανταχτές ή εξόφθαλμες, οι αλλαγές που έχουν εισαχθεί στο παιχνίδι είναι σίγουρα αισθητές και κατ’ εμέ ευπρόσδεκτες. Πράγμα που σημαίνει ότι στο επόμενο θα τα κάνουν θάλασσα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία XD. Αυτή τη στιγμή οι πίστες είναι σχετικά λίγες (περιλαμβάνονται μόνο έξι τοποθεσίες, χωρίς την αγαπημένη μου Αργολίδα που δέσποζε στο πρώτο παιχνίδι), αλλά από όσο γνωρίζω η Codemasters σκοπεύει να μας βομβαρδίσει με DLC.
Αν είστε λάτρεις του είδους και είχατε αγοράσει το DiRT Rally τρία χρόνια πριν, μην περιμένετε να σας πέσει το σαγόνι στο πάτωμα με τη συνέχειά του. Συνεπώς, το αν αξίζει για εσάς η αγορά του ή όχι εξαρτάται από το πάθος σας για το άθλημα (το κανονικό και το ψηφιακό). Ελπίζω η παρουσίασή μου να σας βοηθήσει να αποφασίσετε. Όσοι δεν είχατε ασχοληθεί με το DiRT Rally και ψήνεστε για ένα ραλάκι που εξισορροπεί άψογα ανάμεσα στον ρεαλισμό και στη διασκέδαση, τότε το DiRT Rally 2.0 θα σας καλύψει και με το παραπάνω.
Ουρέου του πιξελάρτ, μήπως να το καθιερώσουμε;
Καθιερώστε τοΥ 🙂
Άι βαλαντίρ ας τρίμπιουτ.
Με διαφορά, η κορυφαία ιστορική αναδρομή.
1. Δεν κατάλαβα μέσα από το review τον λόγο που το πρώτο dirt το αντιμετώπισες διεκπεραιωτικά, ενώ το δεύτερο το χάρηκες. Σαν προέκταση του προηγούμενου, υπάρχει κάποια σημαντική αναβάθμιση από το πρώτο που να δικαιολογεί την ύπαρξη του δεύτερου; (σε ρωτάω γιατί έχω το πρώτο και ανάθεμα αν έχω ασχοληθεί μία ώρα, περιμένει στο ρελαντί πότε θα αξιωθώ να αγοράσω playseat).
2. Έπαιξες με τιμονιέρα ή με χειριστήριο; Αν με το δεύτερο, ένιωθες ανταγωνιστικός ή το έβαζες στο easy και απλά έκοβες βόλτες; Το πρώτο μου είχε φανεί άκρως unplayable με χειριστήριο, αν ήθελες να ασχοληθείς σοβαρά.
3. Οι default επιλογές στις ρυθμίσεις του αυτοκινήτου, ρυθμίζονται αυτόματα σύμφωνα με τις ανάγκες της πίστας ή αναγκάζεσαι να βρεις walkthrough για στήσιμο γιατί όντως δεν έχεις ιδέα τι πραγματικά κάνει η κάθε ρύθμιση;
4. Και τέλος, υπάρχουν online events στα οποία συναγωνίζεσαι σε διάφορες πίστες του παιχνιδιού με αντιπάλους από όλον τον κοσμό, με το αυτοκίνητο και το σετάρισμά του κλειδωμένα σε κάποια default επιλογή;
Σε κούρασα, αλλά εσύ φταις, εσένα εμπιστεύομαι.
To πρώτο ήταν καθαρά χαρντκορίλα. Χωρίς τιμόνι δεν πήγαινες πουθενά, η δυσκολία ήταν στο Θεό από το πρώτο κιόλας πρωτάθλημα που συμμετείχες και το κεντρικό campaign δεν είχε τίποτα περισσότερο από το “πάρε ένα από τα 2-3 διαθέσιμα αυτοκίνητα και οδήγα). Το δεύτερο νομίζω είναι πιο προσβάσιμο στο μέσο παίκτη. Τα αρχικά πρωταθλήματα είναι πιο εύκολα (όσον αφορά τους χρόνους της ΑΙ), και το κεντρικό campaign πιο “γεμάτο”.
1. Δεν κατάλαβες γιατί ούτε εγώ κατάλαβα XD. Είναι αυτό που γράφω ρε παιδίμ, ότι απλά το ένιωθα πιο έντονα, γούσταρα πιο πολύ. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω όμως την ειδοποιό διαφορά. Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι πίστες είναι πιο συναρπαστικές (περισσότερες στροφές κλπ). Αλλά διαισθάνομαι ότι δεν είναι μόνο αυτό.
2. Με το χειριστήριο του PS4 το παίζω και μου φαίνεται μια χαρά, αλλά δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Το McRae 2 το έπαιζα με πλήκτρα XD
3. Υπάρχει επιλογή για αυτόματες ρυθμίσεις ανά περίπτωση, αν σε ενδιαφέρει μόνο το οδηγικό κομμάτι. Εγώ δεν έχω ιδέα τι κάνει η κάθε ρύθμιση γιατί γενικά έχω επιφανειακή σχέση με το άθλημα, αλλά και με τα αμάξια εν γένει. Για εμένα τα αμάξια είναι απλά ένα μέσο για να πας από το Α στο Β και τίποτα περισσότερο 🙂
4. Ναι, υπάρχουν πολλά online events και challenges. Αν δηλαδή έχει κόσμο το παιχνίδι, τότε έχεις και τα daily και weekly challenges, έχεις και custom πρωταθλήματα και όλα 🙂
Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη!
Υπάρχει ένα παρόμοιο παιχνίδι στο τηλέφωνο ( https://www.deviceranking.gr/phone/12850/360-n7 );