PlayerUnknown’s Battlegrounds (@PS4, Xbox One, PC)

Η ιδέα των παιχνιδιών τύπου battle royale, δεν είναι καινούργια. Από τα πολύ παλιά χρόνια, παίκτες κάθε ηλικίας και αναστήματος συνήθιζαν να δίνουν ραντεβού στο μαγικό κόσμο του διαδικτύου και του ψηφιακού παιχνιδιού, ώστε να «αλληλοσκοτωθούν» με την ησυχία τους, παίζοντας το αγαπημένο τους shooter. Κάποτε, ο κόσμος έλυνε τις διαφορές του στις αρένες των Unreal και Quake. Η επόμενη γενιά παικτών, βρήκε στο Counter Striker τον επί της γης παράδεισο, το παιχνίδι-φαινόμενο το οποίο ταυτίστηκε με την άνοδο των internet cafe και την εμφάνιση ανάρμοστων συμπεριφορών από ανήλικους παίκτες κατά τη διάρκεια του διαδικτυακού πολέμου. Όπως και να ‘χει, κάθε γενιά έχει το δικό της battle royale, έτσι και η γενιά του 2000, έχει το δικό της Counter Strike, το δικό της Unreal. Και αυτό, δεν είναι άλλο από το ξακουστό PlayerUnknown’s Battleground. Εντάξει, το ξέρω ότι υπάρχει και το Fortnite, αλλά δεν είναι ανάγκη να βγω από τώρα εκτός θέματος 😛

Για εσάς τους δυο τρεις που δεν ξέρετε τι εστί PUBG (έτσι το λέμε εμείς οι νέοι), πρόκειται για shooter τρίτου προσώπου στο οποίο συγκεντρώνονται παίκτες από όλο τον κόσμο με μοναδικό σκοπό να παραμείνουν ζωντανοί, επάνω σε ένα χάρτη, όπου κάθε παίκτης παλεύει για την επιβίωσή του. Ο παίκτης προσγειώνεται σε μία περιοχή αρκετά μεγάλης έκτασης, χωρίς όπλα και εξοπλισμό. Από εκεί και έπειτα, αν θέλει κανείς να επιβιώσει θα πρέπει να εξοπλιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί, ως γνωστόν, στο PUBG κανένας δεν χαρίζεται σε κανέναν και ο καθένας κοιτάζει να σώσει το τομάρι του. Το παιχνίδι είναι διαμορφωμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να περιορίζει τις πιθανότητες επιβίωσης των παικτών εκείνων που παίζουν παθητικά και προσπαθούν να αποφύγουν τις μάχες με άλλους παίκτες. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ο χάρτης μικραίνει, γεγονός που υποχρεώνει τους παίκτες να κινηθούν προς το εσωτερικού του κύκλο που ορίζει την περιοχή όπου μπορεί κανείς να κινηθεί με ασφάλεια, καθώς έξω από αυτόν παραμονεύει ο θάνατος και η αποτυχία.

Παρά την ενδιαφέρουσα αυτή ιδέα, η όποια διασκέδαση προέρχεται – σχεδόν αποκλειστικά – από τις καλές προθέσεις των παικτών. Το πόσο διασκεδαστικό μπορεί να γίνει το PUBG, εξαρτάται από τη διάθεση των παικτών για συνεργασία, καθώς και από το πόσο καλός μπορεί να είναι κανείς στο να στήνει ενέδρες στους άλλους. Σίγουρα, η καλή διάθεση και η δημιουργικότητα είναι στοιχεία απαραίτητα ώστε να απολαύσει κανείς το ανταγωνιστικό περιβάλλον ενός τίτλου όπως είναι του PUBG. Σε αντίθεσή, όμως, με άλλα παιχνίδια παρόμοιας θεματολογίας, το πόνημα της PUBG Corporation δεν παρέχει στον παίκτη τα εργαλεία που θα του επιτρέψουν να απολαύσει αυτή την εμπειρία, στο έπακρο.

Κατ’ αρχάς, υστερεί σημαντικά στον τομέα του χειρισμού. Πιάνεις το χειριστήριο, ξεκινάς το παιχνίδι και νοιώθεις ότι παίζεις κάτι που κυκλοφόρησε πριν από δεκαπέντε χρόνια και βρέθηκε από λάθος μέσα στην κονσόλα. Η απόκριση του χαρακτήρα στις εντολές μας, είναι εξαιρετικά αργή – για τα δεδομένα ενός shooter. Μέχρι να αλλάξω όπλο, να γεμίσω, να οπλίσω και ν’ ανοίξω το μενού ώστε να διαλέξω το αντικείμενο που χρειάζομαι, ο αντίπαλος προλαβαίνει να με στοχεύσει με την ησυχία του, ενώ παράλληλα μπορεί να πίνει τον καφέ του με την ησυχία του, να διαβάζει εφημερίδα και ν’ μιλάει στο τηλέφωνο με τη θεία του από το Σικάγο αναλύοντας τα νέα που διάβασε στην εφημερίδα. Είναι άξιο απορίας πως σε ένα shooter με τόσο υψηλό δείκτη ανταγωνισμού και σχεδόν μηδενικά περιθώρια λάθος, ο χειρισμός να μην στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Και επειδή η απογοήτευση περνάει με ακόμα πιο μεγάλη απογοήτευση, ο τεχνικός τομέας του PUBG φροντίζει να ξεχάσουμε τα παράπονα που έχουμε από το χειρισμό και την απόκριση του χαρακτήρα μας, εν ώρα μάχης. Η εικόνα που παρουσιάζει το PUBG, είναι απλά αποκαρδιωτική. Τα γραφικά του παιχνιδιού μας ταξιδεύουν στις εποχές εκείνες που οι σχεδιαστές δεν είχαν και πολλά πολύγωνα στη διάθεσή τους για να απεικονίσουν με λεπτομέρεια τον κόσμο που είχαν κατά νου. Τα σκηνικά είναι κακοφτιαγμένα, ο παίκτης μπορεί να περνάει μέσα από μικρά δέντρα, οι υφές μάς θυμίζουν τι μπορούσε να κάνει το PSOne όταν ήταν στα ντουζένια του, ενώ το παιχνίδι αγκομαχά προκειμένου να διατηρήσει τα 30fps – και τα οποία ελάχιστες φορές φτάνει, ακόμα και όταν στο πεδίο της μάχης επικρατεί η απόλυτη ηρεμία. Συν τοις άλλοις, είναι εμφανής η απουσίας δημιουργικότητας και φαντασίας, από τη μεριά των σχεδιαστών. Η εικόνα του PUBG είναι πραγματικά αδιάφορη, καθώς δεν υπάρχει κάτι που να ερεθίζει το μάτι και να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Από τις ερειπωμένες πόλεις μέχρι τα δάση και τα βουνά, δεν υπάρχει στοιχείο του παιχνιδιού που να εντυπωσιάζει. Τα πάντα μοιάζουν λες και βγήκαν από μία μηχανή που φτιάχνει αδιάφορα και βαρετά πράγματα, στην τύχη.

Όπως έγραψα και πιο πάνω, αυτό που σώζει το PUBG, είναι η διάθεση των παικτών για παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Η μετριότητα και η προχειρότητα είναι τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την κονσολική έκδοση του παιχνιδιού. Παρά τη δημοτικότητα του τίτλου, οι άνθρωποι της ομάδας ανάπτυξης δεν έκαναν καμία προσπάθεια βελτίωσης του χειρισμού, ούτε καν μπήκαν στον κόπο να επανασχεδιάσουν τους χαρακτήρες, τα όπλα και τα περιβάλλοντα, ώστε να υποστηρίξουν την ενδιαφέρουσα ιδέα πάνω στην οποία βασίζεται το παιχνίδι και να το κάνουν πιο ελκυστικό. Πέρα από το χαβαλέ με γνωστούς και άγνωστους, δεν βρήκα κάτι που θα μπορούσε να με κάνει να παμπ-τζίζω με τις ώρες τον υπόλοιπο κόσμο.