Το Bard’s Tale IV προβάλλει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, ανάλογα με τον τρόπο που θα το προσεγγίσεις. Για όσους πρόλαβαν και έζησαν τα πρώτα Bard’s Tale στις δόξες τους, είναι μια εντυπωσιακά εκμοντερνισμένη εκδοχή του κλασικού παιχνιδιού που καθιέρωσε το είδος των dungeon crawlers, η οποία προσπαθεί να αναπλάσει την αρχική ιδέα μέσα από το (σχετικά) σύγχρονο πλαίσιο μιας αξιοπρεπούς παραγωγής ΑΑ. Όσοι, πάλι, δεν πρόλαβαν «εκείνες» τις μέρες, ίσως δουν μπροστά τους μόνο έναν ρετρό φόρο τιμής σε μια άλλη εποχή, μια παρωχημένη εμπειρία που ίσως μπορεί να καταχωρηθεί στην κατηγορία «ένοχη απόλαυση».
Το Bard’s Tale IV είναι λιγότερο αναχρονιστικό από όσο… θέλει να δείχνει.
Όμως το Bard’s Tale IV είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ένοχη απόλαυση. Είναι ένας πολύ καλομελετημένος συνδυασμός εξερεύνησης, στρατηγικής και επίλυσης γρίφων που κρύβεται πίσω από μια κάπως συγχυσμένη παρουσίαση που ισορροπεί (και ενίοτε παραπαίει) μεταξύ ρεαλισμού και καρτουνίστικης αισθητικής, μια αντίθεση που αγγίζει μέχρι και την ίδια την τονικότητα του τίτλου, η οποία ρέπει κι αυτή μεταξύ κωμικού και επικού. Όμως, με κάποιον μαγικό τρόπο, το συνολικό αποτέλεσμα δένει αρμονικά και φέρνει στο μυαλό εκείνα τα πρώτα βήματα στην πόλη της Skara Brae σε κάποιο 8μπιτο home ή PC, όταν σχεδιάζαμε κάθε μπουντρούμι σε μιλιμετρέ χαρτί. Κι όλα αυτά, χωρίς να βασίζεται στη νοσταλγία. Τουλάχιστον όχι υπερβολικά.
Πρώτα από όλα, δεν χρειάζεται μιλιμετρέ χαρτί. Το Bard’s Tale IV παρουσιάζει τη δράση έξυπνα σε πρώτο πρόσωπο, με ελεύθερη περιήγηση στον κόσμο του. Δηλαδή, όχι ακριβώς ελεύθερη, πάλι είναι περιορισμένη η κίνηση σε ευθείες γραμμές και τετραγωνάκια, απλώς δίνει την εντύπωση της ελεύθερης μετακίνησης. Επίσης, οι χώροι του έχουν περισσότερα από ένα μονοπάτια για να φτάσεις από το ένα σημείο στο άλλο, ενισχύοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Σε συνδυασμό με την πολύ έξυπνη απεικόνιση που ομαλοποιεί τις ορθές γωνίες και την αίσθηση της κίνησης, το Bard’s Tale IV ξαφνιάζει θετικά στον οπτικό τομέα και βυθίζει τον παίκτη στον κόσμο του.
Μην περιμένετε τεράστιους διαλόγους, αλλά υπάρχουν κάποιες επιλογές που αποτελούν τεράστια αναβάθμιση από το παρελθόν, όπου δεν υπήρχε τίποτα.
Η ιστορία ξεκινάει στην πολυθρύλητη πόλη της Skara Brae, όπου ένα απολυταρχικό καθεστώς (πίσω από το οποίο κρύβεται ΦΥΣΙΚΑ μια υπερφυσική δύναμη, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν φασίστες από μόνοι τους /s) προσπαθεί να απαλλάξει την πόλη από τους τυχοδιώκτες και κατ’ επέκταση τους ήρωες που μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Τα πογκρόμ και οι επαναστάσεις είναι από τα πιο συγκινητικά, αλλά και δυναμικά αίτια για μια επική περιπέτεια, αλλά μην περιμένετε μια ιδιαίτερα εμπνευσμένη ιστορία. Από την άλλη πλευρά, δεν θυμάμαι κάποιο Bard’s Tale να έχει να προσφέρει κάτι πιο επιτυχημένο σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι Divinity Original Sin 2, αλλά η ιστορία την κάνει τη δουλειά της.
Από εκεί και πέρα, το Bard’s Tale IV, ως σύνολο, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από την ιστορία του. Το gameplay είναι απολύτως εγκεφαλικό και επιλέγει τον γρίφο ως κεντρικό αγκίστρι για να «ψαρέψει» τον παίκτη. Για την ακρίβεια, όλα τα στοιχεία του gameplay μπορούν να θεωρηθούν «γρίφοι». Πέρα από τους κλασικούς γρίφους με τα κουμπιά, τα κιβώτια, τους κρυφούς διακόπτες και τα λοιπά (πολλοί από τους οποίους καλύπτουν ακόμα και ΟΛΟΚΛΗΡΑ μπουντρούμια), γρίφους μπορεί να βρει κανείς σε διάφορα δομικά στοιχεία του παιχνιδιού.
Η Skara Brae δεν ήταν ποτέ μια χαρούμενη πόλη… αλλά τώρα το παράκανε και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον χιουμοριστικό τόνο του παιχνιδιού.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης είναι το αρκετά πρωτότυπο σύστημα μάχης, όπου ο παίκτης δεν επιλέγει απλώς τις ενέργειες κάθε χαρακτήρα, αλλά καλείται να διαχειριστεί ένα σύνολο από Opportunity Points, οι οποίοι μπορούν να διατεθούν σε όποιους χαρακτήρες επιθυμεί, με ορισμένους περιορισμούς. Κάθε κίνηση ή αλλαγή θέσης, όπως και κάθε διαφορετική ικανότητα, απαιτεί διαφορετικό αριθμό πόντων ενώ κάθε συνδυασμός εχθρών απαιτεί διαφορετική προσέγγιση. Κάποια στιγμή αρχίζουν και εμφανίζονται εχθροί (με κάπως αμφίβολο συνδυασμό από πλευράς ισορροπίας), οι οποίοι απαιτούν περισσότερο έξυπνη σκέψη, παρά στρατηγική για να ηττηθούν με αποδοτικό τρόπο.
Με την ίδια λογική, γρίφος μπορεί να θεωρηθεί και η διαχείριση του inventory, όπου τα αντικείμενα δεν στοιβάζονται μεταξύ τους και πρέπει να τακτοποιούνται με υπομονή… εκτός και αν δεν σας πειράζει να μην κουβαλάτε τόσα πράγματα μαζί σας. Γρίφος είναι εν μέρει και ο μηχανισμός ανάπτυξης των χαρακτήρων, όπου είναι αδύνατον να επιλέξει κανείς τις ικανότητες που θέλει να βελτιώσει, χωρίς να πειραματιστεί πρώτα μαζί τους και να βρει ισχυρούς συνδυασμούς. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν επίσης αρκετές επιλογές αμφιβόλου ισορροπίας, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε πανίσχυρους ή μέτριους χαρακτήρες.
Η μάχη στο BTIV είναι κι αυτή ένας γρίφος.
Γενικά, το Bard’s Tale IV είναι ένα παιχνίδι που χρειάζεται δουλειά. Υπάρχουν ακόμα τεχνικά θέματα που δεν έχουν λυθεί (όπως κάποια bugs και οι τραγικοί χρόνοι ενημέρωσης, τουλάχιστον στο Steam), υπάρχουν θέματα ισορροπίας, υπάρχουν μηχανισμοί που δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, όπως η δυνατότητα αιφνιδιασμού των αντιπάλων που περισσότερο καθυστερεί τη μάχη, παρά εμπλουτίζει την εμπειρία. Από την άλλη πλευρά, είναι ένας τίτλος που παίζει με τις προσδοκίες του παίκτη και ανατρέπει πολλές από τις προσδοκίες και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με το είδος των dungeon crawlers, άλλοτε με τις έξυπνες ιδέες του, άλλοτε με το χιούμορ του και άλλοτε με μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις. Είναι ένα παιχνίδι που θα σας ζητήσει να σώσετε τον κόσμο του με κάθε σοβαρότητα και μετά από λίγα λεπτά θα σας βάλει να συζητήσετε με έναν αγρότη που μπορεί να προφέρει μόνο ονόματα λαχανικών ή θα σας αναγκάσει να σκέφτεστε κατά πόσο αξίζει τον κόπο να μεθύσετε τον βάρδο σας για να γίνει πιο αποτελεσματικός.
Είναι απαρχαιωμένο, αλλά και μοντέρνο, λιτό, αλλά και περίπλοκο, τεχνικά αδιάφορο, αλλά ενδιαφέρον καλλιτεχνικά. Είναι στρατηγικό, αλλά και αφελές, καθόλου φιλόδοξο, αλλά απρόσμενα γενναιόδωρο και μεγαλοπρεπές σε σημεία. Γενικά, είναι ένα παιχνίδι αντιθέσεων που προσεγγίζει τον παίκτη με έμπνευση, νοσταλγία και ειλικρίνεια. Αν μου επιτρέψετε μια καθαρά υποκειμενική άποψη, δεν είναι αυτό που περίμενα. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν αυτό που θα ήθελα. Αλλά έχει τον τρόπο να σε φέρνει με τα νερά του και αυτό απαιτεί ένα συγκεκριμένο είδος ευφυΐας.
