Υπάρχουν παίκτες που αναζητούν εκείνα τα βιντεοπαιχνίδια που θα καταφέρουν να τους βυθίσουν στο φανταστικό τους κόσμο. Παιχνίδια με ιδιαίτερο εικαστικό τομέα, προσεγμένο σενάριο και ευφάνταστους χαρακτήρες που ανήκουν σε ένα σύνθετο και ολοζώντανο κόσμο, τόσο ελκυστικό και τόσο όμορφα φτιαγμένο που είναι λες και απευθύνει κάλεσμα προς όλους τους παίκτες που επιθυμούν να βιώσουν μία σπουδαία ψηφιακή εμπειρία. Άλλοι παίκτες ψάχνουν παιχνίδια που είναι ικανά να παγιδέψουν τις αισθήσεις και να τους ταξιδέψουν μέσα από ένα απαράμιλλο μωσαϊκό συναισθημάτων. Για τους παίκτες του Toki, όλα τα παραπάνω είναι πολυτέλεια. Υπό το καθεστώς της αφόρητης πίεσης και του φόβου της απώλειας μίας καρδούλας (μία ψηφιακής ζωής δηλαδή) δεν υπάρχει χρόνος για εξεζητημένες συναισθηματικές εμπειρίες, εξτραβαγκάνζτες και εμβυθίσεις. Μπροστά στην επιβίωση, όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν.
Το Toki – το αυθεντικό, αυτό που κυκλοφόρησε το 1989 στα ουφάδικα όλου του κόσμου – ήταν ένα προϊόν μιας άλλης σχεδιαστικής φιλοσοφίας που δεν συναντούμε πλέον στα βιντεοπαιχνίδια. Οι προθέσεις της Tad Corporation, της ιαπωνικής εταιρείας που δημιούργησε το Toki, ήταν απόλυτα ξεκάθαρες και ειλικρινείς απέναντι στους παίκτες που σύχναζαν στις αίθουσες των ουφάδικων. Το Toki δεν δημιουργήθηκε απλά για να προσφέρει μία εμπειρία κάπως πιο hardcore (λες και εκείνα τα χρόνια υπήρχε κάτι άλλο πέρα από σκληροπυρηνικές εμπειρίες – άγνωστη έννοια το casual gaming τότενες). Φτιάχτηκε για να μαζεύει τα κέρματα από ανυποψίαστους και υποψιασμένους παίκτες, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Τι πιο τίμιο, τι πιο ξεκάθαρο: με λένε Toki και θέλω τα κέρματα που κουδουνίζουν μέσα στην τσέπη σου.
Ωστόσο, ο τίτλος της Tad πέτυχε κάτι σπάνιο για εκείνη την εποχή: μπορούσε να «ροκανίζει» το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι χωρίς να σπάει τα νεύρα των παικτών που αποφάσιζαν να «ταΐσουν» τον κερματοφάγο της ιαπωνικής εταιρείας. Αν και αρκετά δύσκολο, το Toki δεν πλησίασε ποτέ τον παρανοϊκό βαθμό δυσκολίας ενός Shinobi, ούτε το σαδιστικό – σε βαθμό απελπισίας – Ghouls ‘N Ghosts. Φυσικά και έπρεπε να γεμίσει την τσέπη του μαγαζάτορα με όσα περισσότερα κέρματα μπορούσε – όπως άρμοζε σε κάθε σοβαρό shooter/platform που κυκλοφορούσε τότε στα ουφάδικα, ωστόσο, το έκανε με τακτ.
Σε γενικές γραμμές, ο τίτλος της Tad είναι δίκαιος με τον παίκτη και, παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας, δεν δημιούργησε ποτέ – για τον παίκτη – καταστάσεις. Με λίγη παραπάνω προσοχή, καλά αντανακλαστικά και καλή μνήμη (άντε, και μερικά κέρματα παραπάνω :P) ακόμα και τα πιο δύσκολα σημεία του παιχνιδιού (άτιμα δεινοσαυράκια με τα ηλίθια αυγά σας) μπορούσες να τα ξεπεράσεις σχετικά γρήγορα. Ούτως ή άλλως, το παιχνίδι εκπαιδεύει τον παίκτη από το πρώτο κιόλας επίπεδο. Νωρίς-νωρίς, λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους πιο δύσκολους εχθρούς του παιχνιδιού, όπως είναι τα φαντασματάκια/αερικά που εμφανίζονται απροειδοποίητα πάνω από το κεφάλι του πίθηκα Τόκι πετώντας ακόντια, τις αράχνες που εκτοξεύουν κόκκινα αυγά (ή κάτι παρόμοιο) προς πάσα κατεύθυνση, τους πέτρινους κώνους που σκάνε σε πολλά κομμάτια, τα δεινοσαυράκια με τα @##$^@@$%% αυγουλάκια. Λόγω της πρώιμης επαφής με όλους τους εχθρούς που μπορούν να κάνουν δύσκολη τη ζωή του μαγεμένου Τόκι, υποσυνείδητα περνούσε το μήνυμα ότι για κάθε απώλεια ζωής του ευγενικού Τόκι, ευθύνεται ο ίδιος ο παίκτης και όχι το παιχνίδι. Καλή μαγκιά ε; Χτυπήθηκες από τα κόκκινα αυγά της αράχνης, ενώ ξέρεις την τροχιά που ακολουθούν; Φταις εσύ και όχι το παιχνίδι. Κάηκες από τις φλόγες του φτερωτού φοίνικα; Ήσουν απρόσεκτος. «Έφαγες» για χιλιοστή φορά τα τσόφλια από το αυγό του μικρού δεινόσαυρου; Μη χολοσκάς, για όλα φταίει το &$$%!@@#€ το δεινοσαυράκι! Το Toki δεν φροντίζει απλά μας μάθει τα βασικά της επιβίωσης από τον πρώτο κιόλας επίπεδο, αλλά μας έκανε καλύτερους παίκτες. Μετά από κάθε δυσκολία, μετά από κάθε κατραπακιά, ο παίκτης επιστρέφει βελτιωμένος και πιο αποφασισμένος. Το παιχνίδι μας προετοιμάζει κατάλληλα για την τελική αναμέτρηση με το μάγο Vookimedlo, ο οποίος έκλεψε το κορίτσι του Τόκι και τον μεταμόρφωσε σε πιθηκόμορφο πολυβόλο.
Και σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να ολοκληρώσω την παρουσίαση, χωρίς να κάνω την παραμικρή αναφορά στο ριμέικ του Toki από την Microids, και κανένας να μην το προσέξει, ούτε καν ο αρχισυντάκτης Α. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι της γαλλικής εταιρείας, δεν άλλαξαν τίποτα από το αυθεντικό Toki. Η μοναδική επέμβαση από μεριά της Microids, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τον οπτικοακουστικό τομέα του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι ο νέος Τόκι εξακολουθεί να φτύνει φλογόμπαλες (ή μήπως κομμάτια από μπανάνες;) στα μούτρα των εχθρών του, να αποφεύγει εμπόδια και παγίδες, να πηδάει από κινούμενη πλατφόρμα σε κινούμενη πλατφόρμα, τα βάζει με τους σκληροτράχηλους αρχηγούς του παιχνιδιού, με απώτερο σκοπό να ελευθερώσει την καλή του, από τα χέρια του κακού μάγου Vookimedlo. Η δομή, οι μηχανισμοί, ο ρυθμός του παιχνιδιού, η ταχύτητα με την οποία περπατά ο αργοκίνητος Τόκι, οι κανόνες φυσικής, παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα. Βλέπετε, το παλιό καλό Toki δεν επηρεάστηκε από το πέρασμα του χρόνου και παραμένει, μέχρι και σήμερα, ένα διασκεδαστικότατο σουτεροπλατφορμάκι. Για το λόγο αυτό, οι άνθρωποι της Microids προχώρησαν μόνο σε αισθητικές αλλαγές, ώστε να κάνουν πιο ελκυστικό στο μάτι. Από τα περιβάλλοντα μέχρι τα πλάσματα και τους αρχηγούς που ζουν μέσα στο μαγικό κόσμο του Toki, τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή και στο χέρι. Τη θέση των παλιών pixel, έχουν πάρει υπέροχα σκίτσα καμωμένα με μεράκι, αγάπη και σεβασμό στο πρωτότυπο υλικό. Το ανανεωμένο Toki μοιάζει με ζωντανή ζωγραφιά και όλα τα μπαρμπαδέλια – με εξαίρεση τα αφεντικά του παιχνιδιού – διαθέτουν περισσότερα καρέ κίνησης, με αποτέλεσμα να περπατούν με ακόμα μεγαλύτερη χάρη. Όσο για τη μουσική, οι συνθέτες της Microids ρεμιξάρουν – χωρίς να ξεφεύγουν – όλες τις παραδοσιακές μελωδίες του παλιού Toki, οπότε οι παλιοί παίκτες θα αναγνωρίσουν όλα τα μουσικά θέματα του παιχνιδιού ή έστω όσα από αυτά μπορούσαν να ξεχωρίσουν μέσα στη χάβρα των ουφάδικων.
Αγέραστο και διαχρονικό, το Toki είναι ένα πραγματικό διαμαντάκι για το Switch και το καλύτερο δώρο για ρετρολάγνους και νοσταλγούς των παλιών καλών παιχνιδιών. Παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει έξτρα περιεχόμενο και παρά τη μικρή του διάρκεια, χάρη στο ολικό λίφτινκ και την ισορροπημένη δυσκολία, το Toki μπορεί να προσφέρει ατελείωτες ώρες διασκέδασης σε όλους τους παίκτες που δεν βίωσαν τη χρυσή εποχή των arcade.
