Μια από τις κλασικές… «απατεωνιές» σε παιχνίδι platform είναι να το βρίσκεται κρυμμένο κάποιο από τα προαιρετικά αντικείμενα που καλείσαι να συλλέξεις, στην αρχή μιας πίστας. Οι σχεδιαστές ποντάρουν σε αυτή την κρυψώνα με δεδομένο πως όταν ξεκινάς φουριόζος ένα επίπεδο, δεν προσέχεις τι υπάρχει στην αρχή του. Είναι κάτι που συνηθίζαμε να βλέπουμε σε πολλά δισδιάστατα παιχνίδια της κατηγορίας στις δεκαετίες ’80 και ’90 – μάλιστα η Rare ήταν μια από τις εταιρείες που το είχε εφαρμόσει με… θράσος σε όλα τα Donkey Kong Country, σε βαθμό που από ένα σημείο και μετά, απλά έστριβες επιτόπου αριστερά στην αρχή κάθε επιπέδου για να δεις αν υπάρχει κάποιο «τυφλό» σημείο που οι σχεδιαστές είχαν κρύψει μπαλόνια, νομίσματα, μπανάνες, ή τέλος πάντων ένα από τα αμέτρητα αντικείμενα προς συλλογή που διέθεταν εκείνα τα παιχνίδια. Γιατί το αναφέρω; Γιατί κάτι παρόμοιο συναντάς και στο Astro Bot: Rescue Mission, ο οποίος είναι ένας τίτλος που δε διστάζει να επαναλάβει παραδόσεις παλαιότερων παιχνιδιών. Όμως, όπως έχουμε πει και σε τόσα άλλα άρθρα που αφορούν το VR – η εικονική πραγματικότητα του Playstation VR κυριολεκτικά αλλάζει τον τρόπο που παίζεται το (σε αυτή την περίπτωση platform) παιχνίδι. Γιατί στο Astro Bot δεν αρκεί πλέον να πατήσεις τον αναλογικό μοχλό πίσω ή αριστερά για να βρεις αν είναι κρυμμένο κάτι στην αρχή ενός επιπέδου. Καθώς παίρνεις το ρόλο ενός γιγαντιαίου ρομπότ που ακολουθεί από ψηλά το ρομποτάκι – πρωταγωνιστή και το κεφάλι σου είναι η κάμερα, πρέπει να στρίψεις το κεφάλι σου πίσω, ίσως και να σηκωθείς, να γυρίσεις και να κοιτάξεις πίσω από τοίχους ή μέσα από χαραμάδες, για να δεις αν τελικά κάτι σε περιμένει στην αρχή της πίστας.
Έτσι, κάτι τόσο απλό, μια κοινότυπη σχεδιαστική πρακτική βγαλμένη από το παρελθόν, επαναπροσδιορίζεται μέσα από την τεχνολογία του VR. Ξαφνικά, έχεις περισσότερο έλεγχο στο περιβάλλον από όσο θα μπορούσες να φαντάζεσαι με τα προηγούμενα δεδομένα. Ξαφνικά, ακόμη και το να κινείσαι μέσα στο χώρο είναι από μόνο του πιο διασκεδαστικό από όσο ήταν μέχρι τώρα. Η τελευταία φορά που κάτι ανάλογο συνέβη, όπου δηλαδή ένα παιχνίδι platform κατάφερε να επαναπροσδιορίσει το gaming προσφέροντας ένα άλμα αλληλεπιδραστικότηταςκαι ένα μοντέλο χειρισμού που μετέτρεπε ακόμη και κοινότυπες κινήσεις σε μια διασκεδαστική διαδικασία, ήταν με το Super Mario 64. Μπορεί το Astro Bot να μην είναι εξίσου επαναστατικό με το παιχνίδι – ορόσημο του 1996 (άλλωστε τα περισσότερα πράγματα που επιχειρεί τα έχουμε δει – σε δόσεις – σε άλλες κυκλοφορίες VR) αλλά το κεκτημένο παραμένει: παίζοντας με το ψηφιακό ρομποτάκι του στούντιο της Sony Japan, νιώθεις λες και παίζεις ένα παιχνίδι platform βγαλμένο από το μέλλον, όπου ακόμη και οι πιο αναμενόμενες νόρμες μοιάζουν με κάτι το καινούριο.
Οι συγκρίσεις πάντως – και οι ομοιότητες – με τα παιχνίδια του μυστακοφόρου υδραυλικού δεν σταματούν εδώ. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το Astro Bot είναι ότι πιο κοντινό σε ποιότητα, μεράκι και γούστο έχουμε δει σε platform από άλλη ομάδα ανάπτυξης πλην της Nintendo, με πανέμορφα σχεδιασμένους κόσμους, απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια και χαρακτήρες με εκπληκτικό animation. Υπάρχουν απευθείας αναφορές, αισθητικές και σχεδιαστικές, σε πληθώρα από παιχνίδια Super Mario. H διαχείριση του χώρου για παράδειγμα και η γεωγραφία των επιπέδων θυμίζουν το Super Mario 3D Land, εξυπηρετώνταςσχεδιαστικά και τους ίδιους σκοπούς – το να δώσουν ένα ελεγχόμενο περιβάλλον στο οποίο ο παίκτης θα εντυπωσιαστεί από την εμπειρία που σου προσφέρει το 3D VR. Όπως και σε εκείνο τον τίτλο, έχουμε γραμμικά, μικρά σε μέγεθος επίπεδα που καθοδηγούν τον παίκτη σε σημεία που η κάμερα τοποθετείται με τέτοιο τρόποώστε να δώσει την καλύτερη δυνατή αίσθηση του βάθους και της απόστασης. Στο 3D Land αυτό γινόταν φέρνοντας την κάμερα ψηλά και πάνω από τον Mario προκειμένου να εντυπωσιαστείς με το «βάθος» του εφέ της οθόνης του 3DS, εδώ όμως έχουμε το ίδιο εφέ οξυμένο (ελέω VR) επί… άπειρο. Έτσι, η κάμερα στέκεται συνέχεια σε διαφορετικά σημεία για να σε εντυπωσιάσει με την αλλαγή στην προοπτική – άλλοτε ακολουθείς από κοντά τους χαρακτήρεςκαι παρατηρείς τον λεπτεπίλεπτο σχεδιασμό τους, άλλοτε κοιτάς από το έδαφος ενώ ο χαρακτήρας σου σκαρφαλώνει σε κάποιο δυσθεώρητο ύψος και άλλοτεη οπτική ακινητοποιείται σε ένα σημείο, με το ρομποτάκι σου να απομακρύνεται, μέχρι που γίνεται μια μικροσκοπική κουκίδα στον ορίζοντα. Όπως και στο Mario 3D Land επίσης, δίνεται προτεραιότητα στο να ευχαριστηθείς απρόσκοπτα την εξερεύνηση και το παιχνίδι στον τρισδιάστατο χώρο, κάτι που έχει αντίκτυπο στο βαθμό πρόκλησης του παιχνιδιού. Έτσι, οι περισσότεροι εχθροί θυμίζουν αποχαυνωμένες εκδοχές των Goomba – κάτι στρογγυλά ρομποτάκια χωρίς χέρια που τρέχουν καταπάνω σου μόλις σε δουν και σταματούν το κυνήγι μόλις απομακρυνθείς, ενώ τα σημεία που απαιτείται κάποιο καλά υπολογισμένο άλμα μπορεί και να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Σε αυτή την έλλειψη δυσκολίας το Astro Bot αντιπαραβάλλει μια μικρή παρέλαση δημιουργικών ευρεσιτεχνιών που φέρνει στο μυαλό (ξανά!) το Super Mario Odyssey και τα Super Mario Galaxy. Τη μια μετατρέπεις το χειριστήριο σε γάντζο και μετακινείς πλατφόρμες, την άλλη πετάς αστεράκια σούρικεν με την επιφάνεια αφής του DualShock, την άλλη γκρεμίζεις τοίχους με το κεφάλι ή παίζεις κεφαλιές με ρομπότ – ποδοσφαιριστές, ή βρέχεις λουλούδια για να φυτρώσουν άνθη – πλατφόρμες και να ανοίξει δίοδος για το ρομποτάκι σου… Οι σχεδιαστές του Astro Bot φροντίζουν να παρουσιάσουν πρωτότυπες ιδέες, διαδραστικά στοιχεία και νέους μηχανισμούς σχεδόν σε κάθε επίπεδο με ρυθμούς που συνήθως συναντάμε μόνο στα δημιουργήματα του στούντιο της Nintendo στο Τόκιο και όταν σε αυτό το «πακέτο» προστίθεται και το βιωματικό κομμάτι που συνοδεύει το VR, η εμπειρία γίνεται πραγματικά ξεχωριστή. Ακόμη και οι αρχηγοί του Astro Bot, που μοιάζουν να έχουν αποφοιτήσει από την ίδια σχεδιαστική σχολή μετους αρχηγούς στα Mario, (ένα αδύνατο σημείο, τρία κλιμακούμενα επίπεδα δυσκολίας), μεταμορφώνονται με τη βοήθεια του κράνους της Sony, σε ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα.
Όταν τελικά μετά από τρεις – τέσσερις ώρες αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως το Astro Bot ίσως και να ξεμένει από δημιουργικές δυνάμεις και τα επίπεδα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται σε σχεδιαστικό – αν και όχι απαραίτητα θεματικό – επίπεδο, το παιχνίδι ρίχνει την αυλαία του. Το ότι αυτό συμβαίνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έχει ως αποτέλεσμα και να αφήσεις το παιχνίδι με μια ελαφρώς γλυκόπικρη αίσθηση. Αυτό γιατί το δημιούργημα της Sony είναι τόσο ευρηματικό, τόσο καλοφτιαγμένο και τόσο καλά προσαρμοσμένο στους περιορισμούς και τα προτερήματα της τεχνολογίας που υπηρετεί, που έδειχνε να έχει την προοπτική να «ψηλώσει» πέρα από τους υπόλοιπες κυκλοφορίες του συστήματος, μάλλον όμως είναι υπερβολικά μικρό σε διάρκεια για να σταθεί πραγματικά ανταγωνιστικά στους κορυφαίους τίτλους της κατηγορίας. Ακόμη και έτσι όμως, πρόκειται για μια εμπειρία που αξίζει και πρέπει να βιώσεις. Για να χαζέψεις στη σκηνή που ο χαρακτήρας σου εκτοξεύεται στον ουρανό από τον πίδακα μιας φάλαινας. Ή για να χαμογελάσεις με τη σκηνή που ένα γιγάντιο ρομπότ απλώνει το χέρι του και σχηματίζει την επόμενη πλατφόρμα για να περπατήσει το ρομποτάκι σου. Ή για να εκστασιαστείς με τη μαγευτική θέα του βυθού σε περιβάλλον VR, που σου προκαλεί τέτοια όρεξη για εξερεύνηση που είχες να ζήσεις από την εποχή που τσαλαβουτούσες σε ψηφιακά νερά υπό τους ήχους του «Dire Dire Docks». Η τέλος πάντων, για να ζήσεις τη γέννηση μιας νέας μασκότ που έχει την προοπτική να γράψει τη δική της ιστορία στο χώρο του VR, και όχι μόνο.
