Η ζωή ενός συντάκτη γίνεται πάρα πολύ εύκολη, όταν έχει να γράψει είτε για ένα άρτιο παιχνίδι, είτε για ένα πραγματικά κακό. Τα μέτρια και αδιάφορα παιχνίδια δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, όσον αφορά τη συγγραφή μίας παρουσίασης, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για να αναλύσει κανείς. Άλλωστε, πόσα πράγματα μπορούν να γραφτούν για ένα «άοσμο» και «άγευστο» βιντεοπαιχνίδι; Το παρήγορο είναι ότι το Hello Neighbor δεν ανήκει στην κατηγορία των «άγευστων» παιχνιδιών. Ούτε αδιάφορο το λες. Από την άλλη, όμως, απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί ως καλό. Για την ακρίβεια, είναι τόσο κακό που θα μπορούσε να ονομάζεται Hello Neighbor: Η πλήρης λίστα με όσα πρέπει να αποφύγετε κατά το σχεδιασμό ενός παιχνιδιού stealth. Ω, ναι, είναι τόσο κακό.
Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι δεν έχει άσχημο ξεκίνημα, αφού τα πρώτα πέντε λεπτά (ίσως και λιγότερο :P) παρουσιάζουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Ανέμελος πιτσιρικάς παίζει στο δρόμο με το τόπι του, μέχρι που μια στριγκλιά από το σπίτι του κυρίου Πίτερσον, τραβά την προσοχή του μικρού πρωταγωνιστή. Χμ, τσιρίδα που σταμάτησε απότομα, γείτονας με σατανικό βλέμμα και ύποπτο μουστάκι, τρακαρισμένο αυτοκίνητο που βρέθηκε μέσα στην αυλή του σπιτιού του γείτονα Πίτερσον, αλτάνες. Σαν πολύ με τον κίνδυνο δεν παίζουν εκεί μέσα; Τέλος πάντων, όλα αυτά κινούν την περιέργεια του πιτσιρικά, ο οποίος αποφασίζει να εξερευνήσει το σπιτικό του γείτονα Πίτερσον, χωρίς να τον έχει προσκαλέσει κανείς. Και εδώ σταματούν τα όσα καλά έχει να προσφέρει το παιχνίδι.
Το Hello Neighbor είναι ένα καθαρόαιμο παιχνίδι stealth σε πρώτο πρόσωπο, στα πρότυπα του Alien: Isolation. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται παγιδευμένος και κυνηγημένος μέσα στο σπίτι του παράξενου γείτονα. Ο γείτονας Πίτερσον είναι το κυριότερο συστατικό του Hello Neighbor, πάνω σ’ αυτόν έχει στηθεί ολόκληρο το παιχνίδι, ο οποίος παρουσιάζει αλλόκοτη συμπεριφορά και αφύσικες ικανότητες, οι οποίες αμαυρώνουν τη συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Το συστατικό αυτό είναι τόσο κακοφτιαγμένο που συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού, καταστρέφοντας, εν τέλει, την όποια υποψία αγωνιώδους καταδίωξης μέσα σε κλειστό και περιορισμένο χώρο. Ο γείτονας Πίτερσον έχει μερικά κουσούρια που δεν επιτρέπουν στον παίκτη να απολαύσει την περιπέτεια που υπόσχονται οι δημιουργοί του παιχνιδιού. Πρώτα απ’ όλα, διαθέτει την όραση του αετού και της κουκουβάγιας – ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τη θερμική όραση του Predator, το φοβερού εξωγήινου που τόσο ταλαιπώρησε τον Σβαρτσενέγκερ στην ομώνυμη ταινία του 1987. Οι αισθήσεις του γείτονα Πίτερσον, τον κάνουν πιο επικίνδυνο και πιο αποτελεσματικό από το Alien στο Alien: Isolation. Όσο ήσυχα και να προχωρούμε, όσο και να προσέχουμε τα βήματά μας, ακόμα και αν έχουμε προγραμματίσει μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια την επόμενή μας κίνηση, έχοντας προηγουμένως μελετήσει τη διαδρομή που ακολουθεί ο Predator ο γείτονας Πίτερσον, αυτός θα μας βρει. Θα ψάξει και θα μας βρει όπου και αν έχουμε κρυφτεί. Γιατί, με τις τηλεπαθητικές δυνάμεις που διαθέτει (ουπς, αυτές ξέχασα να τις αναφέρω πιο πάνω) μπορεί να εντοπίσει την κρυψώνα μας (μέσα σε ντουλάπα, κάτω από το κρεβάτι, όπου θέλετε), χωρίς να έχουμε κάνει κάποια ενέργεια που να μαρτυρά το μέρος όπου κρυβόμαστε. Πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς, γιατί πάντα μας βρίσκει. Η Α.Ι. δεν συγχωρεί κανένα λάθος – ακόμα και όταν δεν κάνουμε λάθος (πω, ακούγεται σαν διαφήμιση για ταινίας δράσης του ογδόντα), ούτε αφήνει περιθώρια για πειραματισμούς. Η προβληματική τεχνητή νοημοσύνητου γείτονα Πίτερσον στερεί όλη τη χαρά του παιχνιδιού και δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας, καθώς «κλέβει» μονίμως. Επίσης, για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα, το παιχνίδι δεν μας προειδοποιεί για την παρουσία του γείτονα στον χώρο που βρισκόμαστε, παρά μόνο όταν αυτός βρίσκεται ακριβώς από πίσω μας, όταν είναι πάρα πολύ αργά. Από εκεί και πέρα, χαλάει η όποια προσπάθεια να παίξουμε με τους όρους ενός παιχνιδιού που ανήκει στην κατηγορία των stealth και στο μόνο που έχουμε να ελπίζουμε είναι να προλάβουμε να τρέξουμε μακριά από τον γείτονα Πίτερσον, πριν προλάβει να μας πιάσει.
Για να φτάσουμε στη λύση του μυστηρίου, θα πρέπει να λύσουμε μία σειρά από όχι-και-τόσο λογικούς γρίφους. Και δεν αναφέρομαι σε παράξενους γρίφους, όπως, για παράδειγμα, σαν και αυτούς από τα δύο πρώτα Resident Evil, που έχουν μία λογική συνέχεια μέσα στη γενικότερη παράνοια της σειράς τρόμου και επιβίωσης της Capcom. Οι περισσότεροι γρίφοι στο Hello Neighbor δεν έχουν νόημα, καθώς η επίλυσή τους δεν προϋποθέτει σκέψη, παρά μόνο ατελείωτες δοκιμές και αρκετή υπομονή (όπως, για παράδειγμα, να παίζουμε με διακόπτες χωρίς να υπάρχει ένδειξη για το τι ακριβώς ενεργοποιούν/απενεργοποιούν). Ουσιαστικά, το παιχνίδι μας υποβάλλει σε μία διαρκή διαδικασία trial and error, χωρίς να μας δίνει κάποιο βοηθητικό στοιχείο. Απλά, δοκιμάζουμε και ξαναδοκιμάζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε αυτό που σκέφτονταν οι δημιουργοί του Hello Neighbor, όταν σκαρφίζονταν αυτούς τους γρίφους. Ε, αν προσθέσουμε τις οξυμένες αισθήσεις του γείτονα Πίτερσον, η επίλυση των γρίφων μετατρέπεται σε μία κουραστική και εκνευριστική διαδικασία, καθώς η παρουσία του Predator/Πίτερσον δεν μας δίνει τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στη λύση του εκάστοτε γρίφου.
Θέλετε και το κερασάκι στην τούρτα; Πρόκειται για τον άκρως ασυνεπή και προβληματικό χειρισμό, ο οποίος πρέπει να σχεδιάστηκε με μοναδικό σκοπό να μας εκθέτει την πιο κρίσιμη στιγμή. Στο Hello Neighbor, ακόμα και η πιο απλή ενέργεια, όπως το άνοιγμα μίας πόρτας, γίνεται δύσκολη υπόθεση. Υπάρχουν φορές που μπορεί να φταίει η απόσταση του χαρακτήρα από την πόρτα, άλλες φορές η γωνία από την οποία την κοιτάει, και άλλες γιατί το παιχνίδι δεν θέλει να ανοίξουμε την καταραμένη την πόρτα, μην τυχόν και κάνουμε κάτι εύκολα σ’ αυτό το παιχνίδι. Το ίδιο, ακριβώς, συμβαίνει όταν χρειαστεί να μεταφέρουμε ή να εκσφενδονίσουμε ένα αντικείμενο (καπάκι από κάδο απορριμμάτων, κλειδιά, χαρτόκουτα κλπ.). Ο μικρός ήρωας δεν ανταποκρίνεται σωστά στις εντολές μας και η αδυναμία αυτή τονίζεται ακόμα περισσότερο όταν μας κυνηγάει ο γείτονας Πίτερσον και πρέπει να εκτελέσουμε άμεσα μια κίνηση.
Το Hello Neighbor είναι ιδανικό για τους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά με τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό βιντεοπαιχνιδιών. Περιλαμβάνει όλα τα λάθη που πρέπει να αποφεύγονται κατά τον σχεδιασμό ενός παιχνιδιού stealth, όπως η προβληματική τεχνητή νοημοσύνη, οι κακοσχεδιασμένοι γρίφοι και ο ασυνεπής χειρισμός. Για εμάς τους υπόλοιπους, αρκεί να το αποφύγουμε διακριτικά, όπως ο πιτσιρικάς τον κύριο Πίτερσον.
