Πρώτα από όλα, θέλω να δηλώσω ότι χαίρομαι πολύ που κυκλοφόρησε το The Crew 2. Μετά τη σχετική αποτυχία του πρώτου Crew, δείχνει πίστη σε ιδέες και ανθρώπους που συνήθως λείπει από τις μεγάλες εταιρείες. Επίσης, χαίρομαι πολύ που βλέπω την Ivory Tower, την πρώτη ομάδα ανάπτυξης που μας έδειξε τι θα πει «πραγματικά φιλόδοξο racer» την προηγούμενη γενιά με το Test Drive Unlimited, να συνεχίζει να προσπαθεί για κάτι διαφορετικό, κάτι μεγαλύτερο, κάτι ακόμα πιο φιλόδοξο. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να πάνε όλα καλά σε ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα. Και όντως, υπάρχουν σημαντικά προβλήματα. Όμως ζούμε σε μια εποχή που δεν έχουμε την πολυτέλεια της βιαστικής κρίσης, πρώτον γιατί έστω και μια αποτυχία μπορεί να σημάνει το τέλος μιας δημιουργικής ομάδας και δεύτερον γιατί πολλά βιντεοπαιχνίδια προσφέρονται πλέον με τη λογική της διαρκούς εξέλιξης.
Από πλευράς περιεχομένου και υποδομής, το The Crew 2 είναι μια πραγματική… ονείρωξη. Όπως και ο προηγούμενος τίτλος, περιλαμβάνει σε μικροκλίμακα τον χάρτη των ηπειρωτικών ΗΠΑ. Ναι, όλων των ηπειρωτικών ΗΠΑ. Ναι, μπορείς να οδηγήσεις από τη Δυτική μέχρι την Ανατολική ακτή απρόσκοπτα, με τους δικούς σου ρυθμούς, περνώντας από πόλεις και φυσικά αξιοθέατα. Ναι, μπορείς να αγνοήσεις όλη τη δομή του παιχνιδιού και να κάνεις μόνο βόλτες, να απολαύσεις ένα ατελείωτο road trip όπως αυτά που βλέπεις στις ταινίες. Ο κόσμος του Crew 2 είναι κάτι που δεν έχουμε δει ξανά σε παιχνίδι του είδους. Σίγουρα, δεν έχει τη λεπτομέρεια και την πιστότητα στα γραφικά που έχουμε δει σε άλλους σύγχρονους τίτλους, όπως τα Forza Horizon, για παράδειγμα, αλλά πρόκειται για ένα μνημειώδες επίτευγμα, ήδη από τον προηγούμενο τίτλο, ο οποίος είχε περάσει κάπως «στα ψιλά».
Φυσικά, ο χάρτης από μόνος του δεν μπορεί να στηρίξει όλη την εμπειρία, επομένως είναι γεμάτος από αγώνες και δραστηριότητες. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι αγώνες έχουν διευρυνθεί ώστε να περιλαμβάνουν πλέον και πλωτά, αλλά και ιπτάμενα οχήματα. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους με την τετριμμένη και χιλιοπαιγμένη πλέον ιδέα ενός «φεστιβάλ οπαδών της ταχύτητας», όπου ο παίκτης ξεκινάει ως πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά ταλαντούχος οδηγός και σιγά-σιγά καταφέρνει να αποκτήσει οπαδούς με τις επιδόσεις του, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει χρήματα που του επιτρέπουν να αποκτήσει καλύτερα οχήματα. Αλλά και τα υπάρχοντα οχήματα μπορούν να βελτιωθούν ξοδεύοντας χρήματα, αλλά και κερδίζοντας… loot, δηλαδή εξαρτήματα που αναβαθμίζουν συγκεκριμένους τομείς της απόδοσης κάθε οχήματος. Τα εν λόγω εξαρτήματα ακολουθούν τη λογική των λαφύρων των RPG, καθώς τα στατιστικά που προσφέρουν συνδέονται άμεσα με τη σπανιότητά τους. Είναι ένα αρκετά έξυπνο σύστημα που εθίζει και ανταμείβει τον παίκτη, αλλά δυστυχώς δεν ενσωματώνεται έξυπνα στη δομή του παιχνιδιού, καθώς η απόκτηση των πιο επιθυμητών κομματιών απαιτεί κουραστική επανάληψη ή συμμετοχή σε online λέσχες.
Το θέμα είναι ότι αυτό το «φεστιβάλ» δεν παρουσιάζεται με πειστικό τρόπο. Δεν έχει τον γυαλιστερό, έστω και αποστειρωμένο, «ελίτ» χαρακτήρα του Horizon, ούτε την τραχιά, ροκ ατμόσφαιρα του MotorStorm. Είναι ένα εντελώς επίπεδο, κακογραμμένο πράγμα που προσπαθεί μάταια να ντύσει κάπως τους αγώνες με «πλοκή» και «αντίζηλους», αλλά τελικά δίνει την εντύπωση ότι προστέθηκε μόνο και μόνο επειδή έπρεπε, επειδή ήταν ο μοναδικός τρόπος που σκέφτηκαν οι δημιουργοί για να δώσουν ένα κίνητρο στον κόσμο να εξερευνήσει την… ΜΜΟ πλευρά της όλης εμπειρίας. Το μόνο θετικό στην υλοποίησή του, είναι οι διάφοροι καλοσχεδιασμένοι «κόμβοι» όπου συγκεντρώνονται οι οδηγοί και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, οι οποίοι ενσωματώνονται όμορφα στον κόσμο του The Crew 2 και προσθέτουν στην όλη ατμόσφαιρα.
Ένα άλλο θέμα είναι η έλλειψη ισορροπίας στην όλη εμπειρία. Οι αγώνες αυτοκινήτου είναι πολύ ικανοποιητικοί, με τεράστια ποικιλία καθημερινών και εξωτικών μοντέλων, απαιτητικές πίστες street racing, ποικιλία αγωνισμάτων, ακόμα και πειστικές εξορμήσεις στον κόσμο των δίτροχων και των αγώνων εκτός δρόμου. Όμως δεν υπάρχει η ίδια προσοχή και το ίδιο βάθος στα πλοία και στα αεροπλάνα. Για την ακρίβεια, τα αεροπλάνα έχουν κάποιο ενδιαφέρον όσον αφορά τις τεχνικές και τους μηχανισμούς που προσφέρουν, αλλά τα ταχυσκάφη είναι αρκετά βαρετά σε γενικές γραμμές, ίσως επειδή είναι λίγο απλοϊκή η προσομοίωση του νερού, με αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται πραγματικά αντίξοες συνθήκες που θα δοκιμάσουν τις ικανότητες του παίκτη, πέρα από μερικά έξυπνα προσπεράσματα ανάμεσα σε δύσκολες κορίνες.
Όλα αυτά όμως δεν θα επηρέαζαν τη συνολική εμπειρία του The Crew 2, αν πετύχαινε από την αρχή αυτό που έπρεπε να πετύχει: να ενσωματώσει τον υπέροχο κόσμο του στην αγωνιστική δομή του. Στην τρέχουσα μορφή του παιχνιδιού, ο παίκτης παίζει περισσότερο από τον χάρτη, μεταπηδώντας από αγώνισμα σε αγώνισμα, παρά στον γοητευτικό κόσμο του. Όχι γιατί του θέτει κάποιον περιορισμό το παιχνίδι, αλλά επειδή δεν υπάρχουν αρκετά κίνητρα (πέρα από τη βόλτα και τον χαβαλέ με φίλους, δηλαδή) για να οδηγήσει ελεύθερα. Υπάρχει εδώ το υλικό και η βάση για κάτι πιο δημιουργικό, για νέα modes και δοκιμασίες που θα αξιοποιήσουν τον εκτενή χάρτη και τα πλούσια αξιοθέατα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ίσως ένα mode που θα έβαζε τους παίκτες να τρέξουν να παραδώσουν πρώτοι ένα πακέτο και να σχεδιάσουν την πιο έξυπνη διαδρομή; Ένα κυνήγι θησαυρού που θα ζητούσε από τους παίκτες να βρουν ένα συγκεκριμένο σημείο από μια (αερο)φωτογραφία; Για να είμαι δίκαιος, υπάρχουν ορισμένες τέτοιες παράξενες δοκιμασίες, αλλά δεν είναι σχεδιασμένες με κέφι.
Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι το The Crew 2 έχει μια στιβαρή βάση και μια αφοπλιστική διάθεση να δώσει τα πάντα στον παίκτη. Αυτό που του λείπει είναι η συνοχή και η έμπνευση στα επιμέρους σημεία. Δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται, από τη στιγμή που η Ubisoft έχει ανακοινώσει ήδη ένα πρόγραμμα εμπλουτισμού του τίτλου με τακτικά events και περιεχόμενο. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι δύσκολο να προτείνεις το Crew 2 έναντι άλλων τίτλων που είναι καλύτερα εστιασμένοι. Αν θα παίξετε με παρέα, έχετε έναν λόγο παραπάνω να το δείτε. Αν όχι, καλύτερα να περιμένετε λίγο, γιατί αναμένεται γερός ανταγωνισμός φέτος στο πεδίο των arcade racers.
