Θυμάστε καθόλου τις μεθυστικές μέρες του Summer of Arcade στο Xbox 360; Σε μια εποχή που η ψηφιακή διανομή έκανε τα πρώτα της βήματα στις κονσόλες, η Microsoft διοργάνωνε κάθε καλοκαίρι μια ιδιότυπη «γιορτή» κατά τη διάρκεια της οποίας εστίαζε σε τέσσερις ιδιαίτερες και πολλά υποσχόμενες κυκλοφορίες που ήταν διαθέσιμες αποκλειστικά στο Xbox Live Arcade. Ήταν μια εποχή που έφερε πολλούς από εμάς σε επαφή με τον πλούτο και την ποιότητα των ανεξάρτητων παραγωγών, ενώ παράλληλα πρόσφερε στους μικρότερους εκδότες προβολή και αναγνωρισιμότητα που δεν μπορούσαν να απολαύσουν σε καμία άλλη πλατφόρμα, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της πρωτοβουλίας. Ήταν μια περίοδος που συνέβαλε σημαντικά στην έκρηξη των ανεξάρτητων παραγωγών που παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό και βοήθησε στην ανάδειξη σημαντικών στούντιο.
Το πρώτο State of Decay ήταν ένας από τους τίτλους που ξεχώρισαν από αυτή την πρωτοβουλία, όχι τόσο για την ποιότητά του (χρειάστηκε ένα ολόκληρο «expansion/remake» για να ξεπεράσει τις μυριάδες τεχνικά προβλήματα και να βρει επιτέλους το κοινό του), αλλά περισσότερο για την έκταση και τη φιλοδοξία του που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό που περιμέναμε τότε από ένα indie. Με άλλα λόγια ήταν ένας από τους τίτλους που ουσιαστικά εισήγαγαν την εποχή των παραγωγών «ΑΑ».
Αυτό ακριβώς είναι και το State of Decay 2: ένας τίτλος που παίζει τον ρόλο του παρόλο που γνωρίζει ότι δεν πρόκειται – και δεν μπορεί – να πρωταγωνιστήσει. Ένα βελτιωμένο, εξίσου «ΑΑ», sequel, το οποίο κάνει αυτό που θα περίμενε κανείς και τίποτε παραπάνω. Όπως και ο προηγούμενος τίτλος, προσφέρει μια έντονη, στρατηγική και συναρπαστική κατά καιρούς εμπειρία επιβίωσης σε ένα σκηνικό κατάρρευσης του πολιτισμού λόγω μιας πανδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Ο παίκτης καλείται να ελέγξει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες και να συγκεντρώσει τα υλικά και τις προμήθειες που θα χρειαστεί για να δημιουργήσει όσο το δυνατόν ασφαλέστερους οικισμούς.
Το βασικό gameplay θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως survival action RPG, όπου κάθε χαρακτήρας έχει τα δικά του γνωρίσματα και ειδικότητες. Ορισμένοι είναι καλοί στη μάχη, άλλοι στην έρευνα, άλλοι στην επισκευή και στη μηχανική. Υπάρχει ένας αρκετά πλούσιος κατάλογος από διαφορετικές δεξιότητες, οι οποίες αναπτύσσονται με τη συχνή χρήση τους και ξεκλειδώνουν στη συνέχεια ακόμη πιο δυνατές ξειδικεύσεις που κάνουν τους χαρακτήρες πιο αποτελεσματικούς σε συγκεκριμένα πράγματα. Με την πάροδο του χρόνου, κάθε χαρακτήρας αποκτά το δικό του προφίλ και μπορεί να βοηθήσει τον πολιορκημένο από τα ζόμπι οικισμό μας με διαφορετικούς τρόπους.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ακούγονται. Δεν αρκεί, δηλαδή, να έχει κανείς ισχυρούς ή εξειδικευμένους χαρακτήρες στον οικισμό του, αλλά πρέπει να κάνει και σωστή διαχείριση, καθώς ο οικισμός έχει διαρκείς ανάγκες σε τρόφιμα και προμήθειες, ενώ ενδέχεται να παρουσιαστούν ισχυρές απειλές στη σφαίρα επιρροής μας, άρα πρέπει να υπάρχουν πάντα διαθέσιμοι χαρακτήρες που θα μπορούν να αναλάβουν δράση ανά πάσα στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση που όλοι οι μαχητές είναι τραυματισμένοι και ο οικισμός μας χρειαστεί επειγόντως τρόφιμα ή υλικά για μια επισκευή, τότε θα πρέπει να αναλάβει δράση κάποιος που δεν είναι τόσο καλός στη μάχη. Υπάρχει ένα αξιοπρεπές σύστημα stealth, αλλά αν τα πράγματα πάνε στραβά, το ρίσκο είναι μεγάλο.
Και τα πράγματα θα πάνε στραβά. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα ζόμπι είναι τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία ώστε να αιφνιδιάσουν τον παίκτη, ενώ οι δυνατοί ήχοι προσελκύουν ακόμη περισσότερα. Μάλιστα υπάρχει πλέον και ένας νέος τύπος ζόμπι ο οποίος κάνει ακριβώς αυτήν τη δουλειά: ουρλιάζει αν εντοπίσει χαρακτήρες, καλώντας στο σημείο όλα τα ζόμπι σε αρκετά μεγάλη ακτίνα δράσης. Άλλες φορές, μια απροσεξία ή μια βιαστική εκπυρσοκρότηση όπλου μπορεί να προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Αρκετά ενδιαφέροντας είναι και ο μηχανισμός που επιτρέπει στον παίκτη να ψάξει πιο γρήγορα τα κάθε λογής δοχεία, χώρους αποθήκευσης και έπιπλα που μπορεί να περιέχουν τις ποθητές προμήθειες, με αντιστάθμισμα τον κίνδυνο να πέσει κάτω ένα αντικείμενο και να κάνει θόρυβο. Εννοείται, βέβαια, ότι οι χαρακτήρες που πεθαίνουν χάνονται οριστικά, με αποτέλεσμα το διακύβευμα να είναι πάντα υψηλό. Βέβαια, το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε κάποιον χαρακτήρα που μένει χωρίς φαγητό, επομένως ο παίκτης πρέπει να ζυγίζει διαρκώς τα υπέρ και τα κατά.
Σε αυτό το ήδη πλούσιο τακτικό υπόβαθρο, το δεύτερο State of Decay φέρνει αρκετές προσθήκες και βελτιώσεις, όπως μεγαλύτερη ποικιλία οχημάτων, τη δυνατότητα online co-op (η οποία συνοδεύεται και από τη δυνατότητα επικοινωνίας με άλλους οικισμούς παικτών) και έναν νέο μηχανισμό, καθώς ορισμένα ζόμπι μπορούν πλέον να μεταδώσουν έναν ιό, τον λεγόμενο Blood Plague. Σε περίπτωση που κάποιος από τους χαρακτήρες μας μολυνθεί από τον ιό, θα χρειαστούμε συγκεκριμένα δείγματα ιστού για να τον θεραπεύσουμε, τα οποία πέφτουν από ορισμένα ζόμπι, αλλά όχι με τρομερή συχνότητα. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να τα βρούμε είναι να εντοπίσουμε το κέντρο της μόλυνσης, τις λεγόμενες Plague Hearts και να τις καταστρέψουμε, σταματώντας παράλληλα και την εμφάνιση των μολυσμένων ζόμπι. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτό είναι ένα αρκετά απαιτητικό εγχείρημα, καθώς οι καρδιές καλούν τεράστιες στρατιές από ζόμπι για να τις υπερασπιστούν.
Όπως βλέπετε, λοιπόν, το νέο State of Decay δεν είναι ένας τίτλος που μπορεί να συγκριθεί με ένα story-based παιχνίδι τρόμου με παρόμοιο σκηνικό, όπως το Last of Us, ας πούμε, αλλά ούτε και με ένα skill-based παιχνίδι με ζόμπι, όπως το Left 4 Dead, ούτε με ένα παιχνίδι δράσης στο ίδιο στυλ, όπως το Dying Light, για παράδειγμα. Επιλέγει να τραβήξει τον δικό του δρόμο, αλλά το θέμα είναι ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει έναν ξεκάθαρο ρυθμό, ούτε τα απαραίτητα κίνητρα που θα τραβήξουν τον κόσμο και θα τον κάνουν να μείνει. Σε επιφανειακό επίπεδο, τα γραφικά είναι απλώς λειτουργικά, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσουν κανέναν. Οι μηχανισμοί stealth είναι τυπικοί και ανέμπνευστοι. Το σύστημα μάχης είναι μεν καλό, αλλά πρέπει να επενδύσεις αρκετό χρόνο για να ξεκλειδώσεις τις καλύτερες ικανότητες, ενώ ο χειρισμός δεν έχει το «νεύρο» ή την αμεσότητα που θα έπρεπε.
Με λίγα λόγια, αν κάποιος δεν συμπαθεί τα στοιχεία στρατηγικής/survival sim και δεν δείξει αρκετή υπομονή, ώστε να επιτρέψει στο State of Decay 2 να ξεδιπλώσει τις αρετές του, δεν πρόκειται να το απολαύσει. Είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που «φωνάζουν» για περισσότερη χρηματοδότηση, για περισσότερη βελτιστοποίηση, περισσότερη «περιποίηση», καλύτερη εμπορική ταυτότητα. Ένας από αυτούς τους κόσμους που πείθουν μεν, αλλά κάποια στιγμή ο χάρτης τους τελειώνει και όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή. Και δεν μιλήσαμε καθόλου για τα πολυάριθμα bugs και τεχνικά προβλήματα, τα οποία ευτυχώς δεν με εμπόδισαν προσωπικά να απολαύσω τις καλές στιγμές του παιχνιδιού, αλλά δεν παύουν να είναι ενοχλητικά και να κάνουν την όλη εμπειρία να μοιάζει ατελής ή ακόμα και πρόχειρη.
Ίσως τώρα που η Undead Labs έγινε μέρος των Microsoft Studios να έχει επιτέλους τη βοήθεια που χρειάζεται για να υλοποιήσει το όραμά της. Μέχρι τότε, έχουμε στα χέρια μας άλλο ένα παιχνίδι του Xbox που είναι καλύτερα να δοκιμάσετε πρώτα προτού το αγοράσετε, καθώς συμπεριλαμβάνεται στο Game Pass. Έχει τις στιγμές του, προσφέρει αρκετό παιχνίδι για την τιμή του, είναι μια εμπειρία με αρκετό βάθος, αλλά πολλές φορές έχεις την εντύπωση ότι δεν είναι σωστά μονταρισμένο. Για να δούμε αν θα βελτιωθεί αργότερα, όπως και ο πρώτος τίτλος.
