Η συνεργασία δεν είναι απλά τρόπος επιβίωσης για τους πρωταγωνιστές του A Way Out, Βίνσεντ και Λεό, αλλά είναι και ο μοναδικός τρόπος για να παίξει κανείς το παιχνίδι της Hazelight Studios. Προκειμένου να αναδείξει την αξία της συνεργασίας, η ομάδα του Τζόζεφ Φάρες δημιούργησε έναν τίτλο ο οποίος σχεδιάστηκε αποκλειστικά για co-op δύο παικτών. Παρεμπιπτόντως, αρκετά από τα μέλη της Hazelight συμμετείχαν στην ανάπτυξη του συγκινητικού Brothers: A Tale of Two Sons, ενός ψεύδο-co-op, στο οποίο ένας παίκτης είχε υπό τον έλεγχό του δύο χαρακτήρες αντί για έναν. Στην περίπτωση του A Way Out, κάθε παίκτης είναι υπεύθυνος για τον δικό του χαρακτήρα, επηρεάζοντας με τις πράξεις του, την κοινή πορεία των φυλακισμένων Βίνσεντ και Λεό προς την ελευθερία.
Μια και το έφερε η κουβέντα, ο Βίνσεντ είναι ένας πράος τύπος, χαμηλών τόνων, ψύχραιμος και μεθοδικός, με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Πάντα προγραμματίζει την επόμενή του κίνηση, αφού πρώτα εξετάσει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Ο Λεό, από την άλλη, είναι εκρηκτικός χαρακτήρας, θερμοκέφαλος, φωνακλάς, αυθόρμητος και μέγας καβγατζής. Το να μπλέκει σε φασαρίες είναι μάλλον το αγαπημένο του χόμπι, ενώ η μυτόγκα του, είναι αυτή που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Παρά το γεγονός ότι βρέθηκαν για διαφορετικούς λόγους στη φυλακή, το κοινό τους μίσος για το ίδιο πρόσωπο, κάποιον κύριο Χάρβεϊ (μέγας αλήτης και ανακατωσούρας, να ξέρετε) και η ανάγκη να βρεθούν δίπλα στις οικογένειές τους, δημιούργησαν την ανάγκη συνεργασίας, ώστε να καταφέρουν να αποδράσουν το ταχύτερο δυνατό.
Η έννοια της συνεργασίας είναι διάχυτη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της περιπέτειας των Βίνσεντ και Λεό. Το A Way Out είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγει τη συνεργασία ανάμεσα σε δύο παίκτες, δίχως να περιορίζει την ελευθερία των κινήσεών τους. Γι’ αυτό το λόγο, η οθόνη χωρίζεται σε δύο μέρη και κάθε παίκτης μπορεί να κινείται και να ενεργεί ανεξάρτητα από τον άλλο. Αναπόφευκτα, τα αποτελέσματα των ενεργειών και των αποφάσεων των συμπαικτών συγκλίνουν, ώστε να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος, που δεν είναι άλλος από την απομάκρυνση των Βίνσεντ και Λεό από της φυλακής τα σίδερα. Και επειδή η απόδραση από τη φυλακή δεν είναι εύκολη υπόθεση, η καλή συνεργασία ανάμεσα στους δύο παίκτες προϋποθέτει επικοινωνία και προγραμματισμό.
Για το λόγο αυτό, το A Way Out μας δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε παρέα με ένα φίλο, είτε σε μία κονσόλα με δύο χειριστήρια (κοινώς, το παραδοσιακό διπλό του καναπέ), είτε μέσω διαδικτύου, με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο παίκτης που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής, να περιλαμβάνεται στη λίστα των φίλων μας στο PSN. Με λίγα λόγια, ξεχάστε το παιχνίδι με ξένους, το matchmaking και τα λοιπά. Το παιχνίδι απαιτεί καλή επικοινωνία και αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη. Άσε που χρειάζεται ειδική πρόσκληση για να παίξει δωρεάν ο δεύτερος παίκτης (κατεβάζοντας το ειδικό trial version), δεν μπορούμε να δίνουμε τέτοια προνόμια σε όποιον νά’ ναι.
Πάντως, το παιχνίδι φροντίζει να μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση, καθώς οι πρωταγωνιστές του A Way Out έχουν να αντιμετωπίσουν από κοινού διάφορα προβλήματα και καταστάσεις. Για παράδειγμα, ο ένας θα χρειαστεί να κρατάει τσίλιες όσο ο άλλος προσπαθεί να ανοίξει τρύπα στον τοίχο που βρίσκεται πίσω από την τουαλέτα του κελιού. Και αν χρειαστεί, θα πρέπει να πιάσει κουβέντα με τον δεσμοφύλακα ώστε να δώσει τον απαραίτητο χρόνο στον άλλο να ολοκληρώσει το έργο του, πριν τον κάνουν τσακωτό. Επίσης, οι δύο κρατούμενοι θα πρέπει αργότερα να συνεργαστούν ώστε να καταφέρουν να κρύψουν το καλέμι με το οποίο έσκαψαν τον τοίχο του κελιού τους, από τα μάτια του διευθυντή της φυλακής κατά τη βραδινή επιθεώρηση. Σε άλλη περίπτωση, ο Βίνσεντ και ο Λεό θα πρέπει να συγχρονίσουν τα βήματά τους για να σκαρφαλώσουν, ο ένας στηριζόμενος στην πλάτη του άλλου, πάνω σε ένα κατακόρυφο φρεάτιο. Με τον φακό του, ο Βίνσεντ θα πρέπει να φωτίζει το δρόμο του Λεό, ούτως ώστε ο δεύτερος να καταφέρει να εντοπίσει το μηχανισμό που κατεβάζει τη στάθμη του νερού στους υπονόμους.
Το παιχνίδι προσφέρει ένα μεγάλο αριθμό δοκιμασιών και για τους δύο παίκτες, οπότε η ποικιλία είναι το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να παραπονεθεί κανείς. Από εκεί και πέρα, οι μηχανισμοί του A Way Out υπηρετούν ευλαβικά την αφήγηση, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες – ανεξάρτητα από το βαθμό εξοικείωσης με τα βιντεοπαιχνίδια – δεν πρόκειται να συναντήσουν κάποια ιδιαίτερη δυσκολία κατά τη διάρκεια της απόδρασης. Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού είναι εντελώς απλουστευμένοι, με τις κινήσεις που καλούνται να εκτελέσουν οι παίκτες να είναι πάρα πολύ απλές, ενώ και τα αρκετά QTE που μας υποβάλλει το παιχνίδι, τα συναντούμε στην πιο απλή τους μορφή. Συνεπώς, αν ψάχνετε ένα παιχνίδι που θα προκαλέσει τις ικανότητές σας, αυτό σίγουρα δεν είναι το A Way Out. Επίσης, αν απομονώσουμε τα επιμέρους χαρακτηριστικά του παιχνιδιού (τεχνικός τομέας, gameplay, χειρισμός) και εστιάσουμε στην αφήγηση και την ανάπτυξη των κεντρικών προσώπων της ιστορίας, το Α Way Out απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Αν και τα υλικά (φυλακή, κατάδικοι, προδοσία, ήρωες αποφασισμένοι για όλα) δημιουργούν προσδοκίες και αφήνουν πολλές υποσχέσεις, εν τέλει, το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από το ύφος μίας καλής τηλεταινίας που θα παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση, αν δεν έπαιζε κάτι καλύτερο την ίδια ώρα.
Χωρίς να διαπρέπει σε κάποιο τομέα, το A Way Out προσφέρει μία διασκεδαστική εμπειρία για δύο παίκτες. Ακόμη και οι άτυχες στιγμές (αποτυχία σε κάποιο QTE, ή όταν οι δεσμοφύλακες συλλαμβάνουν τον συμπαίκτη μας από δικό μας λάθος) προσφέρουν άφθονο γέλιο – ειδικά στην περίπτωση που οι δύο παίκτες βρίσκονται στον ίδιο χώρο (ένα από τα καλά του διπλού από τον καναπέ). Αν δεν έχετε απαιτήσεις και ψάχνετε ένα ενδιαφέρον και χαλαρωτικό παιχνίδι για να παίξετε με την παρέα σας, τότε το A Way Out θα σας καλύψει.
