Far Cry 5 (@Xbox One, PS4, PC)

Υπάρχουν εταιρείες που φτιάχνουν παιχνίδια για λίγους. Υπάρχουν εταιρείες που φτιάχνουν παιχνίδια για όλους. Και υπάρχει και η Ubisoft, η οποία φτιάχνει παιχνίδια που προσπαθούν να είναι τα πάντα, για όλους. Και το εντυπωσιακό είναι ότι πολλές φορές φτάνει πάρα πολύ κοντά στο να το πετύχει.

Όταν ανακοινώθηκε το Far Cry 5, ομολογώ προσωπικά ότι ενθουσιάστηκα. Όχι γιατί θεωρώ την αγροτική ενδοχώρα των ΗΠΑ, και ιδιαίτερα τη Μοντάνα, το πιο συναρπαστικό μέρος στον κόσμο, αλλά γιατί το συγκεκριμένο σκηνικό μπορεί να πλαισιώσει απολαυστικά… διεστραμμένες ιστορίες, από κλασικές ταινίες, όπως το Deliverance, μέχρι τα κόμιξ Preacher των Γκαρθ Ένις και Στιβ Ντίλον και ολόκληρο το κίνημα του American Gothic σε λογοτεχνία και τηλεόραση. Το σκηνικό, οι χαρακτήρες και ο γενικότερος τόνος του προωθητικού υλικού παρέπεμπε προς αυτό το, ιδιαίτερα αγαπημένο σε μένα, είδος και ειλικρινά, δεν μπόρεσα να αποφύγω μια… Παβλόφεια αντίδραση. Βέβαια, οι προσδοκίες μου δεν δικαιώθηκαν ακριβώς, αλλά σε τελική ανάλυση αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο για ένα εμπορικό videogame που προσπαθεί να προσφέρει κυριολεκτικά τα πάντα. Ευτυχώς, η όποια απογοήτευση στο κομμάτι της αφήγησης δεν επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καθαρή αξία του Far Cry 5 ως παιχνιδιού.

Προτού όμως εξετάσουμε τι ΔΕΝ είναι το Far Cry 5, ας δούμε πρώτα τι είναι. Όπως και οι δύο προηγούμενοι τίτλοι της σειράς, είναι ένα first person shooter που δεν το λες ακριβώς… shooter. Είναι η νεότερη εκδοχή μιας κάπως εκκεντρικής, αλλά σαφέστατα αποτελεσματικής συνταγής, η οποία συνδυάζει την αφήγηση, την εξερεύνηση ενός ανοικτού κόσμου, την εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και την παραδοσιακή μάχη σε ένα μεθυστικό σύνολο δράσης, το οποίο δεν έχει πάντα τη συνοχή και τη συνέπεια που θα περίμενε κανείς από ένα μεγάλο blockbuster. Έχει όμως εντυπωσιακές στιγμές, εκπληκτική λεπτομέρεια και γνήσια απρόβλεπτο gameplay που δεν συναντά κανείς συνήθως σε ένα FPS.

Η συνταγή είναι λίγο-πολύ η ίδια, αλλά η υλοποίηση είναι αρκετά βελτιωμένη. Η πιο σημαντική αλλαγή είναι ότι ο κόσμος είναι εντελώς ανοικτός και πλήρως διαθέσιμος για εξερεύνηση από την αρχή, με την εξαίρεση της εισαγωγικής ενότητας του παιχνιδιού, η οποία στήνει την υπόθεση και λειτουργεί ως tutorial παράλληλα. Μόλις ολοκληρωθεί η εισαγωγή, ο δρόμος ανοίγει, η ομίχλη αραιώνει και η μηχανή γραφικών Dunia δείχνει τα δόντια της, απελευθερώνοντας το οπτικό πεδίο, τους δυναμικούς φωτισμούς και την αριστοτεχνική απεικόνιση των αντικειμένων και των υφών. Όπως και στα προηγούμενα Far Cry από τότε που το franchise πέρασε από την Crytek στη Ubisoft, το συνολικό εικαστικό αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερο μίγμα φωτορεαλισμού και «χειροποίητης», καρτουνίστικης αισθητικής που επιτρέπει στον παίκτη να χαθεί στον κόσμο του παιχνιδιού, αποφεύγοντας την ενοχλητική ασυνέπεια που παρουσιάζουν πολλοί αμιγώς ρεαλιστικοί τίτλοι (το λεγόμενο uncanny valley, για όσους ασχολούνται με τα γραφικά). Αυτή η προσέγγιση δεν είναι κάτι καινούριο ή πρωτότυπο, βέβαια, αλλά λειτουργεί ιδιαίτερα καλά στον συγκεκριμένο τίτλο, καθώς μεταφέρει την αίσθηση της πραγματικότητας, αλλά μέσα από ένα πολύχρωμο φίλτρο που παραπέμπει γενικώς στην αισθητική ενός graphic novel.

Όσο για τους ίδιους τους μηχανισμούς του gameplay, όλα είναι οικεία, αλλά τις περισσότερες φορές κρύβουν μερικές θετικές εκπλήξεις για όσους παρακολουθούν τη σειρά από καιρό. Πρώτα από όλα, όπως αναφέραμε παραπάνω, ο χάρτης ανοίγει πλέον με την εξερεύνηση και δεν χρειάζεται να σκαρφαλώνετε πύργους. Προσωπικά, ποτέ δεν με ενοχλούσε αυτό, αλλά όντως πρόκειται για έναν μάλλον κουρασμένο μηχανισμό ο οποίος προσθέτει περισσότερη επαναληψιμότητα από όση χρειάζεται το παιχνίδι. Ελαφρώς βελτιωμένη φαντάζει και η ποικιλία των όπλων, παρόλο που δεν έχουμε αντίστοιχη βελτίωση και στον χειρισμό τους. Όχι ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, καθώς τα όπλα του Far Cry διαθέτουν διαχρονικά πειστικό βάρος και ανάδραση. Εκεί που παρατηρούνται οι περισσότερες βελτιώσεις είναι στα οχήματα, τόσο σε ποικιλία, όσο και σε χειρισμό, ιδιαίτερα στα ιπτάμενα οχήματα που είναι ισχυρότερα και εμφανίζονται συχνότερα από προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Βέβαια, η αποτελεσματική χρήση τους στη μάχη προϋποθέτει και τα απαραίτητα πολεμοφόδια, άρα χρειάζεται ένας κάποιος στρατηγικός σχεδιασμός ή λίγο τυχερό loot ή ίσως κάποιο microtransaction για όσους θέλουν να πάνε κόντρα στις συνθήκες του παιχνιδιού.

Αλλά και στον τομέα της στρατηγικής έχουμε ορισμένες ενδιαφέρουσες αλλαγές, με πιο σημαντική την προσθήκη των Guns for Hire, μιας ομάδας 9 συμμάχων που μπορείτε να επιλέξετε για να σας συνοδεύσουν στις αποστολές σας. Για να τους αποκτήσετε, θα πρέπει πρώτα να ολοκληρώσετε την αντίστοιχη αποστολή του καθενός και στη συνέχεια θα έχετε τη δυνατότητα να επιλέξετε αυτόν που θα σας ακολουθήσει. Μόνο ένας συνοδός επιτρέπεται σε κάθε αποστολή, εκτός και αν ξεκλειδώσετε ένα συγκεκριμένο perk. Μια που αναφέραμε τα perks, εδώ θα δούμε άλλη μια σημαντική αλλαγή στα συστήματα του παιχνιδιού. Όπως και στους προηγούμενους τίτλους της σειράς, έτσι και στο Far Cry 5 μπορείτε να αποκτήσετε νέες δεξιότητες που αναβαθμίζουν τον χαρακτήρα σας. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα ξοδέψετε πόντους εμπειρίας για να τις αποκτήσετε, αλλά θα κληθείτε να πετύχετε διάφορα πράγματα στο παιχνίδι, από τους πιο απλούς στόχους, όπως εκτελέσεις εχθρών, μέχρι συγκεκριμένα challenges που θα ανακαλύψετε στην πορεία. Σε γενικές γραμμές, αν φροντίσετε να χρησιμοποιείτε τα διάφορα συστήματα του παιχνιδιού και σκοτώνετε τους εχθρούς σας με ποικίλα μέσα, θα διαπιστώσετε ότι θα αποκτάτε perk points με σχετικά σταθερούς ρυθμούς. Μια άλλη καλή πηγή perk points, αλλά και άλλων πόρων, είναι τα λεγόμενα Prepper Stashes, δηλαδή προμήθειες που είναι καταχωνιασμένες σε μυστικά σημεία, τα οποία απαιτούν να λύσετε κάποιας μορφής γρίφου για να τα φτάσετε. Ευτυχώς, τα συγκεκριμένα σημεία αποτελούν ορισμένες από τις πιο ευχάριστες στιγμές του παιχνιδιού, επομένως το κυνήγι της αναβάθμισης δεν γίνεται αγγαρεία.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μειώνει την «αγγαρεία» είναι ο περιορισμός της σημασίας του crafting system. Πλέον, τα αντικείμενα που μπορείτε να φτιάξετε με αυτό το σύστημα δεν είναι απαραίτητα (αν και παραμένουν χρήσιμα, βεβαίως), άρα δεν υπάρχει λόγος να κυνηγάτε ζώα και να μαζεύετε υλικά, παρά μόνο εάν χρειάζεστε αναλώσιμα αντικείμενα, όπως «φίλτρα» ή θέλετε να ολοκληρώσετε κάποιο challenge για να πάρετε κι άλλα perks.

Όλες αυτές οι αλλαγές σπρώχνουν την κλασική συνταγή του Far Cry σε μια ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση, παρόλο που δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα τον βασικό πυρήνα της. Οι μάχες είναι λίγο-πολύ αυτές που ξέρατε από τους προηγούμενους τίτλους, το ΑΙ εξίσου μέτριο, οι εγκαταστάσεις των εχθρών έχουν λίγο-πολύ τον ίδιο βρόχο αλληλεπίδρασης με το παρελθόν. Ωστόσο, η προσθήκη των Companions και των νέων οχημάτων και μηχανισμών αποδεικνύεται αρκετά σημαντική, καθώς ανατρέπει τις παραδοσιακές ισορροπίες και μετατρέπει έναν τίτλο που πλησίαζε επικίνδυνα να χαρακτηριστεί «shooter-RPG» σε κάτι πιο απρόβλεπτο, λιγότερο μηχανιστικό και ίσως πιο κεφάτο, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του τη νέα λειτουργία co-op που επιτρέπει στους παίκτες να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε θέλουν από τα παιχνίδια των φίλων τους (αν και, δυστυχώς, οι φιλοξενούμενοι παίκτες δεν μεταφέρουν στο δικό τους παιχνίδι ό,τι ξεκλειδώνουν στα παιχνίδια των φίλων τους). Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτός ο χαρακτήρας ταιριάζει ελαφρώς περισσότερο στη σειρά και θα ήθελα να δω τους επόμενους τίτλους να ακολουθήσουν στην ίδια κατεύθυνση, ιδιαίτερα τώρα που τα Assassin’s Creed έχουν στραφεί κι αυτά στα χωράφια των pseudo-RPG με αρκετή επιτυχία. Εν ολίγοις, παρόλο που δεν αλλάζει πολλά πράγματα, το Far Cry 5 καταφέρνει να προσφέρει πιο ικανοποιητική δράση καθαρά σε επίπεδο gameplay και να γίνει κάπως πιο διασκεδαστικό από τα ήδη διασκεδαστικότατα Far Cry 3 και 4.

Αυτή η τάση επεκτείνεται και στο ανταγωνιστικό multiplayer, με το εξαιρετικά γενναιόδωρο Arcade Mode, το οποίο επιτρέπει στον παίκτη να κάνει λίγο-πολύ ό,τι θέλει με μια σειρά από κλασικά modes και περιλαμβάνει έναν ολοκληρωμένο, όσο και εύχρηστο map editor, ο οποίος είναι γεμάτος με γραφικά και δομικά στοιχεία υψηλής ποιότητας, όχι μόνο από το Far Cry 5, αλλά και από τα προηγούμενα Far Cry (ναι, και το Primal), αλλά και από άλλους τίτλους της UbiSoft, όπως τα Assassin’s Creed. Ναι, μπορούμε πλέον να πούμε με ασφάλεια ότι το Forge του Halo 5 ξεπεράστηκε στις κονσόλες.

Δεν ξέχασα όμως τι σας υποσχέθηκα στην αρχή του κειμένου και τώρα ήρθε η ώρα να δούμε τι ΔΕΝ είναι το Far Cry 5. Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι, το νέο Far Cry ΔΕΝ είναι, τελικά, μια σκοτεινή ιστορία με σοβαρές και πιστευτές πολιτικοκοινωνικές και θρησκευτικές προεκτάσεις, παρά την εικόνα που ζωγράφισε το μάρκετινγκ του τίτλου. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα ξεκινούν αρκετά εντυπωσιακά από πλευράς αφήγησης, με έναν χαρισματικό κακό και μια απολαυστικά ζοφερή ατμόσφαιρα, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα απλοποιούνται και αποστειρώνονται, επιστρέφοντας στο κλασικό αφηγηματικό σχήμα ενός Far Cry. Για παράδειγμα, η ιστορία δεν δίνει σχεδόν καμία σημασία στο γεγονός ότι οι εχθροί είναι οι πρώην συντοπίτες μας, άνθρωποι που μπορεί κάποτε να ήταν φίλοι ή και συγγενείς των συμπολεμιστών μας. Όλοι τους χαρακτηρίζονται με το γενικότερο «Peggies», το οποίο χρησιμοποιείται όπως λέμε «Ναζί» ή «Charlie – Βιετκόνγκ», ληστεύοντάς τους από οποιαδήποτε προσωπικότητα. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, βλέπουμε ίχνη από τρομερές φρικαλεότητες, αλλά στη συνέχεια παρατηρούμε ότι οι λεγόμενοι Peggies, παρόλο που είναι βάρβαροι, θρησκόληπτοι φανατικοί, έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν άλλα ιστορικά προβλήματα της επαρχιακής κοινωνίας των ΗΠΑ, όπως τις φυλετικές διακρίσεις και την ανισότητα των φύλων, αφού έχουν στις τάξεις τους μέλη από όλες αυτές τις ομάδες. Ευτυχώς, σε καθαρά αφηγηματικό επίπεδο, η ιστορία αποζημιώνει κάπως τον παίκτη με ένα-δυο ευφάνταστα, ίσως και ελαφρώς σοκαριστικά πιθανά φινάλε, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν θέση σε ένα καλό graphic novel. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη την εκπληκτική λεπτομέρεια στην απεικόνιση του κόσμου, η ιστορία του Far Cry 5 είναι μάλλον μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πιο ουσιαστικό.

Από την άλλη πλευρά, μια ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι «θα ήταν το Far Cry 5 καλύτερο/πιο διασκεδαστικό, αν έδινε λιγότερη σημασία στο περιεχόμενο και περισσότερη στην ιστορία;». Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι «όχι». Ωραία θα ήταν να εκπλήρωνε όλες τις υποσχέσεις του, αλλά ο πανέμορφος κόσμος και το πληρέστατο Arcade είναι πιο σημαντικά από οποιαδήποτε ιστορία. Βέβαια, έχουμε δει ήδη ένα Wolfenstein II να πετυχαίνει σε αυτή την κατηγορία, επομένως είναι λίγο απογοητευτική η στασιμότητα του Far Cry 5, τόσο ουσιαστικά, όσο και αφηγηματικά. Αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο πλούσιο και τόσο αφοπλιστικά διασκεδαστικό, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κουνήσεις προειδοποιητικά το δάχτυλο και να υποσχεθείς ότι την επόμενη φορά θα είσαι σαφώς πιο αυστηρός στην κριτική σου.