Το review του Nioh είναι από τα πιο εύκολα που έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό. Δεν συναντάς πια εύκολα παιχνίδι με τόσο σαφή προσανατολισμό, προσήλωση στον στόχο και τόσο ξεκάθαρη αξία. Είναι από αυτά τα παιχνίδια που ανάβουν σχεδόν αμέσως έναν αριθμό στο μυαλό σου μόλις ξεκινήσεις να παίζεις (κρίμα που έχουμε καταργήσει τους βαθμούς, ε;), ο οποίος όχι μόνο δεν αλλάζει όσο περισσότερες ώρες αφιερώσεις στο παιχνίδι, αλλά βγάζει ρίζες και εξαπλώνεται σε επιχειρήματα σχεδόν από μόνος του.
Πρώτα από όλα, αυτό συμβαίνει επειδή το Nioh ξεκινά από μια πολύ συγκεκριμένη, σχεδόν τελειοποιημένη βάση, την οποία πολύ σοφά δεν προσπαθεί να ξεπεράσει, να εξελίξει ή να ανατρέψει, αλλά να την παραλλάξει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όπως θα γνωρίζετε ήδη όσοι παρακολουθείτε το παιχνίδι ή έχετε παίξει τα αρκετά και γενναιόδωρα demo που έχει βγάλει η Team Ninja στο PS Store, αυτή η βάση δεν είναι άλλη από τα Dark Souls ή, μάλλον, αν επιμείνει κανείς στον ρυθμό του gameplay, το Bloodborne. Η Team Ninja παίρνει αυτούσια αυτήν τη βάση, με τις δύσκολες μάχες, την έμφαση στην ακρίβεια και την τεχνική και τους στιβαρούς μηχανισμούς ανάπτυξης χαρακτήρα και τη μεταφέρει στο καλούπι ενός ιαπωνικού τίτλου δράσης παλαιάς κοπής, όπως το Ninja Gaiden ή, ακόμα καλύτερα, το Onimusha (ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο φεύγουν οι ψυχές των ηττημένων και έρχονται στον παίκτη είναι εντελώς ίδιος με το αντίστοιχο εφέ της κλασικής σειράς της Capcom).
Το αποτέλεσμα είναι λίγο παράξενο αρχικά, καθώς το Nioh αφηγείται την ιστορία του με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, με FMV, cutscenes και κακούς που γελάνε σατανικά στην οθόνη, ενώ βγάζουν ασυνάρτητα λογύδρια. Αλλά και η ίδια η ιστορία μοιάζει να έρχεται από τα παλιά, παρόλο που υποτίθεται ότι βασίζεται στις περιπέτειες του William Adams (ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να φτιάξετε τον δικό σας χαρακτήρα), ενός πραγματικού Άγγλου κουρσάρου που κατάφερε να αναρριχηθεί στις τάξεις των σαμουράι τον 17ο αιώνα. Μάλιστα, οι χαρακτήρες του παιχνιδιού τον αποκαλούν “Anjin”, δηλαδή πλοηγό, το ίδιο προσωνύμιο που είχε και ο Βρετανός ήρωας της κλασικής σειράς Shogun το ’80, άρα μάλλον υπάρχει κάποια σχέση, παρόλο που οι ήρωες είχαν διαφορετικά ονόματα. (Πάνω που πας να ξεχάσεις λίγο την ηλικία σου, ε;). Τέλος πάντων, και πολλά είπαμε για την ιστορία, αφού στην ουσία αποτελεί μια δικαιολογία για να παρουσιάσει μια παρέλαση από τέρατα της ιαπωνικής μυθολογίας. Αν μη τι άλλο, ο γενικότερος στόμφος και το ατελείωτο μπάχαλο με νεράιδες, δαίμονες, πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, νίντζα που κοιτάνε τις γάτες τους για να δουν τι ώρα είναι (δεν κάνω πλάκα) και άλλα ψυχεδελικά στοιχεία, μάλλον δείχνουν ότι και η Team Ninja δεν παίρνει την ιστορία και πολύ στα σοβαρά.
Ως εκ τούτου, το Nioh δεν έχει το μυστήριο, τη μελαγχολία και την αίσθηση της ανακάλυψης ενός καταραμένου, αρχαίου κόσμου που χαρακτηρίζει τα Souls και το Bloodborne. Μπορεί αυτά τα στοιχεία να μην επηρεάζουν ιδιαίτερα το gameplay, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το πόσο επηρεάζουν την εμπειρία σε βαθμό που γίνονται αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Όπως έγραψα και παραπάνω, λοιπόν, η έλλειψη αυτών των στοιχείων ξενίζει λίγο στην αρχή. Το ίδιο ξενίζει και η διαφορετική φιλοσοφία στο σχεδιασμό των επιπέδων. Δεν έχουμε εδώ έναν ενιαίο κόσμο που σε οδηγεί στα πρώτα σου αδέξια βήματα και μετά αναδιπλώνεται και μεταμορφώνεται με ιδιοφυή τρόπο, ώστε να σου γίνει δεύτερη φύση. Το Nioh δεν έχει την ίδια αίσθηση χώρου, βάθους και ιστορικότητας. Η δομή του είναι σαφώς πιο παραδοσιακή και ίσως λίγο ασύνδετη, θα έλεγα, καθώς αντιμετωπίζει τις περιοχές του σαν ξεχωριστά επίπεδα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με έναν χάρτη εκστρατείας. Είναι περίπλοκες κατασκευές, με πολλές συντομεύσεις, μπόλικο ψάξιμο και πολύ καλό στήσιμο, απλά δεν συνδέονται μεταξύ τους με τον φυσικό τρόπο που το κάνει η From. Κάθε περιοχή φιλοξενεί τουλάχιστον μία αποστολή ιστορίας και μόλις ολοκληρωθεί ανοίγουν νέες, δευτερεύουσες αποστολές με τους δικούς τους στόχους, με αποκορύφωμα τις λεγόμενες Twilight Missions, οι οποίες βυθίζουν την περιοχή στο σούρουπο και γεμίζουν με πολύ πιο δύσκολες τοποθετήσεις εχθρών. Οι Twilight Missions είναι και οι μοναδικές που εμφανίζουν ξανά τους bosses που έχετε νικήσει ήδη, αλλά… ελαφρώς πιο εκνευρισμένους και με νέες κινήσεις.
Τέλος πάντων, το Nioh μπορεί να μην έχει την αίσθηση της ανακάλυψης και την ανυπέρβλητη αίσθηση χώρου των Dark Souls και Bloodborne, αλλά έχει gameplay. Πολλά καντάρια τεχνικού, απολαυστικού, στρατηγικού, γρήγορου, καλομελετημένου gameplay. Σε βασικό επίπεδο, ακολουθεί στα βήματα του Bloodborne. Το σύστημα μάχης ευνοεί την κινητικότητα, βασίζεται σε τρομερό βαθμό στη διαχείριση του stamina (Ki στη συγκεκριμένη περίπτωση), διαθέτει έναν τόνο διαφορετικά όπλα με διαφορετικές συμπεριφορές και, φυσικά, απαιτεί από τον παίκτη να σκέφτεται σωστά και γρήγορα.Ωστόσο, το Nioh δεν διστάζει να προσθέσει ακόμη περισσότερο μηχανιστικό βάθος, με μια σειρά από πρόσθετες τεχνικές που μπορεί να αγοράσει ο παίκτης για να προσαρμόσει κατά βούληση τα combos του με κάθε όπλο και ένα περίπλοκο σύστημα crafting. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή: ανάλογα με το μυθολογικό πνεύμα που επιλέγει ο παίκτης να τον συντροφεύει, έχει στη διάθεσή μια συγκεκριμένη ειδική επίθεση με ιδιαίτερες τακτικές ιδιότητες. Ανάλογα με τις συνθήκες του επιπέδου, μπορεί να αλλάξει πνεύμα σε κάθε καταφύγιο για να χρησιμοποιήσει μια άλλη κίνηση. Η επίθεση ενεργοποιεί επίσης και μια περίοδο ανοσίας στη ζημιά, κάπως σαν το Onimusha, η οποία όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ χρήσιμη για να έχετε το περιθώριο να αποκωδικοποιήσετε τις κινήσεις ενός δύσκολου εχθρού.
Κι αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πέρα από όλα αυτά, υπάρχει ένας μηχανισμός που επιτρέπει στον παίκτη να ανακτά μέρος του Ki του αμέσως μετά από μια επίθεση ή ελιγμό, αν πατήσει το R1 την κατάλληλη στιγμή. Η επιτυχημένη χρήση της τεχνικής εξαγνίζει επίσης τη γύρω περιοχή από τυχόν “καταραμένες ζώνες” που δημιουργούν πολλοί αντίπαλοι, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά την αναπλήρωση του Ki. Αυτός ο μηχανισμός είναι το κλειδί για τις πιο δύσκολες μάχες, καθώς πάρα πολλοί αντίπαλοι, και όχι μόνο οι bosses, έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τέτοιες ζώνες με τις ειδικές επιθέσεις τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο παίκτης καλείται να χρησιμοποιήσει και τέσσερις διαφορετικές στάσεις κατά τη διάρκεια της μάχης, ανάλογα με το ύψος που κρατά το όπλο. Κάθε στάση αλλάζει τις βασικές επιθέσεις και τα combos του χαρακτήρα, αλλά και τη ζημιά, την κινητικότητα και τις απαιτήσεις σε Ki. Η τέταρτη στάση είναι η άοπλη στάση, η οποία όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι αυτή στη μάχη, ανάλογα με τα skills που θα επιλέξει να αποκτήσει ο παίκτης. Εννοείται ότι ο παίκτης μπορεί να επιλέξει στη στιγμή τη στάση που θέλει, με έναν συγκεκριμένο συνδυασμό πλήκτρων για κάθε στάση. Και ναι, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει άλλος ένας παράγοντας που περιπλέκει τα πράγματα, αλλά προσθέτει και βάθος. Και ακόμα δεν τα έχουμε αναλύσει τα πάντα, καθώς υπάρχει και η χρήση της μαγείας και του ninjutsu, που ουσιαστικά αποτελούν τρόπους ανάπτυξης του χαρακτήρα με άλλους τρόπους, κάπως σαν classes.
Με λίγα λόγια, το Nioh έχει ίσως το καλύτερο και σίγουρα το πιο πλούσιο σύστημα μάχης που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι του είδους. Σε συνδυασμό με τα καλοσχεδιασμένο και μπόλικα στον αριθμό bosses και τη δυνατότητα επιλογής 60 fps (ή υψηλότερης ανάλυσης και 30 fps, αλλά θεωρώ ότι η βελτίωση στα γραφικά δεν αξίζει τη θυσία), όταν το παιχνίδι βρίσκει το ρυθμό του, το αποτέλεσμα δεν είναι απλά καλό, αλλά πραγματικά μεθυστικό. Βέβαια, δεν πρέπει να βιαστούμε και να ανακηρύξουμε από τώρα έναν νέο βασιλιά στο είδος. Μπορεί να είναι πραγματικά άριστο στη μάχη και τη στρατηγική του, αλλά η Team Ninja δεν έχει την εμπειρία της From και αυτό φαίνεται σε αρκετούς τομείς. Πέρα από το σχεδιασμό του κόσμου που αναφέραμε ήδη, το Nioh δεν έχει την ποικιλία των εχθρών του Bloodborne και του τελευταίου Souls (με την εξαίρεση των bosses), ενώ δεν διαχειρίζεται εξίσου κομψά τα λάφυρά του. Έχει πολλά και ενδιαφέροντα αντικείμενα που μπορούν να πλαισιώσουν την τακτική του παίκτη, αλλά είναι λίγο ενοχλητικός ο ρυθμός με τον οποίο βομβαρδίζει τον παίκτη με νέα αντικείμενα, ενώείναι κουραστικό να πρέπει να σταματάς κάθε λίγες ώρες και να φιλτράρεις το inventory. Δεν σε αναγκάζει κανείς, αλλά οι φίλοι των action RPG ξέρουν πόσο τραβά την προσοχή ένα νέο γυαλιστερό σπαθί.
Βέβαια, με ένα παιχνίδι σαν το Nioh, είναι πολύ εύκολο να χαθείς στη λεπτομέρεια και να αγνοήσεις το σύνολο. Και αυτό δεν πρέπει να συμβεί σε καμία περίπτωση. Είναι ένας τίτλος με πελώρια αυτοπεποίθηση, στοχοπροσήλωση επιπέδου Ζεν, άριστη τεχνική που δεν διστάζει να ζητήσει πολλά από τον παίκτη. Δεν έχει την άριστη σύμπραξη καλλιτεχνικού τομέα, εξερεύνησης και τεχνικής που χαρακτηρίζει τα Bloodborne και Dark Souls, αλλά δεν απέχει πολύ και αυτό αξίζει την αναγνώριση, αν όχι το θαυμασμό. Σέβεται το αρχικό του υλικό και φέρνει στο τραπέζι πολύ ενδιαφέρουσες προσθήκες που ξεκλειδώνουν νέους ορίζοντες gameplay και στρατηγικής. Πολύ φοβάμαι ότι η Team Ninja δεν θα μπορέσει ποτέ να μας επηρεάσει συναισθηματικά και καλλιτεχνικά στον ίδιο βαθμό με τη From, αλλά σε όλους τους άλλους τομείς, όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, αλλά θα έλεγα ότι νιώθει τεράστια άνεση, σαν να το δούλευε πάντα αυτό το είδος. Τι σημαίνει αυτό, με λίγα λόγια; Άλλο ένα αποκλειστικό εξ Ιαπωνίας που πρέπει να έχουν στη συλλογή τους οι κάτοχοι PS4. Αυτή η χρονιά έχει ξεκινήσει πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά.
