Ξεσκόνισα επιμελώς το Wii (το λευκό) και τα παρελκόμενα του (μου λείπει το Wii-mote το οποίο έχω δώσει στον Μουστάκη), και ξεκίνησα να τα συσκευάζω προσεκτικά στο κουτί τους. Βασικά, κάπου εκεί διαπίστωσα ότι αυτή είναι η παιχνιδομηχανή που κατέληξα να έχω χρησιμοποιήσει λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη, είτε ως παίκτης βιντεοπαιχνιδιών είτε ως αρθρογράφος (και βέβαια τον Ιανουάριο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το πρώτο μου ενυπόγραφο άρθρο σε περιοδικό του χώρου – γενικότερα το 2013 είναι σημαίνον έτος :Ρ).
Λοιπόν, θυμάμαι ότι αγόρασα το Wii το 2008 – σχεδόν έναν χρόνο δηλαδή αφότου λανσαρίστηκε – και οφείλω να παραδεχτώ ότι αν χωρίσουμε σε κατηγορίες τους αγοραστές της κονσόλας, εγώ μάλλον ανήκω στα «πρόβατα». Σε αυτούς που αγόρασαν το Wii επειδή θεώρησαν ότι όντως το μεγάλο σχέδιο της Nintendo ήταν να «εξελίξει» το gaming. Σε αυτούς που είχαν φαντασιώσεις για ρεαλιστικές σπαθομαχίες, για κίνηση του ίδιου του παίκτη (ή έστω, των χεριών του) στον χώρο, για κάποιου είδους «εικονική πραγματικότητα» επιτέλους. Θυμάμαι μάλιστα τη συζήτηση με έναν συνάδελφο, πριν τις κυκλοφορίες των Wii και PS3 στην αγορά, σχετικά με το ποια θα ήταν η δεύτερη κονσόλα που θα προτιμούσαμε, εφόσον το Xbox 360 είχε ήδη λανσαριστεί έναν χρόνο πιο νωρίς. Το επιχείρημά μου υπέρ του Wii ήταν πως, παρά τις όποιες τεχνικές αδυναμίες (άλλωστε η ιδέα «HD» δεν είχε εδραιωθεί ακόμη στις ζωές μας, το Xbox 360 το είχαμε συνδεδεμένο σε τηλεοράσεις-κιβώτια των 480p), θα ξεχώριζε για τη διαφορετικότητα των παιχνιδιών του. «Δεν γίνεται αλλιώς, η Nintendo θα δώσει τα ρέστα της για να φτιάξει παιχνίδια που θα προάγουν το motion-control […]», έλεγα προφανώς ορμώμενος και από το επιχείρημα ότι όσα είχε πετύχει η εταιρεία με το GameCube δεν ήταν απολύτως αρκετά, «[…] και έτσι, αν κάποιος προτιμήσει να έχει τα Xbox 360 και PS3 θα καταλήξει να παίζει παιχνίδια που θα προσφέρουν λίγο-πολύ τις ίδιες εμπειρίες, ενώ αυτός που θα επιλέξει το Wii ως δεύτερη κονσόλα θα έχει να διαλέξει από μια γκάμα διαφορετικών εμπειριών».
Έτσι λοιπόν έπαιξα όλος ενθουσιασμό το τένις του Wii Sports που ήρθε μαζί με την κονσόλα και χτυπιόμουν σαν παλαβός προσπαθώντας να κάνω αποκρούσεις, λόμπες, γυριστές, λες και παιζόταν κορώνα γράμματα η τιμή μου σαν βιντεοπαιχνιδοπαίχτης! Βεβαίως αυτό δεν κράτησε πολύ. Σταδιακά κουράστηκα και ανακάλυψα ότι το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ίδιο με το να κάθομαι στον καναπέ και να κουνάω τον καρπό μου μηχανικά σε δυο-τρεις θέσεις. Επιπλέον με το πέρας του ενθουσιασμού διαπίστωσα πως, τελικά, το περιβόητο motion control… ε, δεν δούλευε και πάρα πολύ καλά, ή έστω δεν μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα με αυτόν τον χειρισμό σε ένα παιχνίδι χωρίς το αποτέλεσμα να είναι… περίεργο.
Άλλωστε το Motion-plus ήταν, για εμένα, η παραδοχή από μεριάς Nintendo ότι «ε, ναι, κανονικά έτσι θα θέλαμε να είναι απ’ την αρχή το motion control, αλλά δεν τα καταφέραμε, please understand» και, επιπλέον, ούτε εκείνο μπόρεσε τελικά να προσφέρει καινούργια πράγματα στα βιντεοπαιχνίδια. Το μόνο παιχνίδι που έχω παίξει στο Wii και το οποίο αναγνωρίζω ότι με έπεισε για το ότι ο χειρισμός με την κίνηση θα μπορούσε να έχει νόημα, είναι το Boom Blox Bash Party (σχεδιασμένο από τον Σπίλμπεργκ, με εκδότρια την ΕΑ και 430.000 πωλήσεις, έτσι για την ιστορία). Διότι κατά τα άλλα, θυμάμαι να εκνευρίζομαι παίζοντας New Super Mario Bros Wii επειδή κάθε τόσο χρειαζόταν να ξεβολεύομαι απ’ τον καναπέ μου με το στανιό για να κουνάω το Wii-mote πάνω κάτω και στο τέλος να το παρατάω για να παίξω με την ησυχία μου το… New Super Mario Bros στο DS (άλλωστε τα 2D πλατφορμάκια ανέκαθεν τα έβρισκα καλύτερα στα φορητά συστήματα).
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, συσκεύασα την κονσόλα. Και, τελικά, τι είναι αυτό το Wii; Ναι, είναι η παιχνιδομηχανή με τις περισσότερες πωλήσεις σε αυτή τη γενιά, αλλά αρκεί αυτό για να την κάνει επιτυχημένη για εμένα;
Όχι.
Έχω την τύχη να έχω γνωρίσει τα βιντεοπαιχνίδια από πιο νωρίς από την «εποχή της Nintendo» (ας πούμε αρχές έως μέση δεκαετίας ’90 με τα NES και SNES). Δεν έχω ταυτίσει ντε και καλά τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών με τα δημιουργήματα της εταιρείας και τους ήρωές της και μεγάλωσα μαθαίνοντας να εκτιμώ παιχνίδια σε άλλα συστήματα τα οποία εκείνη την εποχή πραγματεύονταν πιο περίπλοκα ζητήματα για εμένα. Έχω παίξει, και έχω σγκαλιάσει ή απορρίψει πολλά είδη και πολλούς τίτλους παιχνιδιών ώστε να μπορώ να αποδέχομαι ότι το SNES ήταν η πληρέστερη παιχνιδομηχανή της γενιάς του, έστω και αν είχα ήδη εκείνη την εποχή στραφεί προς παιχνίδια όπως το Wing Commander που κατέστησαν τις κονσόλες ως μηχανήματα για πιο… ανάλαφρες, συμπληρωματικές εμπειρίες.
Η Nintendo λοιπόν με το Wii δεν πέτυχε να ικανοποιήσει και να κερδίσει εμένα. Παρότι το αγόρασα έχοντας πολλές προσδοκίες είναι ξεκάθαρο ότι με αυτό η εταιρεία – όσον αφορά αυστηρά σε παίκτες βιντεοπαιχνιδιών – απευθύνθηκε αποκλειστικά στους πιστούς οπαδούς της, σε αυτούς που το όνομα «Mario» τους αρκεί για να κάνει μοναδικό ένα παιχνίδι. Προσωπικά, χωρίς να θέλω σε καμιά περίπτωση να μειώσω την αξία των Mario Galaxy ή του Donkey Kong Country, ή του τελευταίου Zelda, έχω βρει πολύ πιο ενδιαφέρουσες και εντέλει πιο οικονομικές προτάσεις για τις κατηγορίες παιχνιδιών που με ενδιαφέρουν στην indie σκηνή. Θα έλεγα ότι ο μόνος τίτλος για τον οποίο λυπάμαι που τον έχω χάσει είναι το Metroid Other M.
Για να επιστρέψω στον λόγο για τον οποίο πείσθηκα να αγοράσω το Wii, στην πραγματικότητα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η Nintendo δεν είχε κανέναν σκοπό να πάει τα βιντεοπαιχνίδια ένα βήμα παραπέρα με τον χειρισμό κίνησης (ή έστω, δεν της βγήκε, ποιος ξέρει…) όπως ήθελα να πιστεύω. Και αυτό μου επιβεβαιώνεται περίτρανα από το γεγονός ότι το Wii U κυκλοφόρησε έχοντας επιλέξει να… ξεχάσει εκείνη τη «σπουδαία πατέντα» σε κάποια σκοτεινή γωνία για να μη φαίνεται πολύ. Καμία εξέλιξη, κανένα «motion control 2.0» (όπως αντίθετα έπραξε η Microsoft η οποία όντας εταιρεία που εφευρίσκει τεχνολογία έκανε το Kinect προσβάσιμο σε όλους μέσω του αντίστοιχου dev kit σε PC και ταυτόχρονα το εξέλιξε ως τεχνολογία και εφαρμογή – αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).
Στην ουσία του ο χειρισμός κίνησης ήταν ο «λαγός» που η Nintendo τράβηξε από ένα καπέλο και έκανε το Wii να μοιάζει τόσο φρέσκο και τόσο αναπάντεχο που το αγόρασε -κυριολεκτικά- όλος ο κόσμος επειδή ήταν… της μόδας! Θυμάμαι χαρακτηριστικά συζητήσεις με ανθρώπους που έψαχναν να βρουν το κατάλληλο δώρο για το ανίψι ή ακόμη για την/τον σύντροφό τους, με το πακέτο Wii+Wii Fit να είναι το πλέον ποθητό δώρο για «τη δικιά» μας. Όπως δηλαδή είναι σήμερα το τάμπλετ – κατά προτίμηση iPad αλλά και τα Android παίρνουν τα πάνω τους ως δωράκια κυρίως λόγω χαμηλότερου κόστους. Και κάπως έτσι, οι «τοπ» θέσεις της βιβλιοθήκης του Wii γέμισαν με «δραστηριότητες» παρά με «βιντεοπαιχνίδια» – χορός, τραγούδι, φίτνες, μίνι-παιχνίδια και τα λοιπά.
Βεβαίως το να κρίνει κάποιος το Wii είναι υπόθεση χωρίς νόημα. Κάθε άποψη επισκιάζεται εύκολα από το επιχείρημα ότι «άρεσε στο κοινό, πούλησε, τέλος». Και ξέρετε, αυτό ίσως να αρκέσει ακόμη και σε ανθρώπους σαν εμένα που δεν ικανοποιήθηκαν από την κονσόλα τελικά. Αλλά αυτό θα γίνει μόνο υπό μια σημαντική προϋπόθεση! Τα κέρδη της από το Wii η Nintendo θα τα ρίξει, στο μέτρο που είναι εφικτό, ώστε να αναπτυχθεί σε εκείνους τους τομείς που θα ήθελα να τη δω να αναπτύσσεται: στην αναβάθμιση του ρεπερτορίου της (όχι άλλη ανακύκλωση με στοκ γραφικά και στοκ ήχους στα Mario), στον εναγκαλισμό για ορισμένους τίτλους της των σύγχρονων – και ακριβότερων – αξιών παραγωγής (πως θα ήταν ένα Metroid Prime με αφήγηση, κινηματογραφικές σκηνές και ατμόσφαιρα, άραγε;) και φυσικά στην έμπνευση και δημιουργία νέων προϊόντων που να έχουν σκοπό να ικανοποιήσουν τον απαιτητικό σύγχρονο παίκτη που θέλει να έχει επιλογές. Και, πιο σημαντικό, αυτή η ικανοποίηση να είναι με ορίζοντα και μακροπρόθεσμη. Όχι να βασίζεται στην… περιέργεια του καταναλωτή για κάτι που μοιάζει διασκεδαστικό στην αρχή αλλά που ξεφουσκώνει πιο γρήγορα και από ιπτάμενο μπαλόνι.
Γίνεται όμως αυτό; Λοιπόν αναρωτήθηκα αυτό ακριβώς το πράγμα ανεβάζοντας το Wii στο ράφι δίπλα στα Gamecube και Nintendo 64. Απλώς αυτή τη φορά μού συνέβη κάτι προτόγνωρο: το πακετάρισμα της προηγούμενης κονσόλας της Nintendo δεν συνδυάστηκε με το… ξεπακετάρισμα της επόμενης.
Στο ράφι ακριβώς δίπλα στο Wii βρίσκεται και το Wii U, σφραγισμένο όπως κατέβηκε από το ράφι του καταστήματος…
Οψόμεθα…
